Σπούδασε Φιλοσοφική με ειδίκευση στο Τμήμα Νεοελληνικής και Μεσαιωνικής Φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Δημοσιογραφία στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Παράλληλα σπουδάζει Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ εργάζεται ως φιλόλογος. Το 2011, δυο ποιήματά της, το Είσαι Εσύ και η Ευτυχία, διακρίθηκαν από την Ένωση Συγγραφέων-Λογοτεχνών Ευρώπης και εκδόθηκαν σε Ανθολογία της Ένωσης. Το 2013 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Είναι η Αγάπη… από τις Εκδόσεις Πένα και το 2016 εκδόθηκε η δεύτερη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Μονοπάτια Λήθης από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή (iWrite). Το 2014, το ποίημά της με τίτλο Είναι η Αγάπη… μελοποιήθηκε, χορογραφήθηκε και συμμετείχε στα φεστιβάλ Τερψιχόρη και Let’s Dance στη Θεσσαλονίκη. Το 2018 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο “Αν ακούς απόψε κράτα με από το χέρι” από τις Εκδόσεις Ωκεανός, το οποίο μπήκε το 2019 στην τελική δεκάδα των βραβείων του Public στην κατηγορία «Αξέχαστος ήρωας». Το βιβλίο απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από αναγνώστες και κριτικούς. Αποτέλεσε για αρκετά χρόνια μέλος της Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Αν ακούς απόψε κράτα με από το χέρι (2018), Ωκεανός
Στη δύση του ήλιου (2022), Υδροπλάνο
Ποίηση
Είναι η αγάπη… (2013), Πένα
Μονοπάτια λήθης (2016), Εκδόσεις Πηγή
Στη δύση του ήλιου – Βάλια Μπαμπέτσα
Λένε πως όταν κατακτήσεις την κορυφή, δεν σ’ αγγίζει τίποτα… Η Αρετή στα τριάντα της χρόνια κατάφερε να κάνει όλη την Ελλάδα να παραληρεί με το ταλέντο της. Δεν κατάφερε όμως να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό και τον άφησε να φύγει… Κλεισμένη μέσα στον προσωπικό της φρούριο, στη Θεσσαλονίκη, ήρθε αντιμέτωπη μ’ έναν εμμονικό θαυμαστή και ανθρώπους από το παρελθόν που έβαλαν στο στόχαστρο την περιουσία και τη ζωή της. Η Λίνα και ο Δημήτρης ζουν ήρεμοι πια μαζί με τις κόρες τους, ενώ η Μαρίζα ετοιμάζει τη μεγάλη της επιστροφή. Το μίσος οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ένα μικρό παιδί βρίσκεται αναμεμειγμένο στη δίνη της εκδίκησης που τελικά του σώζει τη ζωή. Ένα σοβαρό χειρουργείο πρέπει να γίνει και το αναλαμβάνει ο Φίλιππος, ερχόμενος ως καρδιοχειρουργός από την Αμερική έξι χρόνια μετά τη φυγή του. Έρχεται τη στιγμή που η ζωή της Αρετής θα κρέμεται από μια κλωστή για να αναζητήσει τα ίχνη της αγωνιωδώς μετά από μια μυστηριώδη εξαφάνιση! Η Αρετή μια γυναίκα σύμβολο για την Ελλάδα!
Μυθιστόρημα, Υδροπλάνο, 2022, 664 σελ.
Αν ακούς απόψε κράτα με από το χέρι – Βάλια Μπαμπέτσα
Η Λίνα και η Αρετή Ιωάννου, κόρες ενός πάμπλουτου εργοστασιάρχη της Θεσσαλονίκης, ζούσαν μια ευτυχισμένη ζωή, ώσπου βρέθηκαν μπλεγμένες στο σκοτεινό παρελθόν της οικογένειας, το οποίο, χωρίς να το γνωρίζουν, καθόρισε τις ζωές τους.
