Δημήτρης Κεραηλίδης

Αθεράπευτα ερΩτευμένη – Δημήτρης Κεραηλίδης

«Αθεράπευτα ερΩτευμένη». Θέλει και το «παλεύει» να γίνει ύμνος στη γυναίκα. Αποκλειστικά και μόνον για την γυναίκα γυναίκα. Και γιατί όχι; Και για εκείνους που αγαπούν την γυναίκα ΓΥΝΑΙΚΑ… Κι ύστερα;
Οι άντρες άντρες που πρέπει να είναι άντρες, αρκεί να θέλουν και να μπορούν να είναι άντρες. Και πριν την φύση τους και τις παροχές της σε αυτούς να είναι κύριοι. Ή μήπως…ΚΥΡΙΟΙ; Τα τελευταία χρόνια, τα πεζά Ελληνικά, ή τα άλλα Ελληνικά τα δήθεν και τάχα Ελληνικά, τελείωσαν τα …κεφαλαία!
Δεν χρειάζεται το τονισμένο γράμμα για να τονίσει την υπόσταση, του μέσα του ανθρώπου. Εκεί θέλει το κεφαλαίο σε πλήρη ερμηνεία. Ειδ’ άλλως η ερμηνεία των λέξεων παραμένει ερμηνεία. Η Μελίνα γυναίκα ΓΥΝΑΙΚΑ κι ο Αλκης άντρας που προσπαθεί να είναι ΑΝΤΡΑΣ και ΚΥΡΙΟΣ. Δυο άνθρωποι αθεράπευτα ερωτευμένοι; Εκείνη είναι σίγουρα «Αθεράπευτα ερΩτευμένη». Εκείνος όμως είναι αθεράπευτα …αθεράπευτος!
Κι εκείνη του τραγουδά…
«Ίσως κάποτε να καταλάβεις
Πόσο σε αγάπησα.
Όταν φύγω κι η καρδιά ματώσει
Τότε θα με θυμηθείς…
Τότε όμως δε θα μ’ έχεις
Κι απ’ τον πόνο δεν θ’ αντέχεις
Θα ΄ρθει κι η σειρά σου
Να μ’ αναζητάς».

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2017, 628 σελ.

Ζωή είναι θα περάσει – Δημήτρης Κεραηλίδης

Εκεί μπροστά η μητέρα.
Όχι απλά, μητέρα.
Μιά μητέρα …μητέρα!
Μητέρα, άντρας και γυναίκα μαζί, δύο σε ένα.
Να φωτίζεται από τις φλόγες της πυρκαγιάς. Ό,τι εκεί εμπρός της.
Του σπιτιού της.
Αυτού καθ’ αυτού του σπιτιού της που καίγεται.
Εκεί μπροστά στη φωτιά, μια μάνα, ένας γιός και η κόρη. Σαν από ασπρόμαυρη φωτογραφία βγαλμένη, κάπου μέσα μέσα, στη μεταπολεμική Ελλάδα. Τα χέρια που πριν λίγο …σκέφτηκαν μεγάλο κακό, τώρα ζουν κάτι άλλο.
Η Φλώρα με τα δυο από τα τρία παιδιά της, Την Ιφιγένεια και τον Ορέστη.
Κι ύστερα; Εκεί μαζί όλη η γειτονιά.
Κι εκεί, μαζί και το μεγάλο της μυστικό.
Οικογένεια, γειτονιά, σχέσεις, αγάπες, έρωτες, ξαναοικογένεια και ξαναγειτονιά.
«Ζωή είναι θα περάσει».
«Ζωή είναι θα περάσει», φωνάζει εκείνη, μα οι άλλοι; Άλλα.
Λέξεις, έννοιες, όροι, στιγμιότυπα.
Ύμνος στην οικογένεια. Ύμνος στη γειτονιά. Ύμνος στην αγάπη. Ύμνος στην φιλία. Ύμνος στον έρωτα. Ύμνος στην ελπίδα. Ύμνος στη ζωή.
Η Φλώρα κι ο Ρήγας, χώρια και μαζί… Χώρια, γιατί έτσι έπρεπε…
Την αγαπάει, όμως…
Τον αγαπάει, όμως…

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2018, 758 σελ.

Πόντια μάνα – Δημήτρης Κεραηλίδης

Να ξεπερνάς τον φόβο σου τον ίδιο εκεί και βράδυ αν θες. Τι κι αν δε θες; Ακούς καρδιά μου; Τι; Ψάχνεις τα χρώματα του φόβου; Έχει χρώματα ο φόβος; Έχει; Το κόκκινο της φωτιάς και του πόνου. Το άσπρο της ελπίδας. Το κίτρινο του μίσους. Το μπλε της ζωής. Το καφέ της γης. Το ροζ του έρωτα. Το μοβ των αυτοκρατόρων. Το άλλο μοβ, εκείνο του θανάτου. Και το… Τι; Φοβάσαι το μαύρο; Ναι. Το άλλο χρώμα του φόβου είναι το μαύρο. Ακούς καρδιά μου; Το μαύρο… Ακούς; Μείνε ακίνητη. Λίγο ακόμα και θα ζήσεις. Μη φοβάσαι το… μαύρο! Τ’ ακούς καρδιά μου; Ακούς καρδιά μου; Κι εκείνη, εκείνη τη νύχτα είχε το φόβο, μη φοβηθεί το μαύρο… Κι εκείνη. Εκείνη τη νύχτα φοβόταν μη και την πνίξει το μαύρο. Μη και την πνίξει ο ίδιος ο φόβος. Γιατί ο μόνος εχθρός της ήταν ο φόβος, του να ζήσει το μαύρο. Τον ίδιο τον… φόβο! Η μάνα, το παιδί, το άλλο παιδί. Ο ξεριζωμός. Ο θάνατος. Της είπαν το παιδί «σακάτικο» και πίσω να τ’ αφήσει… Να αφήσει πίσω το “κακό” και το καλό μαζί να πάρει… Κι εκείνη μάνα είναι… Θα τ’ αφήσει; Θα το πάρει; Τι θα γίνει με το “σακάτικο” πίσω που μένει; Και τ’ άλλο; Το καλό; Ποια η τύχη του στη μοίρα του Πόντου; Λάσπες, βρωμιά και στην ψυχή, ξεσπίτωμα σαν ζήσεις. Ναι. Η μοίρα όμως, δίνει στον καθένα ό,τι του πρέπει. Κι η Πόντια Μάνα, πάντα… ΜΑΝΑ! Κι ύστερα; Μια μάνα, δεν έχει δικαίωμα να φοβάται τον… φόβο, μια τέτοια μέρα. Μια Πόντια μάνα; Να αφήσει πίσω εκεί παιδί μια μάνα; Μια Πόντια μάνα.

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2019, 500 σελ.