Φάνυ Κουντουριανού-Μανωλοπούλου

… Αν είχα τότε ανοίξει την συνειδητότητά μου, τόσο ώστε να νοιώθω την απέραντη αγάπη του Θεού, δεν θα αισθανόμουν τόση μοναξιά και δεν θ άφηνα τόσο από τον χρόνο μου να βουλιάζει στο τέλμα. Αν είχα καταληφθεί από έρωτα τυραννικό για τον Θεό, κάθε άλλη κοσμική τυραννία θα είχε εξουδετερωθεί και θ απολάμβανα τη χαρά της χάρης Του υπομένοντας χωρίς να ταράσσομαι. Ήμουν όμως βυθισμένη σε θλίψεις χωρίς νόημα. Έπρεπε να πιάσω πάτο για ν αποκολληθώ από τις κοσμικές ματαιότητες που «υψηλά τριγύρω μου έστησαν τείχη», να τα υπερπηδήσω και να δω έξω από αυτά το θαυμαστό κόσμο που υπήρχε, να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν κομμάτι αυτού του κόσμου σε μια απέραντη αλυσίδα αλληλεπίδρασης κι αδελφοσύνης…

Μυθιστόρημα, Αρμός, 1999, 139 σελ.

Η αγάπη κινεί αόρατα νήματα που κλώθουν το υφάδι της ζωής μας. Αν σπάσουν, χάνουμε τον ρυθμό και την αρμονία, καταντούμε άψυχες μαριονέτες. Η Ρήνα, η Αυγή, η Εύα, ο Φώτος, τέσσερα αδέλφια, τέσσερις ανόμοιοι χαρακτήρες, τέσσερις διαφορετικές πορείες ζωής. Κοινός παρανομαστής, η αγάπη. Όπου εκείνη είναι στρεβλή, εμπαθής, φίλαυτη προκαλεί αδικίες, πάθη, δυστυχία, ζωές ανεμοδαρμένες, σαθρές, αδικαίωτες. Όπου είναι μακρόθυμη, θυσιαστική, ανιδιοτελείς, πλάθει ζωές ειρηνικές, περιχωρητικές με νόημα και ουσία, καθαιρεί από τα πάθη, κατακλύζει την ύπαρξη, την αναγεννά φωτεινή κι αιώνια, την αφθαρτίζει.

Μυθιστόρημα, Ιανός, 2000, 456 σελ.

Πριν εικοσιπέντε χρόνια στη Θεσσαλονίκη, τέσσερις νεαρές φοιτήτριες του Αριστοτελείου με τον ήλιο της προσμονής στα φωτεινά τους μάτια και την αγωνιστικότητα στην καρδιά και τέσσερις φοιτητές με την ορμή της νιότης στην αναζήτηση της αλήθειας, ντυμένοι τα οράματα για τις μεγάλες υπερβάσεις, πρόθυμοι να γίνουν παρανάλωμα του πάθους τους, συναντώνται, ερωτεύονται παράφορα, παντρεύονται και οι σχέσεις τους περιπλέκονται, συμπλέκονται και διαπλέκονται σε σχέσεις στοργής, σχέσεις οργής. Το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης ευτέλειά τους.
Φόντο η πολιτική, τα όνειρα και τα οράματα, οι διαψεύσεις και το ξαναγέννημα της ελπίδας, ο αναπροσανατολισμός των στόχων, το καινούργιο αρμένισμα, η διεύρυνση της συνειδητότατης, η εσωτερική επίγνωση, η ωριμότητα, η πίστη, η αγάπη…

Μυθιστόρημα, Μάτι, 2003, 192 σελ.

Ένα γύρω καθώς προχωρούσαν εικόνες χαλασμού, εγκατάλειψης, φρίκης. Σπίτια χάνονται φαγωμένα από τις βόμβες του κυβερνητικού στρατού, παραπέρα σπίτια καμένα από τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού. Τις επιδρομές των μεν ακολουθούσαν οι λεηλασίες των δε, αντίποινα, αρπαγές, εμπρησμοί σπιτιών, ληστείες, βιασμοί, βασανισμοί, δολοφονίες, ξεκλήρισμα οικογενειών, καταδυνάστευση, τρομοκρατία, απειλές κι εκφοβισμοί, τυραννία, κι από τους μεν κι από τους δε. Κι ο λαός περιδεής, καταπτοημένος να λουφάζει και να ζαρώνει ή να φανατίζεται με τη μια ή την άλλη παράταξη αρκεί να έχει την επίπλαστη ασφάλεια του ενταγμένου και πάντως να βλέπει τη βούληση του να φαλκιδεύεται με την τρομοκρατία. Και το μίσος, ο μεγάλος πρωταγωνιστής, να ‘χει αφανίσει το καλό, το ωραίο, την αλληλεγγύη, την χωρίς όρους αγάπη. Όλα υπηρετούσαν το κακό. Τη σκοτεινή όψη της ανθρώπινης ψυχής. Κι αυτή να υποφέρει γιατί στην ανθρώπινη ψυχή δεν αρέσει η καταστροφή, το ξεθεμελίωμα. Της αρέσει η τάξη, αρμονία, η δημιουργία.

