Ζωρζ Σιμενόν (1903-1989)

Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν – Georges Simenon

Σε ό,τι αφορά προσωπικά τον Kέες Πόπινγκα, πρέπει κανείς να παραδεχτεί ότι στις οκτώ η ώρα το βράδυ υπήρχε ακόμη χρόνος, καθώς το πεπρωμένο του δεν είχε ακόμη καθοριστεί. … Θα σήκωνε τους ώμους του με αδιαφορία αν του έλεγαν ότι η ζωή του θα άλλαζε απότομα και ότι αυτή η φωτογραφία, που βρισκόταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και τον έδειχνε όρθιο στο κέντρο της οικογένειάς του, με το χέρι του νωχελικά ακουμπισμένο στη ράχη μιας καρέκλας, θα δημοσιευόταν σε όλες τις εφημερίδες της Eυρώπης.

Tέλος, αν είχε ψάξει μέσα του, με πλήρη συνείδηση, για να βρει τί θα μπορούσε να τον προδιαθέσει για ένα ταραχώδες μέλλον, σίγουρα δεν θα είχε σκεφτεί τη φευγαλέα εκείνη, σχεδόν ένοχη συγκίνηση, που τον συγκλόνιζε όταν έβλεπε να περνούν τρένα, κυρίως νυχτερινά, με κατεβασμένα τα στόρια που σκέπαζαν το μυστήριο των επιβατών.

H ζωή του ήρωα του μυθιστορήματος ανατρέπεται από τη μια στιγμή στην άλλη, όταν ανακαλύπτει ότι το αφεντικό του ετοιμάζεται να εξαφανιστεί αφήνοντας να πιστέψουν στην αυτοκτονία του. Γίνεται άλλος άνθρωπος. Kι αρχίζει μια περιπλάνηση απ’ το Άμστερνταμ στο Παρίσι με απροσδόκητες εξελίξεις, προσπαθώντας να εκδικηθεί για τη μέτρια ζωή του και να αφεθεί στην ηδονή του εγκλήματος.

O Zωρζ Σιμενόν, ο άνθρωπος με τα 400 βιβλία(!), πρόσωπο της υπερβολής, ιδιοφυής συγγραφέας, πατέρας του περίφημου Mαιγκρέ και ενός σημαντικού συγγραφικού έργου, παραμένει ένας από τους μεγάλους συγγραφείς του 20ού αιώνα.

Το μυθιστόρημα “Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν” γράφτηκε την άνοιξη του 1937, και πρωτοδημοσιεύτηκε σε σαράντα συνέχειες στην εφημερίδα “Petit Parisien” με τίτλο “Popinga a tue”. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1953 με τίτλο “The Man Who Watched Trains Go by” (στις ΗΠΑ: “The Paris Express”), με τον Claude Rains στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: L’ homme qui regardait passer les trains

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2021, 306 σελ.

Το λιμάνι στην ομίχλη – George Simenon

Εξαφανισμένος εδώ και έξι εβδομάδες, ο καπετάνιος Υβ Ζορίς περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού πάσχοντας από αμνησία. Η αστυνομία διαπιστώνει ότι έχει δεχθεί πρόσφατα μια σφαίρα στο κεφάλι και ότι το τραύμα του το φρόντισε κάποιος ειδικός. Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ τον συνοδεύει στο λιμάνι του Ουιστρεάμ, όπου ο καπετάνιος ζούσε με την υπηρέτριά του. Λίγο μετά την άφιξή τους, ο Ζορίς δολοφονείται. Ο Μαιγκρέ αρχίζει να ερευνά το λιμάνι της μικρής πόλης, που τη σκεπάζει η ομίχλη, και τους ανθρώπους της, που κρατούν το στόμα τους κλειστό, είτε πρόκειται για ναυτικούς όπως ο Μεγάλος Λουί είτε για πλούσιους αστούς όπως ο Ερνέστ Γκρανμαιζόν. Κι όμως είναι βέβαιος ότι αυτοί γνωρίζουν. Πεισματωμένος, ανακαλύπτει ορισμένα στοιχεία, αλλά δεν καταφέρνει να ενώσει τα νήματα που συνδέουν τον Γκρανμαιζόν, τον Νορβηγό, τον Μεγάλο Λουί και τον Ζορίς. Όμως εκείνοι νιώθουν ότι ο επιθεωρητής πλησιάζει την αλήθεια.

Η δωδέκατη ιστορία του επιθεωρητή Μαιγκρέ εκδόθηκε το 1932 και εκτυλίσσεται σε ένα λιμάνι όπου «αυτοί που δεν λένε ψέματα, παρόλο που γνωρίζουν κάτι, σιωπούν» και το κρύβουν. Σε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά μυθιστορήματά του, όπου η σιωπή και η ομίχλη αποτελούν κεντρικά στοιχεία της υπόθεσης, ο Σιμενόν δημιουργεί μια ιστορία διάχυτης αβεβαιότητας συναρμολογώντας μέχρι το τέλος μια αλληλουχία δραματικών γεγονότων.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Le port des brumes

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2020, 272 σελ.

Ο πάτος του μπουκαλιού – Georges Simenon

Ένα “σκληρό μυθιστόρημα” του Σιμενόν από την αμερικανική περίοδο του βίου του.

Δύο αδέλφια, που έκαναν διαφορετικές επιλογές και ακολούθησαν άλλη πορεία στη ζωή τους – ο ένας έγινε πετυχημένος δικηγόρος και κτηματίας, ο άλλος, που έζησε στη φτώχεια, σκότωσε και δραπέτευσε απ’ τη φυλακή-, βρίσκονται μέσα σε μία αποχαλινωμένη φύση και έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο με όρους αρχαίας τραγωδίας.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2020, 240 σελ.

Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα – Georges Simenon

Ο Σιμενόν στήνει στο παρόν μυθιστόρημα μία από τις συγκλονιστικότερες και πιο λεπτές περιγραφές της συμπεριφοράς ενός σήριαλ κίλλερ στο Παρίσι του 1955. Πέντε νέες γυναίκες δολοφονούνται στο διάστημα ενός εξαμήνου, στην ίδια γειτονιά της Μονμάρτρης. Πραγματικός εφιάλτης για τον επιθεωρητή Μαιγκρέ και τους συνεργάτες του στο Εγκληματολογικό. Και ο κόσμος ζει αναστατωμένος, μέσα στον τρόμο, ανήσυχος με τα δημοσιεύματα και τις εικασίες του Τύπου.
Ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία με τον Μαιγκρέ, Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα έγινε ταινία το 1958 από τον Jean Delannoy με τον Jean Gabin στο ρόλο του επιθεωρητή. Ξαναγυρίστηκε το 2016 με πρωταγωνιστή τον Rowan Atkinson.

Η ιστορία αυτή μπορεί να διαβαστεί παράλληλα με τους “Δαίμονες του πιλοποιού”, ένα από τα σπουδαία “σκληρά μυθιστορήματα” του Σιμενόν, χωρίς τον Μαιγκρέ, που πραγματεύεται και αυτό έναν κατά συρροή δολοφόνο.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2019, 224 σελ.

Οι δαίμονες του πιλοποιού – Georges Simenon

“Ήταν 3 Δεκεμβρίου. Η βροχή δεν είχε σταματήσει στιγμή. Πέρασαν ακριβώς είκοσι μέρες, από τις 13 Νοεμβρίου, τη μέρα του συμβάντος, κι άλλο ένα πελώριο 3 στο ημερολόγιο – τότε δολοφονήθηκε η πρώτη ηλικιωμένη γυναίκα, κοντά στην εκκλησία Σαίν-Σωβέρ, λίγα βήματα πέρα απ’ το κανάλι.

“Με θεωρείται τρελό, μανιακό, διεστραμμένο (τον είπαν μάλιστα και σεξουαλικά διεστραμμένο ενώ καμιά απ’ τις ηλικιωμένες γυναίκες δεν είχε βιαστεί). Κάνετε λάθος. Είμαι ένας άντρα με απόλυτα σώας τας φρένας. “Αν οι πράξεις μου δεν σας φαίνονται φυσιολογικές, είναι επειδή δεν γνωρίζετε. Και, δυστυχώς, για τη δική μου προσωπική ασφάλεια, δεν μου επιτρέπεται να σας ενημερώσω. Θα καταλάβετε. Υπάρχουν επτά γυναίκες στον κατάλογο και ο αριθμός δεν καθορίστηκε τυχαία. Δρω πολύ λογικά, γιατί πρέπει. Θα το αντιληφθείτε μετά το θάνατο της έβδομης. Γιατί μετά δεν θα συμβεί τίποτα. Η Λα Ροσσέλ θα ξαναβρεί την ηρεμία της”.

