Είναι καθηγήτρια θεολογίας με μεταπτυχιακές σπουδές σε Γαλλία και Ελβετία. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Ελληνικό Λύκειο Νυρεμβέργης. Αρθρογραφεί σε έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Είναι υπεύθυνη ύλης του περιοδικού και των εκδόσεων Intellectum. Εμπνεύστρια και δημιουργός του καλλιτεχνικού τριπτύχου “Sygorma” όπου η ποίηση εναρμονίζεται με την μουσική και τα εικαστικά. Ποιήματά και μελέτες της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, εφημερίδες, περιοδικά (ελληνικά και ξένα). Στο θέατρο έχουν μεταφερθεί μονόλογοί της από την ομάδα Contact Ensemble και ποιήματά της από τις ομάδες Trickortreat και Persona non grata. Η ομάδα desThess έχει οπτικοποιήσει ποίησή της. Πρόσφατα παρουσίασε ποίησή της στο Γερμανικό Εθνικό Μουσείο Νυρεμβέργης εν είδει performance. Συμμετέχει σε πειραματικά projects και Ιnternational Festivals Poetry (Αγγλία-Γερμανία) με video poems και διαδραστικές αναγνώσεις.
Έχει την ιστοσελίδα : Αναστασία Γκίτση.
Ξέρω! Είναι κάπως αργά… (2000), Παρατηρητής
Κορίτσι των σκοτεινών δασών (2010), Μπαρμπουνάκης Χ.
Ό,τι ΛύΠει συναρμολογείται (2023), Σαιξπηρικόν
Συλλογικά έργα
Υπάρχουν ποιητές; Ανθολογία ποιητικού και πεζού λόγου (2008), Μαλλιάρης Παιδεία
Μη βία. Ανθολογία ποιητικού και πεζού λόγου (2009), Μαλλιάρης Παιδεία
World Poetry 2011. Anthology (205 poets from 65 countries) (2011), Ιδιωτική Έκδοση
Η μοναξιά είναι χάρισμα. Ανθολογία ποιητικού και πεζού λόγου (2011), Μαλλιάρης Παιδεία
Τα λόγια σου σαν μέλι. Σύγχρονες αναγνώσεις στους ψαλμούς (2012), Εν πλω
Ξύπνησα σε μια χώρα: Ελληνική ποίηση σε ενεστώτα χρόνο (2019), Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ – Παράρτημα Ελλάδας
Ό,τι ΛύΠει συναρμολογείται – Αναστασία Γκίτση
Τοπιο_ραφίες
κανιβαλισμός ή αλλιώς είμαστε ό,τι τρώμε
σήμερα
να μιλάς για λύ
κους
μίλα αν θες
και για μαύρες γά
τες
σε φόντο αυγουστιάτικου
φεγγαριού
σήμερα
να μιλάς για νύ
χια
ακονισμένα δάχτυλα
στου λαιμού
το γύρω γύ
ρω
όλοι
και στη
μέση κόκκινη κά
πα
– τα παιδιά μεγαλώνουν
καταπίνοντας εποχές
κι εμείς καταπίνοντάς
τα –
Ποίηση, Σαιξπηρικόν, 2023, 96 σελ.
Κορίτσι των σκοτεινών δασών – Αναστασία Γκίτση
Επαίτης
Γλυκά να μου μιλάς,
γλυκά να μελώνω
χαραμάδες πλησμονών…
Επαίτης της τρυφερότητάς σου
παραπαίω σε κάθε
επικίνδυνη ράγα
της σαρκικής σου αμαξοστοιχίας.
Τα βράδια όμως,
όταν ο κόσμος αποσύρεται
και τα μεγάφωνα χαμηλώνουν
την ένταση της πολυλογίας τους
και οι διάδρομοι
πιο μόνοι από ποτέ γυαλίζουν
το μαρμάρινο κορμί τους
και τα τρένα κουλουριάζονται
το ένα δίπλα στου άλλο το χνώτο
και οι επιγραφές σβήνουν
να γίνει νύχτα για τα μικρά πλάσματα
της γης…
κλαίω για το τόσο σακάτεμα
της απουσίας σου!
Ποίηση, Μπαρμπουνάκης Χ., 2010, 56 σελ.
Ξέρω! Είναι κάπως αργά… – Αναστασία Γκίτση
ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΦΥΛΑΓΜΕΝΟ
Αχνάρια σμιλεύουν τα όνειρα μας
πρωινές έγνοιες μας ταλανίζουν
τα βράδια σαν γείρουμε ακάλεστοι
στην πικρία της νύχτας.
Με γλυκό του κουταλιού βιώσαμε
την ευτυχία κόντρα στο απόλυτο σκοτάδι
που αναδύουν κάτι παλιά σκονισμένα
στις σελίδες τους βιβλία.
Παραμάσχαλα θα σε πάρω κόσμε
να σου μάθω να χαμογελάς
στα πιο δύσκολα.
Ελπίζω μοναχά
να φτάσει το γλυκό του κουταλιού
π’ από καιρό σου ‘χω φυλάξει.
Ποίηση, Παρατηρητής, 2000, 56 σελ.
Πηγές: Biblionet, Σαιξπηρικόν, Μπαρμπουνάκης Χ., Παρατηρητής
