Μαριάννα Τζιαντζή

Το αηδόνι του τρένου και άλλες ιστορίες – Μαριάννα Τζιαντζή

Μια γιαγιά που συνομιλεί με ένα ΑΤΜ, μια κυρία που αγαπά τα σκυλιά και τις επώνυμες τσάντες, μια άλλη κυρία που οργανώνει γεύματα αγάπης για απρόθυμους ανέργους, ο θρύλος ενός τραγουδιστή των τρένων, οι κάλτσες των απεργών πείνας στο Μέγαρο Υπατία και οι κάλτσες του κατασκόπου, μια Μαρίτσα που υπηρέτησε την τέχνη της υψηλής μοδιστρικής, μια ηθοποιός της «εισόδου με προαιρετική συνεισφορά», ένας Έκτορας που ποτέ δεν πολέμησε στην Τροία, ένα κορίτσι που παίζει το «Χασαπάκι» του Βαμβακάρη στο σαξόφωνο, ένας επιχειρηματίας με κόκκινο παρελθόν και αχρωμάτιστο παρόν, το καφενείο των παραπόνων, ένας Κόμης που κλέβει μικρά γαλλικά τυράκια, το ριγιούνιον των νέων της εργασιακής περιπλάνησης.

Πρόσωπα της Αθήνας, επεισόδια της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, καταστάσεις και σκηνές της καθημερινής ζωής, αποτυπώματα που άφησε η κρίση σε διαφορετικές γενιές.

Διηγήματα που μαζί με τις παρένθετες ιστορίες τους μπορούν να ιδωθούν και σαν μυθιστόρημα με λυμένα φύλλα, καθώς κάποιοι ήρωες επανέρχονται, ενώ κύκλοι ανοίγουν, κλείνουν ή μένουν μισάνοιχτοι αφήνοντας ίσως χώρο για λίγη ελπίδα.

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2021, 248 σελ.

Αντίο στις αυλές των θαυμάτων – Μαριάννα Τζιαντζή

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2001 τρεις παλιοί φίλοι ξεκινούν από την Αθήνα για να πάνε στην Ελευσίνα, στην κηδεία του Στέλιου Καζαντζίδη, χωρίς κανείς τους να είναι τυπικός θαυμαστής του τραγουδιστή. Πηγαίνουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας: μια γυναίκα γιατί ελπίζει να ζωντανέψει μια χαμένη αγάπη· ένας άντρας

γιατί μπερδεύει την πραγματικότητα με τους εφιάλτες του και ο τρίτος για να πει αντίο σε όλα.

Πολλές ιστορίες ξετυλίγονται στη διαδρομή και στις στάσεις προς την Ελευσίνα, καθώς η αρχική παρέα διευρύνεται. Ιστορίες του κοντινού χθες, ειπωμένες με χιούμορ και τρυφερότητα, που ρίχνουν το φως και τη σκιά τους στο σήμερα. Ιστορίες παρόντων και απόντων, ορατών και αοράτων.

Οι αυλές των θαυμάτων χάνονται, οι σχέσεις διαλύονται, οι μουσικές παλιώνουν, οι μύθοι ξεθωριάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, φεύγουν και πάνε μακριά, όμως τα παραμύθια και οι αλήθειες τους συνεχίζουν το ταξίδι.

Όλα μοιάζουν να τελειώνουν με ένα παράξενο πάρτι τη νύχτα της 15ης Σεπτεμβρίου, για να αρχίσουν ξανά με νέα ονόματα, σε νέες, ανεξερεύνητες αυλές.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2016, 344 σελ.

Την άλλη φορά, Μαργαρίτα – Μαριάννα Τζιαντζή

Πεζογραφήματα


Μια σειρά διηγημάτων, που συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους, εφόσον κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι τα ονόματα ανακυκλώνονται με επίκεντρο τη μυστηριώδη Μαργαρίτα, σε διάφορες φάσεις της ζωής της (ερωτευμένη, λεχώνα, μητέρα κλπ.). Χωρίς να παρατάσσονται γραμμικά στο χρόνο οι ιστορίες, στέκουν και ως αυτόνομα διηγήματα και θυμίζουν λίγο, και ως προς τη δομή αλλά και ως προς το ύφος/ήθος το «Χερουβείμ και Σεραφείμ» του Κουμανταρέα.
Άλλωστε και η εποχή όπου μας μεταφέρουν είναι η δεκαετία ’70-’80, (σελ. 31: όταν εγώ μεγάλωνα έσβηνε ο αχός της πείνας, χάραζε η αυγή των εθνικών οδών κι ούτε ήξερα πώς είναι να πεθαίνει κανείς»), Αθήνα και μεταπολίτευση και λίγο μπρος, λίγο πίσω, διαδηλώσεις, οκταετία Καραμανλή αλλά και Πολυτεχνείο, όλα σ’ ένα παζλ όπου συντίθενται τα κομμάτια άτακτα, δημιουργώντας μια νοσταλγική ατμόσφαιρα.
Παπαγγελή Χριστίνα

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999, 115 σελ.

Παπούτσια για πέταμα – Μαριάννα Τζιαντζή

Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που η δράση του εκτυλίσσεται με αναδρομές σε μακρινές δεκαετίες και κορυφώνεται στη διάρκεια ενός παρατεταμένου καλοκαιριού του πολύ παλιού σήμερα.
Οι ήρωές του ζουν έντονα τις συγκρούσεις ανάμεσα στην υποκειμενική τους θέληση, το όραμα της γενιάς τους και σε μια πραγματικότητα που αλλάζει χωρίς να τους ζητά την άδεια. Η συνύπαρξη της γενναιοφροσύνης και της μικροψυχίας, της προδοσίας και της γελειότητας· η ζωή που γράφει το δικό της τέλος κι αρχή στα παραμύθια· το όνειρο του έρωτα που μας εγκαταλείπει παραμένοντας, ωστόσο, ζωντανό – είναι μερικά από τα θέματα του βιβλίου.
Οι αστραπές και οι εκλείψεις του μέλλοντος φωτίζουν και σκιάζουν τα προσωπικά και συλλογικά δράματα των ηρώων του που ξανά ταλαντεύονται ανάμεσα στη φυγή, την εξέγερση και την υποταγή.
Η δομή του βιβλίου παρουσιάζει αναλογίες με ένα δίσκο με τραγούδια μακράς διαρκείας: τα κεφάλαιά του έχουν κάποια αυτοτέλεια, αλλά ταυτόχρονα υπηρετούν και προβάλλουν τη γενικότερη σύνθεση. Τα παπούτσια, όπως και τα άλλα σύμβολα που αναφέρονται στο βιβλίο, δεν είναι παρά το πρόσχημα για το ξετύλιγμα του μύθου.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1990, 493 σελ.