Αύγουστος Κορτώ

Το πράσινο αστέρι – Αύγουστος Κορτώ

Η µικρή Μοκοσάντα φεύγει απ’ το χωριό της λίγο πριν ξεσπάσει εµφύλιος. Οδηγός της το πράσινο αστέρι, όπου ζουν, παντοτινά ευτυχισµένες, οι ψυχές των καλών ανθρώπων.
Στο ταξίδι της συναντά ζώα που γίνονται φίλοι της, κι όλοι µαζί αναζητούν την Αλτάντα, το πέρασµα των κόσµων, γιατί η Μοκοσάντα ονειρεύεται να ξαναδεί τον πατέρα της, που έχασε µικρή, κι ίσως ακόµα και τη µάνα της, γιατί δεν ξέρει τι απόγινε όταν ο πόλεµος κατάπιε το Μοκόσο.
Ο Ίκο-Ίκο, το πεινασµένο, φοβισµένο λυκάκι. Ο Λίτολο, ο µελαγχολικός γύπας. Η Ζουζούτα, το µικρό βασανισµένο φίδι. Κι εσείς, οι αναγνώστες της περιπλάνησής τους, κάτω απ’ τη λάµψη του πράσινου αστεριού.
Ένα µυθιστόρηµα για τη φιλία και την αγάπη. Μια περιπέτεια για τον άλλο κόσµο, που ζει µέσα µας. Μια ιστορία σαν παραµύθι, για παιδικές ψυχές – σ’ ό,τι σώµα κι αν κατοικούν.

Εικονογράφηση: Αύγουστος Κορτώ

Νουβέλα, Εκδόσεις Πατάκη, 2023, 104 σελ.

Τσιτσιμπού, η μάγισσα της πίστας – Αύγουστος Κορτώ

Γέρασε η Τσιτσιμπού –η θρυλική ρεμπέτισσα, η φωνή που γέμιζε κέντρα και ράγιζε ποτήρια και καρδιές– κι αναρωτιέται αν έμεινε κανείς να τη θυμάται. Κι έτσι, οπλισμένη μ’ ένα κασετοφωνάκι, αρχινά να λέει την ιστορία της, για να ξορκίσει τη λήθη. Θυμάται τη φρίκη της Κατοχής, την ορφάνια, την αδέσποτη καλοσύνη, τη μέρα που το σπάνιο λαρύγγι της φανερώθηκε σαν θαύμα, το αναπάντεχο σουξέ του Τσιτσάνη που της άνοιξε την πόρτα της δόξας. Κι έπειτα… Έρωτες που έσβησαν σαν τα φώτα της πίστας το χάραμα, φίλοι που χάθηκαν στην ομίχλη του χρόνου. Μα η Τσιτσιμπού δεν το βάζει κάτω: η τρυφερότητα παραμονεύει παντού. Τα όνειρα δε γερνάνε.
Ένας σύγχρονος μύθος για μια μυθική τραγουδίστρια, μια φωνή γεννημένη από πόνο και σεβντά, μια φωνή ζωής και θανάτου, και για το μαγικό της πέρασμα μέσα απ’ την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2023, 256 σελ.

Τζέρι – Αύγουστος Κορτώ

Τζέρι, αυτό το βιβλίο είναι για σένα.
Γιατί μπήκες στη ζωή μας και τη μεταμόρφωσες.
Σαν όλα τα σκυλιά, είσαι μια ανεξάντλητη μηχανή χαράς, κι η απλή σου ευτυχία, η ευγνωμοσύνη για το κάθε μας χάδι, η αστείρευτη, ανόθευτη αγάπη σου είναι ένα καθημερινό μάθημα – το δώρο μιας καθαρής καρδιάς.
Κι έτσι, Τζεράκι, αυτό το βιβλίο είναι δικό σου,
κι ας μην το διαβάσεις.
Γιατί όποιος αγαπάει, υμνεί. Όποιος αγαπάει, λέει ιστορίες του αγαπημένου.
Αν είχαμε όλοι την ψυχή σου, ο κόσμος θα ’ταν Παράδεισος.

Αφήγημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2023, 128 σελ.

Η μικρή λέξη αγάπη – Αύγουστος Κορτώ

Έµαθα να βάφοµαι για να κρύβω τις µελανιές.
Η Μάντια διδάχτηκε τη βία από µικρή: την είδε στο πρησµένο πρόσωπο της µάνας της, την υπέµεινε απ’ το χέρι του πατέρα της, που ήταν νόµος στο σπίτι.
Μεγάλωσε ανυπεράσπιστη: στη γενέτειρά της, µια κωµόπολη της Ηµαθίας, ο κόσµος δεν ανακατευόταν στα οικογενειακά του άλλου.
Έτσι, όταν στα δεκαοχτώ γνωρίζει τον Άκη, φιλόλογο απ’ τη Σαλονίκη, αποφασίζει να το σκάσει, να αναζητήσει την τρυφερότητα, την ανεξαρτησία – να ζήσει ελεύθερη, χωρίς φόβο, πόνο και ντροπή.
Όµως η βία έχει πολλά πρόσωπα, και πριν κοπάσει ο έρωτας, η Μάντια γνωρίζει το χειρότερο απ’ όλα: αυτό που υποδύεται την αγάπη.
Στην άλλη όχθη της ζωής, αφηγείται τις δοκιµασίες και τις χαρές της, τα δώρα που της χάρισε και της έκλεψε η µοίρα. Μιλά για όσα έκανε κι όσα µετάνιωσε, για τη δύναµη που βρήκε µέσα της ακόµα και στις εσχατιές της απελπισίας.
Μια ιστορία για την αγριότητα της διπλανής πόρτας και για το κόστος της επιβίωσης.
Για την αγάπη, που θέλει θυσίες για να µην είναι µόνο µια λέξη.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2022, 336 σελ.

Η άλλη Κατερίνα – Αύγουστος Κορτώ

Σ’ έναν κόσμο ελάχιστα διαφορετικό απ’ τον δικό μας, η Κατερίνα, χήρα εξήντα επτά ετών, ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της κόρης της Ζωής. Μ’ αυτή την άτιμη την πανδημία, μαύρισε το μάτι της απ’ την αποθυμιά – έχει να δει τον εγγονό της, τον Τασούλη, μήνες. Μα στο αποψινό τραπέζι, κι αύριο, στο σπίτι του Πέτρου στο Πανόραμα, θα πάρει τα παιδιά της αγκαλιά, κι η καρδιά της θα πάει στη θέση της.
Κι έπειτα, ψάχνοντας για δώρο στο παλαιοβιβλιοπωλείο ενός φίλου, πέφτει πάνω στο Βιβλίο της Κατερίνας. Πρώτη φορά το βλέπει, κι ούτε έχει ακουστά τον συγγραφέα με το παράξενο όνομα – μα η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι δική της. Κι όταν, σαστισμένη, αρχίζει να το διαβάζει, ανακαλύπτει πως η πλοκή είναι μια γκροτέσκα παραχάραξη της ιστορίας της, ένα χαοτικό, εφιαλτικό ψέμα: η Κατερίνα του βιβλίου, ναυαγισμένη απ’ την αρρώστια και τις καταχρήσεις, αυτοκτονεί στα σαράντα εννιά, κι όλη η αφήγηση είναι μια ζοφερή, βάναυση καρικατούρα της ζωής της – της δικής της ζωής.
Ταραγμένη κι οργισμένη, η Κατερίνα αποφασίζει να κρύψει το βιβλίο απ’ τα παιδιά της – να το ξεχάσει. Μα αυτό δεν είναι εύκολο: η άλλη Κατερίνα έχει τρυπώσει στο μυαλό της κι έχει σπείρει σκοτάδι: αμφιβολίες, υποψίες, φόβο. Κι αν κάτι είχε πάει στραβά, μονολογεί, κι ήμουν εγώ ένα στοιχειό που μιλά απ’ τον άλλο κόσμο;
Η πραγματικότητα –πότε ανεπαίσθητα, πότε κεραυνοβόλα– αρχίζει να μπατάρει. Μια αδιόρατη απειλή τυλίγει την οικογένεια της Κατερίνας, κι ανεξήγητα συμβάντα, άγρια σαν του βιβλίου, μολύνουν τις μέρες γαλήνης κι ευτυχίας που σχεδίαζε.
Μόνο μία απ’ τις δυο μπορεί να επιβιώσει – στη ζωή ή στο χαρτί.
Όμως ποια;
Ποια είναι η αληθινή Κατερίνα;

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2022, 448 σελ.

