Σπούδασε κλασική φιλολογία και υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το 2007 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πασχέντη η πρώτη ποιητική της συλλογή “Λυκαυγές”, ενώ το καλοκαίρι του 2010 εκδόθηκαν διηγήματά της με τίτλο “Απόδραση στους Σφακιώτες” από τις ίδιες εκδόσεις. Ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ποιητικές ανθολογίες, ενώ με ομάδα ατόμων επιμελήθηκε το λεύκωμα “Κοπιάστε όπως μας ηύρατε” του Δήμου Σφακιωτών Λευκάδας το 2008. Συμμετέχει σε ομάδες φιλαναγνωσίας, είναι μέλος διαφόρων συλλόγων, ασχολείται με τα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου και κείμενά της, πεζά ή ποιητικά, δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα.
Εντός ορίων (2012), Γαβριηλίδης
Αγκαλιά από κιμωλία (2014), Γαβριηλίδης
Διαδρομές παράλληλες (2018), Γαβριηλίδης
Στη σκιά του κόσμου (2020), Εκδόσεις Βακχικόν
Ο άνθρωπος που μιλούσε με τον ήλιο (2021), Εκδόσεις Βακχικόν
Διηγήματα
Ο επισκέπτης του χειμώνα (2016), Γαβριηλίδης
Δραπέτες της καθημερινότητας (2021), Εκδόσεις Βακχικόν
Δραπέτες της καθημερινότητας – Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου
Οι αγωνίες ενός μαθητή τρίτης Λυκείου σε καιρό πανδημίας, τα βιώματα μιας γυναίκας στην επαρχία, η σχέση με την οικογένεια και το τραγικό τέλος της, η απόδραση μιας ομάδας φίλων από την καθημερινότητα (ιστορία που έδωσε τον τίτλο στη συλλογή), οι ακροβασίες ενός ηλικιωμένου ζευγαριού και το τίμημα, η συγκίνηση ενός δασκάλου για τους μαθητές του, τα απρόβλεπτα στη ζωή μιας πολύτεκνης μητέρας και ο τρόπος αντιμετώπισής τους, τα μαθήματα Ιστορίας μιας φοιτήτριας στο φίλο της για το 1821 και τον Κολοκοτρώνη, οι προετοιμασίες και οι χαρές ενός γάμου, η άκρατη λατρεία και αγάπη των κατοίκων ενός νησιού για τη φύση και τις ομορφιές της και ο αγώνας τους για την προστασία της, η μοναξιά και τα προβλήματα ηλικιωμένων που ζουν χωρίς τα παιδιά τους, οι αναμνήσεις και οι σκανταλιές των αθώων παιδικών χρόνων. Κι ακόμη, η ανθρωπιά ενός νέου στην έκκληση βοήθειας άστεγου πολίτη του δρόμου, η επίδραση του γεγονότος στο νεαρό ζευγάρι φίλων του, που τον επιβραβεύουν και η αγανάκτηση κάποιων πολιτών για τη μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί το Καλοκαίρι του 2020! Ποιο είναι όμως το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ηρώων ή καλύτερα των απλών ανθρώπων στα διηγήματα του βιβλίου; Είναι η ανθρώπινη ματιά με την οποία αντικρίζουν τους γύρω τους και η δυναμική αντιμετώπιση των απρόβλεπτων γεγονότων στη ζωή τους. Γιατί έτσι πιστεύουν πως θα επιβιώσουν και ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, διαφορετικός και γιατί όχι ιδανικός!
Διηγήματα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021, 162 σελ.
Ο άνθρωπος που μιλούσε με τον ήλιο – Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου
Αδιάλειπτη προσπάθεια αυτογνωσίας
και διαφυγής από απρόβλεπτα αδιέξοδα,
από γεγονότα φοβερά και πρωτόγνωρα
και συντροφικότητας, φιλίας, ανοχής
και στόχων υψηλών, έντιμων, ιδανικών.
Και συμφιλίωσης με τον αγύρτη χρόνο,
με τη στυγνή και κρύα καθημερινότητα,
κι επιδίωξης ελπίδας, δύναμης και προσμονής
για ταξίδια άγνωστα, μακρινά κι ονειρεμένα.
Κι αγώνας ενδοσκόπησης, αυτοκριτικής
κι αποστασιοποίησης απ’ τα κακώς κείμενα
κι ακόμη ενατένισης κι απόλαυσης ενός
άλλου ουρανού, με πιο φωτεινά αστέρια…
κι απόκτησης της αγάπης και της αγκαλιάς
της εμπιστοσύνης και της ευημερίας, μακριά
από καταστροφές, πανδημίες, απιστίες ολέθριες.
Αμετάκλητες και συνεχείς προσπάθειες
από τον άνθρωπο που μιλούσε με τον ήλιο!
Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021, 74 σελ.
Στη σκιά του κόσμου – Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου
Στη σκιά του κόσμου τούτου
με τις χαρές και τις λύπες του
με τους άρχοντες και τους κατατρεγμένους
στις γειτονιές τις όμορφες,
τις νοσταλγικές και τις ταλαίπωρες.