Στην παραθαλάσσια κωμόπολη Λα Ροσσέλ έχουν δολοφονηθεί με στραγγαλισμό έξι γυναίκες. Η πόλη ζει μέσα στον τρόμο. Ο πιλοποιός Λεόν Λαμπέ ζει πάνω από το καπελάδικό του. Είναι ένας ευυπόληπτος πολίτης που δεν δημιουργεί υποψίες. Περνάει ανενόχλητος όλα τα μπλόκα της αστυνομίας. Συχνάζει στο Καφέ ντε Κολόν κάθε βράδυ, όπου συναντά τον γιατρό, τον γερουσιαστή, τον αστυνομικό επιθεωρητή και άλλους, που παίζουν μπρίτζ. Προκαλεί έναν νεαρό ασκούμενο δημοσιογράφο της τοπικής εφημερίδας, στέλνοντας ανώνυμα σημειώματα όπου αναγγέλλει τους φόνους του. Στραγγαλίζει με μια χορδή βιολοντσέλου, όπου έχει δέσει δύο ξυλαράκια στις άκρες της. Ο μόνος που έχει καταλάβει ότι ο κύριος Λαμπέ είναι ο δολοφόνος είναι ένας ραφτάκος από την Αρμενία, που κατοικεί απέναντί του. Και παίζουν ένα παιχνίδι γάτας με το ποντίκι.

Πρόκειται για ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά μυθιστορήματα του Σιμενόν, με τη βαθιά ανατομία της κοινωνίας της γαλλικής επαρχίας. Ο Κλωντ Σαμπρόλ έκανε μία από τις ωραιότερες μεταφορές βιβλίου του Σιμενόν στον κινηματογράφο, το 1982, παίζοντας με αναφορές στην ‘Ψυχώ’ του Χίτσκοκ. Πρωταγωνιστούν ο σπουδαίος ηθοποιός Μισέλ Σερρώ, που μεταφέρει όλη την κοινοτοπία, τη ρηχότητα και τη μετριότητα του δολοφόνου, και ο Σαρλ Αζναβούρ, θαυμάσιος στο ρόλο του ράφτη Κασουντάς.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2019, 246 σελ.

Τα υπόγεια του Ματζέστικ – Georges Simenon

Μια έρευνα του επιθεωρητή Μαιγκρέ


Όμως μέσα σ’ αυτό το ντουλάπι υπήρχε ένα πτώμα που πρέπει να το τοποθέτησαν εκεί όρθιο και σιγά σιγά να δίπλωσε στα δύο. Ανήκε σε μια γυναίκα περίπου τριάντα χρόνων, πολύ ξανθιά -βαμμένη ξανθιά-, που ήταν ντυμένη με ένα λεπτό, μάλλινο, μαύρο φόρεμα.

Ο Ντονζ δεν φώναξε. Ιδιαίτερα χλομός, πλησίασε το γυάλινο κλουβί του Ραμιουέλ και έσκυψε στο γκισέ για να του μιλήσει.
– Ελάτε να δείτε…
Ο λογιστής τον ακολούθησε.

Υπάρχε το Παρίσι της αφθονίας και των εκλεπτυσμένων τρόπων. Υπάρχει και αυτό των μελαγχολικών πρωινών και των εξουθενωμένων ζευγαριών. Ο Προσπέρ Ντονζ, υπάλληλος στο ξενοδοχείο Ματζέστικ, ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο των Ηλυσίων Πεδίων, ανακαλύπτει νωρίς το πρωί το πτώμα μιας πελάτισσας, στριμωγμένο μέσα σε ένα από τα ενενηνταδύο μεταλλικά ντουλάπια του βεστιάριου του προσωπικού. Η νεαρή Αμερικανίδα στραγγαλίστηκε ενώ ο σύζυγός της έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι. Τί γύρευε εκείνη στο βεστιάριο του υπογείου; Ο Μαιγκρέ ανακαλύπτει για τις ανάγκες της έρευνας έναν κόσμο ξεχωριστό, φτιαγμένο από παρασκήνια και μυστικούς χώρους· έναν πάνω κόσμο με τους δικούς του κώδικες και τα δικά του δράματα κι έναν κάτω κόσμο όπου απασχολούνται ανώνυμοι. Ο μεγάλος πλούτος συγχρωτίζεται με την αβεβαιότητα, την κούραση και τη δουλειά αυτών που, πάντα στη σκια, υπηρετούν, παρατηρούν, αισθάνονται, χωρίς ωστόσο να σκέφτονται λιγότερο…

Ένα σπουδαίο βιβλίο του Σιμενόν με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ, γραμμένο το 1942, με προδρομικές συγγένειες με την ταινία του Robert Altman “Gosford Park” και το τηλεοπτικό σήριαλ “Downton Abbey”.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Les Caves du Majestic

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2018, 218 σελ.

Ο ένοικος – Georges Simenon

O Ελί Ναζεάρ πρέπει να κρυφτεί αφού δολοφόνησε έναν πλούσιο Ολλανδό για να τον ληστέψει μέσα σε ένα τρένο. Ο φόνος περνάει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Ναζεάρ βρίσκει καταφύγιο στον φοιτητικό ξενώνα της κυρίας Μπαρόν, μητέρας της ερωμένης του, στο Σαρλερουά του Βελγίου. Εκεί, στην κουζίνα του ξενώνα, περνάει τον περισσότερο χρόνο του, αφηγείται ιστορίες μεγαλείων και παρακολουθεί στενά τους άλλους ενοικιαστές, που όλο και περισσότερο τον υποπτεύονται, ενώ η αστυνομία αναζητά τα ίχνη του…

Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Φιλίπ Νουαρέ και τη Σιμόν Σινιορέ (L’Etoile du Nord, σκηνοθεσία Pierre Granier-Deferre, 1982).

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Le Locataire

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2018, 224 σελ.

Ο Μαιγκρέ και ο νεκρός του – Georges Simenon

Ένας άγνωστος άντρας, πανικόβλητος, κυνηγημένος από δολοφόνους, τηλεφωνάει από καφέ σε καφέ στη Δικαστική Αστυνομία και ζητάει βοήθεια από τον επιθεωρητή Μαιγκρέ. Δεν θα καταφέρουν να τον σώσουν. Το πτώμα του θα βρεθεί πεταμένο από ένα αυτοκίνητο στην Πλας ντε λα Κονκόρντ, στο κέντρο του Παρισιού. Η υπόθεση στοιχειώνει τον Μαιγκρέ, που ξενυχτάει με τους συνεργάτες του για να βρουν τους ενόχους. Θα οδηγηθεί έτσι σε μια σπείρα Τσέχων και Πολωνών κακοποιών, που αποδεικνύονται σήριαλ κίλλερ της γαλλικής επαρχίας, στα πλούσια αγροκτήματα της Πικαρδίας.
Ένα μυθιστόρημα με πολλή αγωνία, ένταση, αλλά και χιούμορ, με μεγάλες αφηγηματικές ανατροπές και με έντονο το ανθρώπινο στοιχείο του Μαιγκρέ.

Το βιβλίο έγινε τηλεταινία αγγλικής παραγωγής το 2016, με εκπληκτικό πρωταγωνιστή στον ρόλο του επιθεωρητή Μαιγκρέ τον Rowan Atkinson.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Maigret et son mort

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2018, 272 σελ.

Πεντιγκρή – Georges Simenon

Μυθιστορηματική αφήγηση των νεανικών χρόνων


Το “Πεντιγκρή” είναι το πιο μακροσκελές, το πιο εκπληκτικό, το πιο τολμηρό μυθιστόρημα του Ζωρζ Σιμενόν· είναι το βιβλίο που έχει φτάσει να θεωρείται, ολοένα περισσότερο, ο πυρήνας των σημαντικών επιτευγμάτων του ως χρονικογράφου του σύγχρονου εαυτού και της σύγχρονης κοινωνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ο Σιμενόν ξεκίνησε να γράφει μια αυτοβιογραφία με θέμα την παιδική του ηλικία στο Βέλγιο. Έδειξε τις πρώτες σελίδες στον Αντρέ Ζιντ, και εκείνος τον προέτρεψε να τις μετατρέψει σε μυθιστόρημα. Το αποτέλεσμα ήταν, σύμφωνα με μεταγενέστερο σχόλιο του ίδιου του Σιμενόν, ένα βιβλίο στο οποίο όλα είναι αληθινά αλλά τίποτα δεν είναι ακριβές. Το “Πεντιγκρή” ξεκινά στις αρχές του 20ού αιώνα, με την πολιτική αστάθεια και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που τον χαρακτηρίζουν, φτάνει ώς το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου το 1918 και αποτελεί μια εποποιία της καθημερινής ύπαρξης σε όλη της τη συγκεχυμένη, ανολοκλήρωτη ένταση και πυκνότητα, μια ιστορία για την ενηλικίωση ενός πρόωρα αναπτυγμένου και περίεργου αγοριού και για την έλευση του σύγχρονου κόσμου.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Pedigree
Εισαγωγή: Luc Sante

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2017, 680 σελ.

