Ελένη Ν. Γαλάνη

Το ανατολικό τέλος – Ελένη Ν. Γαλάνη

Το ανατολικό (Ost) τέλος (End > Ostand = Οστάνδη) είναι το όνομα μίας πόλης, πραγματικής ή φανταστικής.
Είναι ακόμα ο τίτλος της τρίτης ποιητικής συλλογής της Ελένης Γαλάνη, ένα βιβλίο που επιχειρεί να διερευνήσει ζητήματα σχετικά με την ταυτότητα, τη μνήμη, την διαρκή μετακίνηση, την έννοια της πατρίδας, καθώς και τη νοσταλγία για την απώλειά της.

“είναι μια πατρίδα -προσωπική- στη θάλασσα των Σαργασσών με σήραγγες δεν έχει οροφή με αυτή ταξιδεύεις στην επαρχία σε κοιτάζουν με αποτροπιασμό τα τοπία αλλάζουν χάνονται με τρόμο στη θέα σου οι γκρεμοί διαπλέεις τη θάλασσα πάνω στην πατρίδα σου είναι κίτρινη η θάλασσα τα νερά θεραπευτικά είναι φύκια γύρω άπνοια νεκροί κι οι ζωντανοί νεκροί τους ξεχωρίζεις απ’ την κραυγή κάθε αυγή ουρλιάζουνε
– λύκοι”

Η Γαλάνη φτιάχνει με τα ποιήματά της μια κιβωτό, για να συνδέσει και να περισώσει από τη λήθη ιστορικά γεγονότα και ανθρώπους που φτιάχνουν από μόνοι τους μικρές ιστορίες. Τα ποιήματά της ερμητικά κλειστά, σε πρώτη ανάγνωση, διαθέτουν όμως λέξεις κλειδιά που τα ξεκλειδώνουν. Στήνει έτσι ένα παιχνίδι που κεντρίζει την προσοχή και αφυπνίζει τον αναγνώστη. Το Ανατολικό Τέλος, όπως κάθε τέλος, εμπεριέχει μια αρχή. Εναπόκειται στον αναγνώστη να οραματιστεί πώς θα ήθελε να είναι και να προσπαθήσει να την υλοποιήσει.
(ΛΙΝΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ, bookpress.gr, 27/10/2017)

Ποίηση, Μελάνι, 2017, 76 σελ.

Terrarium – Ελένη Ν. Γαλάνη

Το Πείραμα του Ward


27 ποιήματα / ισάριθμες αναφορές σε φυτά, σχόλια στην αναγκαστική συγκατοίκηση ζωντανών σε κλειστά περιβάλλοντα / φυλακές, σε σύγχρονα τερράρια. Μια αλληγορία για την βαθιά μοναξιά της ύπαρξης.

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
…
Στο σπίτι δεχόμαστε σπάνια επισκέψεις
Μια μέρα η μητέρα φώναξε τη νύχτα
(ή ίσως η νύχτα φώναξε τη μητέρα)
Ήρθε αχάραγα με μια λάμπα πετρελαίου που όλο έσβηνε
κι ένα λιτό σεντόνι λινό ριγμένο στους ώμους

Τη βάλαμε να κάτσει βγάλαμε το ακριβό σερβίτσιο
έφερε ενα γύρο το δωμάτιο έφυγε
χωρίς να πει ούτε λέξη

Από τον καιρό εκείνο τα αναρριχητικά πυκνώσαν
ανεξέλεγκτα
το μέσα τοπίο ερήμωσε
σκληρύναμε
Δεν περιμένουμε κανέναν

Μείναμε να κοιτάζουμε την άδεια καρέκλα ακίνητοι
το κενό
μέσα από πλέγματα από φύλλα πυκνά
θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να στρέψουμε αλλού το πρόσωπό μας.

Ποίηση, Μελάνι, 2014, 72 σελ.

Παρκούρ – Ελένη Γαλάνη

ΑΧΘΟΣ ΑΡΟΥΡΗΣ
Απόψε ο ουρανός μοιράζει ρόπτρα στις πύλες της άνοιξης
σταγόνες επαιτούν στα παραθυρόφυλλα
άπατρεις και αμνήμονες
προέλευσης
προορισμού
το χώμα ξεπλένει ηδονές
μοσχοβολά ο κόσμος λαιμός γυναίκας που σε προκαλεί
να την κοιμηθείς
ο θάνατος κραταιός
τα γήινα σάρκινα
ακόμα και οι φωτοφόρες αστραπές
σκύβουν με θρίαμβο και βροντή
να αποκαλύψουν πανηγυρικά
δίκην θουρίου
στους άπιστους
ρίζες ουρανού.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2012, 61 σελ.