Μισό παιδί – Αύγουστος Κορτώ

Ιστορία μυστηρίου


Ο Αντώνης Ράπτης, δεκαεφτά χρονών αγόρι, αιματοκύλισε το Χρυσοδέντρι: μπήκε στην τάξη του μονοθέσιου σχολείου μ’ ένα κλεμμένο πολυβόλο, σκότωσε τον δάσκαλο κι όλους σχεδόν τους φίλους του, κι έπειτα αυτοπυρπολήθηκε. Το μακελειό συντάραξε το ακριτικό χωριουδάκι, αλλά η αστυνομία έκλεισε τον φάκελο εν τάχει. Το τι συνέβη ήταν φως φανάρι: άλλο ένα πειραγμένο σκατόπαιδο που, με αφορμή μια ερωτική απογοήτευση, έκανε τη ζήλια του φονικό όπλο.
Όμως ο άνεμος της ενοχής τραντάζει ακόμα τα δέντρα του χωριού. Η μάνα του δράστη ξέρει ότι ο δολοφόνος κι ο γιος της δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το μόνο θύμα της επίθεσης που έχει ακόμα τις αισθήσεις του πασχίζει να αρθρώσει την αλήθεια. Κι οι ψυχές των νεκρών μαθητών φωνάζουν, σκυλοτρώγονται, κρατούν καλά το μυστικό τους.
Ο Φίλιππος Σέξτος, συλλέκτης μαρτυριών κι επίδοξος γραφιάς, ταξιδεύει στο χαροκαμένο Χρυσοδέντρι. Κάτι στην όλη υπόθεση δεν τον αφήνει σε ησυχία: πρέπει να μιλήσει με τους γονείς, με τα αδέρφια, με τη Μάρω, την πλέον τραγική απ’ τις μητέρες.
Όταν ένα παιδί σκοτώνει άλλα παιδιά εξακολουθεί να ’ναι παιδί; Κι όταν το αίμα χύνεται άδικα, ποια είναι η πρώτη αδικία, η ρίζα του κακού; Μια ιστορία μυστηρίου, ένα κυνηγητό για την αλήθεια. Ποιος σκότωσε πρώτος και ποιο θύμα ξεχάστηκε; Ένα σκοτεινό παραμύθι που σου κλέβει την ανάσα.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2021, 264 σελ.

Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου – Αύγουστος Κορτώ

Ο Μανωλιός, η Δήμητρα κι ο Γιάννης
αντάμωσαν σε δύσκολους καιρούς.
Πες μου, ζωή, γιατί στο τέλος κάνεις
τους πιο γλυκούς δεσμούς λυπητερούς;

Τρία παιδιά –τραυματισμένα κι εξόριστα, χαμίνια του δρόμου– γνωρίζονται, φωλιάζουν σε μια κατάληψη των Εξαρχείων και γίνονται αδέρφια.
Αρχές του ’90, κι η Αθήνα ξέφρενη: ποτάμια πλούτου από τη μια, απόγνωση της νύχτας απ’ την άλλη. Πρέζα, πεζοδρόμιο, μαχαιρώματα, άγρια φτώχεια.
Οι τρεις φίλοι παλεύουν να ζήσουν τη νιότη τους, μα ο κίνδυνος πλανιέται ολόγυρα: αδίστακτα αφεντικά και πελάτες, εχθροί των καταλήψεων, ένας καθ’ έξιν δολοφόνος φάντασμα που ’χει βαλθεί να καθαρίσει την πιάτσα – και πάνω απ’ όλα, κρυμμένο παντού, το φάσμα του έιτζ, πεινασμένο για κορμιά που πονούν για έρωτα.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το μόνο μέλος της παρέας που επέζησε μας ιστορεί τις αλησμόνητες εκείνες εποχές, συνομιλώντας με τους χαμένους φίλους.
Μια ιστορία για τη νοσταλγία και τον καημό της αδικημένης νεότητας, ένας ύμνος στην άσβεστη φλόγα της φιλίας.
Ακόμα κι όταν κλαίω και πονάω τους φίλους που κοιμούνται δεν ξυπνάω.
Ένα μυθιστόρημα παρέας, γέλιων και δακρύων. Φίλος θα πει η καρδιά σου σ’ άλλο στήθος.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2021, 328 σελ.

Γράμμα στο μέτωπο – Αύγουστος Κορτώ

Ακριβέ μου,

Αν μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια, και να σ’ αγκαλιάσω – θα μ’ άφηνες, άραγε, ή θα έκανες πέρα με αποστροφή τα τρεμάμενα, πρόθυμα χέρια μου, σε μιαν ακόμα μες στις τόσες αρνήσεις της ζωής μου; – τα λόγια αυτά, τα οποιαδήποτε λόγια, θα ήταν περιττά: το βλέμμα σου, αν με καλωσόριζε, θα τα ’σβηνε απ’ τα χείλη μου πριν ειπωθούν. Όμως είσαι μακριά – τόσο μακριά, που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σε φτάσω. Ξέρω μόνο ότι σου είμαι ξένος, ότι σ’ άφησα να χαθείς, κι ότι πρέπει –αν θέλω να ’χει κάποιο νόημα η ζωή μου– να σε βρω. Και μέχρι τότε, σου γράφω με την άμυαλη ελπίδα το μήνυμά μου – αέρινο, άυλο, σαν το φτερό απρόσεχτου αγγέλου – ν’ αγγίξει τον νου σου και ξάφνου να με δεις, και να μ’ ακούσεις, ακόμα κι αν στο μεταξύ δεν απομένει τίποτα άλλο από μένα. Σου γράφω, ακριβέ μου, για να μ’ αγαπήσεις.

Διεύθυνση Internet: https://www.openbook.gr/gramma-sto-metopo/

Μυθιστόρημα, E-book, OpenBook.gr, 2021, 172 σελ.

Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου – Αύγουστος Κορτώ

Κουβέντες για το φως μες στο σκοτάδι της κατάθλιψης


Δε γνωριζόμαστε, αλλά σε ξέρω.
Έχουμε περάσει μέρες και μήνες μαζί,
ο καθένας κλεισμένος στο σπίτι του.

Έγραψα το βιβλίο αυτό για σένα και για μένα. Για να σου θυμίσω και να θυμηθώ την κοινή δοκιμασία μας, τον κοινό μας αγώνα. Γιατί η κατάθλιψη είναι συνηθισμένη και μοναδική, ύπουλη και διάφανη, τρωτή όπως κι εμείς οι ίδιοι. Ήταν ένας τρόπος να σου πω: Θα περάσει. Να σε διαβεβαιώσω – και συγχρόνως να καθησυχάσω τον εαυτό μου: η αρρώστια μας θεραπεύεται.
Η χειρότερή μας μέρα είναι ακριβώς αυτό, και τίποτα περισσότερο: μια μέρα που παρέρχεται και μας φέρνει πιο κοντά στην ίαση. Ό,τι κι αν μας ψιθυρίζει η κατάθλιψη, πάντα υπάρχει ελπίδα.
Είμαστε φτιαγμένοι για καλύτερες μέρες.

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Πατάκη, 2020, 174 σελ.

Δέσποινα – Αύγουστος Κορτώ

Κι αν η Παναγία ήταν Ελληνίδα μάνα;


Η Δέσποινα έχασε τον γιο της -τριάντα τριών χρονώ παλικάρι, από μιαν αποκοτιά, μια φτυσιά στα μούτρα της χούντας- κι έχει γυρίσει την πλάτη στον θρύλο που ξεπήδησε απ’ τον χαμό του: τι να την κάνει τη λατρεία του κόσμου, τους οπαδούς και τους πιστούς, όταν το παιδί της είναι μες στο χώμα;

Κι έτσι επιστρέφει με τον νου στο μόνο καταφύγιο -στο παρελθόν- και ξαναζεί τα πάθη και τα λάθη της: το ακριτικό χωριό και τους γέρους γονείς της, το μωρό στα σπλάχνα της, με τον ανομολόγητο πατέρα, τον ξενιτεμό στην Αθήνα, στο αρχοντικό της Δεξαμενής. Από ψυχοκόρη αφέντρα και κυρά, γυναίκα του καλόκαρδου Σήφη, σύντροφος και στήριγμα στα μαύρα χρόνια της κατεχόμενης Κρήτης – μα πάνω απ’ όλα μάνα του Χρήστου.

