Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Μετά τη σιωπή – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Δεν είχε τολμήσει ποτέ εκείνη. Δεν είχε απαιτήσει. Έπνιγε τις εσωτερικές της φωνές σε μιαν ατέρμονη σιωπή. Κι όλοι σχεδόν παρερμήνευαν την αθόρυβη εικόνα της. Τους ξεγελούσε, χωρίς να το επιδιώκει, και πίστευαν πως ήταν κι ευτυχισμένη.
Στην πραγματικότητα, μέσα στη σιωπή και την ακινησία της ζωής της, η ψυχή της, με παιδιάστικη λαχτάρα, διψούσε για… ψυχή και αρώματα ονείρου.
Δεν το ‘ξερε ούτε η ίδια. Έκανε πως δεν το ‘ξερε ή δεν επέτρεπε στον εαυτό της να το συνειδητοποιήσει. Σιωπούσε και κινούνταν πάντα στις ίδιες διαδρομές. Σε μια ευθεία μονότονη, απαράλλακτη, παίζοντας για χρόνια… κουτσό, χωρίς ποτέ να πατήσει τη γραμμή!
Ώσπου εκείνος, ο μάγος-άγγελος, την κοίταξε ίσια στα μάτια κι από κει ως τα κατάβαθα του είναι της και, διδάσκοντάς τη λόγο αγάπης, σκόρπισε τη νεφέλη της σιωπής. Σαν σε θαύμα, άπλωσε το χέρι του και χάραξε τον δρόμο τους απ’ την αρχή για της ζωής το πανηγύρι· σήκωσε μαζί της την άγκυρα για ένα ταξίδι ατελεύτητο σε γαληνεμένη θάλασσα.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2006, 206 σελ.

Της αγάπης θάλασσα – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Πέρασαν δεκαετίες από τη στιγμή που τόλμησε να διαβεί την αυλόπορτα του πατρικού σπιτιού και να φύγει μακριά απ’ όλους. Ούτε που σκέφτηκε τι άφηνε πίσω της. Η σιωπή των δικών της όλα αυτά τα χρόνια τη συνέθλιβε, έκανε λειψή τη ζωή της. Τους κουβαλούσε στην ψυχή της, τους έκλεινε στα μάτια της, σεργιάνιζαν στα όνειρά της, μα πάντα με σφαλιστά χείλη. Ούτε λέξη δεν άκουσε ποτέ. Ούτε μια λέξη…
Μέχρι που αποφάσισε να επιστρέψει, να αντιμετωπίσει την επώδυνη αναμέτρηση. Ό,τι την περίμενε… ούτε για μια στιγμή δεν το είχε φανταστεί.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2008, 285 σελ.

Σαν τη βροχή στο χώμα – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Ο Αντρέας Ιωάννου, ο διάσημος πανεπιστημιακός καθηγητής, κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, ένιωθε να κατακτά τις κορυφές της επιστημονικής γνώσης. Χαμένος μέσα στα βιβλία, μελετώντας τους αρχαίους κλασικούς, δεν είχε μάτια παρά μόνο για την επιστήμη του.
Υπήρχαν όμως βράδια -όταν έφευγε από τα αμφιθέατρα και τους φοιτητές του- που αναρωτιόταν για την πορεία της ζωής του. Και τότε την έβλεπε να περνά από δίπλα του και να τον περιπαίζει. Απαίτηση και παραίτηση πάλευαν μέσα του. Η ψυχή του γινόταν αυστηρός κριτής των ίδιων των αναγκών της. Σαν να ντρεπόταν που τολμούσε να νιώθει πως υπάρχει ακόμα καιρός…
Ώσπου εκείνο το κορίτσι, σαν τη βροχή στο χώμα, ήρθε και πότισε την ξεραμένη του ζωή, χαρίζοντάς του περισσότερα απ’ όσα χωρούν στη μοίρα ενός κοινού θνητού.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2009, 320 σελ.

Κόμπος στο μαντίλι – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Αγέραστη η ψυχή ανεβοκατεβαίνει ξανά και ξανά στης θύμησης τη σκάλα και στήνει από την αρχή γλυκόπικρες ιστορίες που μιλούν για τον αγώνα της ζωής, για τη δίψα της γνώσης, για κίβδηλες προσπάθειες ανόδου, για σκιρτήματα καρδιάς στη νιότη, για φωτεινές, καθυστερημένες ευκαιρίες, για άτυχη αγάπη αλλά και για παντοτινή, με ή χωρίς τροφοδότηση, για ανέλπιστη τύχη, για άκαιρα συμπεράσματα.
Αγέραστη η ψυχή δεν σταματά να ονειρεύεται, να περιμένει και να δηλώνει με τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη:
“Κάθε τόσο ανοίγω το ερμάρι και βεβαιώνομαι
πως το παιδικό μου χέρι είναι ακόμα εκεί.
Και κάποτε θα μου χτυπήσει το τζάμι”.

Διηγήματα, Εμπειρία Εκδοτική, 2011, 254 σελ.