Ο Μαιγκρέ στους Φλαμανδούς – Georges Simenon

“Βγαίνοντας από ένα στενό δρομάκι, ανακάλυπτες ξαφνικά τον ποταμό. Ήταν φαρδύς. Οι όχθες του ήταν ακαθόριστες. Σε πολλά σημεία, το καφετί ρεύμα είχε πλημμυρίσει χωράφια. Κάπου κάπου, ένα υπόστεγο έβγαινε από το νερό. Τουλάχιστον εκατό ποταμόπλοια, ρυμουλκά, βυθοκόροι ήταν εκεί, αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σχηματίζοντας ένα απέραντο ενιαίο σώμα. … Και ήταν περίεργο, από την πόλη, δηλαδή από τη γέφυρα που αποτελούσε το κεντρικό σημείο του Ζιβέ, να κοιτάζεις προς την πλευρά των Φλαμανδών. Επρόκειτο για μια καθαρά γαλλική πόλη. Με μικρούς δρόμους. Καφέ γεμάτα με λάτρεις του μπιλιάρδου ή του ντόμινο. Μυρωδιές από απεριτίφ με γεύση γλυκάνισου και μια γενικευμένη οικειότητα…

Μετά, αυτό το τμήμα του ποταμού. Το κτίριο του τελωνείου. Τέλος, στην άκρη άκρη, στις παρυφές πριν από την έξοχη, το σπίτι των Φλαμανδών. Ήταν η ίδια ώρα που η Ζερμαίν Πιεντμπέφ είχε μπει στο μαγαζί, στις 3 Ιανουαρίου, και από τότε κανείς δεν την είχε ξαναδεί.”

Μια παράξενη γυναίκα καλεί τον Μαιγκρέ στο Ζιβέ, μια πόλη στα σύνορα Γαλλίας-Βελγίου, για να βοηθήσει μια οικογένεια Φλαμανδών στην υπόθεση εξαφάνισης μιας νεαρής κοπέλας. Η τοπική κοινωνία ρίχνει το φταίξιμο και ενοχοποιεί την οικογένεια Πήτερς. Ο Μαιγκρέ, χωρίς επίσημη αποστολή, δέχεται. Φτάνει σε μια πόλη με έντονη αντιπαλότητα Βαλλόνων και Φλαμανδών: ξεχωριστά καφενεία, διαφορετικές νοοτροπίες.
Η κακοκαιρία είναι έντονη και το κακό συνδυάζεται με αυτήν. Ο ποταμός Μεύσης έχει υπερχειλίσει, τα φράγματα στις γέφυρες έχουν κατέβει, ο απόπλους σκαφών και ποταμόπλοιων έχει απαγορευτεί. Ο κόσμος, ακινητοποιημένος στα καφενεία πίνοντας ζενιέβρ, το τοπικό ποτό, υποπτεύεται και κατηγορεί. Και ο Μαιγκρέ προσπαθεί να μπει στο κλίμα της πόλης και των ανθρώπων της, για να βρει μια λύση. Ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματα με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Maigret chez les Flamands

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2016, 208 σελ.

Μπέττυ – Georges Simenon

Η Μπέττυ έχει διαλύσει τη συμβιβασμένη ζωή της, σχεδόν προκαλώντας την καταστροφή της. Βυθίζεται σ’ ένα τραγικό ξόδεμα με αλκοόλ και τυχαίους άντρες. Χάνει τον εαυτό της σε ένα παιχνίδι ορίων. Ώσπου μια ώριμη, γοητευτική γυναίκα, η Λωρ, την περιμαζεύει μια νύχτα σ’ ένα επαρχιακό εστιατόριο, κι αρχίζει μεταξύ τους μια παράξενη σχέση φροντίδας και εξάρτησης…

Η “Μπέττυ” είναι από τα ωραιότερα “ψυχολογικά – σκληρά” μυθιστορήματα του Σιμενόν, όπως ο ίδιος τα αποκαλούσε. Ο μεγάλος σκηνοθέτης του γαλλικού σινεμά Claude Chabrol γύρισε μια από τις καλύτερες ταινίες του με βάση το βιβλίο, με τη Marie Trintignant και τη Stephane Audran στους κεντρικούς ρόλους, το 1992.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Επίμετρο: Marcel Aume

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2016, 208 σελ.

Ο Μαιγκρέ φοβάται – Georges Simenon

Ξαφνιασμένος, κάπου ανάμεσα σε δύο μικρούς σιδηροδρομικούς σταθμούς που δεν μπορούσε να πει ποιοι ήταν, χωρίς να διακρίνει σχεδόν τίποτα μες στο σκοτάδι, εκτός απ’ τη βροχή που έπεφτε συνεχώς μπροστά από έναν μεγάλο γλόμπο και κάτι ανθρώπινες σιλουέτες που έσπρωχναν καρότσια, ο Μαιγκρέ αναρωτήθηκε τί γύρευε σ’ αυτό το μέρος…
“Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιου είδους καταστάσεις, η κοινή γνώμη υποδεικνύει λίγο-πολύ ανοιχτά έναν ύποπτο και πάρα πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πως τον επιλέγει. Είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο, λίγο τρομακτικό θα έλεγα. Ήδη από την πρώτη μέρα, αν κατάλαβα καλά στράφηκαν κατά της οικογένειας Βερνού…”

Ο Μαιγκρέ φτάνει νύχτα υπό βροχή με μια παλιά αμαξοστοιχία στην κωμόπολη Φοντεναί, για να ξαναδεί έναν παλιό του φίλο, τον ανακριτή Σαμπό. Όμως στον μικρό αυτό τόπο έχουν μόλις γίνει δύο φόνοι, κι αμέσως μετά ένας τρίτος. Ο τρόμος εξαπλώνεται στην πόλη. Ο κόσμος και η κοινή γνώμη στρέφουν τις υποψίες τους σε μια οικογένεια ξεπεσμένων πλουσίων της μικρής επαρχιακής αριστοκρατίας. Αντιστέκονται στις έρευνες της Αστυνομίας. Αρχίζουν οι περιπολίες περιφρούρησης των φοβισμένων και εξαγριωμένων πολιτών, κι αυτοί από μόνοι τους αποτελούν απειλή. Και οι διαδόσεις, μαζί με τις παράξενες καταθέσεις αμφίβολων μαρτύρων. Η βροχή δεν σταματά ποτέ και ο Μαιγκρέ, που βρέθηκε τυχαία και ανεπίσημα στο εγκληματικό περιβάλλον του Φοντεναί, άθελά του εμπλέκεται στη δουλειά του φίλου του ανακριτή, προσπαθώντας να κρατήσει διακριτικά αποστάσεις.

Ένα ακόμα από τα διάσημα μυθιστορήματα με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ του Ζωρζ Σιμενόν.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Επίμετρο: Κώστας Καλφόπουλος, Σταύρος Πετσόπουλος

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2015, 256 σελ.

