Δήμητρα Παπαδήμα

Κάπτεν Κοκέιν – Δήμητρα Παπαδήμα

ΚΑΠΤΕΝ – ΚΟΚΕΙΝ: Είστε ανίκανοι να πιείτε καθαρό νερό.

Σφραγίστε αμέσως την πηγή.

Θεατρικό έργο, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2021, 108 σελ.

Βίος βίας – Δήμητρα Παπαδήμα

Ξύπνησα ξημερώματα «δαρμένη» από τα ίδια παράξενα όνειρα! Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα! Να κρυφτώ! Να ξεφύγω! Από τα όνειρα; Ή από την πραγματικότητα; Έσφιξα τα δόντια! Έπρεπε να τελειώνω με το χρόνιο παραμύθιασμα! Με λίγα λόγια, απαίτησα από τον εαυτό μου να δώσει τίτλο στη μέχρι τώρα ζωή μου! Στον Βίο μου… «τι βίο έχω ζήσει μέχρι τώρα;» «ΒΙΑΣ», ούρλιαξε εκείνη η φωνή μέσα μου που συνεχώς τη διατάζω να βγάλει τον σκασμό!

ΒΙΟΣ ΒΙΑΣ! Ναι! Έτσι είναι! Ένα τσεκούρι, ένα μαχαίρι ή μια μονοκοντυλιά, κι ο ΒΙΟΣ γίνεται ΒΙΑΣ!

Ξεκίνησα το γράψιμο… Εδώ μέσα είμαι σε αυτές τις γραμμές, σε αυτές τις σελίδες… Ένας σύνθετος άνθρωπος που σπάει εύκολα αλλά και τα σπάει εύκολα!

Εδώ μέσα είμαι, μια απλή γυναίκα με κοινή, απλή λογική που δεν τη διαπραγματεύομαι!

Μια γυναίκα έτοιμη για όλα! Είναι δύσκολο να το δεχτείς, το παραδέχομαι και με δέχομαι!

Μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2020, 288 σελ.

Σπάνια σκουπίδια – Δήμητρα Παπαδήμα

Δεν είχε καμιά σημασία πως είχαμε “κάψει” μερόνυχτα με αναλύσεις κάθε είδους. Πως ταυτιζόμασταν σαν ένας άνθρωπος. Δεν είχε καμιά σημασία πως παραγνωριζόμασταν, και από την καλή και από την ανάποδη. Άλλωστε, η έκπληξη ξεπετιέται εκεί που δεν την περιμένεις, μέσα από τα αναμενόμενα. Άλλαξα πόδι, στο σταυροπόδι, για να απαλλαγώ από το μούδιασμα του ποδιού που κουβαλούσε το φορτίο του άλλου μου ποδιού. Τον άκουγα να μου μιλάει για το “πείραμα” που σκαρφίστηκε, ενώ πίεζα το μυαλό μου να σκεφτεί τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να τον αποθαρρύνουν. Έπινα τον καφέ μου παριστάνοντας την άνετη, τη χαλαρή, ενώ εκείνος συνέχιζε ενθουσιασμένος την προσπάθεια να κερδίσει εντυπώσεις, χειρονομώντας ζωηρά…
… Στα χρόνια που είχαν προηγηθεί, μ’ εμάς τους δυο σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, οι ρυτίδες ανήκαν σε άλλους. Με απλά λόγια ή χωρίς καθόλου λόγια, τώρα πια δεν ήμασταν παρά δυο ξέμπαρκοι στη σκηνή ενός άδειου θεάτρου. Χωρίς καμιά απολύτως ιδιότητα. Απλώς ξέμπαρκοι και αλήτες. Με μια ουσιαστική διαφορά όμως: Εγώ ανήκα στο θηλυκό γένος και εκείνος στο αρσενικό! Δηλαδή μας ένωνε το όνειρο και μας χώριζε η αλήθεια.
Επιτέλους, πότε θα μεγάλωνε αυτός ο άντρας που φλυαρούσε ακατάσχετα απέναντί μου, προσπαθώντας να με πείσει πως είχε ανακαλύψει το θαμμένο μυστικό; Πότε θα μεγάλωνε αυτός και όλοι οι άλλοι που γνώρισα και όσοι δεν πρόλαβα ή δεν έτυχε να γνωρίσω;…

Πεζογράφημα, Εντύποις, 2019, 270 σελ.