Μυθιστόρημα, Μάτι, 2004, 208 σελ.

Μάης του ’68 στο Παρίσι. Ο ήρωας, ένας Έλληνας φοιτητής, εμπνευσμένος ζωγράφος, ζει την απογείωση ενός φλογερού έρωτα και μιας αυθόρμητης επανάστασης. Ώσπου, στο ψυχορράγημα του Μάη, ήλθε εν ριπή οφθαλμού η ανατροπή κι έγινε αθέλητος θύτης σ’ ένα φονικό που σφράγισε τη ζωή του.

Αναζήτησε την αλήθεια κι εκείνη τον απελευθέρωσε. Ύστερα τη μεταλαμπάδευσε και στους άλλους. Άγρευε ανθρώπους που αλιεύονταν στη σαγήνη της ανδρείας ψυχής του, της μακρόθυμης και φωτεινής. Τους τύλιγαν, σαν αόρατα μαγνάδια, με γητειές ανομολόγητες, το λαμπερό του πρόσωπο, η γαλήνια, ιλαρή, διαλλακτική και προσηνής του παρουσία, η γενναιοφροσύνη κι η ανιδιοτέλειά του, ο όλος άνθρωπος που είχε γίνει ένσαρκη αγάπη.

Ξεκίνησε ως θηρευτής της ηδονής, πέρασε μέσα από το καμίνι της ενοχής, από την κόλαση του πόνου, κι έγινε ο γητευτής.
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών

Μυθιστόρημα, Αρμός, 2008, 199 σελ.

Η διαίσθησή της της φανέρωνε με μια γρανιτένια βεβαιότητα ότι δεν έσφαλλε. Ακόμη κι αν ο άνδρας που οδυρόταν και μοιρολογούσε πάνω στο πατημένο, σφιχτό χώμα της το αρνιόταν, εκείνη θα πίστευε στη διαίσθησή της. Αλλά ο Ορχάν δεν το αρνήθηκε. Ύψωσε το καταμουσκεμένο του πρόσωπο, το απελπισμένο του βλέμμα, της έγνεψε καταφατικά, άνοιξε τα χέρια του όπου εκείνη χώθηκε αστραπιαία και της εξομολογήθηκε με φωνή τραυματισμένη, που την τράνταζαν ακόμη οι λυγμοί ότι η Αία ήταν η μοναδική αγάπη της ζωής του και δεν μπορούσε ν’ αντέξει τον αδόκητο χαμό της. Κάθονταν εκεί, αγκαλιασμένοι πάνω στη σκληρή γη και μιλούσαν κι έκλαιγαν με κοφτούς, σπαραξικάρδιους λυγμούς και θρηνούσαν κι έδιναν αμοιβαίες εξηγήσεις και πάλι αναλύονταν σε δάκρυα που έρρεαν αστείρευτα για ώρες.

Μυθιστόρημα, Επιφανίου Ηλίας, 2010, 285 σελ.

Με φόντο την πόλη της Θεσσαλονίκης, οι δρόμοι οχτώ νεαρών φοιτητών -τεσσάρων αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών- διασταυρώνονται τυχαία και μεταξύ τους αναπτύσσονται σχέσεις ζωής που τα επόμενα εικοσιπέντε χρόνια που θα ακολουθήσουν, μέλλει να εξελιχθούν σε σχέσεις που αμφιταλαντεύονται επικίνδυνα ανάμεσα στην στοργή και την οργή.
Από ιδεαλιστές, με όραμα και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, μεταμορφώνονται σε εργαζόμενους συζύγους, ανταγωνιστές. Χάνουν πολλές φορές τον δρόμο τους και πρέπει να δώσουν αγώνα για να ξαναμπούν σε αυτόν. Να θυμηθούν ποιοι ήταν, για τι πάλευαν, τι έχασαν και τι μπορούν να πάρουν πίσω.
Πολιτικές ιδέες που καταρρέουν, φιλίες που δοκιμάζονται, ζωές που φτάνουν στα άκρα και τα όριά τους για να ανακαλύψουν οι ήρωες τον πραγματικό τους εαυτό αλλά πάνω απ’ όλα, πως ότι κι αν έκαναν, αυτό που δεν έσβησε ποτέ από μέσα τους, ήταν η αγάπη.

Μυθιστόρημα, Μάτι, 2013, 200 σελ.