Μάλαμα κι ασήμι – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Αλάτι και ζάχαρη έριξαν στο νερό των “λουστικών” της όταν γεννήθηκε, με την ευχή να γίνει νόστιμη και γλυκιά στη ζωή της… Κι έγινε νόστιμη και γλυκιά η Δέσποινα, το “ασήμι και το μάλαμα” των γονιών της.
Μόνο που η ζωή της έδωσε, με περισσή φειδώ, νόστιμες και γλυκές στιγμές και, σπάταλα, τις δυσκολίες και τις πίκρες. Ποτέ δεν το ‘βαλε κάτω, ποτέ δεν γονάτισε.
Έμοιαζε “σαν τα κλειστά παράθυρα με χορταριασμένα τα παντζούρια, που λογαριάζουν ότι θ’ ανοίξουν διάπλατα ένα πρωί”. Πίστευε πως “δεν μπορεί να χαθεί η ελπίδα, χωρίς να χαθεί μαζί της όλη η γη”.
Κι όμως, όλα της τα βάσανα της φαίνονταν αέρας, μπροστά στον κεραυνό, που τη χτύπησε, εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη, ψηλά στον Ξεπαγιασμένο Βράχο.
Ένας άντρας από το παρελθόν, λυσσασμένο θεριό, όρμησε πάνω της και σε μια στιγμή, μια κακιά στιγμή για τη Δέσποινα, προσπάθησε να κλείσει τους λογαριασμούς του μαζί της… Έστρωσε καταγής τη δύναμη και την περηφάνια της κι έκανε το όρθιο κορμί να γείρει, την ξάστερη ψυχή να σκοτεινιάσει.
Κι εκείνη βίωνε ένα πικρό βάσανο ακόμα, ένα βάσανο, που ποτέ δεν θα γλύκαινε, ποτέ δεν θα έβρισκε την απάντηση σ’ αυτό το γεμάτο παράπονο “Γιατί;”

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2014, 320 σελ. / Εμπειρία Εκδοτική, 2016, 256 σελ.

Άστεγο φιλί – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Ταξίδια ατέλειωτα σε στεριά και θάλασσα, ταξίδια του μυαλού και της ψυχής, διαδρομές με κομμένη την ανάσα, με πόνο, παράπονο, αλλά και χαρά, δικαίωση, λύτρωση πορεία σταθερά επί της ευθείας κι άλλοτε στο σκοτάδι, στα κρυφά, φορτωμένη άνομα παραστρατήματα…
Ταξίδια ατέλειωτα με όνειρα κι αγάπη όνειρα πολλά, φωτεινά, που σμίγουν με τη ζωή, κάνοντάς την μ’ όνειρο να μοιάζει. Όνειρα σταματημένα που, σαν σε θαύμα, τόσο απρόσμενα ξαναβρίσκουν καινούργιο ρυθμό κι άλλα λαβωμένα, χωρίς ελπίδα ανάστασης. Αγάπη ζωντανή για μια ζωή με θέρμη νιότης, αλλά κι αγάπη που ποτέ δεν φώναξε τ’ όνομά της στης ζωής το προσκλητήριο ή το ψιθύρισε χωρίς ν’ ακουστεί, παίρνοντας μια ασήκωτη, επώδυνη απουσία.
Όλα αυτά περασμένα στην ίδια πάντα κλωστή, μιας και οι τόποι, οι εποχές, οι συνθήκες μπορεί ν’ αλλάζουν, όχι όμως και το μέσα του ανθρώπου, που στους αιώνες “θα διψάει για ουρανό” μ’ όποιο κόστος. Γιατί πώς αλλιώς; “Είναι πικρή η ζωή χωρίς φτερά και πετάγματα.”
Μ’ όλα αυτά κι άλλα τόσα, αξίζει τον κόπο να ζει κανείς και.., “κάτι θα γίνει, δεν μπορεί, η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της.”

Διηγήματα, Εμπειρία Εκδοτική, 2015, 272 σελ.

Της αγάπης θάλασσα – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Πέρασαν δεκαετίες από τη στιγμή που τόλμησε να διαβεί την αυλόπορτα του πατρικού σπιτιού και να φύγει μακριά απ’ όλους. Ούτε που σκέφτηκε τι άφηνε πίσω της. Η σιωπή των δικών της όλα αυτά τα χρόνια τη συνέθλιβε, έκανε λειψή τη ζωή της. Τους κουβαλούσε στην ψυχή της, τους έκλεινε στα μάτια της, σεργιάνιζαν στα όνειρά της, μα πάντα με σφαλιστά χείλη. Ούτε λέξη δεν άκουσε ποτέ. Ούτε μια λέξη…

Μέχρι που αποφάσισε να επιστρέψει, να αντιμετωπίσει την επώδυνη αναμέτρηση. Ό,τι την περίμενε… ούτε για μια στιγμή δεν το είχε φανταστεί.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2016, 256 σελ.