Μαρίκα Κοτοπούλη, το αγρίμι – Δήμητρα Παπαδήμα

Η μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου Μαρίκα Κοτοπούλη, γέννημα θρέμμα του σανιδιού. Πνεύμα ελεύθερο και ατίθασο, παρουσιάζει στο κοινό που τη λάτρεψε ως μοναδική ιέρεια της θεατρικής τέχνης και την αμφισβήτησε ως ανήθικη Γυναίκα, τη δική της, προσωπική ιστορία. Ομολογώντας χωρίς ενδοιασμούς, με τον δικό της απαράμιλλο τρόπο, πως πάσχει από υπερβολικό πάθος, όχι όμως από απεριόριστη δύναμη. Για την παθιασμένη αυτή γυναίκα, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης δεν είναι το ισχυρότερο που διαθέτει ο άνθρωπος.
Είκοσι τρεις μέρες και είκοσι τρεις νύχτες δίνει την ψυχή της σε θεατρικούς ρόλους, αγνοώντας την δολοφονία του αγαπημένου της Ίωνα Δραγούμη, από άγνωστες σφαίρες, πατριωτών.
Κάποιοι της το κρατούν κρυφό, είκοσι τρεις μέρες και νύχτες. Κάποιοι σωπαίνουν γιατί… Λυγίζουν τα τουφέκια τους μπροστά στην οργή της Κοτοπούλη!
Το Αγρίμι του Ίωνα Δραγούμη, η Μαρίκα, σπάει τα δεσμά του καθωσπρεπισμού της ασφυκτικής κοινωνίας και επιτίθεται με λύσσα στο κατεστημένο.
“Εσείς επίγειοι θεοί της συμφοράς, μην προκαλείτε τη δύναμη του πάθους μου, θα εκπλαγείτε. Σας το υπογράφω εγώ η Κοτοπούλη κι ας μην κάνω σπουδαία υπογραφή!”

Θεατρικό, Εντύποις, 2019, 58 σελ.

Εύθραυστη πέτρα – Δήμητρα Παπαδήμα

Η συλλογή της ηθοποιού-συγγραφέα, Δήμητρας Παπαδήμα, αποτελεί μία βουτιά στις “αιματηρές” σχέσεις. Είναι η αναμέτρηση με τις αντοχές, η σύγκρουση με τις αναμνήσεις, το καθρέφτισμα των δεδομένων, η απόρριψη των κατακτημένων, ένας συνεχόμενος αναστεναγμός. Μελωδικά βήματα στη σκληρή πραγματικότητα.
Πριν καλά καλά ραγίσει το γυαλί
είχε ραγίσει η καρδιά μου.
Αγώνας δρόμου για ραγίσματα.
Ποιος το καταλαβαίνει;
Κι όλο ραγίσματα για να υπάρχουνε
κι όλο ραγίσματα
για να γραφτεί του καθενός η ιστορία.
Δεν έχει νόημα διαφορετικά.
Ας το δούμε κι έτσι.

Ποίηση, Ιωλκός, 2018, 48 σελ.

Φίλησέ με σαν και πρώτα – Δήμητρα Παπαδήμα

Όσοι νιώθουν µοναξιά ερωτεύονται συχνά κι ας µην είναι µόνοι!
Όσοι από τη φύση τους είναι βουτηγµένοι στης µοναξιάς τα κρύα νερά ερωτεύονται µε πάθος.
Κάποιες στιγµές στάζουν δάκρυ, άλλες σου χαµογελούν ναζιάρικα.
Υπάρχουν µερικές σηµαδεµένες µε αίµα και ελάχιστες φορτωµένες χρυσάφι.
Με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο πάνω κάτω χρόνο, όλες εξαφανίζονται σαν σαπουνόφουσκες.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2017, 224 σελ.

Επάγγελμα παραισθησιολόγος – Δήμητρα Παπαδήμα

Οδός Πεζοδρομίου και γωνία Άγνωστης Λεωφόρου θα με πετύχετε, αν θελήσετε να με αναζητήσετε. Κι αν έπειτα απ’ όλα αυτά βρείτε τη δύναμη να με κοιτάξετε στα μάτια και κοιταχτούμε, τότε να είστε σίγουροι πως θα… Αναγεννηθώ Παιδί!
Μικρό κορίτσι, καληνύχτα.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2016, 263 σελ.

