Απόστολος Αλλαμανής

Στενό παπούτσι… κι ανηφόρα – Απόστολος Γ. Αλλαμανής

“Κάθε μέρα η ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Αυτές τις εκπλήξεις αν τις “καταγράφεις” κάνεις τη ζωή σου πιο πικάντικη, πιο φρέσκια, πιο αληθινή!
Μερικές φορές όλοι “βλέπουμε” και “ζούμε” εικόνες είτε στο δρόμο, στο μετρό είτε στις δημόσιες υπηρεσίες ή στις δουλειές μας, που αν τις “αποθηκεύσουμε” στο μυαλό μας δεν έχουμε παρά να τις “διηγηθούμε” στο χαρτί.
Μπορεί όμως και να τις ξεχάσουμε αν κάτι πιο συναρπαστικό μεσολαβήσει μέχρι να βρούμε μολύβι.
Βρέθηκε ο κατάλληλος ταλαντούχος συνεργάτης που δημιούργησε τον “ήρωά” μας και σκιτσάρισε, νομίζω με επιτυχία, τις σκέψεις μου”.

Διηγήματα, Λυκόφως, 2019, 208 σελ.

Το στοίχημα – Απόστολος Γ. Αλλαμανής

“Το δεύτερο που έκανε ήταν να πάει μέχρι τη βιβλιοθήκη της μήπως βρει κανένα βιβλίο που να την αποκοιμίσει. Το πρώτο που έπιασε στα χέρια της ήταν η “Νανά” του Ζολά. Το άνοιξε και το έκλεισε. Όχι, δεν ήταν το κατάλληλο βιβλίο για εκείνη την ώρα. Το δεύτερο ήταν η “Θεογονία” του Ησιόδου. Το άνοιξε και στις τρεις πρώτες γραμμές διάβασε πως πρώτα έγινε το Χάος κι έπειτα από λίγο η πλατιά Γη κι ο πανέμορφος Έρως. Το έκλεισε και δεν έψαξε για κάτι άλλο. Πλάγιασε κι άρχισε να σκέφτεται τη Μυρτώ. Εκείνη η φίλη της όλο ερωτευμένη με κάποιον ήταν και το διασκέδαζε. Η Μιράντα δεν της έμοιαζε. Δύσκολα έστηνε μια ερωτική σχέση και δυσκολότερα τη χάλαγε.
Μερικές ημέρες αργότερα που κύλησαν από ξάφνιασμα σε ξάφνιασμα, βρήκε στο γραφείο του ο Αλεβίζος ένα φάκελο κι επάνω του ακουμπισμένο ένα στενόμακρο κουτί τυλιγμένο με ασημί κορδέλα. Δε χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει πως τούτο το πεσκέσι ήταν της Μιράντας.
…
Άνοιξε την κάρτα. Στην τρίτη σελίδα, φιγουράριζαν τα γράμματα της Μιράντας. “Είστε καλός, είστε ευγενικός, είστε νόστιμος, είστε έτοιμος ν’ ανοίξετε την καρδιά σας και την αγκαλιά σας σε όλο τον κόσμο, είστε όλα τα καλά του κόσμου, όμως δεν παύετε να είστε το αφεντικό””.

Μυθιστόρημα, Περίπλους, 2017, 186 σελ.

