Γιάννης Στίγκας

Κωμωδία – Γιάννης Στίγκας, Νικόλας Ευαντινός

99 και ένα ποιήματα. Τί είναι αυτό το βιβλίο; Patchwork; Μεταμφιεσμένο λεξικό; Καλειδοσκόπιο για
παιδιά που μεγάλωσαν; Τα αραδιασμένα εξαρτήματα μιας Χρονομηχανής; Ένα είναι σίγουρο. Εδώ
προβάλλεται μια χειρονομία που κυριολεκτεί : Δηλώνει την ωμότητα της αγάπης. Έτσι εξηγείται
και η δαντική μηχανική του βιβλίου. Πώς δηλαδή μαθαίνει κανείς να βαδίζει κατακόρυφα. Προς τα
κάτω και προς τα πάνω.
H Κωμωδία καλεί τον αναγνώστη να αναμετρηθεί μαζί της με την ευχή να συμφιλιωθεί με τον
εαυτό της. Γιατί αν σε κάτι πιστεύει το εν λόγω βιβλίο είναι στη δύναμη του καθρέφτη.
Οι Στίγκας και Ευαντινός, με συν-θέσεις και αντιθέσεις, με θωπείες και ραπίσματα, με
καλοτροχισμένη ειρωνεία, με ψυχραιμία και χιούμορ, κυρίως, με μια βαθιά έγνοια για την
ανθρώπινη μοίρα, αναλαμβάνουν να μας οδηγήσουν ώς τον Παράδεισο. Ίσως και λίγο μακρύτερα.

Ποίηση, Άγρα, 2021, 144 σελ.

Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι – Γιάννης Στίγκας

Η έκτη ποιητική συλλογή του Γιάννη Στίγκα με τίτλο “Εξυπερύ σημαίνει” χάνομαι, περιλαμβάνει δεκαεπτά ποιήματα για την πτήση και την πτώση. Δεκαεπτά ποιήματα που “κοιτάνε” τον Θεό και τον θάνατο. Πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, ίπτανται. Όπως ακροβατούν επιδέξια η σκληρότητα και η τρυφερότητα, η ειρωνεία, το υπόγειο άγριο χιούμορ, ο στοχασμός και μια πικρή ποιητική σοφία ως μόνιμα πια στοιχεία της ποιητικής ιδιοτυπίας της γραφής του Γ. Στίγκα.

Ποίηση, Μικρή Άρκτος, 2017, 48 σελ.

Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο – Γιάννης Στίγκας

ΔΡΑΚΟΣ Ή ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
Δεν έχω κότσια να σε γράψω, Δράκε
δεν είναι πως φοβάμαι τα ερπετά
μήτε τους εφιάλτες
είναι το κράμα αυτών των δυο μαζί
όπου σημαίνει
χρόνος
ή μ’ άλλα λόγια
πέφτουμε
σ’ αστραφτερό γκρεμό

Με βάση τον δικό μου σωματότυπο
κι αφού δεν καταδέχομαι αλεξίπτωτο
γνωρίζω πως θα σκάσω στο κενό
στις 23:05 ακριβώς
αυτού του αιώνα
σίγουρα
κι άκουσε τι θα γίνει τότε:
Θα σπάσει η κλεψύδρα στο κεφάλι μου
ποτάμι η άμμος απ’ τη μύτη μου
η άμμος, λέω, οι αναμνήσεις μου
από τ’ αυτιά μου, λέω, ποταμός

η Ελένη
ο Μπαμπάς μου
η Μικαέλα μου

και θα σε πνίξουνε
ρε πούστη Δράκε

Ποίηση, Μικρή Άρκτος, 2014, 48 σελ.

Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο – Γιάννης Στίγκας

Εδώ
the evil eye is working overtime
λυπάμαι που το γράφω αλλά
το φως το καταντήσαμε
την τέλεια -για το τίποτε- κρυψώνα
-τι άλλο θέλεις να σου πω-

Ποίηση, Μικρή Άρκτος, 2012, 29 σελ.

Ισόπαλο τραύμα – Γιάννης Στίγκας

Το “Ισόπαλο τραύμα”, η τρίτη ποιητική συλλογή του Γιάννη Στίγκα, είναι μια ψύχραιμη όσο και σαρκαστική αναμέτρηση με το είδωλο του εαυτού μας, τις φανερές ή κρυφές πληγές της ύπαρξης, τις αναπόφευκτες ή απρόβλεπτες ισοπαλίες. Ποιήματα-σχόλια που εγκαθιδρύουν μια ιδιότυπη συνομιλία με τον Καρυωτάκη, την Αγγελάκη-Ρουκ, τον Λειβαδίτη, τον Σαχτούρη, τον Καρούζο, τον Ρίτσο, αλλά και τον Μαγιακόφσκι, τον Πόε, τον Σελάν, τον Ρεμπώ, τον Παζ, τον Ντύλαν Τόμας, μεταξύ άλλων.

Ακροβατώντας μεταξύ σιωπής και προσμονής, τρόμου κι αντοχής, ο Στίγκας ψηλαφίζει το μέσα μας τραύμα, το σπάραγμα, με ένα λόγο λιτό, εξομολογητικό και συγχρόνως αιχμηρό, καυστικό, υπόγεια ανατρεπτικό.

Ποίηση, Κέδρος, 2009, 51 σελ.

Η όραση θ’ αρχίσει ξανά – Γιάννης Στίγκας

ΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ
Τώρα περνάω
βελόνες στη μουσική

μέχρι το βράδυ θα ‘μαι
ο καπνός του τσιγάρου μου

Ανάβω ένα σπίρτο
βλέπω την ομορφιά συθέμελα
Ανάβω δεύτερο
βλέπω τους πάνθηρες τριγύρω

Καλά τη λένε ζούγκλα την Αθήνα.)

Ποίηση, Κέδρος, 2006, 64 σελ.

Η αλητεία του αίματος – Γιάννης Στίγκας

Ο μεγαλύτερος τρόμος
ελλοχεύει στο δόσιμο
Όταν η ψυχή
μοιράζει τον άρτο της
είναι χίλια λόγια που χάνουν
το χνούδι τους

Εμένα ο άγγελος μου
με κατέδωσε στο φως
πώς να συμβιβαστώ μαζί του
έτσι ατρόμητο που είναι;

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2004, 61 σελ.