Βαγγέλης Λαδόπουλος

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Βαγγέλης Λαδόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.
Τέλειωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια σπούδασε Παιδαγωγικές Επιστήμες. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην εκπαίδευση στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και εργάστηκε είκοσι οχτώ έτη ως εκπαιδευτικός. Συνεργάστηκε με τη Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων (Γ.Γ.Ε.Ε.) διδάσκοντας σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Έγραψε άρθρα, κυρίως εκπαιδευτικού περιεχομένου, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά, και το 1989 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του (δοκίμιο) με τον τίτλο “Δημήτρια, ένας θεσμός μέσα στο χρόνο” (εκδ. Βάνιας). Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και τα “Μαθήματα βασικής Παιδείας Ενηλίκων” (Λειτουργικός Αλφαβητισμός) από τη Γ.Γ.Ε.Ε. Το 2016 κυκλοφόρησε το βιβλίο του “Μια φορά κι έναν καιρό ελπίζαμε στο… όνειρο” (εκδ. Σταμούλη), το οποίο περιλαμβάνει διηγήματα. Το 2017 εκδόθηκε το βιβλίο του “Παράξενο ταξίδι η ζωή”, νουβέλα (εκδ. Σταμούλη).

Μια φορά κι έναν καιρό ελπίζαμε στο… όνειρο – Βαγγέλης Λαδόπουλος

…Τα διηγήματα αυτά απλωμένο γιασεμί που το άρωμά του σκορπάει και ανακατεύει το μύθο και την αλήθεια. Πρόσωπα της φαντασίας δίνουν τη σκυτάλη σε άλλα, υπαρκτά που αντιμετώπισαν τις προκλήσεις της ζωής αψηφώντας κινδύνους και φόβους.
Θύμισες, μνήμες, εμπειρίες προσωπικές, οικογενειακές ιστορίες φυλαγμένες σαν φυλακτό αλλά, και μυθοπλασίες έγιναν βαγόνια ενός συρμού. Τριγυρνούσαν στο μυαλό μου και στις αράδες του βιβλίου ανασύρθηκαν και έγιναν κατάθεση ψυχής. Εικόνες των παιδικών μου χρόνων που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια και με έκαναν μάρτυρα συλλογικής μνήμης ζωντάνεψαν, αλλά και ευαισθησίες προσωπικές, τυλιγμένες με τη ζεστασιά του λόγου, έγιναν ιέρειες, αγαπημένες μορφές, νοσταλγικά όνειρα.
Ελπίζω και εύχομαι να δώσω τροφή και στα δικά σας όνειρα. Όνειρα που θα λούζονται στο φεγγαρόφωτο, θα ανακατεύουν την πραγματικότητα με την φαντασία και θα προσπερνούν κάθε τι ψεύτικο.

Διηγήματα, Σταμούλης Αντ., 2016, 152 σελ.

Παράξενο ταξίδι η ζωή – Βαγγέλης Λαδόπουλος

Μαζί κάναμε τις ωραιότερες συζητήσεις.
Μαζί ξεπεράσαμε ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε φοβίες και φόβους. Παρεμπιπτόντως μου δίδαξες πως να σκέφτομαι, να παρατηρώ τους ανθρώπους, τις καταστάσεις, τις σχέσεις. Με την παρότρυνσή σου κατανόησα ότι πρέπει να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και δεκτικός με τους άλλους. Μου πρότεινες να αγαπώ τους ανθρώπους με τα τρωτά τους, να τους αφουγκράζομαι και να τους ακούω. Να τους αποδέχομαι ακόμη κι αν κάποιες πράξεις τους με πλήγωσαν. Με δίδαξες να μην τους λυπάμαι όταν προβάλλουν τον κακό τους εαυτό αλλά, να τους χαμογελώ και στη συνέχεια να προσπερνώ.
Να συγχωρώ! Όχι να λησμονώ.
Αλλά με καθάριο βλέμμα να κοιτάζω μόνο μπροστά. Να τραγουδώ την ομορφιά της ζωής. Να ευχαριστώ το Θεό που μου χάρισε την Αγάπη Του. Μου έμαθες να ανοίγω την αγκαλιά μου, να μην φοβάμαι να ξεδιπλώνω τα συναισθήματά μου, να ξεπερνώ δυσκολίες και εμπόδια, να ζητώ ειλικρινώς συγγνώμη και να προχωρώ. Μου σιγοψιθύριζες για την ευλογία των ανθρώπων εκείνων που αγαπούν και για τη δυστυχία όσων δεν ξέρουν.

Νουβέλα, Σταμούλης Αντ., 2018, 134 σελ.

Ίσως… – Βαγγέλης Λαδόπουλος

Στη ζωή τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτε δε διαρκεί για πάντα. Από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας, η κοινωνία με τους μηχανισμούς που διαθέτει μας προετοιμάζει να κατανοήσουμε το εφήμερο της ύπαρξής μας. Το φθαρτό, που τόσο εύκολα ξεχνάμε στο διάβα μας. Στην προσπάθεια να βρούμε την ευτυχία, μπερδεύουμε στόχους και σκοπούς. Αναζητούμε το ιδανικό και προσπερνάμε το απλό, το ταπεινό, που δίνει νόημα και ουσία στη ζωή. Ψάχνουμε στο αύριο την ευτυχία, κυνηγάμε το όνειρο που θα έρθει και προσπερνάμε τη στιγμή, αδιαφορούμε για το τώρα, για το μεγαλείο που ζούμε. Δίνουμε βαρύτητα στο θεαθήναι και ευτελίζουμε το ουσιαστικό. Μένουμε στην εικόνα. Συχνά την κάνουμε βασικό αγαθό της ζωής και αδιαφορούμε για το εσωτερικό μας. Η λύτρωση της ψυχής μας, δεδομένο σκηνικό θεατρικής παράστασης. Ξέρουμε το περιορισμένο του χρόνου μας σ’ αυτήν τη συμφωνία. Αλλά η αλαζονεία μας δε μας επιτρέπει να σκεφτούμε με καθάριο μυαλό και κυρίως με καθαρή ψυχή. Αναζητούμε το χρήμα, τη δόξα, την καταξίωση και προσπερνάμε αδιάφορα κάθε ταπεινό που βρίσκουμε μπροστά μας. Παλεύουμε να κατακτήσουμε την ύλη και αδιαφορούμε για την ενέργεια που έχουμε μέσα μας και που στην ουσία αυτή μας δίνει την πνοή μας. Είμαστε δημιουργήματα και όμως θέλουμε να λειτουργούμε ως δημιουργοί. Και έρχεται μια στιγμή και μόνο, να ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Να φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές των ανθρώπων. Στις ζωές μας.