Δάφνη Τσέλιου

Άδυτα – Δάφνη Τσέλιου

Φως και σκοτάδι, ακροβάτες πάνω στη ρωγμή της ύπαρξης. Φως προβάλλει απ’ τις χαραμάδες των σκιών, και καθώς αγγίζει με τις φτερούγες του την πλάση, χαρίζει πνοή, γεμίζει τον αέρα με χρώματα ιδανικά, γνώριμα. Σκοτάδι απλώνει μαύρο μελάνι πάνω στο λευκό κρίνο της ανάσας.

Μία ποιητική συλλογή για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε σκόρπιες, υπαρκτές στιγμές του χωροχρόνου, μες στην καρδιά κάποιων, ωρίμασαν στην ψυχή τους και κυρίευσαν το νου τους.

Μια συλλογή που διεισδύει στ’ Άδυτα της καρδιάς δίνοντας σάρκα κι οστά στα συναισθήματα.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΟΣ
Έπεσε η μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπό σου.
Τρόμαξε μέχρι και το ψέμα,
δεν πίστευε ότι υπάρχει άνθρωπος
που θα μπορούσε να το υπηρετήσει τόσο πιστά·
είχε παραμυθιαστεί μέχρι κι αυτό
πως ήσουν αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.
Θράσος σου μια συγγνώμη για τα ασυγχώρητα
– οδυνηρά οξύμωρο.
Ακόμα και τα κίβδηλα αραδιασμένα στο καφάσι
της υποκρισίας γελούν απροκάλυπτα
καθώς συνεχίζουν να σφίγγουν
και συνθλίβουν την καρδιά μου στην παλάμη τους.
Γονατισμένη κατάχαμα,
με την ευαισθησία ενός μύρτιλου, σε αρνήθηκα.
Έγινε παρανάλωμα κι ο τελευταίος άσος
που έκρυβες στο μανίκι σου.
Η επιρροή σου πάνω μου έγινε πια σαν εκείνα τα λόγια σου
που δεν κατάφερες ποτέ να τα μετουσιώσεις σε πράξεις.

Ποίηση, Ιωλκός, 2019, 77 σελ.