Ξένη Μητσοβασίλη

Ελληνες λογοτέχνες

Η Ξένη Μητσοβασίλη γεννήθηκε στον Παρακάλαμο Ιωαννίνων.
Μετανάστευσε στην Αθήνα μαζί με την οικογένεια της στα δώδεκά της χρόνια. Εργάστηκε ως νοσηλεύτρια σε δημόσια νοσοκομεία. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον λαϊκό μας πολιτισμό και το δημοτικό μας τραγούδι. Το πρώτο της έργο, “Κόκκινο στάχυ”, είναι γραμμένο με το αίμα της ψυχής της και αναφέρεται στον σακατεμένο μετεμφυλιακό κόσμο της υπαίθρου. Με τα βιβλία της “Φεγγάρια στο χώμα” και “Μαύρα πουλιά” κλείνει η τριλογία του “Νεοελληνικού Δράματος” από τον εμφύλιο έως το Πολυτεχνείο. Στο βιβλίο της “Τιμωρία Δίχως Έγκλημα”, τα φυσικά στοιχεία υποστασιοποιούνται και συνενώνονται με τα βάσανα του σύγχρονου κοινωνικού ανθρώπου. Στο βιβλίο της “Τριγμός Ψυχής”, παρουσιάζει το πώς ο άνθρωπος βιώνει την απελπισία της παρακμής. Στο βιβλίο “Θ΄ ανταμωθούμε”, η συγγραφέας μέσα και από τον ποιητικό της λόγο, παλεύει και προσπαθεί ν’ αντέξει το παράλογο του λογικού και του λογικού το παράλογο. Στο βιβλίο “Παιδιά στο φρύδι του γκρεμού”, βιώνει πόνο, αγωνία, θλίψη για το αύριο… Και το αύριο;
Στο βιβλίο “Κραυγές & Ψίθυροι” αναρωτιέται πόσες αντοχές έχει ο άνθρωπος; Παραπατεί, πέφτει, σηκώνεται κι ανηφορίζει.

Ποίηση
Η θλίψη σου μυρίζει γιασεμί (2017), Λεξίτυπον
Βράχος ασμίλευτος (2020), Λεξίτυπον
Θεριστές ανέμων (2021), Λεξίτυπον
Θεριστές ονείρων (2021), Λεξίτυπον

Διηγήματα
Παιδιά στο φρύδι του γκρεμού (2016), Λεξίτυπον

Θεριστές ονείρων – Ξένη Μητσοβασίλη

Ποιήματα

Κάπου εκεί
πέρα, σαπέρα
κάποια παιδιά
μες τ’ αποσπερού
αποσπερόπλεκαν
όνειρα.

Απά ο ουρανός
τάφεγγε
με το φως των αστεριών.

Και ούλα τα όνειρα
αγεροχόρευαν
στην αυλή του φεγγαριού
και απά στο ξεφάντωμα
των ονειροχορευτών
ξέσπασαν αστραπόβροντα.

Κι απά στ’ αστραπόβροντα
όρμησαν πεινασμένοι λύκοι
θεριστές ονείρων
τα δρεπάνια βάφτηκαν κόκκινα
με των παιδιών το αίμα.

Κι ύστερα δρόμισαν γι’ αλλού
οι θεριστές ονείρων.

Ποίηση, Λεξίτυπον, 2021, 62 σελ.

Θεριστές ανέμων – Ξένη Μητσοβασίλη

Θεριστές ανέμων
Ψυχοτύλιξες τα βάσανα του κόσμου
τ’ απίθωσες
μέσ’ τις δικές σου
ψυχοτυλιγμένες τραγωδίες.
Τα σκέπασες μ’ ολόμαυρο πανί
ήλιος να μην τα βλέπει,
αγέρας να μη σώνει ως εκεί.
Να χαροπαλεύεις
με τον φθόνο και τον φόνο
να ’ρχεται μέσ’ τα σκοτάδια
ο Χάρος
να μάχεσαι σαν τον Διγενή
σε μαρμαρένιο αλώνι,
να μάχεσαι
ώσπου να ’ρθεί
εκειό το σκοτάδι
που ήλιο δε θα ματαδείς
και θα λαγιάσεις
σαν τους αποθαμένους
που τίποτα δεν τους σκιάζει…

Ποίηση, Λεξίτυπον, 2021, 106 σελ.

Βράχος ασμίλευτος – Ξένη Μητσοβασίλη

Ποιήματα

ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ
“Θέλω να ξέρεις” είπες,

με στάση ενοχλημένης έπαρσης,

“πώς δεν υπήρχανε ποτέ τα όνειρα”,

κι έφυγες διασχίζοντας περήφανα τον Ναό,

γεμάτο εμπόρους αγαθών,

συνδιαλλαζόμενες ψυχές και ιδέες.

Πόρνες και πωλητές αξιών,

μαστροπούς και διεφθαρμένους ευεργέτες,

με απλωμένη πραμάτεια στα πανέρια.

Κι εγώ έστρεψα την πλάτη μου στον ήλιο,

κοιτώντας σε σ’ απομακρύνεσαι

δυνατή και ολομόναχη

πληρωμένη και αλώβητη,

κρατώντας στα χέρια σου το τρόπαιο,

μια σταγόνα δικής μου περηφάνιας.

Τότε άνοιξα τη χούφτα μου,

με τον κρυμμένο θησαυρό μου

και χάιδεψα τη λάμψη των ματιών

που σου ’κλεψα κρυφά γελώντας.

Ποίηση, Λεξίτυπον, 2020, 54 σελ.

Η θλίψη σου μυρίζει γιασεμί – Ξένη Μητσοβασίλη

Ποιήματα

Σμιλεμένο μνήμα
Ο πόνος που ’ρχεται
να μείνει για πάντα
μοιάζει με σμιλεμένο μνήμα
μένει, μένει για όλη τη ζωή σου
ο σμιλεμένος πόνος
γίνεται άχρονος, απέθαντος, εκδικητικός
δεν του ζητάς έλεος
μήτε να γαληνέψει
τον απιθώνεις στα κατάβαθα της ψυχής
τού συνθλίβεις την ανάσα
και κείνος σε βασανίζει
αργά αργά
με τις ψυχολιωμένες ανάσες του.