Κώστας Π. Παναγιώτου

Δειλινοί Ιριδισμοί – Κώστας Π. Παναγιώτου

Ποίηση

Ποίηση, Κουκκίδα, 2023, 51 σελ.

Συντριβή – Κώστας Π. Παναγιώτου

Το μεσημέρι της Τρίτης, 22 Μαρτίου, ο αγαπημένος μου σκυλάκος Άλφι συνάντησε την τραγική του Μοίρα Άτροπο κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Ήταν, μόλις, ενάμιση χρόνου…
Το γεγονός με βύθισε, απροσδόκητα, σε μία περιδίνηση στα υπαρξιακά μου υποστηλώματα, τα, ήδη, ταραγμένα από υπαρξιακή αγωνία, που εδώ και πολύ καιρό με κατατρύχει.
Απόρροια αυτής της περιδίνησης υπήρξε η πυρετική ανάδυση 67 τετράστιχων, που συνέθεσα εντός τριών ημερών, σε μία προσπάθεια να κρατήσω ζωντανή την μνήμη αυτού του υπέροχου πλάσματος, που σκορπούσε, αφειδώλευτα, χαρά, τρυφερότητα και πίστη.
Ένα μοιρολόι ο θρήνος μου, που ακόμα είναι πολύ νωρίς να κατασιγάσει. Μόνον ο πανδαμάτωρ χρόνος θα απαλύνει αυτήν την τόσο άδικη απώλεια, αν και τίποτα δεν θα είναι, πλέον, ίδιο όσος χρόνος κι αν κυλήσει.
Σε αποχαιρετώ, λατρεμένε μου Άλφι, προσφέροντας στην ευγενική ψυχούλα σου αυτούς τους στίχους, που είναι γραμμένοι με το αίμα της καρδιάς μου και συνεχίζω να θρηνώ απαρηγόρητος!

Ποίηση, Οσελότος, 2022, 28 σελ.

Ουράνιος κήπος – Κώστας Π. Παναγιώτου

Το μεσημέρι της 21ης Ιουλίου του 1928, ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, 31 ετών, επισκέπτεται ένα παραθαλάσσιο καφενείο στην περιοχή Βρυσούλα της Πρέβεζας. Παραγγέλνει μία βυσσινάδα και ζητάει ένα τσιγάρο, το τελευταίο του, από τον ιδιοκτήτη του καφενείου, καθώς και μία κόλλα χαρτί, στην οποία καταθέτει την πνευματική του διαθήκη.
Το απομεσήμερο, γύρω στις τέσσερις, αποχωρεί και σε μικρή απόσταση, στη θέση Βαθύ της Μαργαρώνας, κάθεται κάτω από έναν ευκάλυπτο και αυτοπυροβολείται στην καρδιά με ένα πιστόλι βελγικής κατασκευής, μάρκας Pieper Bayard 9 χιλιοστών, περνώντας στην ποιητική αθανασία.
To όνομα του καφενείου ήταν «Ουράνιος κήπος»…

Ποίηση, Οσελότος, 2022, 110 σελ.

Του ερέβους – Κώστας Π. Παναγιώτου

ΘΛΙΨΗ
Τα σύννεφα ανεμόστρατες γλιστράνε
στ΄ ακύμαντο γαλάζιο τ΄ ουρανού.
σκορπούν και πάλι σμίγουν καθώς πάνε
να σβήσουν στη σκιά του δειλινού.
Και σβήνοντας ξεσέρνουνε κι εμένα
στο θάμπος ενός πρόσκαιρου χαμού.

Ποίηση, ΑΩ Εκδόσεις, 2019, 64 σελ.

Η αστική τάξη πάει στον παράδεισο – Κώστας Π. Παναγιώτου

Η ζωή παίρνει το νόημά της, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως αντιφατικό, από τις ακραίες αντιθέσεις της… Ο θάνατος είναι ο μέγιστος φωτοδότης της… Η ομορφιά δίχως τη μεγαλύτερη αδελφή της, την ασχήμια, δεν θα είλκυε κανέναν… Ποιός άνθρωπος θα επιθυμούσε αν αποκτήσει πλούτη, αν δεν υπήρχαν εκείνοι που θα τα ζήλευαν και δεν θα μπορούσαν να τα αποκτήσουν;… Τα γέλια υπενθυμίζουνν πως κάπου, πολύ κοντά παραμονεύουν τα δάκρυα… Τι αφόρητη πλήξη θα μας προκαλούσαν οι επιτυχίες, δίχως τα νεκροταφεία των χαμένων αγώνων, των ανεκπλήρωτων προσδοκιών… Η αθανασία θα μας οδηγούσε κάποια στιγμή, νομοτελειακά στην αυτοκτονία.. Και τέλος, καλή μου Σάρα, αν ήταν σίγουρο πως όλα θα ανταποκρίνονταν εκ προοιμίου στον έρωτά μας, τότε τις περισσότερες φορές θα αποζητούσαμε τη μοναξιά…

Μυθιστόρημα, Αρμός, 2013, 432 σελ.

Στυφοί λεμονανθοί – Κώστας Π. Παναγιώτου

Οδηγός για στοχαστικούς,
ερωτοχτυπημένους και επίδοξους
αυτόχειρες…


Η μάχη με τους δαίμονές σου καταλήγει πάντα
σε ήττα. Ακόμη κι αν τους εξοντώσεις όλους,
δεν έχεις κερδίσει παρά μια μικρή ανάπαυλα μέχρι τη νεκρανάστασή τους.

Όταν τα μέσα σου είναι ματωμένα,
μη ζητάς σκοινί για ν’ απλώσεις μπουγάδα.

Ήταν τόσο βλάκας, που το υποδήλωνε ακόμη
κι όταν κρατούσε το στόμα του κλειστό.

Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα όνειρά μας
και αδυσώπητα παρατεταμένη για τις τραγωδίες μας…

Όσα τσεκάπ και αν κάνεις, η μοίρα θα σε περιμένει υπομονετικά
με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο βάθος ενός σκοτεινού δρόμου…

Πέφτοντας σ΄ έναν γκρεμό το οδυνηρότερο δεν είναι τι θα συναντήσεις όταν θα φθάσεις κάτω,
αλλά η απουσία των φίλων κατά την κατακρήμνιση…

Αποφθέγματα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2010, 206 σελ.