Στριπτήζ – Georges Simenon

Το Μονικό στις Κάννες είναι ένα καμπαρέ κοντά στο λιμάνι, όπου διάφορα κορίτσια επιδίδονται στο στριπτήζ προς τέρψιν των πελατών, οι οποίοι δεν είναι ιδιαιτέ­ρως απαιτητικοί. Ένας μικρόκοσμος όπου οι φιλίες γίνονται και ξεγίνονται και προχωρούν χέρι με χέρι με τη ζήλια, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τη μνησικακία και τη φιλοδοξία. Στο κέντρο του μικρόκοσμου αυτού βρίσκονται η μαντάμ Φλοράνς, ο άντρας της ο κύριος Λεόν και η Σελίτα, επαγγελματίας χορεύτρια εδώ και καιρό, που εποφθαλμιά τη θέση της αφεντικίνας της πίσω από το ταμείο. Μέχρι τη μέρα που εμφανίζεται η δεκαεννιάχρονη Μώντ…

Στα τριανταδύο της η Σελίτα, στριπτηζέζ στο Μονικό, βλέπει με αγωνία το άστρο της να ξεθωριάζει. Να διαδεχτεί τη Φλοράνς – αυτή είναι η μόνη της ελπίδα, αφού η αφεντικίνα της πάσχει από σοβαρή αρρώστια. Όσο για τον άντρα της Φλοράνς, τον Λεόν, αυτός είναι προσκολλημένος στη χορεύτρια· η Σελίτα πιστεύει πως τον κρατάει γερά.
Όλα όμως ανατρέπονται την ημέρα που κάνει το ντεμπούτο της στο Μονικό μια καινούργια κοπέλα, σαγηνευτική και προσποιητά αθώα. Οι πελάτες ενθουσιάζονται μαζί της και ο Λεόν την κάνει αμέσως τη σταρ του προγράμματος…
Μια αντιζηλία επαγγελματική και ερωτική θα μετατραπεί σε απεγνωσμένο αγώνα μέχρις εσχάτων, όπου ακόμα και το έγκλημα είναι θεμιτό προκειμένου να ηττηθεί η αντίπαλος: αυτό μας αφηγείται ο δημιουργός του Μαιγκρέ, με συγκλονιστική ψυχο­λογική διεισδυτικότητα και με αληθοφάνεια που κάνει ακόμα πιο έντονο το δραματικό στοιχείο.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2015, 224 σελ.

Ο Μαίγκρε και ο κύριος Σαρλ – Georges Simenon

Η Ναταλί Σαμπέν Λεβέκ έχει μάθει εδώ και καιρό να μην αντιδρά στις αποδράσεις του συζύγου της. Κι ενώ εκείνη παραδίνεται σιγά σιγά στο αλκοόλ, απόβλητη από τον περίγυρο του ευκατάστατου συμβολαιογράφου στη συνοικία του Σαιν-Ζερμαίν, ο Ζεράρ, που δεν την αγαπάει πια, διασκεδάζει στα καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία, όπου τα κορίτσια τον γνωρίζουν με το όνομα “κύριος Σαρλ”.

Έχει περάσει όμως ένας μήνας από την τελευταία φορά που φάνηκε ο Ζεράρ… Ο Μαιγκρέ θα ασχοληθεί εδώ με την ιστορία ενός ζευγαριού που βρίσκεται πολύν καιρό σε διάσταση, προσπαθώντας να αναπλάσει το παρελθόν τους μέσα από τις μαρτυρίες των φίλων τους και του υπηρετικού προσωπικού. Και θα στρέψει την προσοχή του σε μια γυναίκα που ανέβηκε κοινωνικά με αντίτιμο τη μοναξιά και την κατάπτωση.

Ο Μαιγκρέ, τρία χρόνια πριν από τη συνταξιοδότησή του, ακούει απρόθυμα και άκεφα την πρόταση των ανωτέρων του για την προαγωγή του στη θέση του διευθυντή της Δικαστικής Αστυνομίας. Η παρούσα υπόθεση τον ξαναφέρνει στο μόνο που τον ενδιαφέρει: την έρευνα έξω από τα γραφεία, μέσα στην πόλη και τους ανθρώπους της.

“…Για μένα, που δεν ξέρω τίποτα από τη ζωή σας, είναι σαν να προετοιμαστήκατε σε μια παλαιότερη ζωή. Μιλούν συχνά (και μάλιστα πολύ, κατά τη γνώμη μου ) για τη μεγάλη αντίληψη του Μπαλζάκ. Για μένα η δική σας είναι πιο πραγματική, πιο ουσιαστική, και μας τη σερβίρετε με τρόπο πιο ορεκτικό. Υπάρχει μια “τρυφερότητα” σε σας που δεν τη βρίσκω αρκετά συχνά στους Γάλλους συγγραφείς. Μήπως είναι η βελγική πλευρά σας;”
Χένρυ Μίλλερ

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2014, 224 σελ.

Ο άνθρωπος από το Λονδίνο – Georges Simenon

Τη στιγμή την ίδια που συμβαίνει, θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για ώρες σαν όλες τις άλλες, κι αργότερα μόνο αντιλαμβάνεται ότι είχε συμβεί κάτι το εξαιρετικό και αγωνίζεται να ξαναβρεί το κομμένο νήμα, να αναπαραστήσει απ’ την αρχή ως το τέλος τα λεπτά που του είχαν διαφύγει.

Γιατί, άραγε, εκείνο το βράδυ, ο Μαλουέν έφυγε απ’ το σπίτι του κακοδιάθετος; Είχαν δειπνήσει στις επτά, ως συνήθως. Είχαν φάει ψητές ρέγγες, αφού ήταν η εποχή τους. Ο Ερνέστ, ο μικρός, ήταν στο τραπέζι άψογος.

Τώρα ο Μαλουέν θυμόταν ότι η γυναίκα του είχε πει:

– Ήρθε η Ενριέτ προηγουμένως.

Δεν φαινόταν κακός. Το αντίθετο μάλιστα, έδειχνε κακομοίρης τύπος με αυτή την έκφραση του θλιμμένου κλόουν στο πρόσωπο. Είχε φτάσει με το καράβι απ’ το Νιουχέηβεν. Και όμως είχε φέρει από το Λονδίνο μια βαλίτσα με χαρτονομίσματα αξίας μισού εκατομμυρίου και είχε σκοτώσει τον φίλο του για να μην τα μοιραστεί μαζί του. Πάνω ψηλά, μέσα απ’ το γυάλινο κλουβί του στο παρατηρητήριο, ο Μαλουέν, ο κλειδούχος των σιδηροδρομικών γραμμών του λιμανιού της Διέππης, προς μεγάλη του ατυχία, τα είχε δει όλα.

Εφεξής, η ζωή του οδεύει προς την καταστροφή. Τα γρανάζια ενός μοιραίου μηχανισμού παίρνουν μπρος και ίσως ποτέ ήρωας του Σιμενόν να μην έχει φτάσει σε τέτοιας έντασης συντριβή, κακοτυχία και ηθική μοναξιά.

Το 2007 ο Ούγγρος σκηνοθέτης BELA TARR μετέφερε με θαυμάσιο τρόπο το βιβλίο στον κινηματογράφο.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2014, 200 σελ.

Τα Χριστούγεννα του Μαιγκρέ και άλλες ιστορίες – Georges Simenon

Ίσως ήταν αυτό που, εν αγνοία του, αποπροσανατόλιζε από το πρωί τον Μαιγκρέ. Εννιά φορές στις δέκα, μια έρευνα, μια αληθινή έρευνα, τον βύθιζε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σ’ ένα καινούργιο περιβάλλον, τον έφερνε αντιμέτωπο με ανθρώπους ενός κόσμου που του ήταν άγνωστος ή που ελάχιστα γνώριζε, και έπρεπε να μάθει τα πάντα, τις παραμικρότερες λεπτομέρειες, μέχρι και τα τικ μιας κοινωνικής τάξης που δεν του ήταν οικεία.

Ο Μαιγκρέ, ανήμερα των Χριστουγέννων σ’ ένα χιονισμένο εορταστικό Παρίσι, μακριά απ’ το γραφείο του και τις γειτονιές του Παρισιού ή τις διάφορες μικρές πόλεις της Γαλλίας, διευθύνει μια έρευνα από το σπίτι του: το πρόβλημα είναι στους γείτονές του και το κοριτσάκι που μεγαλώνουν. Ο αναγνώστης βρίσκεται στον οικείο, καθημερινό χώρο του διάσημου επιθεωρητή, με τις μικροσυνήθειές του και την έντονη παρουσία της συζύγου του. Μια ιδιαίτερα ανθρώπινη πλευρά του Μαιγκρέ, σε μια ιστορία με αρκετό χιούμορ.

Η δεύτερη νουβέλα “Εφτά σταυροί σ’ ένα σημειωματάριο”, μια από τις ωραιότερες χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Σιμενόν, διαδραματίζεται στην αίθουσα των κεντρικών της Άμεσης Δράσης με τον τεράστιο χάρτη του Παρισιού και τα φωτάκια του που αναβοσβήνουν σε κάθε περιοχή της πόλης που έχει πρόβλημα. Είναι νύχτα Χριστουγέννων. Μια γριά τοκογλύφος δολοφονείται. Ένα δεκάχρονο αγόρι και ο δολοφόνος σε μια τρελή διαδρομή στο Παρίσι τα χαράματα μετά το ρεβεγιόν.
Το “Μικρό εστιατόριο της οδού Τερν” αρχίζει με την αυτοκτονία ενός Ρώσου σ’ ένα άδειο καφέ τη νύχτα των Χριστουγέννων, όταν η πόλη αρχίζει να γιορτάζει. Μια πόρνη αναλαμβάνει να σώσει μια άβγαλτη, χαμένη κοπέλα σε απόγνωση, που παρασύρεται από άντρες του υποκόσμου.