Αλλά όση αγάπη κι αν του έδινε, ο μοναχογιός της ήταν μια ζωή ατίθασος, άπιαστος σαν αγρίμι, άφοβος στον κίνδυνο κι αψήφιστα δοσμένος στη φιλία και στον έρωτα, λες και μπορούσε να πατήσει χάμω ως και τον θάνατο. Κι έτσι παρασύρθηκε απ’ τον φανατισμό της κουστωδίας του και τα μάτια της Μάγδας, κι έφαγε το κεφάλι του.

Μα όλα αυτά τα χρόνια, τα μερόνυχτα της αγωνίας και της πίκρας, η Δέσποινα είχε μια κρυφή παρέα, ορατή μόνο στα μάτια της ψυχής της: την κόρη που δεν απόχτησε, την κόρη που θα μεγάλωνε στο πλευρό της και θα γινόταν απάγκιο κι αποκούμπι της. Μήπως κι η ίδια η Παναγιά δε θα ’θελε ένα κοριτσάκι, για να γλυκαίνει η αντάρα που την πότιζε ο κανακάρης της, για να αλαφραίνει ο πόνος του φευγιού του;

Ώσπου μια μέρα, ένας χαμένος φίλος του Χρήστου -ο Γιαννάκης, αφοσιωμένος σαν μαθητής και γλυκός σαν παραγιός- έρχεται να ταράξει τη μοναξιά της Δέσποινας με τις αποκαλύψεις του, με την αλήθεια που λουφάζει στην πιο απίθανη κρυψώνα.

Μια ιστορία γι’ αυτό που ζήλεψε ακόμα κι ο Θεός: την αγάπη της μάνας.

Πεζογραφία, Εκδόσεις Πατάκη, 2020, 232 σελ.

Ο διάβολος του Στρέφη – Αύγουστος Κορτώ

Αθήνα, δεκαετία ’80. Ο αφηγητής, αόρατο σχολιαρόπαιδο, μεγαλωμένο με απάνθρωπες στερήσεις, κουβαλά παντού την αγωνία του μισο-ερειπωμένου σπιτιού του, στους πρόποδες του Στρέφη, όπου αυτός κι η μητέρα του ζουν σε καθεστώς μόνιμου τρόμου – καθώς ο πατέρας-αφέντης γνωρίζει μόνο τη γλώσσα της βίας.

Όμως αυτό δεν είναι το μόνο που στοιχειώνει το ανήμπορο, φοβισμένο αγόρι: γιατί η σκάλα που οδηγεί στο πάνω πάτωμα είναι χτισμένη με τούβλα, και κάθε βράδυ ο διάβολος ξυπνά και κατεβαίνει, μπαίνει στο δωμάτιό του και πλαγιάζει στο κρεβάτι του.

Έτσι, όταν γνωρίζει τη Γιάννα, ένα έφηβο χαμίνι, πέφτει με τα μούτρα σε ολοένα μεγαλύτερες αποδράσεις, ανακαλύπτοντας μια πόλη γεμάτη θαυμαστές κόχες κι αθέατους ανθρώπους. Όμως το σπίτι, τα φαντάσματα στο πάνω πάτωμα, ο διάβολος – όλα τον καλούν, οδηγώντας τον αναπόδραστα στην τελική αναμέτρηση.

Μυθιστόρημα, e-book, OpenBook.gr, 2020, 162 σελ.

Το μυστικό του Λεονάρντο – Αύγουστος Κορτώ

“Πέθανα πρώτη φορά στα πέντε μου χρόνια…”
Στη δύση του βίου του, φιλοξενούμενος του Φραγκίσκου Α΄ της Γαλλίας, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι αποφασίζει ν’ αφηγηθεί τη ζωή του: από την αθωότητα και την οδύνη των παιδικών του χρόνων μέχρι την πρώτη του επαφή με την τέχνη της εικόνας, τη μαθητεία του στο ατελιέ του Βερρόκιο και την πολυτάραχη νιότη του, με τους ανομολόγητους έρωτες και τη ραγδαία του ανέλιξη στην κορυφή του καλλιτεχνικού ιερατείου της Αναγέννησης.
Όμως το αόρατο νήμα που ξετυλίγει τον μίτο της αφήγησης είναι η λαχτάρα του ηλικιωμένου Λεονάρντο να ομολογήσει το πιο σκοτεινό του μυστικό, που του βαραίνει χρόνια την ψυχή: ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο και στο οποίο χρωστά το πιο διάσημο έργο του – έναν πίνακα που δεν λέει να αποχωριστεί, καθώς περιέχει ό,τι πιο ακριβό κουβαλά στην καρδιά του.
Ιστορία μυστηρίου κρυμμένη μες στο αξεδιάλυτο μυστήριο της Ιστορίας, το Μυστικό του Λεονάρντο είναι πάνω απ’ όλα ένας ύμνος στην ανθρώπινη δημιουργία: στην ψυχή και στο σώμα που επιμένουν να γεννούν ακόμα κι υπό τη βαριά σκιά του θανάτου.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2019, 224 σελ.

Το πάθος του Κριστιάν – Αύγουστος Κορτώ

ή φωνές από τη χαράδρα


Η ανώνυμη αφηγήτρια του βιβλίου, μια μεσόκοπη γυναίκα που πάσχει από ακραία αγοραφοβία, ζει κλεισμένη στο σπίτι της για χρόνια. Η μόνη της επαφή με τον έξω κόσμο είναι τα είδη πρώτης ανάγκης που παραγγέλνει τηλεφωνικώς – κι ακόμα και τότε, δεν βγαίνει καν στο κατώφλι της εξώπορτας. Μόνη της συντροφιά το πικρό παρελθόν, που αναμασά ολοένα (σαν φαρμακωμένη μπουκιά που δεν καταπίνεται), κι ο γάτος της ο Μικελάντζελο. Όμως τα βράδια, όταν αποκοιμιέται, μέσα απ’ το σώμα της αναδύεται ο Κριστιάν – ένα βάναυσο, αχόρταγο στοιχειό, που παίρνει τους νυχτωμένους δρόμους και κάνει όσα δεν τολμά η αφέντρα της σάρκας του – κλέβει, οργιάζει, σκοτώνει. Και λίγο – λίγο, αρχίζει να επιζητεί την κυριαρχία, καθώς όσο δυναμώνει, τόσο η γυναίκα εξασθενεί.
Μια κατάδυση στην άβυσσο του νου και της ψυχής, ένα άγριο παραμύθι για τη μάχη με το άγνωστο σκοτάδι του εαυτού.

Μυθιστόρημα, e-book (pdf), OpenBook.gr, 2019, 321 σελ.

Σκυλίσια ψυχή – Αύγουστος Κορτώ

Η Έστερ Κλάιν γεννιέται στο Βερολίνο στις 29 Φεβρουαρίου 1920. Μικροκαμωμένη, εύθραυστη, παράξενη όπως και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Μέσα της όμως κρύβει τεράστια αποθέματα δύναμης. Από νωρίς θα γνωρίσει τη σκληρότητα αλλά και τη στοργή. Η ζωή της διατρέχει τον 20ό αιώνα κάνοντας έναν τέλειο κύκλο: Βερολίνο – Μπούχενβαλντ – Νέα Υόρκη – Βερολίνο. Γνωρίζει την αθλιότητα των ναζιστικών στρατοπέδων χάνοντας ό,τι αγαπούσε περισσότερο. Θα κινδυνεύσει να χάσει μέχρι και την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή της αλλά θα βγει ζωντανή. Αυτός που θα τη σώσει δεν είναι άνθρωπος αλλά ένας σκύλος. Ένας σκύλος που κρύβει ένα μεγάλο μυστικό.
Η Έστερ ξαναστήνει τη ζωή της αφιερώνοντάς την στην προστασία των ζώων. Επιτέλους νιώθει ασφαλής. Μέχρι που οι άνθρωποι θα ξαναχτυπήσουν. Θα απαντήσει στο μίσος και στην προκατάληψη με αγάπη. Από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, στην Αμερική του ΜακΚάρθυ και πίσω στο Βερολίνο του Ψυχρού Πολέμου, όπου θα γίνει μάρτυρας της ανέγερσης του Τείχους αλλά και της πτώσης του. Xαράζει τη ζωή της θυμίζοντάς μας τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2018, 376 σελ.

