Χρήστος Μαυρίκιος

Η γραμματική της επαγγελίας – Χρήστος Μαυρίκιος

Θα ακούσεις τη σάρκα σου
την ώρα που λιώνει.
Θα ταΐσεις με κάθε τι σημαντικό σου το δρόμο
κι αυτός
ακόμα θα σε γυρεύει αχόρταγος.
Εσύ
μην μπορώντας να χορτάσεις την πείνα του
θα υπομένεις.
Λησμονημένος από κάθε παρηγοριά.
Ξεχασμένος από κάθε δύναμη.
Πιστός μονάχα στο καθήκον να παραμείνεις εκεί.
Πιστός στο ολοκαύτωμα της νύχτας που έρχεται.
Μοναδικός υπεύθυνος για τον εμφύλιο που ξεκίνησες
με κάθε τι παλιό σου.
Κάθε ιδανικό που σκούριασε στο κουρασμένο σου μυαλό,
κατρακυλώντας αθόρυβα
δίπλα από τον κούφιο ίσκιο σου.
Κρίμα για σένα.
Κρίμα για όλους.
Ενοικιαζόμενες ελπίδες δεν θα βρεις.
Μονάχα η απλότητα των βημάτων σου θα σε συντροφεύσει.
Μονάχα αυτή μπορεί να ακυρώσει κάθε διάρκεια.

ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΑ
Τελειωμένες μέρες.
Μέρες που δεν ξημέρωσαν ποτέ.
Σακάτηδες ονειροπόλοι ακροβατούν σε κοφτερές λεπίδες.
Μου δείχνουν το δρόμο με τα γερασμένα χέρια τους.
Μέσα στις γεμάτες φλέβες τους ταξιδεύουν οι φιγούρες που με γέννησαν.
Τις δύσκολες νύχτες μου κρατούν συντροφιά
για να μην φύγω.
Στέκονται σιωπηλοί στο περβάζι του παραθύρου μου,
δίχως να φοβούνται το κενό.
Φυλάνε το σύνορο του μέσα με τον έξω κόσμο.
Όταν χαράξει φεύγουν
κι αυτό είναι το αιώνιο λάθος τους.
Νομίζουν πως μετρώ τις μέρες με το φως.
Τις νύχτες με ξυπνούν οι ψίθυροι τους.
Δίπλα μου στέκονται λυπημένες οι μέρες μου,
ρίχνοντας με το θρήνο τους τ’ αστέρια.
Γι’ αυτό κι ο ουρανός με μίσησε.
Λένε πως όσοι λησμονήθηκαν από αγαπημένα πρόσωπα ξεχωρίζουν εύκολα,
η σκιά τους είναι πιο μαύρη κι απ’ το σκοτάδι.
Ίσως, γιατί κατάπιαν μέσα τους, τα βράδια που τους ξέχασαν.
Τώρα ξέρω
γιατί η νύχτα λιώνει από τρόμο,
κάθε φορά που έρχεται να με συναντήσει.

Ποίηση, Οδός Πανός, 2018, 54 σελ.