Ήρθε και η κατοχή του 1940, να συμπληρώσει τα πάθη και τις πληγές… Οι διηγήσεις λοιπόν των δικών μου, ευαισθητοποίησαν τον εσωτερικό μου κόσμο, αναζητώντας τις βαθύτερες έννοιες και αξίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς, που θεωρώ ότι πριν απευθυνθούμε στους ηγέτες αυτής της γης, εκλιπαρώντας να γίνει επιτέλους «Ειρήνη», θα πρέπει να αναζητήσουμε στον εαυτό μας, στο στενό περιβάλλον μας, στους γύρω μας, την πολύτιμη εξασφάλισή της.
Αυτή η εσωτερική ανάγκη, από τη νεαρά μου ηλικία, δημιούργησε την ακόρεστη δίψα να γράψω για ό,τι θαυμάζω, και ό,τι έμεινε αξιοσημείωτο στο διάβα της ζωής μου. Έκτοτε γράφω μυθιστορήματα, ποίηση, γνωμικά και αποφθέγματα που αρκετά από αυτά τα μοιράζομαι με καλή παρέα στο διαδίκτυο, νιώθοντας εκείνη την ικανοποίηση που ο λόγος, η σκέψη σου, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα για το κτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου.
Με ευλόγησε ο Θεός να δημιουργήσω οικογένεια, αποκτώντας τρία υπέροχα κορίτσια και προς το παρόν, τέσσερα εγγόνια που μου έχουν χαρίσει την αληθινή γεύση της ευτυχίας!
Εργάστηκα ως γραμματεύς στην Εκπαιδευτική Δυναμική.(Φροντιστήριο Ξένων γλωσσών).
Ο άσβηστος πόθος μου, ήταν να ασχοληθώ με διδακτικά παραμύθια και μυθιστορήματα, όπου αφυπνίστηκε την κατάλληλη στιγμή. Φιλτράροντας τις αναμνήσεις και αφημένη στο όνειρο τόσων χρόνων, ξεκίνησα να υλοποιώ την επιθυμία μου!
Το πρώτο μου έργο, ένα μυθιστόρημα στηριγμένο σε αληθινές ιστορίες, με τίτλο ‘Το πέτρινο σπίτι του λόφου΄, εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2016. Τολμώ να πω με κάθε ειλικρίνεια πως εκτιμήθηκε πολύ από αξιόλογα άτομα που ανήκουν στον χώρο της λογοτεχνίας και αγαπήθηκε από το κοινό που αγαπάει κάθε είδος της λογοτεχνίας.
Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς, γιατί η κριτική τους με ώθησε να συνεχίζω να γράφω και να ελπίζω στην έκδοση των γραπτών μου.»
Στο πέτρινο σπίτι του λόφου (2016), Αρισταρέτη
Γρανίτα πεπόνι (2021), Εκδόσεις Άρωμα
Γρανίτα πεπόνι – Βίβιαν Παπαϊωάννου Ασπροπούλου
Αγαπήθηκαν με πάθος και ύφαναν όνειρα, με στημόνι την αθωότητα της νιότης για το ταξίδι που αγκυροβολεί στην ευτυχία!
Απρόβλεπτη η ζωή, ρινίματα οι στιγμές κι οι συμπτώσεις.
Άραγε είχαν τη δύναμη αυτές οι στιγμές κι οι συμπτώσεις να διαβρώσουν τον κρίκο που τους έδενε;
Άραγε αφέθηκαν στην αγκαλιά μιας άλλης αγάπης για να κοπάσει ο πόνος της προδοσίας, ακροβατώντας στο σχοινί της ψευδαίσθησης ή έζησαν την αληθινή ευτυχία;
Άραγε στο διάβα, η ζωή ξεγύμνωσε την αλήθεια;
Άραγε αφύπνισε αισθήσεις ναρκωμένες;
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άρωμα, 2021, 450 σελ.
Στο πέτρινο σπίτι του λόφου – Βίβιαν Παπαϊωάννου-Ασπροπούλου
Ο γέρο-Στέφανος λάτρευε το σπίτι στο βουνό από παιδί.Δεν ήθελε να αποχωριστεί το πατρικό του κι ας συμφιλιώθηκε με τις ανάγκες των καιρών.Το συντηρούσε με μεράκι αναβιώνοντας εκείνη την εποχή της απλότητας,όπου ο μόχθος γκύκαινε το ψωμί.Ποτέ δεν θα μπορόυσε να φανταστεί,ότι αυτό το πέτρινο σπίτι στο βουνό που του έδινε πνοή,θα γράψει πριν το τέλος του μια ιστορία να προβλέψει πως τα πρόσωπα της ζωής του όλα θα συσχετίζονταν με το μικρό πετρινο σπίτι του το πατρικό.Αγάπη,έρωτας,μίσος και προδοσία,έπλεξαν χαρές και καημούς.Η μοίρα άνοιξε τον κύκλο στους πρωταγωνιστές της ιστορίας πάνω στη κορφή του λόφου και τον έκλεισε εκεί,στο πέτρινο σπίτι του,το αγαπημένο.Η απώλεια τον συνέτριψε.Η χαρά τον εγκατέλειψε.Το μίσησε.Στα απομεινάρια του ζήτησε τη λύτρωση.Οι γλυκές αναμνήσεις αμαυρώθηκαν και επέπλευσε η πίκρα η αβάσταχτη.Άραγε,οι απόγονοι γνώρισαν την ευτυχία;
Μυθιστόρημα, Αρισταρέτη, 2016, 432 σελ.
Πηγές: Biblionet, Αρισταρέτη, Εκδόσεις Άρωμα