Φωτιά στα Σαββατόπαχα – Αύγουστος Κορτώ

Ευθυμογραφήματα


Μπορεί μια απλή σοκολάτα να κάνει θαύματα; Πόσο μαμόθρεφτος μπορεί να είναι ένας ενήλικας; Μπορούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να προκαλέσουν διαταραχές και πώς αντιμετωπίζονται αυτές; Τι συμβαίνει όταν ένας αλλοπρόσαλλος συγγραφέας αρχίζει να ξεχνάει; Πόση οργή μπορούν να πυροδοτήσουν αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης όταν τίθενται υπό την κρίση ανώνυμων σχολιαστών; Είναι η υψηλή μαγειρική το πρώτο βήμα για τον νευρικό κλονισμό; Κι είναι δυνατόν μια μακαρονάδα να σώσει μια σχέση;

Αυτά και άλλα φλέγοντα ερωτήματα της καθημερινότητας απαντιούνται στην ανά χείρας συλλογή ευθυμογραφημάτων, που μας θυμίζει για μια ακόμα φορά ότι το γέλιο είναι το μόνο αντίδοτο στο σκοτάδι που μας περιβάλλει.

Πεζογραφία, Εκδόσεις Πατάκη, 2018, 222 σελ.

Ρένα – Αύγουστος Κορτώ

Εγώ που λες, αγόρι μου, είμαι παλιά πουτάνα.
Για να καταλάβεις, έχω πάει μέχρι με τον Καρυωτάκη”.

Εκατό πατημένα η Ρένα, κι ένα πρωί φτιάχνει καφέ και κάθεται να αφηγηθεί τη ζωή της σ’ έναν νεαρό επισκέπτη, που έτυχε να δει τη φωτογραφία της σε μιαν εφημερίδα.

Γεννημένη στις αρχές του 20ού αιώνα σ’ ένα μπουρδέλο στα Χαυτεία, πόρνη κι η ίδια απ’ τα δώδεκα, η Ρένα έχει μοναδικό οδηγό της την αγάπη: την αγάπη για τον Μάρκο, που την μπάζει στο Κόμμα, για τη Ρούλα, που της φανερώνει την άλλη όψη του έρωτα, για τον Βασίλη, που μαζεύει τα συντρίμμια της ζωής της και της δίνει μια ανάσα ελπίδας πριν το βαθύ σκοτάδι.

Κι από αγκαλιά σε αγκαλιά, από πάθος σε πάθος, η Ρένα γίνεται άθελά της κομμάτι της ιστορίας – μια σαστισμένη κουκκίδα μες στο πλήθος, απ’ την απεργία των καπνεργατών στη Σαλονίκη και την αιματηρή της κατάληξη μέχρι τα Δεκεμβριανά, την εξορία στα ξερονήσια, την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Κι η Ρένα ανάβει κι άλλο τσιγάρο, γεμίζει πάλι το ποτήρι, κλοτσάει το κουβάρι της ιστορίας της – κι η μνήμη ζωντανεύει, γίνεται παρέα.

Μια καρδιά σαν κλείστρο μηχανής, που ο κάθε χτύπος της φωτογραφίζει αυτό που πρέπει να θυμάσαι.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2017, 220 σελ.

Το ουφάκι – Αύγουστος Κορτώ

“Με λένε Μάνο, είµαι οχτώ ετών, κι η µαµά µου είναι µάγισσα…”

Έτσι ξεκινά η ιστορία του Μάνου, που έχει πολλά άγχη -αν θα θυµηθεί το µάθηµα όταν η δασκάλα τον σηκώσει στον πίνακα, αν οι γονείς του θα µείνουν αγαπηµένοι ή θα χωρίσουν, αν η οµάδα του θα χάσει στον τελικό…- κι όταν πέφτει να κοιµηθεί, δεν τον πιάνει ύπνος, είναι όλο “Ουφ!” και “Ουφ!”. Αλλά η µαµά του, επειδή είναι µάγισσα, έρχεται, παίρνει τα ουφάκια απ’ το στήθος του, τα πετάει κάτω, τα πατάει και τα σκοτώνει.

Μέχρι που µια µέρα ένα ουφάκι εµφανίζεται µπροστά του και του εξηγεί ότι δεν είναι κακό – ότι, µάλιστα, είναι ίσως ο καλύτερος φίλος του. Κι ότι πρέπει να το βοηθήσει να γλιτώσει.

Μια ιστορία για µικρούς και µεγάλους, για το άγχος που τρώει παππούδες και εγγόνια και για το πώς καµιά φορά αυτό που φοβόµαστε περισσότερο απ’ οτιδήποτε µπορεί να αποδειχτεί ένας αόρατος κολλητός µας φίλος.
Εικονογράφηση: Πέρσα Ζαχαριά

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Πατάκη, 2017, 40 σελ.

Μικρό χρονικό τρέλας – Αύγουστος Κορτώ

Αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα


Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα.

Το μυαλό μου -ο κόσμος μου- γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου.

Σ’ αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ’ έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια.

Ο ζοφερός Δεκέμβρης του ’08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη. Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν’ αλλάξω τίποτα και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ’ αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη. Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης και της κάθε ανθρώπινης δύναμης.

Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν’ αρκείται στη δυστυχία.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2016, 246 σελ.

Κορνήλιος Κρικ, Σκίουρος ντετέκτιβ – Αύγουστος Κορτώ

Όλες οι ιστορίες


Ποιoς ευθύνεται για την εξαφάνιση της Ντόροθυ Σνοτ; Ή μήπως είναι απαγωγή…;

Τι συμβαίνει στον πύργο της Ούρσουλα ντε Φλαφ; Είναι στ’ αλήθεια στοιχειωμένος ή κρύβει κάποιο ακόμα σκοτεινότερο μυστικό…;

Ποια κατάρα σκεπάζει το θρυλικό περιδέραιο της Νιαουφερτίτης; Και τι θα συμβεί σ’ αυτόν που θα τολμήσει να το αποκτήσει.;

Κι ένα ταξίδι με το διάσημο τρένο Τούνδρα Εξπρές, όπου, μέσα στο χιόνι και τη σιωπή, μια σειρά από φοβερά εγκλήματα αρχίζουν να συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο…

Τις μυστηριώδεις, γεμάτες αγωνία αυτές υποθέσεις καλείται να εξιχνιάσει ο διάσημος Κορνήλιος Κρικ, ο κορυφαίος σκίουρος-ντετέκτιβ του πλανήτη, με την πιστή του φίλη και συνεργάτιδα, την πυγολαμπίδα Μάρθα, η οποία είναι διάσημη… για άλλους λόγους, όπως το εκρηκτικό της ταμπεραμέντο και οι ξεκαρδιστικοί μπελάδες στους οποίους συχνά μπλέκεται από μόνη της.

Οι τέσσερις αυτές περιπέτειες του Κορνήλιου Κρικ, για πρώτη φορά μαζί σ’ ένα βιβλίο, αποκαλύπτουν τα συναρπαστικά τους μυστικά σε νέους αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους.

Εικονογράφηση: Δέσποινα Καραπάνου

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Πατάκη, 2016, 563 σελ.

Νεοελληνική μυθολογία – Αύγουστος Κορτώ

“Καλώς το παλικάρι μου” λέει ο Ουρανός στον Κρόνο που ζύγωνε απ’ την άκρη της παραλίας κρατώντας κάτι περίεργο στο χέρι, κρυμμένο απ’ την αντηλιά.

“Γεια σου, φάδερ” απαντά εκείνος. “Ήρθα να παίξουμε ρακέτες”.