«Οι πατριώτες» είναι ένα μυθιστόρημα-ποταμός, του οποίου ο χρονικός ορίζοντας εκτείνεται σε έναν ολόκληρο αιώνα, από τα τέλη του 19ου έως τα τέλη του 20ού. Ο χώρος είναι η Πιερία με τα αγάννιφα όρη της, η Κατερίνη, που από θλιβερή τουρκόπολη των στενόδρομων και των λασπότοπων, μετεξελίσσεται σε όμορφη πόλη δομημένη σε πολεοδομικό σχεδιασμό, αλλά και όλη η Ελλάδα και όχι μόνο.
Οι ήρωες αυθεντικοί, μορφές αρχετυπικές, ζουν το «τραύμα», τη συγκλονιστικότερη για τον ελληνισμό ιστορική περίοδο και διελαύνουν προς το μέλλον τους με την Ιστορία πανταχού παρούσα να καταπίνει ζωές. ‘Αλλοι μέσα στον στρόβιλο των γεγονότων αποδύονται απλώς σ’ έναν αγώνα επιβίωσης κι άλλοι σ’ έναν αγώνα πλέριας ζωής, προσφοράς κι αυτοθυσίας, καθώς επιχειρούν να πηδήσουν πάνω από τον ίσκιο τους. Η συγγραφέας εισβάλλει στον γεωμετρικό χώρο της ψυχής τους κι εξιστορεί τους πολύτροπους δρόμους της πολύπαθης ζωής τους, ενώ συγχρόνως εξερευνά τις ρωγμές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, σκιαγραφεί πτυχές της ανθρώπινης καρδιάς, ανιχνεύει τα όρια του ανθρώπινου είναι, συγκατανεύει στην οδύνη και στην ομορφιά.

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2015, 494 σελ.

Στην αρχαία γη του βαθύστερνου Εύξεινου Πόντου, στην Αμισό, στην Τραπεζούντα, στα αγέρωχα Κολχικά βουνά, στη φημισμένη Έφεσσο των αιώνων, στη Σμύρνη την ονειρεμένη και αξιοδάκρυτη, στο Αφιόν Καραχισάρ, στην Αλμυρά Έρημο, στον Σαγγάριο ποταμό, στα βάθη της Ανατολίας αλλά και στην αρχόντισσα Θεσσαλονίκη, διαδραματίζεται η ιστορία αυτή. Ο χρόνος της αρχίζει από το 1912 και την έναρξη των νικηφόρων βαλκανικών πολέμων και λήγει λίγο χρόνο μετά τον Αύγουστο του 1922 και την κατάρρευση του αχανούς ελληνικού μετώπου, που εκτει­νό­ταν από την Κίο της Προποντίδας ως τη δεξιά όχθη του Μαιάνδρου. Η μικρασιατική εκστρατεία του 1919, οι περιφανείς νίκες των Ελλήνων στα βάθη της Μικράς Ασίας κι ύστερα η ήττα, η αιματοβαμμένη υποχώρηση της ελληνικής στρατιάς, η εγκατάλειψη των Ρωμιών της Μικρασίας στις ορδές του μανιασμένου τουρκικού όχλου, η απώλεια πανάρχαιων κοιτίδων πολιτισμού ελληνικού, όπου αναπτύχθηκαν ο στοχασμός κι ο λόγος, συνιστούν “το τραύμα”, τη μεγαλύτερη καταστροφή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία: ένα χαίνον τραύμα στο σώμα της Ελλάδας.

Οι ήρωες του μυθιστορήματος άλλοι πολεμούν στις απρό­σβατες κατάδρυμες πλαγιές των Ποντικών Άλπεων ή βρίσκουν καταφύγιο πάνω στην παρθενική ασπιλοσύνη των κορυφών τους, άλλοι προελαύνουν νικητές ως τον Σαγγάριο, κάποιοι μαρτυρούν οικτρά στα αμελέ ταμπουρού και στις μετατοπίσεις των γυναικόπαιδων από τα παράλια προς την ενδοχώρα, όπου το ταξίδι ήταν ο θάνατος, κάποιοι περιγελούν τον Χάρο κι άλλοι του παραδίδονται άκοντες. Ποταμοί αιμάτων και δακρύων, γόοι και κοπετοί, εκατόμβες νεκρών. Η Ιστορία, μια μαινόμενη θύελλα, που επιχειρεί να τους καταποντίσει, αλλά εκείνοι ορθώνουν ανάστημα, ζουν πλέρια, ερωτεύονται, παντρεύονται, μάχονται παράφορα για τις αξί­ες που πιστεύουν ή απαντέχουν καρτερικά και πάντως όλοι τους κατα­ξιώνουν την ύπαρξή τους.

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2017, 176 σελ.

Στην εξωτική Μαδαγασκάρη, στην ορθόδοξη Ιεραποστολή της Αλασούρα, κοντά στην πρωτεύουσα Ανταναναρίβο, όπου Έλληνες εθελοντές συγχρωτίζονται με τους Ιθαγενείς, τους απολησμονημένους της γης, σε μια αγαπητική αλληλοπεριχώρηση και επικουρούν στο έργο του Επισκόπου Ιγνατίου, διαδραματίζεται αυτή η ιστορία. Σ’ αυτό το περιβάλλον, όπου ανθίζει η έμπρακτη αγάπη, η «περιεκτική», γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας, εμποδισμένος όμως από τις αντίξοες συγκυρίες. Αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα, ενοχές, αίσθηση χρέους αλλά και θαλπωρή και ευδία της καρδιάς, μακαριότητα και αμεριμνησία της ψυχής, αίσθημα πληρότητας και ευδαιμονίας. Ο έρωτας, ο όλβος του απολύτου…

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2018, 165 σελ.