Βίκυ Τσελεπίδου

Ελενίτ – Βίκυ Τσελεπίδου

Ένας άντρας κλείνεται στο ψυγείο, μια γριά τεμαχίζει τον νεκρό γιο της, συναντήσεις στα σκαλιά της εκκλησίας, στην κουζίνα, στο γραφείο, στον αέρα, στον καναπέ κάτω από δυο φεγγάρια. Στέγες από ελενίτ. Μουρμουριστά ένα πομάκικο νανούρισμα, τέρμα το ράδιο. Οι χάρτες αλλάζουν προσανατολισμό, η γύφτισσα σηκώνει τη φούστα της και τρέχει, ξεσηκώνονται οι μέλισσες στα θυμάρια, οι ρόδες γλιστράνε από τον δρόμο, μέτρημα, κάτι λείπει, μέτρημα, κάτι περισσεύει, μασουλάει την τσίχλα της, πνίγεται με την μπουκιά του, ντάνες χαρτιά, υπογραφές, ό,τι τους έδωσαν να κουβαλάνε κι ό,τι οι ίδιοι ετοιμάζονται να παραδώσουν στους επόμενους.
Η σιωπή από κάτω.
Ο συνεχής αγώνας για ισορροπία και ξαφνικά η κλοτσιά στην καρδάρα.
Όλο το γάλα χύνεται. Κιχ, τα ένστικτα ξέρουν.

Διηγήματα, Νεφέλη, 2014, 104 σελ.

Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι; – Βίκυ Τσελεπίδου

Τελευταίο τηλεγράφημα της Επιτροπής επί της ανταλλαγής στη Σινασό προς την Αντιπροσωπεία της Πόλης: “Σήμερα 2 Οκτωβρίου του 1924 φεύγουμε από την πατρίδα οριστικά”.
Η ρίζα και η ρίζα του κακού. Η βία, η νοσταλγία, το διαγενεαλογικό τραύμα, η πορεία που γίνεται ανάδρομη, που από γραμμική γίνεται κυκλική, ρόδα στη λάσπη που γυρνά, τροχός για χάμστερ.
“Την πρώτη φορά που τσακωθήκαμε με τον Λευτέρη, δε σταθήκαμε ιδιαίτερα σ’ αυτό. Είπαμε πως είναι φυσιολογικό καμιά φορά τα ζευγάρια να μαλώνουν μεταξύ τους. Όταν άρχισε ο ένας καβγάς μετά τον άλλον, πήγαινα και κλεινόμουν στο μπάνιο κι άφηνα τη βρύση να τρέχει, οι διπλανοί άκουγαν τη βρύση να τρέχει, κοίταζα βαθιά στον καθρέφτη, κολλούσα τη μύτη μου. Δεν έκλαιγα, κοίταζα. Η βρύση έτρεχε”.
Η χρήση ντοκουμέντων από τη μία κι η παρείσφρηση (παρα)μυθικών στοιχείων από την άλλη σκιαγραφούν το δίχως μάσκα πρόσωπο της ζωής, την άκρως ρεαλιστική και ταυτόχρονα μαγική της όψη, ενώ συχνά οι ρόλοι αντιστρέφονται, με αποτέλεσμα το ντοκουμέντο να αποκτά σουρεαλιστική διάσταση και το παραμύθι ν’ αναδεικνύει ατόφια την πραγματικότητα.
Βραβείο Ιδρύματος Πέτρου Χάρη Ακαδημίας Αθηνών 2017

Μυθιστόρημα, Νεφέλη, 2017, 392 σελ.

