Γιάννης Τζανετάκης

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Γιάννης Τζανετάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1956.
Από το 1975 ζει στην Αθήνα, όπου σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες και ακολούθως δραστηριοποιήθηκε ως δημοσιογράφος στον περιοδικό τύπο. Το 2002 εκδόθηκε στα σουηδικά μια επιλογή από το έργο του, σε μετάφραση Γιαν Χένρικ Σβαν και Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, με τίτλο “Alt ar vag” (“Όλα είναι δρόμος”), στίχος από τη συλλογή του “Όσο ακούω σε χρώμα”, ο οποίος στην ελληνική του απόδοση τιτλοφόρησε, το 1998, μια ταινία του Παντελή Βούλγαρη.

Ποίηση
Όσο ακούω σε χρώμα (1985), Πλέθρον
Με φώτα ερήμου (1992), Εκδόσεις Καστανιώτη
Ονείρου έρως (1995), Εκδόσεις Καστανιώτη
Τα ζώα της Κυριακής (1996), Εκδόσεις Καστανιώτη
Στο νήπιο με στυλό (1998), Εκδόσεις Καστανιώτη
Βίος βαθύς (2004), Κέδρος
Θαμπή πατίνα (2017), Πόλις

Συλλογικά έργα
Η ποίηση στον Κέδρο 2004-2006 (2006), Κέδρος

Βραβεία-Διακρίσεις
Θαμπή πατίνα – Βραβείο Ποίησης – Περιοδικό “www.oanagnostis.gr” (2018)

Θαμπή πατίνα – Γιάννης Τζανετάκης

«Σαν ύστατη πνοή»
Μέσα σε κάθε ποίημα
είμαι εγώ

όπως στα φιλμ ο Χίτσκοκ

δείτε καλύτερα

πίσω απ’ το σκριπτ
στα ράμματα

στο σκοτωμένο αίμα
κάποιου στίχου

μ’ αρέσει να λουφάζω
στις γωνιές

σκύλος
σφιχτά το κόκαλό του
που κρατάει

σαν ύστατη πνοή σαν φυλαχτό
Βραβείο Ποίησης – Περιοδικό “www.oanagnostis.gr” (2018)

Ποίηση, Πόλις, 2017, 64 σελ.

Βίος βαθύς – Γιάννης Τζανετάκης

Ρουφάω τα φιλιά του ένα ένα.

Σαν το καθένα να ‘ν’ το τελευταίο.
Φίλα με σκέφτομαι αποστήθισε
στα χείλη την πατρότητα
βάλε από βρέφος κάτι
στην άκρη να αβγαταίνει για το γήρας.

Ποίηση, Κέδρος, 2004, 55 σελ.

Στο νήπιο με στυλό – Γιάννης Τζανετάκης

«Λαϊκό»
Σαν έφτασε η ώρα του ο πατέρας θέλω είπε να πεθάνω
στο κρεβάτι μου. Εύλογη επιθυμία μετά από μια βδομάδα
στο Λαϊκό – εμείς ούτε στους ξένους δεν ανοίγαμε το ράντζο.
Τον έντυσα τον πόδεσα καλά ο διάδρομος κόντευε να φέξει.
Μπήκαμε στο ταξί γρήγορα είπα Παπατσώνη 12. Το άκουσε
ο πατέρας άρχισε να κλαίει η διεύθυνση ήταν του σπιτιού
της Καλαμάτας. Τι έπαθες πάντα εκεί δεν μένουμε είπα εγώ
ας είχε πέσει στους σεισμούς του ογδόντα έξι. Κοίταξε έξω
τη Δαμάρεως τον Ισθμό – ναι εκεί πάντα.

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1998, 51 σελ.

Τα ζώα της Κυριακής – Γιάννης Τζανετάκης

«Σα σκοτεινό τραγούδι»
Σα σκοτεινό τραγούδι με κατάπιες
τριάντα Επιταφίους ξέχασα με μιας
κι είδα το φως σα ρόδα να κυλάει
σ’ άγρια και βρεμένη δημοσιά

Με τι γυαλί με χάραζες δυο χρόνια
στάλα δεν έβγαλα αίμα
τόσον καιρό
μ’ έριχνες μία στη φωτιά και μια στα χιόνια

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996, 37 σελ.

Ονείρου έρως – Γιάννης Τζανετάκης

«Δίνη»
Του είπα για το γάμο.
Σα να ‘μουνα εκείνη
άρχισε να παρακαλεί.
Τον κοίταξα στην κόχη
του μυαλού. Γοργά
τον καταβρόχθιζε μια δίνη.
Καίτοι κι εγώ πνιγμένος τόνε τράβηξα
στην αμμουδιά.
Φυσήξαμε το θάνατο ο ένας μες στον άλλο.

Φώναξα να πληρώσω.
Τι πάς να κάνεις λέει έχασα άνθρωπο
δικός μου ο καφές.

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995, 45 σελ.

Με φώτα ερήμου – Γιάννης Τζανετάκης

«Γουέστ»
Ένα κουβάρι φως κυλάει στο πάτωμα
το’ ξερα εκεί θα καταλήξω
τρέλα των πουλιών ένεκεν του ονόματός σου
Γαντζώνομαι στον τοίχο κι ονειρεύομαι
ιππείς να τρέχουν
σιωπηλά
σε μια έρημο κόκκινη σφιγμένη
Πια έτσι έχουν γίνει όλα μέσα μου
Τοπίο του Γουέστ σαν πέφτει ο ήλιος