Στο λυκόφως των ιδεολογιών – Απόστολος Γ. Αλλαμανής

Ιστορικό μυθιστόρημα …χωρίς πάθος


Η οικογένεια Ωλέν, είναι μία από αυτές τις οικογένειες που μέσα από τη δική τους ιστορική διαδρομή, φωτίζεται κατά περίεργο τρόπο όλη η πολιτική ιστορική διαδρομή των πολιτικών εξελίξεων της παγκόσμιας κοινωνίας. Το δικό της ξεκίνημα αρχίζει στις 14 Ιουλίου του 1789, όταν έπεσε η Βαστίλη κατά τη γαλλική επανάσταση.
Ο Ζαν Ωλέν που είναι ο πρώτος που αναφέρεται σε αυτό το βιβλίο, όπως και όλοι οι απόγονοί του, μπλέκουν ο ένας μετά τον άλλο σε μία σειρά από γεγονότα που έχουν άμεση σχέση με τις ιδεολογίες. Οι περισσότερες από αυτές έρχονται από πολύ παλιά, όπως είναι ο μοναρχισμός (Κάδμος), η δημοκρατία (Σόλωνας) και ο αναρχισμός (Διογένης) που δεν δίσταζε όλες τις φυσικές του λειτουργίες να τις ικανοποιεί οπουδήποτε κι αν βρισκόταν, όπως θα έκανε ένας σκύλος.
Οι ιδεολογίες, που η κάθε μία από αυτές υποστήριζε την ελπίδα για μια πιο δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία, διαβαίνουν τις περισσότερες φορές ανάμεσα σε αιματηρά γεγονότα όπως η γαλλική και η ρωσική επανάσταση, γίνονται πολλές φορές αιτία σκληρών μαχών που σιγά-σιγά βοηθώντας και η σύγχρονη τεχνολογία που και αυτή υποσχόταν ένα καλύτερο αύριο, αποδεικνύουν πως αν είχαν κάτι να δώσουν στην παγκόσμια κοινότητα το έδωσαν και τώρα η ανθρώπινη κοινωνία κουρασμένη, προτιμάει να πάει αν είναι καλοκαίρι στη θάλασσα για μπάνιο παρά να ψηφίσει για την ανάδειξη μιας καινούργιας κυβέρνησης. Αυτό που με βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε, είναι ότι μία λέξη που έβαζε φωτιά ανάμεσά τους, έπαψε να υπάρχει και η λέξη αυτή είναι “φανατισμός”.
Στην ουσία η ανθρώπινη μάζα αδιαφορεί για τις ιδεολογικές ταυτότητες των κυβερνήσεων και αποφασίζοντας πως είναι εντελώς περιττές, κοιτάζει πώς θα αντιμετωπίσει την καθημερινότητά της. Έτσι φτάσαμε στην ώρα του κέρδους και της διακίνησης του χρήματος.
Θα μπορούσαμε εύκολα να εντάξουμε τις θρησκείες στις ιδεολογίες, όμως οι θρησκείες, αν και κατ’ αρχήν φαντάζουν να είναι όμοιες με τις κοινωνικές ιδεολογίες, έχουν περισσότερες διαφορές μεταξύ τους παρά ομοιότητες.
Η οικογένεια Ωλέν μας δίνει πολλές λεπτομέρειες με τη ζωή της τόσο της πάλης για την επικράτηση κάποιας ιδεολογίας όσο και για την κάμψη του ανθρώπινου ενδιαφέροντος γι’ αυτές. Οι τράπεζες και οι διευθύνοντες των μεγάλων επιχειρήσεων είναι αυτοί που δίνουν πλέον τη μάχη, μια μάχη που είναι εύκολο να δει κανείς πως αφού καμιά καινούργια ιδεολογία δεν παρουσιάζεται και κανείς δεν έχει μία σοβαρή αντίρρηση σε αυτό, οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα διευθυνόμενο χάος.
Μπορεί ο Ζαν Ωλέν ο ήρωας της γαλλικής επανάστασης να μη ζει πλέον, όμως ο τελευταίος της οικογένειας έχει το όνομά του, εντελώς αντίθετα από εκείνον τον επαναστάτη που πήρε μέρος στην πτώση της Βαστίλης, είναι ένας μεγαλοτραπεζίτης που η μοναδική του ιδεολογία βρίσκεται στη διακίνηση και συγκέντρωση χρήματος, όσο το δυνατόν περισσότερου χρήματος, αδιαφορώντας για το διευθυνόμενο χάος που φέρνουν οι ενέργειές του. Μέσα σε αυτό το χάος, η παγκόσμια κοινότητα έχει εγκαταλείψει τις ελπίδες της για μια καινούργια ιδεολογία, που βγάζοντάς την από αυτό το χάος θα την οδηγήσει σε μία καινούργια περπατησιά προσφέροντάς της καινούργιες ελπίδες.

Μυθιστόρημα, Περίπλους, 2015, 196 σελ.

