Χρήστος Αντωνιάδης

Κεφάλαιο τέταρτο – Χρήστος Αντωνιάδης

“Από τις σπάνιες φορές που δεν διαβάζεις ένα βιβλίο, μα σε διαβάζει…”
Μαρία Μπακάρα, Κοινωνιολόγος – MA Φιλαναγνωσίας

Δεκαπέντε ώρες. Τόσο χρειάζεται για να αποδομηθούν η ζωή και η καθημερινότητα του Σωτήρη. Προσπαθώντας να ισορροπήσει τη ζωή του ανάμεσα στη γυναίκα του, την ερωμένη του, τον γιο του, την καριέρα του και την ταινία που θέλει να φτιάξει, προσπαθεί να προλάβει. Παλεύει για να του φτάσει ο χρόνος που κυλάει και τον αφήνει με ανολοκλήρωτες επιθυμίες, με όνειρα απραγματοποίητα, με απωθημένα.

Δεκαπέντε ώρες. Τόσο χρειάζεται ο γιος του Σωτήρη για να κλείσει τη δική του ταινία. Ανήσυχος, εσωστρεφής, πάντα στη σκιά των γονιών του, μοιάζει να παλεύει με την τρικυμία της εφηβείας.

Δεκαπέντε ώρες. Τόσο χρειάζεται ο πατέρας του Σωτήρη για να αποφασίσει εάν θα αποκαλύψει την αλήθεια. Διανοούμενος, εραστής της ζωής και του πνεύματος, αγωνιά για την πορεία της ζωής του γιου του. Όμως, ξέρει ήδη το τέλος της ταινίας.

Άραγε, πόσες ώρες χρειάζονται για να αλλάξει ο επίλογος στην ταινία της ζωής σου; Κι αν το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο από την αρχή, ποιος είναι ο πραγματικός σκηνοθέτης αυτής της ιστορίας;

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2019, 222 σελ.

Λάθος συρμός – Χρήστος Αντωνιάδης

Ναι, το τρένο της μεγάλης στιγμής φτάνει κάποια στιγμή στο σταθμό, όπου από χρόνια περίμενες και είτε το αναγνωρίζεις και ανεβαίνεις, χαρίζοντας στον εαυτό σου τον απατηλό ίλιγγο των όσων ονειρευόσουν, είτε το αφήνεις να φύγει.
Κουμπώνεις ως επάνω το παλτό και συνεχίζεις το θλιβερό οδοιπορικό σου πλάι στις ράγες των χαμένων ευκαιριών σου.

Ή, ακόμα χειρότερα, ανεβαίνεις σε λάθος συρμό.

Αναχώρηση. Μια φευγαλέα ματιά απ’ το παράθυρο.
Χειμωνιάτικο τοπίο που χάνεται βιαστικά στο βάθος.
Αιφνίδια συνειδητοποίηση.
Καμιά επιστροφή.
Άδειες ματιές.
Και μετά βουβαμάρα.

Η αλληλεγγύη των χαμένων μέσα σε τούτο το παγερό θηρίο, που ανέλαβε να περιμαζέψει του κόσμου τους άφρονες, τους εκκεντρικούς, τους αλαζόνες, τους δειλούς…

Μυθιστόρημα, Περίπλους, 2011, 308 σελ.

