Έζησε στην Κέρκυρα, στη Μυτιλήνη και στα Ιωάννινα. Σπούδασε κοινωνική ανθρωπολογία και λαϊκό πολιτισμό. Μένει στην Αθήνα και εργάζεται ως μεταφραστής αγγλικών κειμένων. Συντονίζει το σεμινάριο δημιουργικής γραφής “Από την αυτοθεραπεία στη λογοτεχνία”. Ο “Σπασμός” (εκδ. Νεφέλη) είναι το πρώτο του βιβλίο. Τον Δεκέμβριο του 2011 τιμήθηκε με μία από τις τρεις τιμητικές υποτροφίες συγγραφής που απονεμήθηκαν κατά τη διάρκεια του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, που διοργάνωσε το ΕΚΕΒΙ.
Σπασμός (2011), Νεφέλη
Χώματα (2014), Νεφέλη
Η ανάγκη του να είναι κανείς βάρβαρος (2020), Ο Μωβ Σκίουρος
Θεατρικά έργα
Πώς είναι να γυρνάς (2014), Poema
Γύρω από τη φωτιά (2016), Fairead
Συλλογικά έργα
Όσο κρατάει ένας καφές… (2007), Ιδιωτική Έκδοση
Πώς είναι να γυρνάς (2014), poema
Βραβεία-Διακρίσεις
Τιμητική Διάκριση-Υποτροφία Συγγραφής Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών ΕΚΕΒΙ (2011)
Η ανάγκη του να είναι κανείς βάρβαρος – Δημήτρης Τανούδης
Μυθιστόρημα
… Ξαπλωμένα στο γρασίδι και προστατευμένα από τις τέντες, τα παιδιά μάθαιναν τις βασικές αρχές των μαθηματικών ή τον τρόπο ανάγνωσης της γλώσσας. Δεν υπήρχε βέβαια λόγος για να διδαχτούν τη γραφή. Αρκούσε πάντα να γνωρίζει κανείς πώς να μιλάει. Αρκούσε να μπορεί να διαβάζει τις πλάκες όπου χαράζονταν οι αποφάσεις.
Ούτε κι εγώ ένιωθα την ανάγκη να καταγράφω τη σκέψη μου. Αντί της γραφής, προτιμούσα πάντα την ανάγνωση. Και κατά βάθος, ούτε την ανάγνωση. Αν αυτό ήταν εφικτό, θα προτιμούσα τη γλώσσα που ακουγόταν τώρα από τις τέντες των παιδιών.
Εκτός απ’ τις κανονικές λέξεις, τα παιδιά μαθαίνουν λέξεις χωρίς κανένα νόημα, λέξεις φτιαγμένες από ασυνάρτητες συλλαβές. Οι Γεννήτορες δημιούργησαν αυτές τις λέξεις σαν κάποιο είδος ενήλικου παιχνιδιού, μόνο και μόνο για την ακουστική απόλαυση που τους πρόσφεραν. Κι εμείς, η δεύτερη γενιά μας, αρχίσαμε να μαθαίνουμε τις λέξεις στα παιδιά, ελπίζοντας ότι θα τις χρησιμοποιούν στους δημόσιους χώρους και θα κάνουν έτσι πιο χαρούμενες τις ζωές μας. Δυστυχώς όμως, τα παιδιά έχουν την τάση να τις ξεχνούν. Ο άνθρωπος λησμονεί όσα δεν γίνεται να του φέρνουν τροφή και συντρόφους…
Μυθιστόρημα, Ο Μωβ Σκίουρος, 2020, 152 σελ.
Χώματα – Δημήτρης Τανούδης
Πηγαίναμε σαν να ήταν το μέρος αυτό γυρισμός των ανθρώπων. Μας τραβούσε μια έλξη και τα πόδια βάδιζαν χωρίς να βλέπουν τα μάτια. Κι ήταν ο τόπος όλων των νεκρών ανθρώπων. Μεγάλος, θεόρατος τύμβος. Και πιστέψαμε. Πως είναι το κάλεσμα των υπόγειων νεύρων που οδηγούσαν το πέλμα. Φτάσαμε όλοι την ώρα που είχε ανέβει ψηλά η σελήνη. Οι τόποι και τα δέρματα και τα μάτια. Σαν μια σύγκλιση καταιγίδων. Αλλά γαλήνια. Αλλά υπέροχη. Φύλλα σε δίχτυ που ‘κλεινε γύρω κι από μέσα εμείς. Και κάτω από μας ένα απέραντο σπείρωμα μ’ ατέλειωτα νεύρα.
Η κορφή του σαν τραγίσιο κεφάλι. Κι από πάνω το χιλιόχρονο ρόδο. Και στα μέσα του κατέβαινε ένα χωνί, όλο πιο λεπτό, φουσκώνοντας και αδειάζοντας σαν απ’ τον ίλιγγο μιας ενέργειας που δεν ξαποσταίνει γιατί απ’ αυτήν μηρυκάζει ο κόσμος. Τη φανταζόμασταν κατακλυσμένη. Λευκά παρακλάδια σε κόκκινο χώμα. Και την αισθανόμασταν να παφλάζει. Άνοιγε λίγο το φτέρωμα και τα πτερύγια τρεμοπαίζαν μέχρι την άσπρη ουρά της. Ήταν μια μήτρα στο σχήμα του ζώου. Θαμμένη στους παλιούς σκελετούς των ανθρώπων.
Μυθιστόρημα, Νεφέλη, 2014, 248 σελ.
Σπασμός – Δημήτρης Τανούδης
στη γη εκείνη
δεν υπήρχαν
καιρικές μεταβολές ούτε
εποχιακοί κύκλοι, υπήρχε μόνο
ο τεχνητός ουρανός ενός γιγάντιου
αυγού, υπήρχε μόνο ένας νεφελοσκεπής
θόλος, διάσπαρτος από ψηφίδες που λαμπύριζαν σαν
ουράνια βλεφαρίσματα,
ΣΠΑΣΜΟΣ
κι έτσι το βραδινό σούρουπο περνούσε στο πρωινό χάραμα δίχως να παρεμβάλλεται άλλη διάσταση φωτός ανάμεσα τους, ακολουθώντας ένα σχεδιασμένο φεγγοβολημα που εκτεινόταν σε μια ποικιλία από γκρίζες ανταύγειες, μια σκιά που έφθινε σε φως και ένα φως που παράλλαζε σε σκοτάδι, ένα πελώριο πινέλο, κρεμασμένο απ’ το μάτι του ουρανού, που περιστρεφόταν ανάμεσα σε δυο παλέτες με αποχρώσεις του γκρίζου, βάφοντας την επιφάνεια της γης και τα πρόσωπα των ανθρώπων με την ωχρή αμφιλύκη μιας απέραντης άνοιξης.
Μυθιστόρημα, Νεφέλη, 2011, 125 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ο Μωβ Σκίουρος, Νεφέλη
