Γιάννης Παπαναστασόπουλος

Ο Γιάννης Παπαναστασόπουλος αποτελεί έναν Ηλείο με πολύπλευρα επιστημονικά ενδιαφέροντα και δημιουργικότητα. Το αποδεικνύουν οι πολύ καλές σπουδές του, που καλύπτουν τομείς όπως η Οικονομία, η Κοινωνιολογία, η Πολιτική Επιστήμη στο Βερολίνο, ενώ έχει ανακηρυχτεί Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Η μεγάλη του αγάπη όμως παρέμενε για δεκαετίες η Ποίηση. Με καταγωγή από το Μαρκόπουλο του Τραγανού Ηλείας, τα τελευταία 25 έτη ασχολείται με την Ποίηση, πολλά από τα έργα του μάλιστα έχουν δημοσιευτεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά αλλά και εφημερίδες. Το πλήθος των ποιημάτων του καλύπτουν πέντε συλλογές, που πρόσφατα εξέδωσε από τις «Εκδόσεις των Φίλων». Πηγή: Γεώργιος Κουρκούτας, Φιλόλογος – anastasiosk.blogspot.com

Ποίηση
Τα μολυβδόφυλλα
Το χτένι
Αποκαθήλωση
Σάβανο-βάσανο
Ποιήματα (2014), Εκδόσεις των Φίλων
Ποιήματα ΙΙ (2017), Βιβλιοπανόραμα

Ποιήματα ΙΙ – Γιάννης Παπαναστασόπουλος

Ο δεύτερος συγκεντρωτικός τόμος του Γιάννη Παπαναστασόπουλου ΠΟΙΗΜΑΤΑ II, με την ωριμότητα, τη μεστότητα και τη βαθύτητα του λόγου του, αποδεικνύει περίτρανα το άσβεστο πάθος του ποιητή να μην επιτρέπει την αδιαμεσολάβητη από περίσκεψη εισροή των σκέψεών του, ακόμη και των πιο απλών κι αυθόρμητων, στον διανοητικό τους διάπλου προς τη διαμόρφωσή τους σε συγκροτημένες απόψεις, αντιλήψεις, θέσεις και οπτικές. Πηγάζει από μέσα του λοιπόν, μια καντιανού τύπου κατηγορική προσταγή, η οποία επιβάλλει τη διαμόρφωση της σκέψης σε σκέπτεσθαι και από ’κει σε ποίημα. Κι εδώ είναι που επιστρατεύει όλους τους γνωστικούς μηχανισμούς της σκέψης του, φορμαλιστικούς αλλά κυρίως αποδομητικούς, που τόσα χρόνια επεξεργάζεται, προκειμένου αυτό το «κάτι», αυτήν την πτύχωση που δημιουργεί η νόησή μας για να παράξει μια ιδέα, πότε με το νυστέρι της ποίησης, πότε με το σφυρί της φιλοσοφίας, να το σχηματοποιήσει σε Λόγο. Ένας Λόγος που άλλοτε είναι αυτοαναφορικός κι εσωστρεφής, άλλοτε πολιτικός κι εξωστρεφής, άλλοτε εικονοπλαστικός και συγκινητικός, μα πάνω απ’ όλα τίποτα ξεκάθαρα απ’ όλα αυτά. Κι αυτό ανάγεται σε μια διαδικασία δυναμικής διαμόρφωσης της λογοτεχνικής ιδιοσυγκρασίας του ποιητή η οποία αποποιείται οποιαδήποτε εσωτερικής ή εξωτερικής προελεύσεως τάση για συμμόρφωση της ποίησής του σε φόρμες και κανόνες είτε ιδεολογικών είτε φιλοσοφικών και λογοτεχνικών ρευμάτων και μεθοδολογιών, χωρίς βέβαια να μην είναι εμφανής η επιρροή που έχουν ασκήσει αυτά στο έργο του. Έτσι λοιπόν τόσο η θεματολογία των ποιημάτων όσο και η δομική τους άρθρωση, πότε με ελλειπτική σύνταξη και πότε σε πεζόμορφη και ρεαλιστική γραφή, συνθέτουν ένα ύφος ευκίνητο, απείθαρχο, με ρευστότητα ειδολογικών χαρακτηριστικών, που όσο συγγενεύει, άλλο τόσο διαφοροποιείται από το μεταμοντέρνο χαρακτήρα της ποίησης.

ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΣΗ
Δαιμονίζομαι όσο γράφω ένα ποίημα
και συνάμα ηδονίζομαι και προβληματίζομαι.
Άρα τι είναι το ποίημα; Δαίμονας ή ηδονή;
Ή μήπως ένας καλπασμός, μια έλευση ανυπόστατη;
Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο
χρειάζεται μόνο την παρουσία του Δαίμονα
για να χτίσει την ελευσόμενη της ηδονής
παρουσία σιγοτρώγοντας σαν το σαράκι
τη σάρκα του, ώσπου να τον καταβροχθίσει.
Μα, τότε, είναι αυτή η άπιαστη στιγμή
που της ηδονής παρουσιώνεται η απουσία
που κι αυτή με τη σειρά της στον βωμό
της ύπαρξής της θυσιάζεται, μέχρι
να σιγαναστήσει τον Δαίμονα.
Αυτό, λοιπόν, είναι το ποίημα.
Αυτό, το κάτι, που επέρχεται
μα ποτέ δεν φτάνει.
Πηγή: etaireialogotexnon.blogspot.com

Ποίηση, Βιβλιοπανόραμα, 2017, 288 σελ.

Ποιήματα – Γιάννης Παπαναστασόπουλος

1990-2013

ΤΑ ΜΟΛΥΒΔΟΦΥΛΛΑ
Σκάβοντας τις αναμνήσεις μου ξετρυπώνω.
Ξεθάβω τους χαμένους θησαυρούς·
τους λίθους πετρωμένων εικόνων·
σπαράγματα του παρελθόντος χθες·
– άφθαρτα στο χρόνο·