Χαμένο δειλινό – Δήμητρα Παπαδήμα

Εδώ γεννήθηκα, αυτό είναι το σπίτι μου, αυτό το νησί. Σ’ αυτούς τους ουρανούς και τις θάλασσες ταξίδεψε το κλάμα μου ως μωρού, ως έφηβης, ως συζύγου, ως μάνας. Κλάμα παιδιάστικο, ερωτευμένο, παραπονεμένο, κλάμα χαράς, δημιουργίας. Όχι άδικα δάκρυα, όχι ανώφελα, μα καταλαγιαστικά, χωρίς, όμως, να φέρνουν λύσεις που βοηθούν για την πορεία προς το τίποτα. «Τίποτα» ονόμαζα το θάνατό μου. Να, όμως, που υπάρχει και άλλο τίποτα ή, μάλλον, αυτό το τίποτα είναι ο θάνατος του παιδιού μου.

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1995, 186 σελ.

Ήθελα κάτι να πω μα κανείς δεν είχε καιρό να μ’ ακούσει – Δήμητρα Παπαδήμα

Το ποτάμι ξεράθηκε την εποχή που στην αυλή φύτρωσε εκείνο το νυχτολούλουδο. Δεν θυμάμαι καθόλου αν αυτό έγινε μέσα σε μία νύχτα ή χρειάστηκαν περισσότερες. Στην αρχή το φοβόμουν ακόμα κι έτσι, στείρο. Τα νερά του είχαν αγκαλιάσει τόσες ζωές…
Μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια που με αγαπούσε, παρέα με φιλίες που σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια. Τα μοναδικά μου ταξίδια τα έκανα μέσα από τα βιβλία που διάβαζα με επιμονή και τις περισσότερες συγκινήσεις μου τις ένιωσα μέσα από τα καρδιοχτύπια άλλων. Ας μου έδιναν ένα δευτερόλεπτο της πολυτάραχης ζωής τους, για να τους πω πως ναι, μπορεί να είμαι κουτσή ή άσχημη, μα… μπορώ κι εγώ να γίνω ευτυχισμένη.
Κι όμως, κατάφερα να βρω τον δρόμο μου. Να γνωρίσω κι εγώ τον άνθρωπο που ομόρφυνε τη δική μου ζωή. Να δημιουργήσω τη δικιά μου οικογένεια. Να σμιλέψω την προσωπική μου ευτυχία.
Από εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα παρά να αγαπώ μονάχα αυτόν. Όμως, μέσα μου πάντα ζει κι ο παιδικός μου έρωτας. Προσπάθησα στην αρχή να τον πολεμήσω, να τον καταχωνιάσω σε μέρος που να μη με ενοχλεί. Δεν τα κατάφερα. Τώρα πια το έχω συνηθίσει. Ζω με δυο αγάπες στην καρδιά μου. Την πρώτη και την τελευταία.
“Mη βγάλεις δάκρυ, μην πεις κουβέντα, άσε τα βλέφαρα ακίνητα, τα χείλη μισάνοιχτα, τα ρουθούνια υγρά και, έχοντας γνώση πια, ξανακάν’ το με τα μάτια μπηγμένα στα δικά μου μάτια. Eσύ κι εγώ, κανείς άλλος κοντά μας. Tώρα που σπουδάσαμε ο ένας τον άλλο, εύκολα θα ακροβατήσουμε στο τεντωμένο σκοινί. Mη ζητήσεις βοήθεια, μην ελπίσεις συμπαράσταση. Mόνοι μας και όπου βγει”.

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1996, 214 σελ.

Η μανούλα πάνω απ’ όλα είναι γυναίκα – Δήμητρα Παπαδήμα

Μια μάνα, μα προπάντων, μια γυναίκα αφηγείται το έγκλημά της σε μια δημοσιογράφο, μέσα από την φυλακή. Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις μιας γυναίκας, που στην πραγματικότητα μοιάζουν με μονόλογο ή με εξομολόγηση της αγάπης που έγινε γι’ αυτήν καταπέλτης για να της καταστρέψει την ζωή. Ο απαγορευμένος έρωτας ήταν εκείνος που στάθηκε μεγαλύτερος από κάθε λογική σκέψη. Η γυναίκα υπήρξε πιο ισχυρό στοιχείο μέσα της, από το ρόλο της μητέρας.

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1998, 124 σελ.

Φίλησέ με σαν και πρώτα – Δήμητρα Παπαδήμα

Όσοι νιώθουν μοναξιά ερωτεύονται συχνά κι ας μην είναι μόνοι! Όσοι από τη φύση τους είναι βουτηγμένοι στης μοναξιάς τα κρύα νερά ερωτεύονται με πάθος.
Κάποιες στιγμές στάζουν δάκρυ, άλλες σου χαμογελούν ναζιάρικα. Υπάρχουν μερικές σημαδεμένες με αίμα και ελάχιστες φορτωμένες χρυσάφι. Με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο πάνω κάτω χρόνο όλες εξαφανίζονται σαν σαπουνόφουσκες.