Σε μια πόλη στολισμένη και φωταγωγημένη που σφύζει από ζωή, ο Σιμενόν περιγράφει έναν άλλο κόσμο που δεν φαίνεται, πιο σκοτεινό και πιο μοναχικό. Στο κέντρο των τριών ιστοριών δύο παιδιά και μια κοπέλα – και τελικά, μετά την αγωνία και το αδιέξοδο, με παράδοξους τρόπους η γιορτή επιτυγχάνεται.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Un Noël de Maigret

Διηγήματα, Άγρα, 2013, 254 σελ.

Σεληνιασμός – Georges Simenon

Είχε, όντως, έστω και έναν σοβαρό λόγο για ν’ ανησυχεί; Όχι. Δεν είχε συμβεί τίποτα το αφύσικο. Δεν τον βάραινε καμία απειλή. Ήταν γελοίο να χάνει την ψυχραιμία του και το ήξερε τόσο καλά που ακόμη κι εδώ, στη μέση της γιορτινής βραδιάς, προσπαθούσε ν’ αντιδράσει.

Εξάλλου, δεν επρόκειτο για ανησυχία με την απόλυτη σημασία της λέξης και θα ήταν ανίκανος να πει ποια στιγμή ακριβώς τον είχε καταλάβει αυτό το άγχος, αυτή η αδιαθεσία, αποτελέσματα μιας δυσδιάκριτης ανισορροπίας.

Σίγουρα όχι όταν εγκατέλειψε την Ευρώπη. Ο Ζοζέφ Τιμάρ είχε φύγει με τη θέλησή του, γεμάτος έξαψη και ενθουσιασμό. Μήπως τη στιγμή που ξεμπάρκαρε στη Λιμπρεβίλ, στην πρώτη του επαφή με την Γκαμπόν;

Λιμπρεβίλ και Γκαμπόν, τον παλιό καιρό. Από τις πρώτες σελίδες το σκηνικό ξεπροβάλλει πεντακάθαρα. Διακρίνεται έως και η μυρωδιά από τη θλιβερή σήψη της βλάστησης, η αποχαυνωτική ζέστη του καφενείου όπου μερικοί Ευρωπαίοι χαρτοπαίζουν πίνοντας Περνό. Ο Ζοζέφ Τιμάρ δεν έχει παρά λίγες εβδομάδες που έφτασε από τη Γαλλία, ο πολιτισμός όμως είναι ήδη μια ανάμνηση.

Όταν μαθαίνει ότι ένας μαύρος υπηρέτης, ένας μπόυ, δολοφονήθηκε δυο βήματα από το ξενοδοχείο της Αντέλ, δεν προβληματίζεται και πολύ. Γιατί η Αντέλ, όχι τόσο νέα αλλά εμμονικά αισθησιακή, σμίγει με τον Τιμάρ κάθε νύχτα κάτω από το τούλι της κουνουπιέρας. Εκείνη είναι που σκότωσε, ο Τιμάρ είναι βέβαιος. Σε αυτή τη χώρα, όμως, κανείς δεν λέει ποτέ ότι οι Λευκοί σκοτώνουν τους Μαύρους…

Μυθιστόρημα για την κατάπτωση και την τρέλα, πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα έργα του Ζωρζ Σιμενόν.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2013, 216 σελ.

Οι διακοπές του Μαιγκρέ – Georges Simenon

“- Θα μπορούσα πολύ εύκολα να γίνω αντικοινωνικός και ίσως γι’ αυτό επιβάλλω στον εαυτό μου αυτή την καθημερινή παρτίδα του μπριτζ. Φαίνεται απλό και φυσικό, έτσι δεν είναι; Ο καθένας μας θεωρεί τη ζωή του απλή, ώσπου μια μέρα συμβαίνει κάτι και οι άνθρωποι μας βλέπουν όχι όπως είμαστε αλλά σε συνάρτηση με αυτό το γεγονός. Νομίζω, κύριε Μαιγκρέ, ότι αυτός είναι και ο λόγος που σας παρακάλεσα να έρθετε.

… Κι όμως ήταν ευαίσθητη και πιθανόν αν έπιανε τον δολοφόνο στα χέρια της, να τον τιμωρούσε με τον τρόπο που είχε αναγγείλει πριν στο μαγαζί της.

Στην παραλία ο κόσμος ακόμη δεν ήξερε τίποτα και το θέαμα ήταν το συνηθισμένο: μαμάδες και παιδάκια με μαγιώ, ομπρέλες, κόκκινες και μπλε μπάλες, κολυμβητές που βουτούσαν στον αφρό των κυμάτων.”

Ο Επιθεωρητής Μαιγκρέ φεύγει επιτέλους για διακοπές με τη γυναίκα του στη Σάμπλ ντ’ Ολόν, μια παραθαλάσσια πόλη στην πλευρά του Ατλαντικού. Όλο τον χειμώνα ονειρεύεται την ηρεμία μακριά από το γραφείο του στη Δικαστική Αστυνομία και τις εξιχνιάσεις εγκλημάτων.

Όμως μέσα στην ανεμελιά των διακοπών, τη ρουτίνα και την πλήξη της κωμόπολης, οι συνθήκες θα τον εμπλέξουν σε μια ιστορία διπλού φόνου, σ’ ένα περιβάλλον των ντόπιων αστών και πιο λαϊκών ανθρώπων, σ’ ένα σκηνικό με γιατρούς, ανακριτές, καλόγριες του τοπικού νοσοκομείου, δημοσιογράφους, υπηρέτες και ψαράδες.

Το βιβλίο γράφτηκε κατά την αμερικανική περίοδο του Σιμενόν μετά τον πόλεμο και εκδόθηκε στη Γαλλία το 1948 με μεγάλη κυκλοφοριακή επιτυχία.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Les Vacances de Maigret

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2013, 234 σελ.

Ο θάνατος της Μπελλ – Georges Simenon

“Συμβαίνει καμιά φορά ένας άνθρωπος να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του, να κάνει τις συνηθισμένες του κινήσεις, τις κινήσεις της κάθε μέρας, χαλαρωμένος, μόνος με τον εαυτό του, και, σηκώνοντας ξαφνικά τα μάτια, ν’ αντιληφθεί ότι οι κουρτίνες δεν είναι τραβηγμένες και ότι ο κόσμος τον παρακολουθεί απ’ έξω. … Υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να προβλέψει ότι η βραδιά εκείνη θα έμπαινε εν συνεχεία στο μικροσκόπιο, πως θα τον ανάγκαζαν να την ξαναζήσει κάτω από το μεγεθυντικό φακό, κυριολεκτικά σχεδόν σαν έντομο;”

Η ύπαρξη του Σπένσερ Άμπυ, ενός γλυκομίλητου καθηγητή σε μια κωμόπολη κοντά στη Νέα Υόρκη, καταρρέει μια ωραία πρωία όταν ανακαλύπτεται στο σπίτι του νεκρή η Μπελλ, η κόρη μιας φίλης της γυναίκας του που τη φιλοξενούσαν. Ο κύριος ύποπτος είναι ο ίδιος. Κανείς δεν τον κατηγόρησε ανοικτά αλλά εκείνη τη φρικτή στιγμή, καθώς κοιτούσε την κοπέλα που ο βίαιος θάνατος την είχε παγώσει σε αφύσικη στάση, ο Σπένσερ ένιωθε να τον κατακλύζει ένα κύμα πόθου και βίας που τον υποχρέωνε να αναρωτηθεί: “Θέλω να σκοτώσω;” Ένας καθηγητής με αβρούς τρόπους, αθώος γιατί δεν διέπραξε το έγκλημα, ένοχος γιατί το επιθύμησε.

Αυτός ο αφελής άνθρωπος, ντροπαλός και με κάποια απωθημένα, θα βιώσει τον εξευτελισμό των αστυνομικών ανακρίσεων, τον εξοστρακισμό από τους συναδέλφους του και την έχθρα της μικρής πόλης. Όταν μαθαίνει ότι όλες οι κατηγορίες εναντίον του αποσύρονται, νομίζει ότι η υπόθεση τελείωσε. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή όμως, η ζωή του θα αρχίσει να κλίνει προς την τραγωδία.