“Μπαλάκια δε βλέπω”.

“Κι ούτε θα ξαναδείς”.

Πόσα ξώγαμα είχε τέλος πάντων ο Δίας; Τι έπινε η Πυθία κι έβγαζε τέτοιους αλλοπρόσαλλους χρησμούς; Ήταν όντως δώδεκα οι άθλοι της Ηρακλάρας ή μήπως ο Ευρυσθέας του ’παιξε μπινιά στο ενενήντα; Κι η κοπελιά η Ειλείθυια ήταν στ’ αλήθεια τόσο στόκος όσο αφήνει να εννοηθεί τ’ όνομά της ή πρόκειται για παρεξήγηση και την κακολογούνε τζάμπα; Αυτά και άλλα φλέγοντα ερωτήματα έρχεται ν’ απαντήσει η “Νεοελληνική μυθολογία”. Παρωδώντας τους μύθους του Ησίοδου με τρόπο παραληρηματικό και σ’ έναν διαρκή διάλογο με την αξεπέραστη Ελληνική Μυθολογία του Τσιφόρου, το βιβλίο αναπλάθει όλες τις αγαπημένες ιστορίες των παιδικών μας χρόνων, φωτίζοντας την ιλαρή πλευρά της συναρπαστικής περιπέτειας που οι αρχαίοι Έλληνες σκαρφίστηκαν για να ερμηνεύσουν τον κόσμο. Γιατί χωρίς τους θεούς, τους ημίθεους και τα ατέλειωτα καμώματά τους, η αλήθεια που γύρευαν και γυρεύουν ακόμα οι φιλόσοφοι ίσως και να ’ναι λίγο βαρετή.

Μυθολογία, Ερμηνεία και κριτική, Εκδόσεις Πατάκη, 2016, 256 σελ.

Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά – Αύγουστος Κορτώ

Έκδοση ενισχυμένη και χορταστική


Πόσα όσπρια μπορεί να φάει κάποιος -ακόμα κι επ’ απειλή Grexit -χωρίς να ρισκάρει τη σχέση του; Πώς γίνεται το ραβανί να περιέχει τα δώδεκα αυγά που υπαγορεύει η συνταγή χωρίς το τελικό αποτέλεσμα να μυρίζει σαν κάτι που μας άφησε χρόνους; Μπορεί μια σπανακόπιτα να σε γλιτώσει απ΄τη χολέρα; Και τι μπορείς να κάνεις εντός του πλαισίου του νόμου όταν μια φιλήσυχη γειτόνισσα πέσει θύμα λυκανθρωπισμού;

Αυτά και άλλα αγωνιώδη ερωτήματα απαντώνται με τρόπο σπαρταριστό σ’ ένα βιβλιαράκι που αγαπήθηκε και πάχυνε με καινούριες ιστορίες και που ξεμυτίζει πάλι με εξώφυλλο διά χειρός του μέγιστου Αρκά -μια κι ο “Σερ” Καρχαρίας είναι το μόνο πλάσμα που η αδηφαγία του μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτήν του αλλοτινού εαυτού του συγγραφέα.

Αγάπη ολούθε !

Διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη, 2016, 254 σελ.

Το βιβλίο των βίτσιων

To “Βιβλίο των βίτσιων” δεν είναι αυτό που ο τίτλος σας αφήνει να υποθέσετε. Είναι πολύ χειρότερο, γιατί εκφράζει τις σκοτεινές εκείνες σκέψεις και επιθυμίες που το υποσυνείδητο δημιουργήθηκε για να σας κρύβει.
Περιέχει τα διηγήματα: “Μαρσέλ”, “Το παγόβουνο”, “Μαντλέν”, “Ιζαμπέλ”, “Γκιγιόμ και Ρολάν”, “Σταρμπαρίν” και, ως επίμετρο, το κείμενο “Γιατί μας αφορά το έργο του κυρίου Κορτώ”;

Ραμπαστέν

Ίσως σε κάποια στοιχειωμένη γωνιά της πραγματικότητας ένα αγόρι που το λένε Ραμπαστέν να υφίσταται τις πληγές ενός Μεσσία, ενός αληθινού μη ανθρώπου χωρίς άλλο σκοπό από το να οδηγείται στα τυφλά από τη μοίρα. Ένα σκοτεινό ερωτικό παραμύθι για το πάθος που γεννιέται και γίνεται ασυμβίβαστο με τη ζωή.

Το τετράγωνο

Ένα μεσήλικο ζευγάρι ερωτεύεται παράφορα μια νεαρή φοιτήτρια -την ίδια όμως φοιτήτρια που ένας άλλος, ανώνυμος και άφυλος για εκείνην επιστολογράφος πολιορκεί συγχρόνως με παθιασμένα ερωτικά σημειώματα. Μεσ’ από την ιστορία τους μπορείτε να κοιτάξετε κατά πρόσωπο σ’ έναν καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που αντανακλά εσάς, τις επιθυμίες σας, ή ανθρώπους σαν εσάς, με επιθυμίες σαν τις δικές σας. Πάνω απ’ όλα ωστόσο το βιβλίο αυτό είναι ένα μουσικό έργο, που οι τέσσερις οργανοπαίχτες του, αισθητικά και αισθησιακά, πασχίζουν να ανιχνεύσουν τη δαιμονική σύμπτωση που οι άνθρωποι αποκαλούνε έρωτα.

Στοιχειωμένος

Ένας μοναχικός άνδρας αγοράζει ένα καινούργο πιάνο κι υπογράφοντας την απόδειξη παραλαβής του κάνει ένα λάθος -υπογράφει με άλλο όνομα. Ένα όνομα όμως που τού είναι τελείως άγνωστο και μάλιστα ανήκει σε γυναίκα. Σε μια μαρκησία. Κι έτσι αρχίζει η αναζήτηση αυτής της μυστηριώδους άγνωστης γυναίκας, που πρόκειται να μετατρέψει τη ζωή του σε κόλαση, γιατί…
«… γιατί, ωραία όλα αυτά, αλλά ο μοναχικός άνδρας δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Είμαι εγώ. Και δεν φαντάζεστε πόσο βασανιστικό είναι να στριφογυρνά διαρκώς στο μυαλό σου ένα όνομα, ενός ανθρώπου που ποτέ δεν έχεις συναντήσει, ακούσει ή γνωρίσει, και που όμως η τζίφρα του κατάφερε να γλιστρήσει απ’ το χέρι σου. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, βοηθήστε με… δεν θα ήθελα να γίνω ενοχλητικός… αλλά μήπως το όνομα “Μαρκησία ντυ Μπολέ” σας λέει τίποτε; Όχι, έ; Κρίμα. Δηλαδή είστε σίγουροι; Μήπως το έχετε δει πουθενά στο δρόμο, σε καμιά αφίσα θεατρική παράστασης, στο σινεμά; Ούτε, λέτε. Μήπως τότε το ‘χετε διαβάσει στην εγκυκλοπαίδεια, σε κανένα βιβλίο ιστορίας, σε κανένα λογοτεχνικό βιβλίο; Ήταν μήπως το όνομα κάποιας ερωτικής ταινίας που είδατε πρόσφατα στο βίντεο ή καμιά καινούργια όπερα; Ά, δεν βλέπετε πορνό. Χίλια συγγνώμη. Κι ούτε σας αρέσει η όπερα. Δεν σας αδικώ… όμως προσπαθήστε να θυμηθείτε, να με βοηθήσετε… γιατί, αν την ξέρετε κι εσείς αυτή τη μαρκησία, αν έχετε έστω ακούσει το όνομά της, ίσως οι δυο μας να γνωριζόμαστε, να είμαστε φιλοι από παλιά… γι’ αυτό επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ την ιστορία μου. Ίσως να σας βοηθήσει. Λοιπόν που λέτε, όλα άρχισαν μ’ αυτό το αναθεματισμένο πιάνο…”

Ο γλύπτης του δρόμου

Ό,τι είναι ο “Θάνατος στη Βενετία” στα βιβλία του Τόμας Μαν, είναι “Ο γλύπτης του δρόμου” του Αύγουστου Κορτώ. Μόνο που ο Αύγουστος Κορτώ δεν διαλέγει τη Βενετία – να βουλιάζει στα νερά, στην ομίχλη – αλλά ένα δρόμο της πόλης μες στη σκόνη και την κάψα να σκεπάζει το πρόσωπο ενός εργάτη-γλύπτη του δρόμου. Τρεμάμενα χέρια, καφέδες που γεμίζουν την πολυσύχναστη οδό, νερά που εξατμίζονται στον ήλιο και καρέγλες όπου σωριάζεται – σε επαναληψεις -, για να μην μιλήσει σ’ ό,τι βλέπει. Φόβος, αμαρτία, απαγορεύσεις της άθλιας ζωής μας; Ο Αύγουστος Κορτώ, από την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, μας στέλνει το νέο του βιβλίο, έναν ύμνο στη χημική δηλητηρίαση – τον έρωτα, σαν μια μουσική σύνθεση, κόντρα στην καταστροφή, στη βία. Στην ασκήμια που ξεχειλίζει τον κόσμο.

