Είναι απόφοιτη του Νομικού Τμήματος της Ν.Ο.Π.Ε. του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το Μάιο του 2011 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “(Οι Μαθητευόμενοι) ή οι μαθητευόμενοι σε παρένθεση”. Ακολούθησε το 2012 η συλλογή “Οι καλύτερες μέρες” εκδόσεις Ιωλκός και το 2019 η τρίτη της ποιητική συλλογή “Μέρα ή νύχτα;” από τις εκδόσεις 24 γράμματα.
(Οι μαθητευόμενοι) ή Οι μαθητευόμενοι σε παρένθεση (2011), Χαραμάδα
Οι καλύτερες μέρες (2012), Ιωλκός
Το παράθυρο (2019), Bibliotheque
Μέρα ή νύχτα; (2019), 24 γράμματα
Ελεύθερο διάνυσμα (2020), Εκδόσεις Άνω Τελεία
Συλλογικά έργα
Τα ποιήματα του 2011 (2012), Κοινωνία των (δε)κάτων
Πανδημία (2020), 24 γράμματα
Ελεύθερο διάνυσμα – Δέσποινα Μπουμπουχεροπούλου
Τον ρώτησε ο παπάς «Ξέμεινες κι εσύ;
Δε λειτούργησε η καρδιά σου;
Δε σου είπε το όνομά σου; Ευλογημένος είσαι»
Και πήρε από πάνω του το βάρος της απόδειξης
Έβγαλε το μεγάλο βιβλίο με τους τίτλους και τα ονόματα «Διάλεξε κάτι που να σημαίνει oτιδήποτε, μα μιας και ελεύθερα διαλέγεις φρόντισε κάτι να σημαίνει, ορκίσου ότι αναμφίβολα θα το υπερασπιστείς
Πως δεν θα ομολογήσεις ποτέ και σε κανέναν, ούτε σε εμένα, που το ξέρω, θα εξομολογηθείς
Θα κόβεις το κεφάλι σου ότι είσαι μια για πάντα ο ιερός, αόρατος ελέφαντας»
Κι έτσι βαπτίστηκε ο δούλος του εαυτού του δούλος σε κάτι εξαίρετο, μείζον, σημαντικό Βγήκε από την εκκλησία με αυτή τη σιγουριά του ήδη από την βάπτισή του, καλλιτεχνίστηκε επαρκώς με την επάρκεια της καρδιάς του ανάλογα αντιστρόφως ενώ κατά το ωραίο βαπτιστικό του, επίσης, μονιμοποιήθηκε
Κάνοντας πάντα θόρυβο για να καλύψει το κενό έλεγε το όνομά του και άνοιγαν οι πόρτες κανείς δεν αμφισβήτησε τον τίτλο του από τότε δε ρώτησε ξανά πώς θα ’πρεπε να τον αποκαλεί γιατί επίσημα, μερίμνησε να έχει βαπτιστεί.
Ευκολόπιστος ο κόσμος με τον αυτοαποκαλούμενο ελέφαντα
Μπροστά σε τέτοιο μέγεθος, γιατί να διαφωνήσει;
Ποίηση, Εκδόσεις Άνω Τελεία, 2020, 90 σελ.
Μέρα ή νύχτα; – Δέσποινα Μπουμπουχεροπούλου
«Πολλαπλάσιοι του ενός»
Άνοιξε την πόρτα με δύναμη κι αμέσως ένιωσε τον παγωμένο αέρα να τον αρπάζει απ’ το σβέρκο και να τον πετάει έξω από το ζεστό του αυτοκίνητο. Πάτησε με κόπο τα πόδια του στη γη και άρχισε να περπατά, επανακτώντας αργά αλλά σταθερά, τη συνείδηση των κινήσεών του. Αυτό ακριβώς χρειαζόταν, για να εξορίσει προς στιγμήν την ταραχή του μακριά, το να λειτουργήσει με πλήρη συνείδηση και υπευθυνότητα το σώμα του. Γιατί, αν κάποιος τον ρωτούσε για τη διαδρομή της επιστροφής, θα ήταν αδύναμος να την ανακαλέσει από τον οικείο, μα αφηρημένο του κόσμο. Εκεί που οι σκέψεις του κυριαρχούσαν αυτοκρατορικά, οι αισθήσεις παρέμεναν στην ουσία τους απενεργοποιημένες. Και για όσο σκεφτόταν, η ταραχή καθόταν δίπλα του, δημιουργώντας άθελά της την πιθανότητα της τελευταίας διαδρομής. Μπορεί να μην κοιμόταν στ’ αλήθεια, αλλά, αν επιβεβαιωνόταν εκείνη η πιθανότητα, θα λέγαμε πως έφυγε μέσα στον εφιάλτη του, με τα μάτια ορθάνοιχτα, καθιστός και δεμένος στη θέση του οδηγού.
