Ζωή Μπόζεμπεργκ

Κόμπος – Ζωή Μπόζεμπεργκ

Γυναίκες κυριαρχικές και μικρόψυχες, άνδρες παθητικοί, υποταγμένοι στη βούλησή τους. Ένας κόσμος κλειστός, αδιαπέραστος από τους τρίτους, ασφυκτικός για όσους είναι αναγκασμένοι να ζουν στους κόλπους του. Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της ιδιότυπης αυτής μητριαρχίας, ο Άγης προσπαθεί, με τα μέσα που διαθέτει, την ευφυία του, τη διεισδυτική του ματιά, το χιούμορ του, να λύσει τα δεσμά στα οποία τον έχει φυλακίσει η οικογένειά του. Όμως ο “κόμπος ” που τον πνίγει σφίγγει ανυπόφορα, στερώντας του την αυτονομία του, κάνοντάς τον ανίκανο να αγαπήσει, ανίκανο, εν τέλει, να ζήσει. Με γραφή λιτή, αφτιασίδωτη, συγκλονιστικά ειλικρινή, η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία ενός τραύματος που χαίνει ορθάνοιχτο.

Μυθιστόρημα, Στερέωμα, 2018, 206 σελ.

Παλιοί δεσμοί, νέοι τόποι – Ζωή Μπόζεμπεργκ

Τι είναι αυτό που σε συνδέει μ’ έναν τόπο; Και ποια σημασία έχει ο σύνδεσμος αυτός για την εσωτερική σου συγκρότηση; Ποια είναι εκείνα που βαραίνουν περισσότερο, όσα συγκρατεί η μνήμη και μεταπλάθει η νοσταλγία, ή όσα φέρνουν οι άμεσες εμπειρίες του παρόντος, με τη ζωντάνια και τη ρευστότητά τους;
Η Ευγενία, που ξεριζώθηκε παιδί από το αγαπημένο σπίτι της στην Πόλη, πασχίζει να ανασυστήσει στη Θεσσαλονίκη τη γαλήνια κι όμορφη ατμόσφαιρα του πατρικού σπιτιού της, παρά τη φτώχεια, τη μοναξιά, τα απανωτά αδιέξοδα. Δεν τα καταφέρνει πάντα. Όμως η ικανότητά της να απλώνει ένα χέρι προς τον άλλον, ανοίγοντάς του το σπίτι και την καρδιά της, την βοηθάει να βρει τον δρόμο για να συνδεθεί με την καινούργια πόλη και τους ανθρώπους της, κάνοντάς την δική της.
Γύρω της άνθρωποι που κινούνται σ’ ένα σχήμα διαδρομής εξήντα χρόνων και που οι ατομικές τους ιστορίες συμπλέκονται με την συλλογική, νεοελληνική, πορεία μέχρι τη δεκαετία του ΄80.
Ένα ολοζώντανο, χυμώδες μυθιστόρημα που παρακολουθεί τρεις γενιές στον αγώνα τους για μια ζωή που αξίζει να την ζεις.

Μυθιστόρημα, Στερέωμα, 2020, 328 σελ.