Πώς γίνεται ένα άτομο να έχει τόσο βαθιά τραύματα ώστε να μετατραπεί στον δολοφόνο που τον κατηγόρησαν ότι είναι; Αυτό μας αφηγείται, στο περιορισμένο και μοχθηρό σύμπαν της μικρής πόλης, ο συγγραφέας των βιβλίων “Γράμμα στον δικαστή μου” και “Ο ανθρωπάκος από το Αρχάγγελσκ”.

Μετάφραση: Βάνα Χατζάκη
Τίτλος πρωτοτύπου: La mort de Belle

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2012, 224 σελ.

Η φυγή του κυρίου Μοντ – Georges Simenon

“Όλα όσα είχε πει στον επιθεωρητή ήταν αλήθεια, αλλά συμβαίνει και η αλήθεια να είναι το μεγαλύτερο ψέμα.

Γιατί χωρίς να διστάσει, πήγε στη γωνία του μπουλβάρ Σαιν-Μισέλ και περίμενε ένα λεωφορείο που πήγαινε στο σταθμό Γκάρ ντε Λυόν; Το έκανε χωρίς να σκεφτεί. Ούτε μια στιγμή δεν είχε πει να κάνει αυτό ή το άλλο.

Μήπως άρχιζε επιτέλους η ζωή; Δεν ήξερε. Φοβόταν να θέσει στον εαυτό του την ερώτηση. Δεν ήξερε πού πήγαινε, ούτε τι θα έκανε. Είχε φύγει. Δεν υπήρχε πλέον τίποτα πίσω του. Δεν υπήρχε ακόμη τίποτα μπροστά του. Βρισκόταν απλώς μέσα στο χώρο.

Μιλούσε χωρίς ν’ ανοίγει το στόμα, γιατί δεν υπήρχε λόγος. Διηγιόταν την ατέλειωτη κόπωσή του πού δεν ήταν ή κόπωση τού ταξιδιού μέσα σ’ ένα βαγόνι, αλλά αυτή του μεγάλου ταξιδιού του ώσπου να ανδρωθεί.”

Στα σαρανταοκτώ του χρόνια, κρυφά απογοητευμένος από την ύπαρξή του, ο Νορμπέρ Μόντ αποφασίζει να εγκαταλείψει τους πάντες και τα πάντα, τη γυναίκα του Τερέζ, τα παιδιά του, την επιχείρηση με τις εξαγωγές πού διατηρούσε.

Διαλέγει τη ζωή τού περιπλανώμενου, τη ζωή τού περιθωρίου και της φτώχειας, και ή επιλογή αυτή τον φέρνει σύντομα σε ένα μέτριο ξενοδοχείο της Μασσαλίας. Εκεί γνωρίζει τη Ζυλί, μια νεαρή δυστυχισμένη γυναίκα πού θα τον αποτρέψει από την αυτοκτονία. Μέσα από την πιο απρόβλεπτη πορεία, ο κύριος Μόντ θα ξαναβρεί το δρόμο που τον οδηγεί προς τους άλλους και προς τη νεανική του ύπαρξη.

Κανένα άλλο μυθιστόρημα δεν προσφέρει τόσο χαρακτηριστική εικόνα για το σύμπαν του Ζώρζ Σιμενόν, για την έλξη πού ασκούν πάνω του οι πιο αναιμικές φαινομενικά υπάρξεις, οι χώροι πού κρύβονται στο ημίφως, τα περιθώρια της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ήρωας περισσότερο ιδιόμορφος και μυστηριώδης από τον κύριο Μοντ, πρόσωπο καθημερινό πού ανακαλύπτει από τα βάθη της ψυχής του τον τρόπο να ξαναγεννηθεί και να κατακτήσει την “ψυχρή” νηφαλιότητα, διώχνοντας τα φαντάσματα και τις σκιές πού τον στοίχειωναν.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: La fuite de monsieur Monde

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2012, 205 σελ.

Το χιόνι ήταν βρόμικο – Georges Simenon

“Έκλεψα τα ρολόγια και σκότωσα τη δεσποινίδα Βιλμός, την αδελφή τού ωρολογοποιού του χωριού μου. Είχα ήδη σκοτώσει έναν αξιωματικό σας, στη γωνία της παρόδου του βυρσοδεψείου, για να του πάρω το περίστροφο, γιατί ήθελα πολύ να έχω ένα περίστροφο. Διέπραξα πράξεις πολύ πιο ειδεχθείς, διέπραξα το μεγαλύτερο έγκλημα τού κόσμου, όμως αυτό δεν σάς αφορά. Δεν είμαι ούτε φανατικός, ούτε ταραχοποιός, ούτε πατριώτης. Είμαι ένα κάθαρμα “.

Η ιστορία ενός πολύ κακού ανθρώπου πού ζει σε πολύ σκοτεινούς καιρούς. “Το χιόνι ήταν βρόμικο”, που εκδόθηκε το 1948, είναι το πιο ζοφερό, το πιο σκοτεινό μυθιστόρημα τού Σιμενόν. Ανήκει στη σειρά των romans durs [σκληρά μυθιστορήματα], όπως τα αποκαλούσε ο συγγραφέας τους.

Μια κατεχόμενη χώρα στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Φρανκ Φριντμάιερ, δεκαοκτώ ετών, λύκος μες στους λύκους, πεινασμένος κι ανελέητος. Μόνο στο αίμα και στο χρήμα βρίσκει ικανοποίηση. Χωρίς ηθικές αρχές και χωρίς στόχο, ξεκινά την καριέρα τού εγκληματία, με πρώτη πράξη τα μαχαίρωμα ενός Γερμανού αξιωματικού αργά το βράδυ. Έπειτα διαπράττει κι άλλον φόνο -με θύμα κάποια συγχωριανή του- στη διάρκεια μιας διάρρηξης. Εξαπατά και ταπεινώνει ερωτικά μια νεαρή γυναίκα που μένει δίπλα στο διαμέρισμα όπου η μητέρα του ζει και διατηρεί πορνείο, για να την τιμωρήσει καταπώς φαίνεται για την έλξη που νιώθει προς αυτόν. Καθώς στο τέλος τον φυλακίζουν για ένα έγκλημα που δεν έκανε, βιώνοντας τη βία των κατακτητών, ο Φρανκ γίνεται ένας σκληροτράχηλος ασκητής, στο πρότυπο που έκανε διάσημο αργότερα ο Ζαν Ζενέ στην “Παναγία των λουλουδιών”.

“Συχνά τα παρομοιάζουν με τον “Ξένο” του Καμύ – πρόκειται για την ιστορία ενός νέου που βυθίζεται στο ηθικό κενό. Από ορισμένες απόψεις, “Το χιόνι ήταν βρόμικο” είναι καλύτερο από τον “Ξένο”. Είναι λιγότερο εγκεφαλικό και πιο βαθύ. Το ύφος δεν είναι βέβαια τόσο φροντισμένο, μοιάζει όμως περισσότερο αληθινό και σκληρό. … Θα έφτανα να πω ότι “Το χιόνι ήταν βρόμικο” είναι ένα αριστούργημα”.
(James Hynes)

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: La neige était sale

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2011, 339 σελ.

Οι άγνωστοι μέσα στο σπίτι – Georges Simenon

Με φωνή ήρεμη, ο δικηγόρος Λουρσά, που ήταν πρώτος ξάδελφος της γυναίκας του εισαγγελέα, ανήγγειλε:

“Μόλις βρήκα έναν άγνωστο μέσα στο σπίτι… Σ’ ένα κρεβάτι του δευτέρου ορόφου… Πέθανε ακριβώς τη στιγμή που έφτασα… Ζεράρ, θα ήταν καλό ν’ ασχοληθείτε με το θέμα… Είμαι πολύ αναστατωμένος… Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έγκλημα…”

Όταν ο εισαγγελέας κατέβασε το ακουστικό, η Λωράνς Ροζισάρ, που σιχαινόταν τον ξάδελφό της, άφησε να της ξεφύγει:

“Πάλι μεθυσμένος είναι!”
Και όμως, εκείνο το βράδυ, όλα έμοιαζαν να είναι στη θέση τους, και το γεγονός ότι έβρεχε έκανε τα πράγματα να δείχνουν ακόμη πιο στάσιμα. Φθινοπωρινά πρωτοβρόχια…

O Έκτορ Λουρσά πίνει. Η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει. Δεν αγορεύει πλέον στο δικαστήριο. Μόνο η κόρη του Νικόλ, την οποία δεν αγαπά, μοιράζεται ακόμη μαζί του το τραπέζι, τα γεύματα που παίρνουν χωρίς να αρθρώσουν λέξη μέσα στο μεγάλο άδειο σπίτι τους. Αυτή η κατάσταση της απραξίας, της απόσυρσης από τον κόσμο, διαρκεί δεκαοκτώ χρόνια.

