Γιάννης Αντάμης

Πριγκιποδουλειές – Γιάννης Αντάμης

7 παραλήθια
Ένα σύντομο ταξίδι σε έναν μικροπαραμυθόκοσμο επτά μόλις βήματα μακριά από την αλήθεια. Ένα ταξίδι με επτά στάσεις, σε επτά παραμύθια-παραλήθια, παρέα με επτά διαφορετικούς ήρωες. Επτά παραμυθοήρωες που δεν συμφωνούν με τον ρόλο που τους επιφύλαξε ο παραμυθάς και κάνουν τα πάντα για να τον αλλάξουν. Που δε διστάζουν ακόμα και να ανατρέψουν το ίδιο το παραμύθι τους, αφήνοντας τον παραμυθά να παρακολουθεί αμήχανος την ανταρσία τους.
-Ένας χαζόδρακος νομίζει πως είναι πρίγκηπας και παρασέρνει μια όμορφη πριγκήπισσα σε έναν μοιραίο έρωτα.
-Μια μαυροφτέρουγη θέλει να ικανοποιήσει τις καλλιτεχνικές της ευαισθησίες κατά τη διάρκεια ενός φτερουγοκτόνου πολέμου.
-Ένα μαγισσάκι ψάχνει με κόλπα μαγικά να αλλάξει τον κόσμο προκαλώντας την αντίδραση του γεροχρόνου και το θυμό του παραμυθά.
-Ένας ψωρόγατος πεισμώνει από την περιφρόνηση των ανθρώπων και παραπατογατώντας ανακαλύπτει την εξαφανισμένη τους βασίλισσα.
-Ένα ασχημόπαιδο εξορίζεται από τις παραμυθοωραίες και τους παραμυθοόμορφους του ίδιου του παραμυθιού.
-Μια Αναξοπούλα προκαλεί το καλύτερο παραμυθοπαλικάρι να πάρει μέρος στο πιο καταστροφικό παιχνίδι.
-Ένας κακοπρίγκηπας αρνείται την πριγκηποσύνη του εξαιτίας ενός μοιραίου έρωτα και γίνεται δράκος μέσα στον πιο κακό από τους κακοπαραμυθόκοσμους.
Υπάρχουν κάποιοι που μέσα στο παραμύθι τρυπώνουν να κρυφτούν και άλλοι που εξορίζονται για πάντα στην αλήθεια. Δύσκολο να τους ξεχωρίσει κανείς. Όσο δύσκολο και να βρει το ρόλο του μες στο δικό του παραμύθι. Αλλά κι αυτό δουλεία πριγκηπική δεν είναι;
Eικονογράφηση: Magik Pencil
Έπαινος Ελληνικού Βραβείου Γραφιστικής και Εικονογράφησης 2007

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οξύ, 2006, 65 σελ.

Σχέδιο τρόμου – Γιάννης Αντάμης

8 χορ(ror)ροί
Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο με ιστορίες τρόμου και μυστηρίου. Μέσα του βρίσκεται κρυμμένο το μυστικό σχέδιο μιας πόλης, που κάποια στιγμή γλίστρησε αθόρυβα έξω από τα όρια του χώρου και του χρόνου. Τα αόριστα τοπωνύμια και οι ημιτελείς χρονολογίες υπάρχουν μόνο για να κρατάνε σαν αόρατες πινέζες τα οκτώ κεφάλαια πάνω στις σελίδες τους. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής είναι πρόσωπα φανταστικά, αλλά κανείς τους δεν το ξέρει ακόμα.