Αν δεν κοιμάσαι… μη φοβάσαι! – Απόστολος Γ. Αλλαμανής

Η Οδύσσεια ενός σύγχρονου Οδυσσέα είναι το βιβλίο. Σε μιαν Ελλάδα που λίγο απέχει από εκείνη του Ομήρου και που είναι η δική μας, η σημερινή.
Η πορεία ενός ανθρώπου σύγχρονου που έζησε, μεγαλούργησε, ερωτεύτηκε, γνώρισε πάθη και χάρηκε επιτυχίες ξετυλίγεται σαν συναρπαστική ιστορία.
“Ξέφυγα από τους καρχαρίες και νίκησα τους τίγρεις μ’ έφαγαν όμως οι κοριοί” είναι η φράση του ποιητή με την οποία θα μπορούσε να κλείνει ο συγγραφέας αυτό το μυθιστόρημα.
Μεγάλες δουλειές, φιλοδοξίες, αγάπες, επιχειρήσεις, θυελλώδεις έρωτες, χρήματα κι εξουσία περιγράφονται συναρπαστικά από τον Οδυσσέα, τον ήρωα του βιβλίου.

Μυθιστόρημα, Περίπλους, 2012, 316 σελ.

Αντικατοπτρισμοί – Απόστολος Γ. Αλλαμανής

Μία σύγχρονη βυζαντινή ιστορία πολιτικής διαπλοκής


Μπορεί μια βυζαντινή ιστορία να είναι σύγχρονη;
Ασφαλώς, αφού εύκολα μπορεί να αντικατοπτριστεί σε μια ανάλογη ιστορία της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας.
Διαχρονικός συνδετικός κρίκος η διαπλοκή! Που παρότι εξορκισμένη και καταδικασμένη από πολιτικούς και πολιτικές κάθε απόχρωσης και κάθε εποχής προχωρεί αγέρωχη παράλληλα με την ιστορία του ελληνισμού.
Το βιβλίο δεν είναι δοκίμιο. Είναι μυθιστόρημα. Διαβάζεται εύκολα, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ζωηρό, είναι γραμμένο με κινηματογραφικό τρόπο και, κυρίως, στηρίζεται στο διάλογο.
Παρουσιάζει έναν κόσμο, που όλοι γνωρίζουμε, όλοι συζητούμε, αλλά και όλοι αγνοούμε.
– Διαπλοκή ναι, αλλά πώς γίνεται;
– Ποιες είναι οι διαδικασίες, οι ίντριγκες, οι διαπραγματεύσεις, οι σχέσεις επιχειρηματιών και πολιτικών;
– Πόσο το ανθρώπινο στοιχείο -έρωτας, σεξ- επηρεάζει ή εξουσιάζει ανάλογα με το πώς χρησιμοποιείται;
– Πώς εμπλέκεται το περιβάλλον του εκάστοτε Πρωθυπουργού ή πώς μπορεί να ασκήσει επιρροή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ενώ είναι ειλικρινής πολέμιος της διαπλοκής;
Ερωτήματα επίκαιρα, αλλά και διαχρονικά, διατυπωμένα ήδη από τη βυζαντινή εποχή.
Το βιβλίο δίνει απαντήσεις σε ένα γλαφυρότατο κείμενο, που κάθε άλλο παρά προϊόν εργαστηρίου αποτελεί!

Μυθιστόρημα, Περίπλους, 2009, 374 σελ.

Ο ήλιος ανέτειλε τα μεσάνυχτα – Απόστολος Αλλαμανής

Έριξε μια δεύτερη και τελευταία ματιά στα σημαιάκια και τη φωτογραφία του Αμούνδσεν που είχε αρχίσει να τα σκεπάζει το χιόνι και ξαναβρήκε για δεύτερη φορά πως έγιναν οι γίγαντες νάνοι κι αυτός ένα απλό σημάδι που η παρουσία του πήγαινε κόντρα στο τοπίο, που τον γοήτευσε τόσο καιρό. Αυτό το τοπίο βγήκε τώρα από το μύθο που ήταν τυλιγμένο, άρχισε ν’ αλλάζει σχήμα, μέχρι που στο τέλος από εκεί που πριν λίγη ώρα το είχε δει σα θρίαμβο σε αρχαία ρωμαϊκή αρένα, άρχισε να γίνεται μια χούφτα χιόνι, και ύστερα το έχασε κι αυτό, δεν του έμεινε τίποτα που να τον γοητεύει. “Όλα είναι ένας μύθος”, σκέφτηκε. “Αλίμονο αν τον απομυθοποιήσεις”.

Μυθιστόρημα, Δωδώνη, 2007, 181 σελ.