Φιλελλήνων – Βίκυ Τσελεπίδου

Ο Ζαφείρης, με τη βοήθεια του Θεού, έχει αναλάβει αμισθί τη φροντίδα των μοναχικών ηλικιωμένων κυριών της γειτονιάς, της Δόμνας και της Φωτούλας. Ώσπου μια μέρα ο Μπάμπης βαράει δυνατά την πόρτα του πάνω διαμερίσματος και φεύγει, το μωρό πατάει τις τσιρίδες, η μάνα του τρέχει αγχωμένη στη δουλειά για να καλύψει ένα λάθος της, και η ισορροπία χάνεται.
Στην οδό Φιλελλήνων οι ήρωες περπατούν πάνω κάτω δοκιμάζοντας την αντοχή των κρασπέδων. Ανιχνεύουν τις πράξεις τους στα όρια τους, αναζητώντας αιτίες και συνέπειες.
Η μάνα, η μάνα-Εκκλησία, η μάνα-Ελλάδα, η μάνα-Ευρώπη, η μάνα-ανασφάλεια, τα γηρατειά, ένα έθνος που γερνάει μόνο του, η πρώην μάνα που γερνώντας γίνεται το μωρό. Η κληρονομιά των γονέων που άλλοτε μας θάβει κι άλλοτε μας ξελασπώνει· οι δόξες κι οι αμαρτίες τους που συνεχώς μας καταδιώκουν. Η φύση του καθενός που απότομα ξεκόβει από τη ρίζα της κι από μόνη της ξεσπαθώνει, που δε λαμβάνει υπόψη παλιά τεφτέρια και λογαριασμούς.
Και η ματιά των άλλων, των ξένων, των μακρινών, των πιο δικών μας μακρινών, ένα κατασκευασμένο επί αιώνες ψέμα εθνικού μεγαλείου που τους χωράει όλους και μια αλήθεια στο βάθος που τρεμοπαίζει, υπενθυμίζοντας στον καθένα μας ποιος πραγματικά είναι, ποιος άγιος και ποιο τέρας.
Η πικρή παραδοχή πως ό, τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός. Ελλάδα, 21ος αιώνας: Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια.

Νουβέλα, Νεφέλη, 2018, 120 σελ.

Ο μεγάλος σκύλος – Βίκυ Τσελεπίδου

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων στη δύση της ζωής τους αποφασίζουν να κρυοσυντηρήσουν μετά θάνατον τα κορμιά τους με την ελπίδα να καταφέρουν κάποτε να επανέλθουν στη ζωή. Προς την επίτευξη του σκοπού τους αυτού μπαίνουν σε έναν αγώνα εξαντλητικής οικονομίας, στερούμενοι ακόμη και τα στοιχειώδη, ώστε να προλάβουν να συγκεντρώσουν το απαιτούμενο ποσό για την κρυοσυντήρησή τους. Όλη τους η ζωή αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον τρόπο που θα κατακτήσουν την επόμενη. Όλη τους η ενέργεια, η σκέψη, η ίδια τους η σχέση αναλώνονται σε αυτό το πλάνο.

Παράλληλα, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, που πέθανε από μια σπάνια ασθένεια και κρυοσυντηρήθηκε για χρόνια, ξυπνάει μέσα σε ένα δαιδαλώδες κτίριο όπου διάφοροι άντρες, μιλώντας μια παράξενη γλώσσα, της απευθύνουν παράξενα ερωτήματα. Το κορίτσι, εγκλωβισμένο, προσπαθεί να καταλάβει πού βρίσκεται.

Πότε πεθαίνει ένας άνθρωπος; Ως τι εξακολουθεί να ζει αν χάσει τη μνήμη και την προσωπικότητά του; Κατά πόσο η γλώσσα ενυπάρχει σε όλα και κατά πόσο εμείς μέσα της; Πώς βρίσκει κανείς τη θέση του σε έναν κόσμο που συνεχώς ρέει; Υπάρχει άραγε κάποιο φωτεινό σημάδι στον ουρανό που να οδηγεί τα βήματά μας;

Ένα βιβλίο που ψηλαφεί τη σχέση του εγώ με τον τόπο και τον χρόνο και αναδεικνύει τη μνήμη ως μοναδικό όπλο άμυνας απέναντι στην τρωτότητά μας. Ένα βιβλίο για το πέρασμα από το φως στο σκοτάδι και τανάπαλιν. Για αυτό το μάταιο, συνεχές –και κατ’ ουσίαν απερίγραπτο– πηγαινέλα μας.

Μυθιστόρημα, Νεφέλη, 2020, 352 σελ.