Χαμένοι σε μια πόλη χωρίς αρχή και τέλος, εγκλωβισμένοι σε έναν πλανήτη χωρίς έξοδο κινδύνου και εξόριστοι σε μια ζωή χωρίς σχέδιο διαφυγής, κάποιοι από αυτούς βλέπουν τα είδωλά τους να χορεύουν πάνω στον καθρέφτη του τρόμου και του παραλογισμού. Το έγκλημα απλώνεται στις γειτονιές και τα προάστια, το σύστημα νιώθει τις γυάλινες δομές του να ραγίζουν, ενώ κάπου βαθιά μέσα στα έγκατα της πόλης και όχι μακριά από τον πυρήνα του πλανήτη, κάποιοι τετράποδοι αλήτες σχεδιάζουν το μοιραίο χτύπημα.

Διηγήματα, Οξύ, 2007, 100 σελ.

Κατά τον δαίμονα εαυτού – Γιάννης Αντάμης

Αποσπάσματα
Το “Κατά τον Δαίμονα” εαυτού είναι ένα μυθιστόρημα σε αποσπάσματα με αρχή, μέση, τέλος, που σχηματίζει δι’ εαυτόν ο κάθε αναγνώστης. Μια αγωνιώδης βιογραφία χωρίς χρονολογημένα γεγονότα, ένα ημερολόγιο γεμάτο “ανακρίβειες” και, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος ο συγγραφέας: “ένα λάθος, το αποτέλεσμα μιας αστείας παρεξήγησης. Κάποιος, με λιγότερη εμπάθεια και περισσότερο αυτοσεβασμό, στη θέση μου θα σιωπούσε και θα περίμενε να το γράψει άλλος συγγραφέας”…

Στο “Κατά τον Δαίμονα εαυτού” πρωταγωνιστούν οι δαίμονες που κινούν τα νήματα της ζωής. Δηλαδή πρωταγωνιστούμε όλοι. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή ούτε τρόπος προβολής του βιβλίου. Είναι μια απλή αλήθεια.

Το “Κατά τον Δαίμονα εαυτού” είναι μια μικρή πόλη (ή μια μεγάλη πόλη). Μια χώρα (ή όλες οι χώρες). Μια ανθρωπογεωγραφία των μικρών παθών και της μεγάλης αγωνίας για τις ομορφιές (και τις ασκήμιες) της δύσκολης ζωής. Αυτό το βιβλίο υπάρχει μόνον εφόσον διαβαστεί από την αρχή ως το τέλος. Ως η αρχή και το τέλος μιας ζωής που γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει (;) εντός του. Αυτό το βιβλίο είναι ένα έξυπνο εγχειρίδιο εξορκισμού (αλλά και επίκλησης…) των δαιμόνων του καθενός.

Μυθιστόρημα, Τόπος, 2008, 179 σελ.

Το ανταμομπίλ – Γιάννης Αντάμης

Μικροδιηγήματα
“Ξύπνα, ρε! Κοίτα εκεί! Η θάλασσα…”

Αυτός τότε άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε μπροστά του ανέκφραστος και ύστερα μας είπε: “Αυτό είναι όλο; Στο όνειρό μου ήτανε καλύτερη”.

Τι θα μπορούσε να συνδέσει τους βυζαντινούς αυτοκράτορες με έναν Νορβηγό βαρυποινίτη; Τον Πάμπλο Εσκομπάρ με τα χωριά της Φθιώτιδας; Έναν παππού από την Άνω Σύρα με το μετρό της Μαδρίτης; Την Βιρτζίνια Γουλφ με ένα κουνούπι από το δέλτα του Αξιού; Τον Ιωάννη Μεταξά με τον Κερτ Κομπέιν και έναν ερωτοχτυπημένο Κορεάτη φοιτητή με ένα μαγνητόφωνο που καταγράφει μηνύματα από τον κόσμο του αόρατου;

Σύντομες και αναπάντεχες ιστορίες σαν βόλτες μέσα στην πόλη, σαν στάσεις στην εθνική οδό, σαν αποσπάσματα μιας εκδρομής με ένα βιβλίο πεντακοσίων κυβικών.

Διηγήματα, Χαραμάδα, 2017, 112 σελ.