Χρήστος Μαρτίνης

Fuck the future – Χρήστος Μαρτίνης

Έξι ποιήματα + μια selfie


ΠΑΙΖΕΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΤΟΥ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ
Δεν μ’ αφορούν οι εξισώσεις ούτε η λύση τους.
Εξάλλου ήρθα με τσέπες άδειες, μόνο κλειδιά και
αποτσίγαρα, τα υπόλοιπα τα φόρτωσα στα τρένα.
Κοντά τα πόδια μου κι είναι μακρύς ο δρόμος ως το
τέλος. Πέρασε η εποχή που σπάγαμε το ρεζερβουάρ
και πίναμε πετρέλαιο. Δεν με χωράει η τρέλα μου,
ανέβασα πυραύλους στη στρατόσφαιρα, ακροβατώ,
ακροβατώ σ’ ένα μπαλκόνι πέντε βήματα, κουράγιο
να ’χα να γκρεμίσω το φεγγάρι. Μαζί πιάσαμε πάτο
κι απόψε πίνουμε τη θάλασσα.

—Ξεφτίλας, κατεβάστε τον, ανίκανος, μπουχός,
στείλτε τον για δουλειά, δεκάωρο, να βγει στη
σύνταξη τ’ αρχίδι, να ησυχάσουμε, γαμώ τις βιολέτες
του.

Είν’ όμως ώρα για τουλίπες, για χρυσάνθεμα, για
τον νοτιά που οδηγεί ευθεία μες στα σπλάχνα μου
η ανημπόρια μου —περ’ από γλώσσες και φυλές—
ίσα που ακούγεται στο διπλανό διαμέρισμα. Φίλε,
κατρακυλάει απόψε το βουνό μέσα στη θάλασσα.
Μαζί θα πιούμε λάσπη.

Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 2022, 20 σελ.

Ελίοφορ Φέστους – Χρήστος Μαρτίνης

Ένα νεοελληνικό ποίημα


Σας στέλνω μια τελευταία αναφορά απ’ το πεδίο.
Λαμβάνοντας υπόψη την ενεργητική συμμετοχή στα γεγονότα,
ας μου επιτραπεί ένας τόνος ελαφρώς προσωπικός,
γιατ’ ήταν οι διαδικασίες σκληρές, σαν να ριζώνουν δέντρα
μες στο στήθος σου, σαν να περνάς το δάχτυλο πάνω στη σκουριασμένη λαμαρίνα.
Όπως και να ‘χει, δεν ξεπέρασα τα όρια, υπέγραψα δηλώσεις,
κατέθεσα τ’ απαραίτητα έγγραφα,
έμαθα να κρατάω το σύρμα με κομψότητα, σαν να κρατάω κρυστάλλινο ποτήρι.
Όπως τα συμφωνήσαμε απ’ την αρχή,
παρέδωσα τους κεραυνούς μου.
Και βεβαιώνω: δεν σήκωσα τα μάτια μου ποτέ στον ουρανό.
Χαμένος κόπος -δεν αλλάζει το αποτέλεσμα.
Σαν να πετάς χαλίκια για να μπαζώσεις τον γκρεμό,
τα παρασέρνει ο ποταμός που φούσκωσε μες στα στενά περάσματα,
όπως φουσκώνει μια κραυγή όταν την σφίγγεις μες στην τσέπη.
Έτσι κατέληξα να γράφω την αναφορά, γιατί με τόσες λίστες,
δεκαψήφιους κωδικούς, διαγραφές, τόσους σεισμούς
από τις διαρκείς επισυνάψεις, ανοίχτηκε γκρεμός
και δεν τον γεφυρώνουν τα πρωτόκολλα.
Ακούστε, οι φωνές πάνω στους λόφους δυναμώνουν,
η πόρτα μας θα σπάσει, θα μπει βροχή να μας δικάσει,
τινάζοντας πρίζες, καλώδια, εκτυπωτές, οι ρίζες θα μας δέσουν
στις καρέκλες, κι όταν σηκώσουμε το βλέμμα· πατώματα,
παράθυρα, ταβάνια θα ‘χουν ανοίξει και μπροστά μας
θα χάσκει το κενό.
“-Κι αυτό, μπορείτε να το περιγράψετε;
Κι εγώ της είπα:
-Μπορώ.”

Ποίηση, Υποκείμενο, 2019, 32 σελ.

Το ξένο φως – Χρήστος Μαρτίνης

τρίζει το σώμα σαν σάπια καρίνα
τρίζω τα δόντια μου φτύνω σκουριά
έχω δυο χέρια στο στρώμα ριγμένα
δυο τσακισμένα κομμένα σκοινιά
σώπασε κι έτσι κοιμήσου

τώρα τις σκέψεις η άμμος σκεπάζει
μέσα στα μάτια εισβάλλει βυθός
σώπασε· ησύχασε κι έτσι κοιμήσου
καλό μου ναυάγιο
πάλι βαπτίσου στο χάλκινο φως

Ποίηση, Υποκείμενο, 2017, 32 σελ.