Αθηνά Παπαδάκη

Ποιήματα – Αθηνά Παπαδάκη

[1974 – 2019]

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΑΠΟ ΜΠΕΤΟΝ [1974] 
ΑΜΝΑΔΑ ΤΩΝ ΑΤΜΩΝ [1980] 
ΓΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ [1986] 
ΩΧΡΟΤΑΤΗ ΕΩΣ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ [1989] 
ΛΕΑΙΝΑ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ [1992] 
Η ΑΓΡΥΠΝΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ [1995] 
ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΔΑ ΤΟΥ ΕΞΩΣΤΗ [1998] 
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ [2001] 
ΠΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΝ [2005] 
ΜΕ ΛΥΧΝΟ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ [2010] 
ΘΑΥΜΑ ΙΔΕΣΘΑΙ [2012] 
ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ [2014] 
ΔΥΣΗ [2019] 

Ποίηση, Αρμός, 2022, 624 σελ.

Σήμερον – Αθηνά Παπαδάκη

Ποιήματα

Ποίηση, Κουκκίδα, 2021, 57 σελ.

Δύση – Αθηνά Παπαδάκη

Δύση Με χαμηλή φλόγα Ιστορεί. Μεσόκοπη κάθεται στο πεζούλι αυλής. Χέρια γύρω απ’ τα γόνατα, λες αγκαλιάζει τη σφαίρα. Ρυτίδες, πέρ’ από το καλό και το κακό σμίγουν για τα παράδοξα. Ν’ ανοίξει του Νώε η Κιβωτός, να πορευτεί ξανά η αρχαία ποικιλία. Με τόση εναντίωση τι απομένει;

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2019, 88 σελ.

Ποιήματα – Αθηνά Παπαδάκη

1974-2014


H συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Αθηνάς Παπαδάκη από το 1974 έως το 2014.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2016, 544 σελ.

Το κοπάδι – Αθηνά Παπαδάκη

«Δόλια ψεύδη»
Ναι αληθεύει,
ότι ο χορτασμός κι ο χαλασμός
αιώνια συστεγάζονται.
Μη σας εξαπατούν λοιπόν
όσοι υπόσχονται έξοδο.
Κι εκείνοι,
στο φαρδύ πουκάμισο
κρύβουν το αλάθητο.
Μαχαίρι και ψωμί.

Ποίηση, Έναστρον, 2014, 62 σελ.

Αρχάγγελος από μπετόν – Αθηνά Παπαδάκη

ΑΙΓΙΝΑ Κ.Υ. 2019
Με πήραν και με πήγαιναν.
Οι δρόμοι άδειοι.
Χρύσιζε κάπου ένας Οκτώβρης.

Πέρασα τις μεγάλες κουμαριές.
Απ’ τον καθρέφτη του οδηγού, έβλεπα ουρανό γαλάζιο.

Με πέμπανε, δεν ήξερα για πού.
Η σιωπή με σκέπαζε όπως ο τρούλλος εκκλησία.

Οι ρόδες πάταγαν σκαμμένη γη.
Από μια τρύπα είδα τα χόρτα.

Δεν είχα τίποτα για φυλαχτό,
μόνο τα μάτια μου, δυό πράσινες χλωρές κουφάλες.

ΑΓΑΠΗ
ΙΙ.
Σε περπατώ όπως το σπίτι που γεννήθηκα.
Μόνη, στη σκοτεινή μασχάλη του χειμώνα.
Δος μου τα χείλη σου.
Είσαι η μόνη ελευθερία που μπορώ να πω,
η μόνη ελευθερία που μπορώ να έχω.
Αυτή τη θάλασσα που ιριδίζει μεσ’ στα χέρια σου,
την ξέρω, είμ’ εγώ.
Άπλωσέ με στα χόρτα του στήθους σου.
Στέκω αμίλητη κι έτοιμη,
σα μεγάλο σταμνί.

Αμνάδα των ατμών – Αθηνά Παπαδάκη

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ
Από τη βάρδια του άντρα μου, πυκνώνω σε σκοτάδι.
Όσο για τότε
στη μάνα, είχα, δεν μπορώ να πω,
μια προίκα λευκή, το μόνο άσπρο
που γνώρισα.
Βεβήλωσαν την άνοιξη με τ’ όνομά μου.

ΣΥΓΥΡΙΣΜΑ
Κι είναι φορές που αγγίζει την πληρότητα η συνήθεια.
Μ’ αγάπη και υποταγή προστατεύω τους άντρες μου.
Συχνά, πληγώνω με βελονιές τα ρούχα για χάρη τους.
Οι αλαζόνες δωματίων και συρταριών δεν έμαθαν,
ταλέντο είναι
σε ιέρειες ονείρων που ανάδειξα τις ταπεινές μου
μαξιλαροθήκες.
Είμαι γυναίκα,
κάτι σαν μεσάνυχτα,
με το πολύτιμο σκοτάδι ακόμη ακατέργαστο.

Λέαινα της βιτρίνας – Αθηνά Παπαδάκη

ΓΕΩΔΥΝΑΜΙΚΗ
Η ματαιότητα είναι το πλην του χώματος.
Ούτε λουλούδι δεν επιδέχεται
γιατί η ανθοφορία θέτει όρους νίκης πάντα.

