Αντρη Ιωάννου

Μικρές ιστορίες. Μεγάλες διαδρομές – Άντρη Ιωάννου

Ποίηση


Όλου του κόσμου η ομορφιά, βρίσκεται στην ασχήμια. Όπου ατέλεια, εκεί το ιερό. Εκεί το Θείο. Αυτή η συλλογή υμνεί μεταξύ άλλων τη γοητεία του ατελούς. Η Άντρη Ιωάννου υποδεικνύει τις ατέλειες του κόσμου, άλλοτε αγκαλιάζοντας την ομορφιά που κρύβεται πίσω απ’ τα ψεγάδια και άλλοτε παρατηρώντας κομμάτια σάπιας τελειότητας στην οποία αρνείται να συμμετέχει. Ένα ταξίδι εσωτερικό με πολλές εξωτερικές αφορμήσεις. Μικρές ιστορίες, που καλύπτουν όμως ένα ευρύ φάσμα προβληματισμών, είτε αυτοί αφορούν το προσωπικό κομμάτι, είτε την κατάσταση της ευρύτερης κοινωνίας. Συνοδοιπόρους κάποιων ποιημάτων, αποτελούν εξίσου ατελή, εμβόλιμα προσχέδια, τα οποία με τη σειρά τους συντελούν στην ύφανση του κόσμου μέσα από τα μάτια της Άντρης Ιωάννου και την εκτέλεση της σκιτσογράφου Ιφιγένειας Σωτηρίου.

Όπως λέει χαρακτηριστικά η ίδια η ποιήτρια: δεν είναι ούτε τα πολλά, μήτε το που είσαι. Μόνο είναι το τι έχεις μέσα σου. Αυτό αρκεί για να δώσει αξία στη διαδρομή.

Ποίηση, Λεξίτυπον, 2023, 84 σελ.

Η ζωή μου, μια εκκρεμότητα – Άντρη Ιωάννου

Ποίηση


Έχουν περάσει σχεδόν 17 χρόνια από τότε. Αλλά το θυμάμαι σαν να ήταν τώρα. “Εγώ θα γράψω βιβλίο γι’ αυτή την ιστορία κάποτε” σου είπα. Γέλασες. Και να που τώρα το βιβλίο είναι έτοιμο. Μόνο που δεν αναφέρεται σε σένα. Γιατί τελικά εσύ ήσουνα απλά η αφορμή. Για να κάνω την πιο σημαντική γνωριμία της ζωής μου.

Δεν ήταν μια διαδικασία εύκολη. Γιατί βλέπεις, η δική σου η απόρριψη, άνοιξε την πόρτα σε αυτό που για όλη μου την ως τότε ζωή ήταν καλά κρυμμένο.

Φόβος. Γι’ αυτό που ένοιωθα, αλλά σύμφωνα με τους σοφούς, δεν θα έπρεπε να νοιώθω. Δεν είχα το δικαίωμα να νοιώθω. Αυτοί, ήταν οι κάτοχοι της αλήθειας. Έτσι είχαν ορίσει κάποιες άλλες αυθεντίες. Κι εγώ, τι;
Ποιας αλήθειας όμως;

Η πάλη με τους ειδικούς και τον φόβο που έσπειραν μέσα μου διήρκεσε χρόνια. Έπεφτα, σηκωνόμουν, έπεφτα, σηκωνόμουν. Γιατί είχα τον δυνατότερο σύμμαχο μαζί μου. Κι αυτή είναι η Αλήθεια.

Τελικά τα κατάφερα. Το παράθυρο άνοιξε, η ψυχή πέταξε. Βρήκα εμένα. Και με δέχτηκα. Χωρίς να μου δίνω όνομα, ταυτότητα.
Είδα για πρώτη φορά την ανατολή.
Γιατί, έμαθα απλά, να είμαι.
Ζω.
Επιτέλους.

Ποίηση, Λεξίτυπον, 2019, 57 σελ.