Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Διαλέγω το λευκό – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Διαλέγω το λευκό είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής που πραγματεύεται τη συνειδητή επιστροφή στη χαρά και την αισιοδοξία. Η ψυχαναγκαστική εμμονή στη θλίψη, η καταστροφική αυτολύπηση κι η μηδενιστική θεώρηση του κόσμου περιγράφονται ως νοσηρές παγίδες της ψυχής. Το φως είναι υπαρκτό κι αποτελεί δικαίωμα του καθενός! Η χαρά δεν είναι παρά μια απόφαση! Το τέλμα της θλίψης είναι το λασπερό ναυάγιο που εγκλωβίζει την ψυχή και την πνίγει. Η άνοδος στο φως γίνεται θριαμβευτικά μέσα σε μια βροχή από λαμπερές σταγόνες.

ΔΙΑΛΕΓΩ
Διαλέγω το λευκό, το φρέσκο χιόνι
το άγραφο χαρτί μου που μουρμούριζε
την πόρτα που ξεκλείδωνε στο φως
πρωί Σαββάτου κι η καρδιά τρελά χτυπούσε.

Διαλέγω το κενό, το δίχως όνομα
το όνειρό μου που αδέσποτο γυρνούσε
το κρυφογέλιο των παιδιών στ’ άλικα χείλη τους
το νέο που δεν σκούριασε στα χέρια.

Κάθε ανείπωτο ζητώ κι αχαρτογράφητο,

αν μου δοθεί ποτέ η χάρη να διαλέξω.

Ποίηση, Ρώμη, 2022, 58 σελ.

Δρόμοι στη σκόνη – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Ποίηση, Κουκκίδα, 2021, 67 σελ.

Μνήμες της ρίζας – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Ποίηση, Κουκκίδα, 2020, 75 σελ.

Η τροχιά του βέλους – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Η ποθητή λύτρωση αργεί σ` αυτό το σύγχρονο Δράμα. Η ψυχή πρέπει να συρθεί από τις φοβερές Ερινύες μέχρι τις πύλες της κόλασης, να δοκιμαστεί στη φωτιά, να εξαγνιστεί, κι έπειτα καθαρή, πλυμένη στα δάκρυα να ανεβεί ξανά στο φως. Η θλίψη για τον ατελέσφορο έρωτα και οι ενοχές για το φοβερό έγκλημα τη στοιχειώνουν.
Τις νύχτες, οι σκιές ζωντανεύουν, αποκτούν μορφή και μάτια και τον κυκλώνουν. Γνωρίζουν καλά ποιος είναι και τι έκανε εκείνο το καταραμένο βράδυ. Είδαν το αίμα που χύθηκε άδικα απ` τα χέρια του…
Σ` αυτό το σύγχρονο Δράμα, ο άνθρωπος δεν είναι έρμαιο της μοίρας του. Του δόθηκε ελεύθερη βούληση και πρέπει να μάθει να τη χρησιμοποιεί σωστά. Κάποιες στιγμές είναι κρίσιμες και απαιτούν σύνεση. Όταν το βέλος πετάξει από τη χορδή σφυρίζοντας στον αέρα, δεν υπάρχει επιστροφή…

Νουβέλα, Όστρια Βιβλίο, 2018, 84 σελ.

Ο μέσα ήλιος – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

ΓΙΑ ΔΕΙΤΕ
Βαθιά βυθίζονταν τα δάχτυλα στη σάρκα σου
χάραζαν νέα μονοπάτια στον πηλό σου
μ`αφράτο χώμα και νερό, μ` αγάπη σ` έπλαθα
όμορφη να `σαι όσο καμιά και μες στο φως σου
να μένει η Άνοιξη εδώ, πάντα να παίζουνε
με τιτιβίσματα τρελά τα χελιδόνια
μες στ` ανοιχτά λιβάδια καταγάλανα
όνειρα-σύννεφα απαλά να ταξιδεύουν.
Ω, δείτε τώρα, δείτε όλοι την αγάπη μου
με τα γυμνά της πόδια στη βροχούλα
πώς χορεύει
πώς μου υφαίνει τραγουδάκια, πώς κεντά
με τα χεράκια τα λευκά της παραμύθια.

Ποίηση, Εντύποις, 2018, 86 σελ.

Μικρή περιήγηση – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Πέσε βροχή, πέσε απαλή πάνω απ’ τις έγνοιες μου
Πέσε απαλή, σαν μουσική που ξεμακραίνει
Αγνή και άγια σαν εικόνα μυστική, απόμακρη
Φίλων που χάθηκαν στο χθες, φίλων που θα ‘ρθουν.
Πέσε βροχή σαν δάκρυ που κυλά
Ζεστό στο τζάμι στα κλειστά πορτόφυλλα
Μέσα στα διάπλατα ματάκια των παιδιών, μες στα μικρά
Χεράκια π’ αγκαλιάζουν το παιχνίδι.
Σίμωσε λίγο ακόμη, σίμωσε
Φανάρι τ’ ουρανού, γλυκό φεγγάρι
Πάνω απ’ τα δέντρα, τα νερά που πρασινίζουνε
Βαθιά κι ακίνητα, γαλήνια μαγεμένα.
Δ.Π.

Ποίηση, Εντύποις, 2017, 60 σελ.

Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Με ψίθυρους αχνούς, στο φως στο έρεβος
αθόρυβα περπάτησα στον κόσμο
μακριά απ`τις κραυγές που με πληγώνανε
μα τώρα δες, μες στη σιωπή πόσο μερώνω
σαν παίζει μουσική γλυκιά και νιώθω έτοιμος
να βγω στα γνώριμά μου μονοπάτια
σαν το παιδί που αλητεύει και ξεχάστηκε
ολημερίς στο γέλιο, στο παιχνίδι.

Ποίηση, Εκδόσεις Πηγή, 2016, 48 σελ.

Νυχτοπερπατήματα – Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Ο πρωταγωνιστής, o Φάνης Παπασταύρος, ένας ανεκδιήγητος νεαρός, αφηγείται σε πρώτο
πρόσωπο τις παράξενες περιπέτειές του που είναι για γέλια και για κλάματα. Ο Φάνης τη μέρα λουφάζει, αλλά τη νύχτα… “ανθίζει”! Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει ή να τον χαρακτηρίσει, καθώς είναι ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα…

Νουβέλα, 24 γράμματα, 2016, 60 σελ.