Μεγάλωσε και κατοικεί μόνιμα στην ίδια πόλη με την οικογένειά του.
Μετά το γυμνάσιο ξεκίνησε να δουλεύει σε τυπογραφείο και από το 1984 εργάζεται σαν βιομηχανικός εργάτης.
Δηλώνει αγράμματος γιατί δεν έχει σπουδάσει τίποτα.
Εκτός από τη συγγραφή ασχολείται με το σκίτσο και τη φωτογραφία.
Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Ο Θεός δεν αγαπάει τους τρελούς” εκδόθηκε το 2015 από τον εκδοτικό οίκο Manifesto και μετά από ένα χρόνο πάλι από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, ήρθε στην δημοσιότητα το δεύτερό του πόνημα με τίτλο «Άβατον».
Ο θεός δεν αγαπάει τους τρελούς – Βασίλης Σταματίου
Το έργο αυτό είναι το πρώτο από επτά μυθιστορήματα που έχει ήδη ετοιμάσει ο Βασίλης Σταματίου.
manifesto, 2015
170 σελ.
Άβατον – Βασίλης Σταματίου
Ο 20ός αιώνας μέσα από τις ζωές ανθρώπων που άλλοτε σπαταλήθηκαν κι άλλοτε χαρίστηκαν, χωρίς ποτέ να γίνουν πρωτοσέλιδο. Άνθρωποι που κατόρθωσαν να μην απολέσουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν: την ανθρωπιά τους. Γι΄ αυτό, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες οι ήρωες δεν μένουν αδικαίωτοι αλλά αξιώνονται να συναντήσουν την αλήθεια που τους καθόρισε.
manifesto, 2016
208 σελ.
Στα βήματα της ψυχής – Βασίλης Σταματίου
Κρυσταλλία την βάφτισαν και την φωνάζαμε, μέχρι που έφτασε στα 12 της. Κρυσταλλία, σαν να λέμε καταγγελία ή κάτι σαν απαγγελία. Κρουστάλλω ή Λιολιώ την έλεγα μόνο εγώ, κι αυτό σαν ήθελα να της τσιγκλήσω τα νεύρα. Λιολιώ το πειραχτήρι κι εγώ ο Βίκτωρ ο επονομαζόμενος από εκείνη και ως σπασίκλας ή σούργελο. Με τη Λία είχαμε σχεδόν την ίδια ηλικία, άντε να με περνούσε κάτι μήνες. Δυο αδελφάδων παιδιά ήμασταν. Μαζί μεγαλώσαμε. Στον πάνω όροφο εγώ και στον κάτω εκείνη. Η μάνα μου η Θεώνη, μας έλεγε πως μοιραστήκαμε σαν βρέφη το ίδιο γάλα. Από το ένα βυζί της κρεμόμουν εγώ κι από το άλλο η ξαδέλφη μου, μιας και της θείας Έλσας, αποκόπηκε το γάλα νωρίς. Και ύστερα σαν μεγαλώσαμε, πάλι μαζί ήμασταν. Μαζί στο ίδιο σχολείο, στην ίδια τάξη. Μαζί και στα ανδραγαθήματά μας. Ανδραγαθίες του τότε, που κάποιες από αυτές μας χάρισαν λάφυρα-παράσημα, σημάδια στα κορμιά μας για να μας θυμίζουν ότι κάποτε ήμασταν παιδιά και μάλιστα μπουμπούκια ολάνθιστα. Η Λία! Η γλυκιά μου και καλή μου εξαδέλφη που ήταν πάντα μέσ’ στην τρελή χαρά και τα έβλεπε όλα κάτασπρα. Άντε μερικές φορές κόκκινα και στο τέλος όλα μαζί ανάμεικτα έπαιρναν ένα γλυκό χρώμα του ροζ, σαν τα λουλούδια της ροδακινιάς. Κάποιες φορές είχε και την ψευδαίσθηση πως μύριζε το άρωμά τους. Για εκείνη πάντα θα ανέτελλε κάποιος ήλιος που θα της φώτιζε τα θέλω της και τα γουστάρω της κι ας ήταν βράδυ κι ας υπήρχε καταχνιά. Ενώ εγώ; Τα έβλεπα όλα μαύρα, άσχετα αν ο ήλιος μου τύφλωνε τα μάτια. Για εμένα υπήρχε πάντα η συννεφιά κόβοντας με σύγκρυο στην ιδέα των λανθασμένων επιλογών και αποφάσεων. Την Λία πάντα την τραβούσε σαν μαγνήτης το λάθος και η γλυκιά αμαρτία. Όπου λάθος, όπου αμαρτία, εκείνη ήταν εκεί δηλώνοντας παρούσα.
Όστρια Βιβλίο, 2019
386 σελ.
Άβατον (2016), manifesto
Στα βήματα της ψυχής (2019), Όστρια Βιβλίο
Νουβέλες
Ο θεός δεν αγαπάει τους τρελούς (2015), manifesto
Πηγές: Biblionet, manifesto, Όστρια Βιβλίο
