Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Εργάζεται επί τριάντα χρόνια στην τοπική αυτόδιοίκηση. Το γράψιμο τον απασχόλησε από τα παιδικά του χρόνια. Σε νεαρή ηλικία εργάστηκε περιστασιακά ως αρθρογράφος, ενώ το 1997 ξεκίνησε να δημοσιεύει διηγήματά του σε περιοδικά. Το 2015 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων, Το Τελευταίο Πέρασμα (bookstars). Το Σπαθί του Αυτοκράτορα είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Στην πρωτόλεια μορφή του, αφηγούνταν μια τυπική περιπέτεια αναζήτησης. Όμως, το περιεχόμενο της ιστορίας εξελίχθηκε προοδευτικά και ολοκληρώθηκε στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης και των μνημονίων, όταν έγιναν ολοφάνερες οι συνδέσεις του χθες με το σήμερα, καθιστώντας αναγκαίο τον αναστοχασμό της διαδρομής μας μέσα στον χώρο και τον χρόνο, για ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα.
Το τελευταίο πέρασμα – Βύρων Αθανίτης
Στις σελίδες του “Τελευταίου Περάσματος” τέσσερα διηγήματα εξιστορούν σημαντικά περιστατικά από την ζωή απλών συνηθισμένων ανθρώπων ή και μυθιστορηματικών χαρακτήρων. Το πλαίσιο ποικίλει, από το νουάρ και τον μαγικό ρεαλισμό ως τη μεταφυσική και την επιστημονική φαντασία.
Οι τρεις σύντομες αναφορές Ημερολογίου αποδίδουν μια οραματική, ψυχαναλυτικής υφής, ματιά στα ζητήματα της ύπαρξης, των τραυμάτων και της ελπίδας, της απώλειας και της συγχώρεσης και, βέβαια, της αγάπης.
Διηγήματα, Bookstars – Γιωγγαράς, 2015, 224 σελ.
Το σπαθί του αυτοκράτορα – Βύρων Αθανίτης
Μια κληρονομιά… μια αναζήτηση… ένας θρύλος!
“Έβγαλα το δαμασκηνό σπαθί από το θηκάρι και το κράτησα με σεβασμό στα χέρια μου. Η ταλαιπωρημένη αλλά γεμάτη συμπόνια μορφή του βασιλιά όπως είχε χαραχτεί στη μνήμη μου την τελευταία νύχτα της Πόλης, τρεμόπαιξε μπροστά μου σαν απόκοσμη οπτασία…
Τύλιξα το σπαθί με πορφυρό ύφασμα και το απόθεσα στο μπρούτζινο κουτί. Ασφάλισα τα κλείστρα του και το κατέβασα με προσοχή στον λάκκο, μαζί με τα δάκρυά μου που κυλούσαν πάνω του…. Κατόπιν αρχίνισα να φτυαρίζω, ώσπου όλο το χώμα επέστρεψε στη θέση του…
Την ίδια στιγμή ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει. Σαν από θαύμα γινομένο, οι ακτίνες του έγλειφαν τις επάλξεις του κάστρου για να πέσουν κατόπιν στη γης, ανάμεσα στα πόδια μου…”.
Για την οικογένεια Βαφέα, το χειρόγραφο Χρονικό του Μιχαήλ Ζαπαντιώτη, ενός από τους γραμματικούς του Κωνσταντίνου Δραγάση Παλαιολόγου, που το κατέχει εδώ και αιώνες, σημαίνει πολύ περισσότερα από μια ιστορική κληρονομιά ή ένα κυνήγι θησαυρού. Αναζητώντας το σπαθί του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, οι ήρωες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ταραχώδη διαχρονική πορεία του ελληνισμού και τις -καλά κρυμμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο- ενοχές για την απώλεια της βασιλεύουσας. Όσο αγωνίζονται να υπερβούν και τα δικά τους προσωπικά τραύματα, διαπιστώνουν την ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος που συνδέεται με την ταυτότητα των σύγχρονων Ελλήνων.
Μυθιστόρημα, Γράφημα, 2020, 450 σελ.
Το σπαθί του αυτοκράτορα (2020), Γράφημα
Διηγήματα
Το τελευταίο πέρασμα (2015), Bookstars – Γιωγγαράς
Πηγές: Biblionet, Bookstars – Γιωγγαράς, Γράφημα
