Είναι ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής και σεξολόγος. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια ιατροκεντρική και δεν είχε άλλη επιλογή από το να αγαπήσει παθιασμένα την ιατρική κι εκείνος. Από μικρός ασχολήθηκε με καλλιτεχνικά θέματα, λογοτεχνία, ανάγνωση, παρακολούθηση πάμπολλων ταινιών και παραστάσεων. Το 2000 περνάει στην Ιατρική Αθηνών, την οποία και ολοκληρώνει το 2006. Ακολουθεί η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής του με πολλές απώλειες και παράλληλα έναρξη της στρατιωτικής θητείας μες στη ζοφερή προσωπική αυτή ατμόσφαιρα. Ξεκινάει την Ψυχιατρική Ειδικότητα το 2009 στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, συνεχίζει το 2012 στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας και το 2013 συνεχίζει στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, λαμβάνοντας με άριστα την Ειδικότητα της Ψυχιατρικής το 2017. Παρέμεινε, όμως, στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, μην μπορώντας να αποχωριστεί το περιβάλλον που τον ολοκλήρωσε ως ψυχίατρο, εργαζόμενος ως Ιατρός Επειγόντων μέχρι το 2019. Σε αυτή τη φάση, χτίζει τη δική του, προσωπική σχέση με μια ομάδα ασθενών, την οποία και εξυπηρετεί σε ένα παράλληλο πιο ευκίνητο πλαίσιο σε σχέση με την ακαμψία του Δημοσίου. Επιπλέον, ο Βασίλης έχει εξειδίκευση στην Ψυχαναλυτική και Συμπεριφορική Θεραπεία, αλλά και στη Σεξολογία. Έχει ασχοληθεί με επιτυχία με ατομική, ομαδική και θεραπεία ζεύγους.
Το 2011, εκδίδεται το πρώτο του μυθιστόρημα «Η πτώση παίζει μόνο ντραμς» από τις Εκδόσεις Οσελότος. Η πρώτη έκδοση γίνεται ανάρπαστη και μέσα σε τέσσερις μήνες επανεκδίδεται σε χίλια αντίτυπα. Στην παρούσα φάση, είναι εξαντλημένο. Το 2014, εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Δολοφόνος ταχυδρομικών περιστεριών», από τις Εκδόσεις Momentum. Το 2021, εκδίδεται το παρόν έργο: «Τρυφερότητα για ξένους», που φιλοδοξεί να αποκτήσει μεγάλη θέση στην καρδιά εκείνων που θα ρουφήξουν τις σελίδες του, όπως συνέβη και με τις δυο προηγούμενες εκδόσεις. Ευελπιστεί να αποτελέσει ένα σταθερό, ώριμο και στατικό βήμα προς ένα πιο αισιόδοξο μέλλον.
Ας σκεφτούμε ότι μέσα από μεγάλες σκοτεινιές, προκύψανε φωτεινά θαύματα.
Η πτώση παίζει μόνο ντραμς (2011), Οσελότος
Τρυφερότητα για ξένους (2021), Άπαρσις
Ποίηση
Δολοφόνος ταχυδρομικών περιστεριών (2015), Momentum
Τρυφερότητα για ξένους – Βασίλης Κωνσταντινίδης
Στις 8 Σεπτεμβρίου ώρα 20.15 ακριβώς, μια γυναίκα έτρεξε πανικοβλημένη στην παραλιακή λεωφόρο, μες στα αίματα και φώναζε αλλοπρόσαλλα: «Βοήθεια, βοήθεια!!! Είχαμε ατύχημα…».
Δεν υπήρχε ιδιαίτερη κίνηση στη λεωφόρο, γιατί τις Κυριακές, και ειδικά αργά, όλοι μαζεύονταν στα εστιατόρια και τα παγωτατζίδικα και τρώγανε.
Η παρέα πήγαινε βολτούλα με το φορτηγάκι. Παρά λίγο να την πατήσουνε, καθώς ο οδηγός την είδε τελευταία στιγμή. Κατατρόμαξαν και κατέβηκαν και οι πέντε κάτω να δούνε τι συμβαίνει.
«Τι πάθατε, κυρία;».
Τους κοίταζε κλαμένη και ματωμένη και δεν μπορούσε να απαντήσει. Φαινόταν να έχει ζήσει την πιο δύσκολη εμπειρία της ζωής της.
«Ατύχημα με τ’ αυτοκίνητο», κατάφερε να ψελλίσει.
«Πού έγινε το ατύχημα;», τη ρώτησε ο πιο ψηλός της παρέας.
Εκείνη, έχοντας μια μόνιμη ρυτίδα στο πρόσωπο από τη φρίκη, δεν κατάφερε να απαντήσει ξανά αλλά άρχισε να προχωράει μπροστά, αργά στην αρχή και στη συνέχεια τρέχοντας, και αυτόματα στη στροφή του δρόμου έκανε έναν απότομο ελιγμό και χάθηκε στον γκρεμό, με τα παιδιά να την ακολουθούν ξωπίσω προσπαθώντας να καταλάβουν τι ήθελε να τους δείξει.
Μυθιστόρημα, Άπαρσις, 2021, 416 σελ.
Δολοφόνος ταχυδρομικών περιστεριών – Βασίλης Κωνσταντινίδης
Η παρούσα ποιητική συλλογή αποτελεί το δεύτερο συγγραφικό τόλμημα του συγγραφέα και περιλαμβάνει ποιήματα που έχουν γραφτεί από το 1997 έως το 2015. Τα ποιήματα είναι τοποθετημένα με τυχαία σειρά και η θέση τους δεν αντιστοιχεί με την τοποθέτησή τους στον χρόνο.
Άνοιξε τον δρόμο,
φέρε προς τα εδώ τα χιλιόμετρα,
διάσχισε την εμμονική ροή
που διαχωρίζει τους κόσμους μας…
Ποίηση, Momentum, 2015, 64 σελ.
Η πτώση παίζει μόνο ντραμς – Βασίλης Κωνσταντινίδης
Tον λέγαν Άρη και είχε αποφασίσει να το κάνει. Όλα θα τελείωναν σύντομα. Τα είχε σχεδιάσει στην εντέλεια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Μια πτώση, μια πρόσκρουση, μια διάλυση. Και μετά; Το τίποτε; Ή τα πάντα;
Τα βράχια σχημάτιζαν μια πριονωτή κορνίζα στο θαλασσινό τοπίο που απλωνόταν ως τον ορίζοντα. Άνθρωπος κανείς στο οπτικό πεδίο. Το αυτοκίνητο από πίσω του είχε μείνει με ανοιχτή την πόρτα, σαν παρατημένη εκκρεμότητα που τον περίμενε ή τον φώναζε να γυρίσει πίσω.
Περιπετειώδες μυθιστόρημα, που συναρπάζει τον αναγνώστη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Έντονες ερωτικές σκηνές και ακραία συναισθήματα. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον έρωτα και την ψυχοπάθεια γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτη. Μια εναλλακτική ματιά στα βαθύτερα, σκοτεινά μονοπάτια του έρωτα.
Μυθιστόρημα, Οσελότος, 2011, 268 σελ.
Πηγές: Biblionet, Οσελότος, Momentum, Άπαρσις
