Βασίλειος Γκαραγκούνης

Ψάχνοντας – Βασίλειος Γκαραγκούνης

Λάρισα (απόσπασμα)
1962

Ένα σμάρι σπίνοι ξεφαντώνουν στα κλαδιά της κερασιάς
Μικρές μουσικές εκρήξεις. Μικρά θαύματα.

Σιγά σιγά τα πηδήματα και οι φωνές μεταφέρονται
εδώ στο χαρτί. Τα γράμματα χορεύουν. Αδύνατον
να μπούν στη σωστή σειρά.
Η ικανότητα των γραμμάτων να γράφουν άψογα τις λέξεις.

Περίμενε, αυτό κάτι μου θυμίζει…

Ω, Ναι! Όπως τότε. Εγώ και οι φίλοι μου στο δημοτικό.
Δεν μπαίναμε ποτέ στη σειρά και τέλος της βδομάδας στο δρόμο
για την εκκλησία το σκάζαμε και πηγαίναμε στο ποτάμι.
Η ικανότητα των παιδιών να διαλέγουν το σωστό.
Παιγνίδι, όχι δοξολογία.

Την Δευτέρα ξύλο. Οι αθάνατοι θεοί
που μας αγαπούσαν, μας χάριζαν απαράλειπτα
την ευτυχία και τον πόνο
ολάκερα και τα δύο (*)

(*)Alles geben Götter, die unendlichen, ihren Lieblingen ganz
Alle Freuden, die unendlichen
Alle Schmerzen, die unendlichen, ganz. (Goethe)

Ποίηση, Ιδιωτική έκδοση, 2019, 44 σελ.

UNGI – Βασίλειος Γκαραγκούνης

Έτσι είν΄ αργά
         στον Ν. Β.

Στην μοναξιά των λέξεων είναι ήδη αργά.
Νύχτα και κοιτάξω το φεγγάρι λαμπρό και υπέροχο
μέσα από το μεγάλο παράθυρο
Ένα στολίδι των ματιών μου πάνω στο δέντρο της σκοτεινιάς.
Μένω έκπληκτος μπροστά σ΄ αυτόν τον πλούτο
αυτήν την εκτίμηση στο πρόσωπό μου αυτού που λέμε φύση και ύπαρξη
όμως το γνωρίζω: Αν έφευγα τώρα
δεν θα χρωμάτιζαν ποτέ δάκρυα κάποιο λευκό χαρτί
και σύντομα θα έμενε άδειο ένα κελί στην μνήμη του χρόνου.
Πόσο όμως φως χρειάζεται, πόση ευκρίνεια έτσι
να ανοίξεις τον δρόμο της λήθης;
Στο μεταξύ έχω μεγαλώσει και γνωρίζω
πως έχω ήδη κάνει αυτό το βήμα.

Η νύχτα έχει πολλές πηγές και πολλά μάτια
πολλές φωνές
κάποιος φίλος προχτές είπε εισόδους
ανοίγοντας έτσι το Menü της μέρας.
Εμένα όμως που δε μου χάρισαν οι θεοί την προφητεία
δε μου μένει τίποτ’ άλλο, παρά αυτό το φως
και δεν ξέρω αν αυτό που μεγαλώνει μέσα μου
και που αύριο θα ειν΄ εγώ, δεν ξέρω αν
είναι μια εξέδρα που πρέπει ν’ ανεβώ
αν είναι η αρρώστια, ή, το άγνωστο.
Ώστόσο, όλοι εμείς που μετέχουμε στο τυχαίο
γνωρίζουμε το πριν και το μετά, το κοντινό και το ίσως
γνωρίζουμε πως φτιάχνονται τα σπίτια που κατοικούμε
τον αδιαίρετο ύπνο που εποικούν τα όνειρα
γνωρίζουμε το θνητό σώμα, και τη στιγμή
που έρχεται κι αφήνει μια δραχμή μές στην κλειστή παλάμη:
ό,τι έμεινε στο τέλος από την κλεψιά.
Τώρα που η μνήμη έγινε καθημερινότητα γνωρίζουμε πως
με έξοδα της ζωής μας σπούδασε η φύση το περιττό.