Ο θάνατος και η κόρη – Αθηνά Παπαδάκη

“O θάνατος και η κόρη” αποτελεί ποιητική σύνθεση έξι ενοτήτων. Γύρω από το μύθο Περσεφόνης – Πλούτωνα ξεκινούν ομόκεντροι κύκλοι που περιέχουν τα δύο βασικά θέματα της ύπαρξης και της ποίησης. O Άδης, κυνηγός, ορμητικός, παμφάγος, ασεβής, ποθεί και υποτάσσει τη ζωή, υποχωρητική, εσωτερική, παθιασμένη. Oι δύο αντίθετοι πόλοι έλκονται και ζουν όπως όλοι οι εραστές τον παράδεισο και την κόλαση. H φθορά καταλύει τη σχέση, αλλά ο αποχωρισμός δεν είναι αιώνιος. H αδιάσπαστη στο χρόνο ερωτική αλυσίδα, του πάνω με τον κάτω κόσμο, επαναφέρει άνοιξη, με το θάνατό της θα θρέψει τον εραστή. Πώς ισορροπούν οι διαφορετικές προσωπικότητες ενός παράφορου δίδυμου που τελικά θα συντριβεί; Άραγε ο ίδιος κανόνας διέπει και κάθε οντότητα σε σχέση με τον ενάντιο δαίμονά της πάνω στη γη; Aρχέγονα ερωτήματα προβληματίζουν και τη σύγχρονη εποχή.

Φύλλα τροφής – Αθηνά Παπαδάκη

Ποιητικό αφήγημα
Φύλλα βιβλίου αφιερωμένα σε φύλλα τροφής. Ναι, είναι αναγκαίο να τρώμε, όμως ποιος αποφάσισε γι’ αυτή τη δραστηριότητα, μάλιστα χωρίς τη δική μας συμμετοχή; Καθημερινό μυστήριο, έχασε όμως την αξία του σε χάος εμπορίου και μεταλλαγών. Μια σειρά από θέματα γύρω από την αδιάσειστη ανάγκη, όπως η ερωτική της διάσταση, η δημοκρατική της τάση φανερωμένη στο κοινό για όλους μέγεθος της μπουκιάς, η εξαφάνιση της ριψοκίνδυνης τροφής από το fast food, η μετατροπή της τελετουργικής νηστείας σε δίαιτα αστικών τετραγωνικών.
Υπάρχει πολιτισμός της πείνας και πως αντιμετωπίζει τον ανθρωποφάγο, επιδειξιομανή καταναλωτή, πώς λησμονεί το χαμό του στη διατροφική αλυσίδα. Βιβλίο καταγγελίας και ύμνου, εξισώνει τροφή και ζωή, θαυμάζοντας την άγνωστη καταγωγή τους. Τα “Γευστικά περιεχόμενα” ορίζουν ποιητικά μερικά αγαθά, αναδεικνύοντας τη μαγική τους διάσταση.

Προς άγνωστον – Αθηνά Παπαδάκη

Η ΚΟΛΥΜΒΗΤΡΙΑ
Πέφτει στα νερά.
Με ωραιότητα ελευθερία επιβάλλει,
πίσω αφήνοντας τα ελαφρά ήθη λουομένων.
Μα η στεριά την περιμένει και καλεί.
Θα επιστρέψει με μοίρα σπαθόχορτου,
ανάμεσα λίθο και λίθο να ισορροπεί.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΗ
Δεν ξεχωρίζω πρόσωπο.
Θέτω το χέρι στον ώμο.
Το ίδιο και η άλλη μορφή.
Σκοτάδι και άμμος ραπίζουν
το μοιραίο άγγιγμα.

Με άλλα λόγια – Αθηνά Παπαδάκη

Η σκέψη να καταφύγω στον πεζό λόγο με ωθούσε πιεστικά εδώ και καιρό. Ημιτελείς στίχοι, αποσπάσματα ιδεών, γεγονότα ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, προσωπικότητες εκλεκτές και αγαπημένες αιωρούνταν περιμένοντας διαφορετική διατύπωση στο χαρτί. Αφορισμοί, διχογνωμίες ανέμεναν επανεκτιμήσεις, διαλευκάνσεις. Ταξίδια, κυρίαρχο τμήμα των εμπειριών μου, επέβαλλαν να ενταχθούν σε άλλο εκφραστικό περιβάλλον. Αρχικά έβλεπα ανεμπόδιστη την παράλληλη ανάπτυξη ή έστω το διάλογο, ανάμεσα στα είδη του λόγου… Σαγηνευτικό το στοίχημα για επενδύσεις και παρακαταθήκες η διαφορετική γραφή… σημειώνει η Αθηνά Παπαδάκη αιτιολογώντας τη γέννηση αυτών των υβριδικών, πεζών-ποιητικών κειμένων. Καταλήγει, όμως:
Η προεφηβική κλίση σε τέχνη μοναστική, αυστηρή, αλλά διαλάμπουσα, με βαθαίνει και με διεκδικεί πάντα. Φέρω κι εγώ όπως τα ζώα και μετά τη σφαγή, και νεκρά, τη σφραγίδα προέλευσης. Το δικό μου σημάδι αναγνώρισης, η ποίηση, κτυπήθηκε στην ψυχή δια βίου…

Με λύχνο και λύκους – Αθηνά Παπαδάκη

Η ποιητική συλλογή με τίτλο “Με λύχνο και λύκους” έρχεται να συνομιλήσει με τη σημερινή δύσκολη εποχή. Ο ποιητικός λόγος συνδιαλέγεται με τα προβλήματα του πολιτικού, του κοινωνικού αλλά και του προσωπικού πεδίου. Η ποιητική φωνή της Αθηνάς Παπαδάκη ανησυχεί, γνωρίζει και αγρυπνά.