Ένα βράδυ όμως όλα ανατρέπονται. Ανακαλύπτει κάτω από τη στέγη του έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε με σφαίρα στο λαιμό και η ανακάλυψη αυτή αποσπά τον δικηγόρο από το φόβο της ζωής που τον κατείχε τόσα χρόνια. Ο θάνατος τον αφυπνίζει. Είναι μόνος. Η κόρη του είναι μια άγνωστη. Εκείνος νόμιζε πως ήταν χωρίς ψυχή, και ανακαλύπτει μια δύναμη. Νόμιζε πως ήταν πειθήνια, μα ήταν εξεγερμένη.

Ένα μυστήριο που ξεκινά με έναν φόνο και μια ολόκληρη πόλη που αναμένει. Μια πόλη καθωσπρέπει ανθρώπων. Επιφυλακτικών και τρομαγμένων. Μια καλή κοινωνία που επιλέγει την πλαγία οδό, που κατηγορεί. Που θα επιθυμούσε τόσο να βρίσκεται έξω από το παιχνίδι…

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Les inconnus dans la maison

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2011, 252 σελ.

Λίμπερτυ μπαρ – Georges Simenon

Στην αρχή της υπόθεσης ο Μαιγκρέ είχε την έντονη αίσθηση πως βρισκόταν σε διακοπές. Όταν κατέβηκε απ’το τρένο, ο μισός σταθμός της Αντίμπ λουζόταν σ’ έναν ήλιο τόσο εκτυφλωτικό, που τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν τους έβλεπε κανείς σαν σκιές. Σκιές που φορούσαν καπελάκια ψάθινα κι άσπρα παντελόνια και βαστούσαν ρακέτες του τέννις. Ο αέρας βούιζε. Στην άκρη της αποβάθρας υπήρχαν φοίνικες, κάκτοι και πέρα από τον φωτεινό σηματοδότη απλωνόταν η γαλάζια θάλασσα.
Αμέσως τον πλησίασε κάποιος. “Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ, υποθέτω;”

Ο Μαιγκρέ βρίσκεται στην Αντίμπ, κωμόπολη και θέρετρο με ωραίες βίλες στην Κυανή Ακτή, κοντά στην Νίκαια. Ένας ιδιότυπος Αυστραλός ονόματι Μπράουν, που ζούσε σε μια βίλα με την ερωμένη και την μητέρα του, έχει βρεθεί δολοφονημένος. Στο εξαθλιωμένο αλλά ατμοσφαιρικό Λίμπερτυ Μπαρ κάποιες άλλες γυναίκες διεκδικούν μια σχέση με το θύμα. Μυστικά και παράξενες ισορροπίες στη μικροκοινωνία του θερέτρου. Έχουμε την αίσθηση ότι ο Μαιγκρέ ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο να ανακαλύψει ποιος ήταν το θύμα απ’ το να αναζητήσει τον ίδιο τον δολοφόνο. Ο Μαιγκρέ σε μια από τις πρώτες διάσημες ιστορίες του, όπου αναπτύσσει τον προσωπικό του κώδικα δικαίου.

Από την αρχή ο Μαιγκρέ αρνείται να κρίνει τους εγκληματίες που ψάχνει τα ίχνη τους, προτιμώντας στις περισσότερες περιπτώσεις να τους καταλάβει. Τοποθετεί τον εαυτό του στη ζωή αυτών που κυνηγάει. Χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους έρευνας και δεν διστάζει ενίοτε να παραβιάζει τους νόμους, αν είναι αναγκαίο.
– P. Manham – The Man Who Wasn’t Maigret

Henry Miller: “Αγαπητέ Κύριε Σιμενόν, παρακαλώ προσθέστε το όνομα μου στη λίστα των αμέτρητων θαυμαστών σας σε όλο τον πλανήτη… Στην πραγματικότητα είστε μεγαλύτερος απ’ ό,τι πιστεύει ο κόσμος”.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Liberty Bar

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2010, 188 σελ.

Ο γάτος – Georges Simenon

O Εμίλ πρόσφατα χήρεψε, η Μαργκερίτ μόλις έχασε τον σύζυγο της. Και οι δυο αναζητούν απελπισμένα λίγη συντροφιά κι αποφασίζουν να παντρευτούν. Μετά από οκτώ χρόνια συμβίωσης, η ανάγκη για συντροφιά έχει μεταμορφωθεί σε λυσσαλέο μίσος -το μόνο αίσθημα που συμμερίζονται. Η εχθρότητα κορυφώνεται, κι ο Σιμενόν ανατέμνει τους λόγους που τους έκαναν να ενώσουν τις τύχες τους και οδήγησαν στον αφανισμό τους.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Le chat

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2010, 220 σελ.

Ο ανθρωπάκος από το Αρχαγγέλσκ – Georges Simenon

… -Είστε σαράντα ετών και η γυναίκα σας, περισσότερο γνωστή με το όνομα Τζίνα, είναι εικοσιτεσσάρων. Αν κατάλαβα καλά, δεν εθεωρείτο πρότυπο ηθικής πριν συναντηθείτε και, όντας γείτονες, ήσασταν εν γνώσει της διαγωγής της. Σωστά;
Η ζωή, διατυπωμένη έτσι, μέσα από γραφειοκρατικούς τύπους, δεν γινόταν απεχθής;

… Τα γραμματόσημά του ήταν σημεία αναφοράς, τα ονόματα χωρών, ηγεμόνων ή δικτατόρων δεν του έφερναν στο νου έναν χρωματιστό γεωγραφικό χάρτη ή φωτογραφίες, αλλά ένα λεπτεπίλεπτο χαρτάκι τυλιγμένο σε διάφανη ζελατίνα. Με αυτόν τον τρόπο μάλλον, παρά μέσω της λογοτεχνίας, έμαθε τη Ρωσία, όπου είχε γεννηθεί πριν από σαράντα χρόνια. … Δεν το άξιζε, όχι μόνο επειδή ήταν αθώος για όλα όσα τον κατηγορούσαν, αλλά επειδή πάντα είχε προσπαθήσει, διακριτικά, αθόρυβα, να ζήσει όπως εκείνοι, μαζί μ’ εκείνους, και να τους μοιάσει. … Από τη μια μέρα στην άλλη είχε ξαναγίνει ξένος, άνθρωπος μιας άλλης φυλής, ενός άλλου κόσμου, που ήρθε να φάει το ψωμί τους και να πάρει ένα από τα κορίτσια τους.

Όταν η όμορφη και νεαρή σύζυγος του βιβλιοπώλη Ζονάς Μιλκ δεν επιστρέφει σπίτι τους ένα βράδυ, εκείνος λέει ένα αθώο ψέμα στους αδιάκριτους γείτονές του: ότι πήγε να επισκεφτεί κάποια φίλη της σε άλλη πόλη. Όμως, αυτή η ανιδιοτελής προσπάθειά του να προστατεύσει τη φήμη της δημιουργεί εχθρότητα και υποψίες στη μικρή γαλλική κοινότητα όπου ζει. Άλλωστε, όλοι οι γείτονες γνωρίζουν ότι η γυναίκα του είχε αρκετές σχέσεις με νεότερούς της, σε όλη τη διάρκεια του γάμου της. Ο Ζονάς είναι ένας Ρωσοεβραίος εμιγκρές που πιστεύει ότι έχει ενσωματωθεί σε αυτή τη μικρή εμπορική κοινότητα και θεωρεί τη Γαλλία πατρίδα του. Όμως, το αθώο του ψέμα, σε συνδυασμό με το μίσος και την κακοπιστία που επιφυλάσσουν γι’ αυτόν οι κάτοικοι της γαλλικής πόλης, θα τον εμπλέξουν σε έναν εφιάλτη με αστυνομικές έρευνες, οδυνηρές αποκαλύψεις και μια τρομακτική απομόνωση…

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Le petite homme d’ Arkhangelsk

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2009, 219 σελ.