Ανιμάλ

Αστυνομικό μυθιστόρημα (χωρίς αστυνομικούς)
Το “Ανιμάλ” ίσως σας θυμίσει ένα από τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι. Ή και πολλά μαζί. Μιλά για κληρονόμους στο άνοιγμα μιας διαθήκης, κληρονόμους που μισούν ο ένας τον άλλο, και που ανάμεσά τους βρίσκεται μια αθώα, απονήρευτη παρατηρήτρια: η Μπεατρίς Φραγκονάρ.
Κι ακόμη μιλά για μια χιονοθύελλα, που αποκλείει όλους αυτούς τους ανθρώπους στο ίδιο σπίτι. Το κακό φυσικά δεν αργεί να συμβεί. Ένας-ένας οι καλεσμένοι αρχίζουν να αποδημούν. Τα πτώματα αυξάνονται, οι ύποπτοι λιγοστεύουν. Όμως ανάμεσά τους υπάρχει κι ένα άλλο κακό, αόρατο. Η ηρωίδα είναι η μόνη που ίσως μπορεί να ανακαλύψει τον ένοχο. Εσείς;

Οι νεράιδες του Μαν

Αστυνομικό μυθιστόρημα (χωρίς αστυνομικούς)
Η Μπεατρίς Φραγκονάρ, μια φιλάργυρη εξηντάρα αντικέζ που ταξιδεύει με τον υπηρέτη της Ξαβιέ, γνωρίζει σε μια δημοπρασία στο Δουβλίνο τη Δούκισσα του Νταντίλιον Σλιβ, η οποία την προσκαλεί στο πολυτελέστατο ιστιοφόρο ενός φίλου. Ανάμεσα στους επιβάτες, που πηγαίνουν στο νησί Μαν για μια δημοπρασία, διάφοροι «άσπονδοι» φίλοι της Δούκισσας, ξεπεσμένοι αριστοκράτες που την κυνηγούσαν μια ζωή και κατάφεραν να την εντοπίσουν. Έτσι, το ταξίδι αρχίζει μέσα σ’ ένα κλίμα βαρύ και ειρωνικό.
Σύντομα ο οδηγός του ιστιοφόρου βρίσκεται νεκρός. Κι ένα σαμποτάζ στο σύστημα πλοήγησης του σκάφους τούς αφήνει ακυβέρνητους μέσα σε μια νηνεμία απειλητική και μια ομίχλη πυκνή σαν βαμβάκι, μέσα σε τούτη τη θάλασσα όπου κάποτε, σύμφωνα με τους θρύλους, το άγγιγμα του Διαβόλου στα σκοτεινά νερά γέννησε τις τερατώδεις Νεράιδες, που παίρνουν τη μορφή χαμένων προσώπων και παρασέρνουν τους ναυαγούς στη θάλασσα ή τους σκοτώνουν εν ψυχρώ.
Και τον οδηγό του σκάφους πάει να συναντήσει πρόωρα ο γιατρός. Κι η παρέα μικραίνει, όλο και μικραίνει… Σε κάποια πτώματα βρίσκεται χαραγμένο σαν με πυρωμένο σίδερο το σημάδι του Θηρίου: 666.
Όμως η Μπεατρίς δυσπιστεί…

Ο γιος της Τζοκόντα

Δεν είμαι γυναίκα. Δεν είμαι μητέρα. Όμως είμαι η μαμά όλων σας. Μη με ρωτάτε γιατί – είναι πολύ μπερδεμένη ιστορία.
Εγώ, για να καταλάβετε, έχασα τη μαμά μου όταν ήμουν πολύ μικρός. Και δεν την ξαναείδα ποτέ. Θα μου πείτε, και ποιος βλέπει τους πεθαμένους; Ναι, αλλά εγώ δεν είχα ούτε μια φωτογραφία της. Και κάθε τόσο τη ζητούσα.
Μέχρι που διάβασα ένα βιβλίο. Καταραμένα βιβλία, μόνο κακό κάνουν, κάτι ξέρουν τα παιδιά και δεν θέλουν να τα δουν ούτε ζωγραφιστά.
Και τώρα; Είμαι, θα μπορούσα να πω, ο πιο διάσημος άνθρωπος στον κόσμο. Κι ωστόσο κανείς δνε ξέρει τ’ όνομά μου. Εμείς, να, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αν με δείτε να περνώ στο δρόμο, θα με σταματήσετε σαν να με γνωρίζετε από παλιά. Και θα μου πείτε για τα παιδικά σας χρόνια. Πως οι φίλες σας σας κορόιδευαν επειδή φορούσατε γυαλιά. Για τον πρώτο σας σύζυγο, για τη μεγάλη σας κόρη που σπουδάζει μακριά και δεν τηλεφωνεί παρά μόνο όταν χρειάζεται χρήματα. Και ξαφνικά θ’ αρχίσετε να κλαίτε, και θα θέλετε να ‘ρθείτε σπίτι μου και να σας φτιάξω κακάο, και αυγά μελάτα, και κοτόσουπα!
Κι αν αρνηθώ; Θ’ ανοίξετε ένα τεράστιο στόμα και, σκουπίζοντας τις μύξες σας, θα με φωνάξετε μ’ αυτή τη λέξη, την τόσο απλή κι όμως τόσο σπουδαία. Την ξέρετε, όλοι την ξέρουμε. Εϊναι η πρώτη λέξη που μαθαίνουμε κι αυτή που δεν ξεχνάμε ποτέ.

Η λύσσα

Σ’ ένα απομονωμένο χωριό της Πίνδου ξεσπά μια επιδημία λύσσας. Παγιδευμένος στο χιόνι και στην αρρώστια, που κατασπαράζει το χωριό με τρομαχτικούς ρυθμούς, ο αφηγητής της ιστορίας προσπαθεί ν’ ανιχνεύσει την προέλευση του Κακού ή να βρει κάποια ελπίδα σωτηρίας. Πρόσωπο-κλειδί σ’ αυτή του την προσπάθεια θα είναι το στοιχειό του χωριού, ένας παράξενος νέος με τ’ όνομα Δημήτρης απ’ τον οποίο και ξετυλίγεται όλη η ιστορία.
Ο Αύγουστος Κορτώ διολισθαίνει δεξιοτεχνικά από την αγωνία της πλοκής στην αγωνία της ύπαρξης και ο αναγνώστης με τη σειρά του παγιδεύεται, βαθμιαία, σε ένα συναρπαστικό εσωτερικό θρίλερ.

Αυτοκτονώντας ασύστολα

Ρόζα Βλάχου, μια γυναίκα που πάντοτε είχε ό,τι ήθελε. Άντρες, ρούχα, λεφτά, άντρες, πολυτέλεια, άντρες. Που έκανε πάντα του κεφαλιού της και το πλήρωνε με τα κεφάλια των άλλων. Που όταν έφτανε στα άκρα, αυτοκτονούσε. Ασύστολα. Μα που τώρα, στα σαράντα, βρήκε το δάσκαλό της. Αγανακτισμένη, απελπισμένη, η Ρόζα καταγγέλλει. Κατηγορεί. Τη μοίρα, τους άντρες, αλλά ποτέ τον εαυτό της.