Το αυτοκίνητο ήταν ακίνητο πια και ό,τι είχε μείνει από αυτήν τη διακινδύνευση, ήταν τώρα ένα με τα πυκνά σύννεφα, τα οποία οργανώνονταν σιγά-σιγά, για να κατεβάσουν τη βροχή.
Ποίηση, 24 γράμματα, 2019, 150 σελ.
Το παράθυρο – Δέσποινα Μπουμπουχεροπούλου
ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ
Τρέμω πάντα στο σχοινί της παθητικής μου φωνής.
Κάθε φορά, κλίνω το ρήμα λάθος,
και έτσι… πέφτω…
Κοίτα όμως!
Πέφτω ωραία και με χάρη απ’ το λάθος σχοινί…
Πέφτω, “με το δίκιο μου” πάντα,
μιας και τρέμω πιο πολύ, τη φωνή μου ν’ αλλάξω.
Ποίηση, Bibliotheque, 2019, 122 σελ.
Οι καλύτερες μέρες – Δέσποινα Μπουμπουχεροπούλου
Σε 23 ποιήματα, σύντομα ή μεγάλα, κυλούν “Οι καλύτερες μέρες”. Αυτές τις μέρες, τις καλύτερες, μπορεί να ξέρεις πώς να τις κάνεις να έρθουν, μπορεί και να τις είδες παλιά λίγο πολύ να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου, πάνω στο σώμα σου, μες στην ατζέντα σου, μπορεί και μόνο να τις φαντασιώθηκες αναγκαία και αβάσιμα μες στο μυαλό σου σε μια μίζερη και εκ του ασφαλούς διαπίστωση της παρούσας κατάστασης, κατάστασης που δεν τολμάς να ονομάσεις τελευταία. Τις απωθείς με σκεπτικισμό και τις βουτάς στην ειρωνεία για να νιώσεις καλύτερα, αλλά είναι εκεί, πάντα μπορεί να είναι εκεί, έστω σαν σκέψη, σαν δικαιολογία και σαν ανάγκη, παρευρίσκονται αν τις καλέσεις να έρθουν, και τις καλείς, γιατί απλώς δεν μπορείς να μην προσπαθείς, δεν μπορείς να σταματήσεις, δεν μπορείς να ευχαριστηθείς, να “κλείσεις” το φάκελο ή να παραδεχτείς ότι ίσως “όλο και όλο να είναι αυτό”. Δε συγχωρείς τον εαυτό σου, δυστυχώς δεν του χαρίζεσαι, που τον βλέπεις να παλεύει συνεχώς για να παραμείνει ολόκληρος μια ελπιδοφόρα εκκρεμότητα, να μάχεται για να μην “τελεσιδικήσει” ποτέ η “ξεχωριστή” περίπτωσή του. Γνωρίζοντας ότι χάνεις το χρόνο σου, δεν μπορείς παρά να τις επινοήσεις.
“Λείπει αυτό
και αρρωσταίνω.
Ποτέ επειδή λείπει.
Πάντα επειδή αυτό”.
Ίσως τελικά η μόνη διαδρομή που δύνασαι να ακολουθήσεις… για τις καλύτερες μέρες.
Ποίηση, Ιωλκός, 2012, 47 σελ.
(Οι μαθητευόμενοι) ή Οι μαθητευόμενοι σε παρένθεση – Δέσποινα Μπουμπουχεροπούλου
(Οι μαθητευόμενοι) είναι το πρώτο βιβλίο της Δέσποινας Μπουμπουχεροπούλου. Με αρκετές δόσεις σουρεαλισμού, αλλά ταυτόχρονα και ωμού ρεαλισμού, η ποιήτρια σε βάζει σε έναν παραμυθένιο κόσμο των μεγάλων – όχι πάντα τόσο παραμυθένιο.
Ποίηση, Χαραμάδα, 2011, 30 σελ.
Πηγές: Biblionet, Χαραμάδα, Ιωλκός, 24 γράμματα, Bibliotheque, Εκδόσεις Άνω Τελεία