Μετά τη σιωπή – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Δεν είχε τολμήσει ποτέ εκείνη. Δεν είχε απαιτήσει. Έπνιγε τις εσωτερικές της φωνές σε μιαν ατέρμονη σιωπή. Κι όλοι σχεδόν παρερμήνευαν την αθόρυβη εικόνα της. Τους ξεγελούσε, χωρίς να το επιδιώκει, και πίστευαν πως ήταν κι ευτυχισμένη.

Στην πραγματικότητα, μέσα στη σιωπή και την ακινησία της ζωής της, η ψυχή της, με παιδιάστικη λαχτάρα, διψούσε για… ψυχή και αρώματα ονείρου.

Δεν το ‘ξερε ούτε η ίδια. Έκανε πως δεν το ‘ξερε ή δεν επέτρεπε στον εαυτό της να το συνειδητοποιήσει. Σιωπούσε και κινούνταν πάντα στις ίδιες διαδρομές. Σε μια ευθεία μονότονη, απαράλλακτη, παίζοντας για χρόνια… κουτσό, χωρίς ποτέ να πατήσει τη γραμμή!

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2017, 208 σελ.

Ζωή κατάματα – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Μια µεγάλη ιστορία, που ενώνει πολλές δεκαετίες, παρελθόν και παρόν, πολλές γενιές ανθρώπων, ειρήνη και πόλεµο, ευτυχία και απόγνωση, ξεριζωµό απ’ τη Μικρασιατική γη, Πόλεµο του ’40, Κατοχή, Εµφύλιο και πάλι ειρηνική ζωή, προκοπή, δηµιουργία και ξανά πολέµους σε άλλους τόπους και ξεριζωµούς.

Σκαριά µνήµης και σκαριά τωρινής ζωής, διασχίζοντας το Αιγαίο, θ’ αποβιβάσουν στο καταπράσινο νησί της ελιάς και του γλυκόπιοτου κρασιού αµέτρητους ανθρώπους. Τα παλιά θα ξυπνήσουν, ακούγοντας πως κάτω στα βράχια ήρθαν οι πνιγµένοι µ’ ένα κυκλάµινο στα χείλη, πως… στο φως τα µάτια κλείνουν και τ’ όνειρο διαβαίνει.

Στον ίδιο τόπο και τώρα, σαν τότε, άνθρωποι απ’ αλλού θα απλώσουν τα χέρια για µια µπουκιά γλυκό ψωµί, για ένα νεύµα ανθρωπιάς, για ένα χαµόγελο. Ζωντανοί και φευγάτοι θ’ ανταµώσουν εκεί, όπου η κάτασπρη αγάπη του Θεού σπαρµένη στα βράχια και η αγάπη βγαλµένη µέσα απ’ των ντόπιων τις καρδιές θα γίνουν ένα, ν’ αλείψουν λάδι τις πληγές, να κεράσουν κρασί τη χαρά, τα όνειρα, του έρωτα το φιλί, την αγάπη, για να ρίξουν φως, πολύ φως στη στράτα, εκεί όπου θα δούµε τη ζωή κατάµατα.

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2017, 384 σελ.

Οδός Ευμολπιδών – Αδαμαντίνη Κουμιώτου

Οδός Ευμολπιδών


Δυο νέοι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα, μετά από πολλά χρόνια απουσίας στο εξωτερικό, λόγω σπουδών, επιστρέφουν στην Ελλάδα. Είναι άγνωστοι μεταξύ τους, συνδέονται όμως στενά μ’ έναν ξεχωριστό πανεπιστημιακό Δάσκαλο, που φώτισε τα χρόνια των προπτυχιακών τους σπουδών και μένει στη ζωή και των δύο μέχρι σήμερα.
Εκτός απ’ την παρόμοια πορεία στον χώρο των Γραμμάτων, οι δύο ήρωες έχουν βιώσει στο παρελθόν πικρές και επώδυνες ιστορίες αγάπης, που κουβαλούν τον ίδιο μεγάλο πόνο, την ανατροπή, την απώλεια.
Το σπίτι της οδού Ευμολπιδών, φορτωμένο λόγο και εικόνες, κομμάτια ζωής ιστορικών προσώπων της νεότερης Ελλάδας, θα τους ανοίξει θύρες απρόσμενες στην έμπνευση και στη δημιουργία στον επαγγελματικό τομέα, θ’ ακούσει σημαντικές εξομολογήσεις και θα θεμελιώσει αμοιβαία εμπιστοσύνη, πριν τον ερχομό της αληθινής, κραταιάς αγάπης.
Οι κτήτορες του σπιτιού, μαζί με τους “φευγάτους” αγαπημένους ανθρώπους της ηρωίδας, θα γίνουν μια στέρεη, ασφαλής σκέπη της ζωής των δύο νέων, που είναι έτοιμοι κι οι δυο να τη ζήσουν καινούργια, ν’ ανοίξουν πανιά -ονειροπλόοι θαλασσοπόροι- για μια πορεία φωτεινή σε θάλασσα αρυτίδωτη, που τους υπόσχεται το ταξίδι της πιο μεγάλης ευτυχίας.

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2019, 400 σελ.