Έτσι είν΄ αργά.
Το κορμί μου που αλλάζει χρόνο με θάνατο
κρατά λίγο φως πάνω απ΄ τις λέξεις
όπως το χέρι μου γυρνά πάνω από τα πράγματα και τα χαϊδεύει
αφήνοντας τη σκέψη να περνά.

Ποίηση, Εκδόσεις Νότιος Άνεμος, 2016, 46 σελ.

24 Ποιήματα – Βασίλειος Γκαραγκούνης

Μιά δραχμή τη μέρα

         στη Λένα Φραντζή

Περνώντας από παντού
απ’ όλες τις δυνατότητες
μέσ’ απ’ όλες τις στιγμές που προσφέρονται στο φως
η μέρα
καταλήγει μια δραχμή στην παλάμη μου

Ναι,
μες την παλάμη μου καταλήγει η μέρα μια δραχμή
και σώνει

Θα μας είναι πάντα ευχάριστη η επαφή με τη σωματικότητα
έτσι όπως λιγοστεύει ο χώρος που μπορεί να πλανηθεί
η σκέψη αδέσποτη

Ένα σώμα είναι η πλησιέστερη μας ευκαιρία
για επέκταση.

Μπορείς να το κατέχεις
να το σκλαβώσεις, να το πουλήσεις, να το πληγώσεις, ή
να το πετάξεις από πάνω σου σαν πέτρα
μακριά
όσο φτάνει η δύναμη σου:
δίπλα σου.

Ποίηση, Εκδόσεις Νότιος Άνεμος, 2015, 42 σελ.

Εφτά ημέρες για τη Νεφέλη – Βασίλειος Γκαραγκούνης

Νεφέλη
Η γλώσσα μου ένα κλουβί
και οι λέξεις
φυλακισμένα πουλιά που ονειρεύονται τον κόσμο
περνούν οι μνήμες κι ακούν το βουητό
και πάντα τις ηλιόλουστες μέρες
κάποια σκιά σταματά και αφουγκράζεται
τα όμορφα φτερά των παντοπόρων.

Στο καλό αγαπημένη μου ηχώ και στο ταξίδι
νάναι γλυκό το τραγούδι σου
… και νάβρεις πολλούς που θέλουν να μάθουν
πριν ακόμα φανούν στον ορίζοντα
τα σίγουρα πανιά της επιστροφής.

Ποίηση, Ιδιωτική δίγλωσση έκδοση, 2010, 18 σελ.

Ελάσσονα Ποιήματα – Βασίλειος Γκαραγκούνης

Μία κίνηση του χεριού
Η κίνηση της χεριού μου
ξεπέρασε τη μεγάλη έκρηξη
τη Λούση
τους δεινόσαυρους
τον Πρωτέα
έτσι καθώς έκλειε μέσα της το κενό

Το σπάσιμο του Απρίλη πονούσε
ή το κουπί του μαύρου καραβιού;

Μέσα στη κάψα του μεσημεριού
διψασμένος έσυρα τα βήματα ως το ποτάμι
Έκλεισα το χέρι μου στο νερό
και το νερό με προσπέρασε.

Ποίηση, Ιδιωτική έκδοση, 2002, 17 σελ.

Πίσω απ’ το παράθυρο – Βασίλειος Γκαραγκούνης

Τι εύκολα γερνούν
Τι εύκολα γερνούν των ημερών τα πρόσωπα
μα η επανάληψή τους δύσκολα αλλάζει
όσο είναι απρόσωπα
τα μάτια που βλέπουν
ο καιρός τα χαράζει

Χαράζεται το βλέμμα μου
και οι πληγές αιμορραγούνε πάλι
Φύγε, φύγε. Μα για πού;
Εγώ είμαι
Εδώ είμαι
Αυτή είν’ η ζωή μου κι όχι άλλη.

Ποίηση, Εκδόσεις ΥΨΙΠΕΔΟ, 1999, 80 σελ.

Ερασιτεχνική Γεώτρηση – Βασίλειος Γκαραγκούνης

Ποιήματα και πεζά


Ο λιγότερος θάνατος
Κι εμείς πιόνια στο παιγνίδι
που θα μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε,
αν θα γινόμασταν στο σκάκι βασιλιάδες
μένουμ΄ εδώ ελπίζοντας πως ίσως
αύριο πεθάνουμε λιγότερο.

Ποίηση, Ιδιωτική έκδοση, 1983, 64 σελ.