Αιχμάλωτος στη Βηθεσδά – Χρήστος Αντωνιάδης

Ένας άνθρωπος μόνος μπορεί να σκεφτεί πολλά πράγματα, να δώσει ουσία στη φαντασία του, να ταξιδέψει και να ζήσει τα όνειρά του με ένταση, να βγει ματωμένος από τον χειρότερο εφιάλτη, να ταξιδέψει στην παιδική του ηλικία και να μιλήσει με τον εαυτό του σαν παιδί, να ξαναγνωρίσει τη μητέρα του, να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό του. Ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από το παραλήρημα της σχιζοφρένειας επιχειρεί ο ήρωας του βιβλίου, ένας άνθρωπος που κρέμεται σε τεντωμένο σκοινί, οι σχέσεις με τους φίλους του χάνουν κάθε ουσία, η αναζήτηση της οικογένειας και της αθωότητας ανεμοδέρνεται από τη δύναμη της ψυχασθένειας, η προσέγγιση στο άλλο φύλο γίνεται σχεδόν αδύνατη και όλος ο κόσμος μοιάζει μακριά από την πραγματικότητα. Όταν αρχίζεις να χάνεις το μυαλό σου, οι σκέψεις σαν χάντρες κομπολογιού κυλούν, φεύγουν και πάνε σε μια γωνιά να κρυφτούν, για να επιστρέψουν σε ανύποπτο χρόνο και να βασανίσουν, να μπερδέψουν. Μέσα σε έναν κόσμο που υπάρχουν συνάνθρωποι, φίλοι, συγγενείς, η Στέφη, η δικιά του γυναίκα, ο Άγγελος πνίγεται από τις σκέψεις, τους παρανοϊκούς αλλά ευφυείς εφιάλτες, καθώς η ιστορία τον προσπερνά και αυτός απεγνωσμένα προσπαθεί να κρατηθεί από τη ζωή και τη λογική.
Η μυθοπλασία του συγγραφέα, όσον αφορά τον ήρωα και το βιβλίο, είναι καταιγιστική, οι σκέψεις και οι εικόνες χείμαρρος, η αφήγηση γρήγορη και σκληρή, τα συναισθήματα έντονα, θυμίζει το “Στραγγαλιστή” του Μονταλμπάν αλλά χωρίς τη σκοτεινή παράνοιά του, με αναλαμπές ζωής και αισιόδοξες σκέψεις.

Μυθιστόρημα, Κοχλίας, 2003, 421 σελ.

Ταξίδι σε δίσεκτο αιώνα – Χρήστος Αντωνιάδης

Εκατό χρόνια έζησα και τίποτα δεν έζησα» συνήθιζε να λέει ο Στάθης στα τελευταία χρόνια της ζωής του, την εποχή που τον γνώρισα. Φράση που σε βάζει να σκεφτείς αν τελικά υπάρχει «ζωή» όπως την εννοούμε, ζωή ουσία και όχι πυροτέχνημα. Κι όμως, πέρασε πολλά ο Στάθης, πάρα πολλά: γάμους, πείνες, πολέμους, προσφυγιά…
Και τώρα που τελείωσε μ’ όλα αυτά, κόβει βόλτες -ανήσυχος βέβαια, αφού ο χαρακτήρας ποτέ δεν αλλάζει- σ’ εκείνο το απύθμενο φαράγγι όπου συνωστίζεται η ανωνυμία των πολλών.
Πώς το λένε; Α, ναι! Ιστορία! Γιατί τι άλλο είναι ιστορία αν όχι η τραγωδία του καθημερινού ανθρώπου, του ανθρώπου που ξέρει να παλεύει με μοναδικό όπλο των έρωτα, τη χίμαιρα δηλαδή, όλες τις προαιώνιες αγωνίες;

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2002, 373 σελ.

Άπολις – Χρήστος Αντωνιάδης

Στην Αθήνα, το έτος 451, φτάνει ο Εύβουλος, με το καράβι από την Μικρά Ασία. Είναι κι αυτός ένας δούλος, ένας “άπολις”, όπως και τόσοι άλλοι, από την Ανατολή. Είναι δούλος, όμως δεν σκοπεύει να παραμείνει για πάντα. Αυτός, όπως αργότερα θα του πει κι ο αφέντης του, έχει “καλό δαίμονα” και πηγαίνει πολύ μακριά. Πόσο μακριά και μέχρι που θα μπορέσει να φτάσει;

Μυθιστόρημα, Μέδουσα, 1999, 431 σελ.