Μόνοι ή και πολλοί μαζί
στην ποθητή αναζήτηση
του χτες, του σήμερα, του αύριο
στην επιδίωξη της ειρήνης
μακριά απ’ τον καταστροφέα
πόλεμο ή και μαζί του,
αεί με οδυνηρό αντίπαλο
τον πανδαμάτορα χρόνο.
Άντε να δούμε πόσο θα διαρκέσει
το ταξίδι, πόσο θ’ αντέξουμε
πού θα φτάσουμε, τι θα ζήσουμε…
Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2020, 64 σελ.
Διαδρομές παράλληλες – Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου
Διαδρομές παράλληλες η καθεμιά με τη δική της
ζωή και ιστορία, ευχάριστες ή όχι
πετυχημένες ή μη, όλα αναμενόμενα.
Ανθρώπων που ερωτεύονται αγαπούν
δημιουργούν προσφέρουν, αλλά και άλλων
που μισούν, που καταστρέφουν και βασανίζουν
καθετί ωραίο και ιδανικό. Κι εκείνων ακόμη που
έφυγαν και των επί μέρους του Σύμπαντος, μια
κι όλα έχουν τη δική τους νομοτέλεια και διαδρομή…
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2018, 64 σελ.
Ο επισκέπτης του χειμώνα – Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου
…Ήταν, θυμάμαι, χειμώνας του 1968, κρύος, βαρύς και σκοτεινός, ο πρώτος χειμώνας της Δικτατορίας… με το που ερχόταν το σούρουπο απαγορευόταν η κυκλοφορία έξω, άλλο και τούτο, πού να καταλάβω εγώ τότε… Εκείνο το παγερό βράδυ… χτύπησε η πόρτα αδύναμα μα επιτακτικά. Εμείς λουφάξαμε στα φουστάνια της μάνας απ’ τον φόβο, αλλά ο πατέρας άνοιξε κι είδαμε τον μπαρμπα-Γιάννη, ένα φτωχό μοναχικό γεροντάκι, που έμενε στη γειτονιά. Τα κουρελιασμένα ρούχα του, η αδύναμη φωνή του, τα τρεμάμενα χέρια του έρχονται στη σκέψη μου λες και αυτή η σκηνή είναι σημερινή. Κρατούσε με το ένα χέρι το μπαστούνι και με το άλλο το λυχνάρι και ικέτευε για λάδι, να περάσει το βράδυ…
… δεν είναι μόνο θέμα εποχής, αλλά κυρίως θέμα ανθρώπων. Σε κάθε ρόλο χρειάζεται ο κατάλληλος, γιατί διαφορετικά κάποιοι την πληρώνουν, κι αν μιλάμε για παιδιά, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα…
Πρόκειται για ιστορίες, με πρωταγωνιστές ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που υποκύπτουν στη μοίρα τους ή βρίσκουν τρόπους να προσαρμόζουν τη ζωή τους στην καθημερινότητα. Που αγωνίζονται να επιβιώσουν, απολαμβάνουν τη φύση, ερωτεύονται ή αγανακτούν, διαμαρτύρονται για τα κακώς κείμενα, αντιστέκονται στη βία και την αδικία, στην προκατάληψη, στον ρατσισμό και στην καταπίεση.
Διηγήματα, Γαβριηλίδης, 2016, 223 σελ.
Αγκαλιά από κιμωλία – Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου
ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΠΟ ΚΙΜΩΛΙΑ
Μελαχρινή, με σγουρά μαλλιά
παιδούλα ορφανοτροφείου
κάτασπρα ντυμένη
βαθιά μελαγχολική.
Δε θέλει φίλους ύπνο φαγητό,
μα τη μανούλα που ο φριχτός ο πόλεμος
της πήρε.
Βγαίνει στην αυλή, τη νεκρή της
μάνα με άσπρη κιμωλία
ζωγραφίζει, βγάζει τα
πάνινα παπούτσια της
και κουλουριάζεται
στο άψυχο κορμί της
γλυκιά, πανέμορφη μοναχική!
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2014, 104 σελ.
Εντός ορίων – Αικατερίνη Λιβιτσάνου-Ντάνου
ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Τη βλέπω κάθε τόσο
να λικνίζεται αργά
στου απέναντι σπιτιού το μπαλκόνι
συντροφιά με την ατέρμονη μοναξιά της
μ’ ένα τσιγάρο αναμμένο
ν’ ανεβοκατεβαίνει στα χείλη
κι ένα φλιτζάνι καφέ στο τραπέζι.
Τα σγουρά της μαλλιά να ανεμίζουν
και το βλέμμα της χάνεται στο αχανές
του τοπίου αυτού που η λίμνη
βασιλεύει αγκαλιασμένα απ’ τα βουνά
που την δένουν με τον αφέντη ουρανό.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2012, 77 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Εκδόσεις Βακχικόν