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2000, 233 σελ.

Δε θέλω να σε χρειάζομαι αφού δεν μπορώ να σ’ έχω – Δήμητρα Παπαδήμα

Εκείνη:
Θα ξεκαθάριζε την κατάσταση πολύ ήρεμα. Είχε έναν άντρα ακουμπισμένο στο κορμί της κι έναν άλλο σφηνωμένο στην ψυχή της. Ο γνωστός της, αυτός που ακουμπούσε στο κορμί της, ζέσταινε την ψυχή της, ενώ ο άλλος, ο άγνωστος, ο σφηνωμένος στην ψυχή της, έκαιγε το κορμί της.
Εκείνος:
“Θα ήθελα να ζήσω μαζί σου, έστω και για μια νύχτα… Να κοιμηθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου”.
“Δεν πρόκειται να κοιμηθώ. Θα σε χαϊδεύω όλη τη νύχτα”.
Τρόμαξε από την ομολογία του κι έφυγε πάλι.
Μια γυναίκα ερωτευμένη με τον έρωτα. Ένας άντρας παραδομένος στον τρελό έρωτα. Μια διπλή ιστορία, ένα ερωτικό τρίγωνο. Μια ηθοποιός μοιραία. Το “αγόρι” που δε θα μεγαλώσει ποτέ και ο άντρας που πονάει και περιμένει.

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2001, 148 σελ.

Οι ποιητές κάνουν οτοστόπ στον αυτοκινητόδρομο – Δήμητρα Παπαδήμα

Σηκώθηκα στα σκοτεινά. Η πραγματικότητα παραήταν μίζερη για μένα. Περιέγραψα το όνειρο που μόλις είχα δει:
Χτένισα τα μαλλιά μου κι έβαλα στα μάτια μολύβι. Εκείνος με είδε και γέλασε. Καθώς πλησίασε κοντά μου, εγώ έκανα τα πάντα για να του αρέσω. Μου είπε τρυφερά “Σε θέλω” κι ύστερα μου είπε “Σ’ αγαπώ”. Κοίταξα όμως δίπλα κι ήμουν πάλι μόνη. Ήθελα να τον κρατήσω μα τον άφησα να φύγει χωρίς να πω λέξη.

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2002, 245 σελ.

Ό,τι απομένει είναι σιωπή – Δήμητρα Παπαδήμα

Τι κι αν ήταν άντρας;
Κοιτούσε τα άστρα
κι έκανε όνειρα, γυρεύοντας
τη μοναδική αγάπη.
Όταν τη βρήκε… τη συνέθλιψε
με το ίδιο του το χέρι.
Γέμισε συντρίμμια την καρδιά του,
ξέχασε ποιος είναι και, κυνηγημένος
από τον εαυτό του, πήρε έναν δρόμο
χωρίς επιστροφή.
Έγινε φυγάς δοσμένος
για πάντα στη σιωπή.
Ό,τι του ‘χε απομείνει…

Εμπειρία Εκδοτική, 2003, 160 σελ.

Συγχώρεσα πολύ και με συγχώρεσαν άλλο τόσο – Δήμητρα Παπαδήμα

Δύο γυναίκες απόλυτα διαφορετικές στον τρόπο που μοιράζονται τη ζωή τους με τους άντρες, αναζητούν το δικό τους μερτικό στη συγνώμη. Κι αν η μία αισθάνεται πως δε χρειάστηκε ποτέ να δώσει λόγο για τις πράξεις της, η άλλη νιώθει πως όλα τα χρόνια σιωπηλά δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να συγχωρεί.
Ποια μπορεί να βγει νικήτρια στη ζωή;

Εμπειρία Εκδοτική, 2004, 208 σελ.