Η Λίνα, επιλέγοντας να ζει μέσα στην άγνοια, μπλέχτηκε σ’ ένα γαϊτανάκι έρωτα και αγάπης ανάμεσα σε δυο άνδρες από το οποίο βγήκε λαβωμένη. Ο Δημήτρης, ο πρώτος της έρωτας, προδόθηκε και έφυγε μακριά της και ο ?ρης, ο μυστηριώδης εραστής, ήρθε για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της οικογένειας και να φέρει στην επιφάνεια μία συνταρακτική αλήθεια!
Η Αρετή, ένα μοναχικό πλάσμα, ένα αερικό που γεννήθηκε για να γίνει μεγάλη συγγραφέας, κατάφερε να λάμψει. Χωμένη μέσα σε προσωπικούς εφιάλτες, παλεύοντας με την υπερευαισθησία της, είχε μόνη συντροφιά τους ήρωες και τη σιωπή της. Μέχρι που ήρθε ένα τρομερό γεγονός και σημάδεψε τη ζωή των δύο αδελφών. Η απώλεια…
Τότε μπήκε στη ζωή της Αρετής ένας άνδρας που τη λάτρεψε. Έγινε ζητιάνος της αγάπης της, μα ο μεγαλύτερος αντίπαλός του ήταν η μοναχικότητά της…
Θα τον άκουγε όταν θα της ούρλιαζε να του κρατήσει το χέρι ή θα τον άφηνε στο κενό, τη στιγμή που όλα θα στροβιλίζονταν;
Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2018, 592 σελ.
Μονοπάτια λήθης – Βάλια Μπαμπέτσα
Πόσο οξύμωρο μοιάζει να αναζητάς Μονοπάτια Λήθης στην ποίηση χαράζοντας ανεξίτηλα με τις λέξεις τις στιγμές που θα ήθελες να ξεχάσεις για να μην χαθούν στο πέρασμα του χρόνου; Σχεδόν με παράνοια μοιάζει… Αυτή είναι όμως η μαγεία της ποίησης… να βρίσκει το δρόμο, να χαράζει το μονοπάτι και να απαλύνει τον πόνο. Στις μετρημένες τις βρεφικές ώρες της νύχτας Ανάμεσα σε αιώνια λεπτά απόλυτης ανυπαρξίας Η μόνη ύπαρξη αισθητή και οδυνηρή είσαι Εσύ… Μετρώ τις στιγμές μα μου μοιάζουνε πελαγωμένες Συλλέγω αντικείμενα άψυχα, αναμνήσεις ραγισμένες Κουβάρι τις κάνω τις παίρνω στα χέρια μου Με σωθικά σκισμένα πόδια που μοιάζουν με κλωνάρια λυγισμένα Τρέχω μέσα στην θολωμένη μου άβυσσό… Τις στιγμές που οχύρωσαν το παρελθόν επιζητώ να τις ξορκίσω Εκείνες τις μικρές μα τόσο εκστατικές ώρες τις νύχτας… Κανείς δεν ακούει το σπαραγμό ενός πληγωμένου αρπακτικού Τον αλαλαγμό ενός θρήνου σιωπηλού Ανοίγω τα χέρια κι αφήνω στο ξέφωτο ενός ψεύτικου γκρεμού Το κουβάρι! Κανείς δεν ακούει, κανείς δεν το βλέπει!
«Η Βάλια τολμά με την ποίηση της, να μιλήσει για όλα εκείνα που μας βασανίζουν, γράφοντας στίχους “για εμάς” μέσα από “εμάς”. Το πληθωρικό σε συναίσθημα, τρυφερότητα και ευαισθησία «Εγώ» της, γίνεται και δικό μας… και σαν ένα δαυλί, μεταλαμπαδεύει το πάθος της σε αυτούς που ταξιδεύουν μαζί της, διαβάζοντας τα ποιήματα της».
Κωνσταντίνος Μπακόλας – Φιλόλογος
Ποίηση, Εκδόσεις Πηγή, 2016, 46 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ωκεανός, Εκδόσεις Πηγή, Πένα, Υδροπλάνο
