Ως ηθοποιός έπαιξε απ’ το 1992 ως το 1998. Είναι ιδρυτικό μέλος του θεάτρου των Αλλαγών www.toc.gr και έχει διδάξει τα μαθήματα: Μονόλογοι, Θεατρική γραφή, Θεατρική διασκευή, Παραμύθι–Αφήγηση, tango project.
Γράφει το έργο «Πίστη», μαζί με τον Α. Φλουράκη και το Γ. Δούμο, για το θέατρο «Αμόρε», 2002, σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος.
Α’ Κρατικό Βραβείο, Υπουργείου Πολιτισμού, για το έργο της «Η Γαλάζια Νο», 2004.
Γράφει και σκηνοθετεί το έργο για παιδιά «Βορά και Νότε, τρέξ’ τε!» στο θέατρο Πορεία, 2005.
Ανεβαίνει το έργο της «Βρέχει», στο Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθεσία Ακύλλας Καραζήσης www.greekfestival.gr, 2007
Γράφει και σκηνοθετεί το έργο για παιδιά «Νερό, νεράκι και γρήγορο αλογάκι», για το Εθνικό θέατρο www.n-t.gr, 2009.
Σκηνοθετεί τον «Ύπερσιβηρικό», διασκευή απ’ το μυθιστόρημα «Η Κυρά της Αρκού- δας», του Λ. Λάμι, στο Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, 2013-14. Σκηνοθετεί το έργο για παιδιά «Σήκωσέ με ψηλά», της Β. Πολυχνιάτου, διασκευή Μ. Σταυροπούλου, στο Θέατρο Μπιπ, 2015-16.
Θεατρική διασκευή στο «Δρ. Τζέκυλλ και Κος Χάυντ», για το θέατρο Τέχνης, σκη- νοθεσία Βασίλης Μαυρογεωργίου, www.theatro-technis.gr, 2017.
Γράφει και σκηνοθετεί τον μονόλογο «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο», παίζει η Λένα Δροσάκη, στο Skrow, www.Skrow.gr, 2019
Κυκλάδες (2022), Κάπα Εκδοτική
Διηγήματα
Ακούω την καρδιά του παίχτη (2019), Θράκα
Ακούω την καρδιά του παίχτη (2020), Ενύπνιο
Κυκλάδες – Βίλια Χατζοπούλου
Ένα ζευγάρι νέων περνούν τα καλοκαίρια τους στην ίδια ερημική παραλία, μένοντας έξω με τη σκηνή τους. Αυτό το καλοκαίρι, όμως, φτάνοντας εκεί, αντικρίζουν ένα νεόκτιστο σπίτι, ακριβώς στην αρχή του μονοπατιού που οδηγεί στη θάλασσα.
Όλη η προηγούμενη ελευθερία στην παραλία που θεωρούν δική τους έχει χαθεί, προκαλώντας την οργή τους. Να μείνουν και να στήσουν τη σκηνή τους κάτω από το σπίτι ή να φύγουν;
Ξεπερνούν το δίλημμα παραμένοντας και προσπαθώντας να κρατήσουν τις παλιές συνήθειές τους, αγνοώντας προκλητικά την καινούρια συνθήκη. Ωστόσο το σπίτι θα αποδειχτεί ισχυρό. Το ζευγάρι που κατοικεί εκεί είναι δεμένο επίσης με τον τόπο, και δεν επιθυμεί να χάσει τη μοναχικότητά του. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο ζευγαριών θα γίνουν στενές και οι συγκρούσεις αναπόφευκτες.
Όλα θα καταγραφούν και θα διαμορφωθούν στην ειδική γεωγραφία των Κυκλάδων.
Μυθιστόρημα, Κάπα Εκδοτική, 2022, 400 σελ.
Ακούω την καρδιά του παίχτη – Βίλια Χατζοπούλου
Διηγήματα
Στο νησί μου όλα καίγονται στο φως. Το ίδιο φως, απ’ το καλοκαίρι ως το χειμώνα, καίει ασταμάτητα. Σ’ αυτή τη φωτιά έμαθα, γι’ αυτό δε συνηθίζω εδώ. Ό,τι κι αν καίγεται σ’ αυτό το εργοστάσιο, με καίει κι εμένα, αλλά δε με θερμαίνει. Μοιάζει με το φως που φτιάχνουμε εγώ κι οι ναύτες. Είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι φως. Είναι μόνο το αντίθετο του σκοταδιού.
Διηγήματα, Ενύπνιο, 2020, 156 σελ.
Ακούω την καρδιά του παίχτη – Βίλια Χατζοπούλου
ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΦΩΣ
“Στο νησί μου όλα καίγονται στο φως. Το ίδιο φως, απ’ το καλοκαίρι ως το χειμώνα, καίει ασταμάτητα. Σ’ αυτή τη φωτιά έμαθα, γι’ αυτό δε συνηθίζω εδώ. Ό,τι κι αν καίγεται σ’ αυτό το εργοστάσιο, με καίει κι εμένα, αλλά δε με θερμαίνει. Μοιάζει με το φως που φτιάχνουμε εγώ κι οι ναύτες. Είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι φως. Είναι μόνο το αντίθετο του σκοταδιού.”
ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ
“Ανέπνεε σαν τους δρομείς των μεγάλων αποστάσεων. Πού το είχε μάθει;”
ΣΤΑ ΤΡΙΑ
“Μια ιδέα ήταν αρκετή. Δούλευα εξαντλητικά, για να την κάνω να λάμψει. Αν κέρδιζα, πίστευα ότι η νίκη αυτή θα μ’ έκανε αιώνιο.”
ΧΕΡΙΑ ΓΙΑΤΡΟΥ
“Το αίμα λερώνει τα ρούχα μου και το βρώμικο παλτό, που μόλις πλήρωσα για να το αποκτήσω. Σκέφτομαι το αίμα που τρέχει όταν χειρουργώ, το αίμα στα ψυγεία, στις μεταγγίσεις, στις εξετάσεις, κάτω απ’ τις μασχάλες των νοσηλευτριών. Το αίμα δεν το τρέμω ούτε με συγκινεί. Είμαι γιατρός και είναι ένα απ’ τα εργαλεία μου. Το αίμα είναι νερό για μένα. Όμως είμαι σίγουρος πως αυτή η τελευταία κρίση πανικού ήρθε απ’ το αίμα. Δεν ξέρω γιατί και το κρύο μ’ εμποδίζει να το συλλογιστώ καθαρά”.
ΑΚΟΥΩ
“Δεν τον έβλεπα ούτε τον άγγιζα. Τον ήθελα. Μου άρεσαν οι ήχοι του και η κάθε μυρωδιά του. Όλα μου ταίριαζαν. Ήταν παίχτης και εξαιτίας του, το παιχνίδι, τώρα, είχε γίνει συναρπαστικό”.
ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ
“Ο πόνος! Ο πόνος με κάνει να μιλάω έτσι. Είναι τρομακτικές οι εικόνες του πόνου. Βλέπω το χέρι που πονάει να ξεφεύγει, να το σκάει”.
Διηγήματα, Θράκα, 2019, 152 σελ.
Πηγές: Biblionet, Θράκα, Ενύπνιο, Κάπα Εκδοτική