Ο δαιμονιστής

Δεν μπορώ να σας πω τ’ όνομά μου,
γιατί δεν έχω όνομα.
Είμαι γόνος μιας αρχαίας ράτσας.
Είμαι δαιμονιστής.
Κι αυτή είναι η ιστορία μου…
Έτσι ξεκινά η αφήγηση ενός ανθρώπου που δεν είναι ακριβώς άνθρωπος. Ενός πλάσματος που ζει με διάφορες μορφές ανάμεσα μας. Το πρόβλημα και ταυτόχρονα η κόλαση του είναι ο έρωτας. Γι’ αυτόν κλέβει, γι’ αυτόν σκοτώνει, γι’ αυτόν βυθίζεται διαρκώς στην αθλιότητα.
Η ιστορία του διαβάζεται σαν άγριο θρίλερ ή σαν απίστευτο, βέβηλο χρονικό. Όμως πίσω από τις συγγραφικές επινοήσεις που υποδαυλίζουν έντεχνα μιαν ατμόσφαιρα μυστηρίου, αγωνίας αλλά και απόγνωσης, ο “Δαιμονιστής” αποτιμάται πρώτιστα ως μια βαθιά στοχαστική αναζήτηση των ορίων και των διαστάσεων της ερωτικής επιθυμίας. Ως ένα βιβλίο φαντασίας που φωταγωγεί αδιάκριτα τις σκοτεινές ατραπούς της ηδονής, εκεί όπου θρυμματίζεται αλλά και ανασυντίθεται κάθε φορά η ανθρώπινη υπόσταση.

Ο αφανισμός του Νίκου

Έπειτα από τριάντα περίπου χρόνια, ο Νίκος μπορούσε πια να το ομολογήσει: Η ζωή του ήταν λειψή. Άδεια από συγκινήσεις, στερημένη από έρωτα και βαθιά ερημική σαν την πλατεία της κοιμωμένης πόλης το πρωί, εκεί όπου περνούσε τις μέρες και τις νύχτες του, πίσω από τον πάγκο του “Ηλιοτρόπιου”. Δε γνώριζε αν χρειαζόταν μιαν αφορμή, μια πρόφαση ή μιαν αιτία για να αλλάξει κάτι. Άλλωστε, υπήρχαν και άλλα πράγματα που αγνοούσε: όπως το επικείμενο τέλος του. Πώς θα το εμπόδιζε; Διαστρεβλώνοντας ίσως τη μοίρα του; Αποτρέποντας τη γέννησή του; Ή αναζητώντας την εκδίκηση στο παρελθόν; Ένα ταξίδι στο χρόνο έμοιαζε αναπόφευκτο για κάποιον σαν αυτόν, που επιθυμούσε να ξεκαθαρίσει μια για πάντα τους λογαριασμούς του με την ανθρώπινη φύση. Για έναν μοναχικό αντιήρωα, που καταλάβαινε, έστω και αργά, ότι η Ιστορία διαβάζεται συχνά και ως ιστορία της απροσεξίας.

Δεκαέξι

6 Μαρτίου 1953. Λίγες ώρες μετά την αναγγελία του θανάτου του Στάλιν, ο παγκοσμίου φήμης συνθέτης Πιοτρ Ραμπίνοβιτς αυτοκτονεί, αφήνοντας ως κύκνειο άσμα του το Δεκαέξι: μια συμφωνία που θεωρείται ύποπτη για το -δίχως προηγούμενο- κύμα αποσκιρτήσεων που μεταδίδεται απ’ άκρη σ’ άκρη του ανατολικού μπλοκ, έπειτα από συναυλίες, παράνομες ηχογραφήσεις και αναμεταδόσεις.
Φοβούμενοι ότι η διαβρωτική, αντιδραστική επίδραση του Δεκαέξι μπορεί να αποβεί μοιραία για την ασθμαίνουσα Σοβιετική Ένωση, η Κα Γκε Μπε και το Πολίτμπιρο αναθέτουν στον Αλεξέι Σαμοϊλένκο -στενό συνεργάτη και προστατευόμενο του Ραμπίνοβιτς- την εξακρίβωση του μουσικού αυτού μυστηρίου, που φαίνεται ν’ απειλεί την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων. Έτσι ο Αλεξέι θα αποδυθεί σ’ ένα φρενιασμένο ταξίδι ανά την Ευρώπη, για να φωτίσει το σκοτεινό παρελθόν του μέντορά του και τα ανομολόγητα, τυραννικά του πάθη. Η οδύσσεια όμως αυτή δε θα του επιφυλάξει μόνο αναπάντεχους σταθμούς και απρόσμενες συναντήσεις στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα – θα τον οδηγήσει και σ’ έναν τελικό προορισμό πέρα από κάθε φαντασία.
Ένα μουσικό θρίλερ για διαβολικούς δημιουργούς και δαιμόνιους αγγέλους, για τη θυσία και την αυτοθυσία, μα πάνω απ’ όλα για το ανήμερο θηρίο που λέγεται αγάπη.

Τα ορφανά

Δυο μονόλογοι, θεατρικοί και θανατεροί, αφημένοι καιρό στην ορφάνια τους για το αγκάθι που κρύβουν. Μα τώρα, να, ενώπιον σας, ένα ακάνθινο κουβάρι.
“Ο ιππότης του φθινοπώρου γράφτηκε σ’ ένα μελαγχολικό ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το τρένο. Είχα μόλις διαβάσει την “Αρρώστια τον θανάτου της Ντιράς” και είχα ακούσει, το προηγούμενο βράδυ, τον Ρίτσο να απαγγέλλει την εξαίαια και ο παραχτική Σονάτα του σεληνόφωτος. Από τη διασταύρωαη των δύο προέκυψε ο Ιππότης- προϊόν δημιουργικού δανείου ή ανερυθρίαστη κλοπής, εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, θα το κρίνετε.
Για τη Μαμά μου την Κασσάνδρα δυσκολεύομαι ακόμα να μιλήσω. Ήταν αρχές του 2003. Η μητέρα μου μόλις είχε αυτοκτονήσει, και λίγες εβδομάδες πριν είχα πάει να επισκεφθώ τη συχωρεμένη την Καραπάνου στο σπίτι της-μια συνάντηση που, παρά τη συντομία και την αβρότητα της, με είχε διαλύσει. Κι έτσι, όταν η Λώρη Κέζα μού είχε ζητήσει ένα βιωματικό κείμενο για το τρίτο τεύχος του ανυπέρβλητου να ένα μήλο, κάθισα και σκάρωσα αυτόν τον αρσενικοθήλυκο μονόλογο, που περιέχει όλον μου τον σπαραγμό.”

Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά

“Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά”: ένα βιβλίο με προσωπικές ιστορίες καθημερινής παραφροσύνης, ακρότητας και αθεράπευτου πάθους – με το φαΐ, το ποτό, τα βιβλία, τον έρωτα. Aληθινά παραμύθια πίσω από τα κάγκελα, αλλά και μπροστά από αυτά, εκεί όπου λικνίζονται ή αιωρούνται μικροί γοργόνοι, μεγάλες ρουφιάνες, αλλεργικοί στο χρήμα, κατά φαντασίαν ετοιμοθάνατοι, γεννημένοι τύφλα, ηλίθιοι και e-λίθιοι, άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε γουρούνια και το αντίστροφο, έντομα από το Κολωνάκι ή τα Εξάρχεια, καλοθελητές που παραδίδουν μαθήματα ερωτικών στάσεων και παθήματα ανατομίας, παραδιδόμενοι στη ζούγκλα της πραγματικότητας, που κάθε τόσο έρχεται για να μας δέσει φιόγκο την καρδιά μας, και μοναχά το γέλιο μπορεί να μας τον λύσει. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο, πιο ιαματικό για την ψυχή, από το γέλιο: ό,τι κι αν το προκαλεί, είναι η ύψιστη στιγμή αγάπης για τη ζωή – για τις σκοτεινές αλλά και τις φωτεινές πτυχές της.