Ο δίκαρδος – Δήμητρα Παπαδήμα

Ο Ηλίας είναι ένα νόθο παιδί που γεννιέται σε ένα χωριό από έναν απαγορευμένο έρωτα και αφήνεται από τη μητέρα του να τον μεγαλώσει ένας βοσκός, ο Αστέριος. Αν και πρέπει να ζήσει μια ζωή μακριά από τους φυσικούς του γονείς, η μοίρα του καθορίζεται από ένα άλλο συνταρακτικό γεγονός: είναι δίκαρδος, στα στήθη του χτυπούν δύο καρδιές, εξίσου δυνατές, αλλά και διαφορετικές, με τη μία να επιθυμεί αυτό που η άλλη καταριέται.
Ο δίκαρδος Ηλίας βρίσκεται πάντα μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: οι γυναίκες που αγαπά αγγίζει ξεχωριστά καθεμία διαφορετικά συναισθήματα και ανάγκες στις καρδιές του. Ο ίδιος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη ζωή ανάμεσα στο χωριό και την πόλη, στη σιγουριά μιας ήρεμης καριέρας ζωγράφου ή στην μποέμ ζωή που του υπόσχεται περιπέτειες και εντάσεις. Και η ζωή του συνταράσσεται ακόμα περισσότερο από τις μοιραίες συναντήσεις με ανθρώπους που πιστεύει κανείς ότι δε θα συναντούσε ποτέ ξανά στη ζωή του: ο πατέρας του γίνεται ο καλύτερός του φίλος, και πεθαίνει χωρίς να αποκαλυφθεί ποτέ η σχέση τους· η μητέρα του, που απομακρύνεται από τη ζωή του με μια καινούργια σχέση και γάμο, είναι αυτή που θα αποτρέψει τη μοιραία ερωτική σχέση που πάει να δημιουργηθεί ανάμεσα στον Ηλία και την κόρη της από τη “νόμιμη” οικογένειά της.
Η ζωή του Ηλία είναι πάντα διχασμένη, πάντα κομμένη στα δύο, πάντα δοσμένη σε δύο καρδιές. Κι αν η μία καρδιά μπορεί να αντέξει, οι δύο μαζί ζητούν επίμονα να διαλέξει, να αποφασίσει, να χαράξει την πορεία σε κατεύθυνση μοναδική…

Εμπειρία Εκδοτική, 2006, 240 σελ.

Χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης συναισθήματος – Δήμητρα Παπαδήμα

«Ο Κρεμασμένος»
Η κάρτα με τις ευχές της πέφτει στο πάτωμα.
Είναι μισάνοιχτο το παράθυρο.
Ένας φτερωτός κλέφτης βολεύεται πάνω της.
Η υγρασία της τον καθηλώνει στην επιφάνειά της
κι ας είναι το παράθυρο μισάνοιχτο
κι ας καίει πυρκαγιά στο τζάκι
κι ας κρέμεται από το ταβάνι το σκοινί
κι ας αιωρείται ξεψυχισμένο το κορμί
αυτού που του ανήκε η κάρτα, η ευχή κι ο βόγκος.

Κέδρος, 2007, 47 σελ.

Η Εύα, ο Αδάμ και το μασημένο μήλο – Δήμητρα Παπαδήμα

Μήπως μας απορροφούν ολοκληρωτικά μόνο οι αταίριαστοι έρωτες;
Μήπως οι συμπτώσεις είναι οι κρυφές ανάγκες μας;
Μήπως ψάχνουμε το παραμύθι;
Και, από την άλλη, υπάρχουν μοιραίοι Άντρες και μοιραίες Γυναίκες στον Παράδεισο ή μόνο στην Κόλαση;
Και τι συμβαίνει όταν πέσουμε πάνω τους;
Τρώμε το μήλο μαζί τους ή μας δαγκώνει το φίδι;
Τα υπαρκτά πρόσωπα της αληθινής αυτής ιστορίας αναρωτιούνται, αναμετριούνται και πάνε γυρεύοντας.
“Μετά από αρκετό καιρό βρισκόμασταν οι τρεις μας, σε μοναχική διάταξη αλλά σε συντροφική παράταξη. Ας επικυρώναμε, λοιπόν, την ημερομηνία. Ακολούθησε το τσούγκρισμα των ποτηριών με περιεχόμενο το “Όσα πάνε κι όσα έρθουν” και “Άσπρο πάτο”. Ήμασταν ελεύθερες και συναισθηματικά χρεοκοπημένες. Είχαμε ξεπεράσει τα όριά μας και με πεισματάρικη αισιοδοξία βαδίζαμε για τα επόμενα”.

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2010, 368 σελ.

Απρόσκλητος καλεσμένος – Δήμητρα Παπαδήμα

ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥ
Η παντοδύναμη λέξη
είναι δημιούργημά του.
Γράφεται απλά και σύντομα.
Καθρεφτίζει την αγνότητα,
αλλά όταν ξεφεύγει απ’ το χαώδες στόμα του
ούτε οι καυτές ανάσες που σκορπίζει στο κορμί μου
ούτε το σάλιο που, φτύνοντάς με, μ’ αυλακώνει
δεν φτάνουν στην αλήθεια της πληγής μου.
Δείξε μου το βάθος, “μωρό μου”.

Γαβριηλίδης, 2013, 80 σελ.