Το βιβλίο της Κατερίνας

Η ιστορία μου αρχίζει από το τέλος – το δικό της και το δικό μου.
Έτσι ξεκινά το “Βιβλίο της Κατερίνας”, μιας γυναίκας που πάλεψε μια ζωή με την ψυχική αρρώστια, και που, αν νικήθηκε, έζησε και μεγαλούργησε ταπεινά χάρη στην αγάπη.
Μια οικογενειακή σάγκα γεμάτη ζοφερά μυστικά και θανάσιμες ενοχές, ένα βιβλίο μυστηρίου γύρω από έναν αδιανόητο φόνο και τα δυο του θύματα, και μια κατάδυση σε μια ψυχή που συγκλονίζει με το φως και το σκοτάδι της.
Μας λέει η Κατερίνα:
Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός απ’ αυτούς που θα το διαβάσουν.
Αυτό το βιβλίο, θα πουν, είναι γεμάτο ψέματα? κακοήθειες, ανακρίβειες, παραχάραξη της οικογενειακής μας ιστορίας από ένα μυαλό χολωμένο κι άρρωστο, που γυρεύει εκδίκηση για τον θάνατο που μόνο του επέλεξε.
Ωστόσο εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου, κι από κει και πέρα, ο καθείς ας διαλέξει τη λήθη που του ταιριάζει, που τον ανακουφίζει· έτσι είναι αν έτσι νομίζουνε.
Αυτό το βιβλίο με διαλύει.
Αυτό το βιβλίο έχει σκοπό να με διαλύσει, να με κάνει κομμάτια.
Μέσα στα κομμάτια μου είμαι.
Κι όποιος την ακούσει δεν θα την ξεχάσει ποτέ.

Οι νεράιδες του Μαν

Αλλοπρόσαλλο αστυνομικό
Μια φιλάργυρη αντικέζ, η Μπεατρίς Φραγκονάρ, ταξιδεύει με τον υπηρέτη της Ξαβιέ στο Δουβλίνο. Εκεί γνωρίζει τη δούκισσα του Νταντίλιον Σλιβ, μια βαθύπλουτη ηλικιωμένη που την μπερδεύει με μιαν άλλη και την προσκαλεί σε κρουαζιέρα με το πολυτελές ιστιοφόρο ενός φίλου της. Προορισμός τους η Νήσος του Μαν και ανάμεσα στους επιβάτες διάφοροι παλιοί “γνώριμοι” της δούκισσας – ξεπεσμένοι αριστοκράτες που την κυνηγούσαν μια ζωή και κατάφεραν τελικά να την εντοπίσουν. Το ταξίδι αρχίζει σε κλίμα βαρύ και ειρωνικό, ενώ σύντομα ο οδηγός του ιστιοφόρου βρίσκεται νεκρός. Σαν να μην έφτανε αυτό, μια δολιοφθορά στο σύστημα πλοήγησης αφήνει το σκάφος ακυβέρνητο, έρμαιο μιας νηνεμίας απειλητικής και μιας ομίχλης πυκνής σαν το βαμβάκι. Τον καπετάνιο θα πάει να “συναντήσει” αργότερα και ο γιατρός. Και η παρέα μικραίνει, όλο και μικραίνει… καθώς αναμετριέται με δαίμονες και νεράιδες, με νεκρούς και ζωντανούς, με θρύλους και κατάρες, με στοιχεία της φύσης και, κυρίως, με περίεργους φόνους που μοιάζουν υπερφυσικοί. Όμως η Μπεατρίς, εκ φύσεως ανήσυχη, αποδύεται με τον Ξαβιέ σε ένα ξέφρενο κυνήγι του ενόχου, παραμερίζοντας κάθε γκάφα και οποιοδήποτε σουρεαλιστικό απρόοπτο στον απώτερο στόχο για την πάταξη του εγκλήματος…

Η βιογραφία μιας σκύλας

Ένα κωμικό μυθιστόρημα, με έντονα στοιχεία αυτοσαρκασμού.
Η Σίσυ Νοταρά ήταν και είναι μια κακομαθημένη μοναχοκόρη – τέκνο ευκατάστατων γονέων, με σπουδές στην Αγγλία και με όλα τα κουσούρια που συνοδεύουν μια αλλοπρόσαλλη ανατροφή από αδιάφορους γονείς, που υποκαθιστούν τη στοργή με το χρήμα και τις κοινωνικές επιταγές του.
Μέχρι που, στα 24 της, η Σίσυ θα βρει το δάσκαλό της, στο πρόσωπο του επιφανούς, πλην βαθιά προβληματικού, δημοσιογράφου Πέτρου Νάνου, που από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, μα και σε όλη τη διάρκεια της παθιασμένης τους σχέσης, θα της κάνει τη ζωή πατίνι. Και έχοντας πλέον φτάσει στα όριά της, και μια ανάσα πριν από την καταστροφή, η Σίσυ ιστορεί τη ζωή της, τα λάθη και την απογοήτευσή της, με την ελπίδα να ανακαλύψει τι ήταν αυτό που την έκανε σκύλα, και μάλιστα δυστυχισμένη.
Άλλοτε σπαραχτική και άλλοτε ξεκαρδιστική, η εξομολόγηση της Σίσυ διαβάζεται μονορούφι – όπως μονορούφι πίνεται και η ίδια η ζωή…

Επειδή είναι η καρδιά μου

Η Νόρα κι ο Χάρης ζούνε τις τελευταίες µέρες του γάµου τους, διαλυµένου απ’ τον χαµό του εξάχρονου γιου τους Άγγελου. Ώσπου ένα βράδυ ο Άγγελος έρχεται σ’ ένα µοιρασµένο όνειρο και τους υπόσχεται πως, αν επιστρέψουν στον τόπο της στερνής τους παραθέρισης και προβούν στην υπέρτατη θυσία, θα επιστρέψει κοντά τους. Μόνο που, όταν βρίσκονται και πάλι στο αποµονωµένο εξοχικό της Χαλκιδικής, ο Χάρης και η Νόρα διαπιστώνουν ότι το φράγµα ανάµεσα σε φύση και υπερφυσικό έχει καταρρεύσει, ότι το όνειρο απέχει µια ανάσα απ’ τον εφιάλτη κι ότι το παρελθόν συνεχίζει να ζει, παντοδύναµο.
Μια ιστορία για την παραφροσύνη της αγάπης – που, όπως και η πραγµατικότητα, ξεπερνά τη φαντασία.

Αυτογονία

Τι θα διάλεγε ένας άνθρωπος που αυτοκτόνησε αν, στον άλλο κόσμο, του δινόταν η δυνατότητα να ξαναγεννηθεί; Τρεις διάσημες συγγραφείς, θρυλικές τόσο για το έργο τους όσο και για το γεγονός ότι έδωσαν οι ίδιες τέλος στη ζωή τους, καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα, με οδηγό και υπηρέτη τους έναν ποιητή και ιδανικό αυτόχειρα και μια δαιμόνια μηχανή. Κείμενο της εμμονικής μου νιότης και της αγωνίας μου για τη θέση της ζωής στον ίσκιο ενός λυτρωτικού θανάτου, η Αυτογονία αποτελεί την ταπεινή μου απόπειρα να ψηλαφίσω το μυστήριο της ανθρώπινης κατάστασης στα όριά της, και πέρα από αυτά.

Έρως ανίκατε μάσαν

Τι κάνεις όταν βρίσκεσαι σ’ ένα απομονωμένο ορεινό χωριό για το διήμερο των εκλογών κι ενώ όλοι σε μπουκώνουν λυσσαλέα με τα πιο εκλεκτά φαγιά της οικουμένης ο πορσελάνινος θρόνος αρνείται να ενδώσει στις ικεσίες σου; Κι αν ένα και μόνο εσώρουχο αρκούσε για να σε μεταμορφώσει στο πιο ποθητό πλάσμα του κόσμου; Θα ήταν ευλογία ή κατάρα; Και ποια η θέση όλων εμάς που μετά θάνατον δε θέλουμε ούτε να καούμε ούτε να ταφούμε, αλλά να μεταποιηθούμε σε χρηστικά και καλαίσθητα διακοσμητικά εσωτερικών χώρων;
Τέτοια και άλλα αγωνιώδη ερωτήματα απαντιούνται με τρόπο παραληρηματικό στις σελίδες αυτού του βιβλίου, που μας θυμίζει ότι το γέλιο είναι συχνά η μόνη σωσίβια λέμβος στις φουρτούνες της ζωής.