Οι αρραβώνες του κυρίου Ιρ – Georges Simenon

Ο κύριος Ιρ είναι ένας συνηθισμένος, μονόχνοτος άνθρωπος που ζει σ’ ένα διαμέρισμα της Βιλζουίφ στο Παρίσι. Καθημερινότητα θλιβερή και μελαγχολική που το μόνο που της δίνει έναν πικάντικο τόνο κάποια βράδια είναι το θέαμα της νεαρής γειτόνισσάς του από απέναντι, της Αλίς, η οποία συνηθίζει να γδύνεται με ανοιχτές τις κουρτίνες ξέροντας καλά ότι την κοιτάζει, παίζοντας με τα συναισθήματά του σαν τη γάτα με το ποντίκι. Η θυρωρός της πολυκατοικίας δεν συμπαθεί τον ακοινώνητο αυτόν ενοικιαστή και, από τότε που ανακαλύφθηκε το κακοποιημένο πτώμα της νεαρής γυναίκας στο διπλανό οικόπεδο, τον θεωρεί ύποπτο, τον κατασκοπεύει και τελικά τον καταδίδει στην αστυνομία, η οποία αποφασίζει να τον θέσει υπό παρακολούθηση. Με τους όχι και τόσο διακριτικούς αστυνομικούς ξοπίσω του, ο κύριος Ιρ συνεχίζει το ρου της ζωής του περνώντας τις μέρες του ανάμεσα στο διαμέρισμά του και σ’ ένα χώρο που τον φωτίζει ένας φεγγίτης και όπου ετοιμάζει μικροδέματα για πωλήσεις δι’ αλληλογραφίας.

Η πλήξη και η μοναξιά βρίσκονται στην καρδιά αυτού του μυθιστορήματος, μια ατμόσφαιρα βαριά και πιεστική, που αποδίδεται στο έπακρο από την αέναη αντιπαράθεση των θορύβων της εξωτερικής ζωής και του ανθρώπου αυτού που κυκλοφορεί ανώνυμος μέσα στο πλήθος. Περισσότερο όμως και από τον οίκτο, ο κύριος Ιρ προκαλεί την απόρριψη και γεννά την απέχθεια των γύρω του. Μια αντιπάθεια δημιουργείται αυτομάτως στις γνωριμίες που κάνει.

Ο κύριος Ίρ αποτυγχάνει πλήρως να υπερασπίσει τον εαυτό του στον ανακριτή. Θα αφήσει λοιπόν τα γεγονότα να ακολουθήσουν την πορεία τους και θα κάνει μια απόπειρα να φύγει από την πόλη.
Μια μικροκοινωνία που φαντασιώνεται και κατασκευάζει τον ένοχο και οδηγεί σ’ ένα τέλος σκοτεινό, γεμάτο κυνισμό, έναν θάνατο θλιβερό και τετριμμένο, κατ’ εικόνα και ομοίωση του κυρίου Ιρ.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Les fiançailles de m. Hire

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2008, 189 σελ.

Τρία δωμάτια στο Μανχάτταν – Georges Simenon

“Γιατί, όλο αυτό το σκηνικό, παρά τον εκτυφλωτικό φωτισμό, έδινε την αίσθηση του γκρίζου; Σάμπως οι λαμπτήρες με το χτυπητό φως, ενώ έκαναν τα μάτια να πονούν, να ήταν ανίκανοι να διαλύσουν τη νύχτα που κουβαλούσαν επάνω τους αυτοί οι άνθρωποι, όταν ξεπρόβαλλαν από το έξω σκοτάδι. … Σφίγγονταν όλο και περισσότερο ο ένας στον άλλον, όχι πλέον σαν εραστές, άλλα σαν δυο άτομα που είχαν περιπλανηθεί για πολύ καιρό μέσα στη μοναξιά τους και τώρα τους είχε επιτέλους δοθεί η ανέλπιστη χάρη της ανθρώπινης επαφής.”

Όταν συναντιούνται μέσα στη νύχτα σ’ ένα μπαρ του Μανχάτταν, η Καίυ και ο Φρανσουά, είναι και οι δυο σε απόγνωση. Εκείνος, γύρω στα πενήντα, παλιός διάσημος ηθοποιός, προσπαθεί να ξεχάσει ότι η γυναίκα του τον άφησε για κάποιον νεαρό· εκείνη, διωγμένη από το δωμάτιο που μοιραζόταν με μια φίλη, δεν έχει καν ένα χώρο για να κοιμηθεί…

Η έλξη τους είναι αμοιβαία, θα είναι όμως αρκετή για να επουλώσει τα τραύματα από τα πλήγματα της ζωής; Ο Φρανσουά, από τη μια, φοβάται μη χάσει την Καίυ, και από την άλλη ζηλεύει τρομερά το παρελθόν της και τους άντρες που γνώρισε· λίγο ήθελε για να καταστρέψει αυτόν τον έρωτα που μπορεί να είναι μια καινούργια ευκαιρία…

Ο Ζώρζ Σιμενόν μας οδηγεί μέσα στην καρδιά της Νέας Υόρκης, ακολουθώντας σαν σκιά τις περιπλανήσεις του ζευγαριού, με την αλήθεια και την ανθρωπιά, πού τον έκαναν να κατακτήσει εκατομμύρια αναγνώστες και πρωτεύουσα θέση μεταξύ των συγγραφέων του αιώνα μας.

Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε το 1946. Είναι το πρώτο που έγραψε ο Σιμενόν, αμέσως μετά τη γνωριμία με τη δεύτερη σύζυγό του, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εγκαταστάθηκε στα τέλη του 1945. Το 1965 ο Marcel Carne το μετέφερε στον κινηματογράφο, με πρωταγωνιστές τον Maurice Ronet και την Annie Girardot, σε μια ταινία που βραβεύτηκε στις Κάννες.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Trois chambres à Manhattan

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2007, 241 σελ.

Ο Μαιγκρέ και το ακέφαλο πτώμα – Georges Simenon

“…Oι πόρτες του υδατοφράχτη άνοιξαν. Ο Ζυλ πήρε θέση στο τιμόνι. Η προπέλα άρχισε να γυρίζει ανακατώνοντας τον παχύ βούρκο… Ο Ρομπέρ μ’ ένα κοντάρι προσπαθούσε να απομακρύνει την πλώρη της φορτηγίδας από τον μόλο… Ένα τράνταγμα, ένας ανησυχητικός θόρυβος από κάποιο γρανάζι. Ο Ζυλ έσβησε τη μηχανή… Τα δύο αδέλφια άρχισαν να γυροφέρνουν ψαχουλεύοντας με τους γάντζους των κονταριών την προπέλα … Ο Ζυλ έπιασε κάτι… Με αργές κινήσεις άρχισε να ανεβάζει το κοντάρι και όταν έφτασε ο γάντζος έξω από το νερό, τα δύο αδέλφια είδαν να εμφανίζεται ένα περίεργο πακέτο δεμένο με σπάγκο, τυλιγμένο σε εφημερίδα που είχε σχιστεί. Ήταν ένα ανθρώπινο χέρι, από την παλάμη μέχρι τον ώμο· είχε χρώμα ωχρό εξαιτίας του νερού και η υφή της σάρκας ήταν σαν ψόφιου ψαριού.”
Δύο μαουνιέρηδες βγάζουν από το κανάλι Σαίν Μαρτέν ένα χέρι, και μετά την έρευνα των δυτών ανασύρονται στην επιφάνεια και τα υπόλοιπα μέλη ενός ανδρικού πτώματος. Μόνο το κεφάλι παραμένει άφαντο.
Ο Μαιγκρέ, στήνοντας τυχαία το ορμητήριο για την έρευνά του σ’ ένα μπιστρό στο Και ντε Βαλμύ, θα προσπαθήσει να οσφρανθεί τα μυστικά που κρύβει η γειτονιά. Ο ιδιοκτήτης του μπιστρό απουσιάζει· κατά τα λεγόμενα της γυναίκας του πήγε να προμηθευτεί κρασιά κάπου κοντά στο Πουατιέ. Ο επιθεωρητής εντοπίζει πολύ γρήγορα τους δύο εραστές αυτής της παράξενης γυναίκας που έχει παραδοθεί στο ποτό. Σιγά σιγά ο κλοιός γύρω της θα σφίξει. Όμως ποιο ήταν το κίνητρό της ώστε να θέλει να εξαφανίσει έναν σύζυγο κάθε άλλο παρά ενοχλητικό;
Άλλο ένα μυθιστόρημα όπου ο Ζωρζ Σιμενόν (1903-1989) φανερώνει την αλήθεια αναπάντεχα, συνδεδεμένη με όλα αυτά τα παράδοξα της ανθρώπινης ψυχής, με τα αινίγματα της ανθρώπινης προσωπικότητας και της ανθρώπινης μοίρας, που κρύβουν μέσα τους οι πιο συνηθισμένες υπάρξεις και τα οποία ανιχνεύει πάντα με αριστοτεχνικό τρόπο.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Maigret et le corps sans tête

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2006, 223 σελ.

Κόκκινα φώτα – Georges Simenon

Ένα Σαββατοκύριακο, στο τέλος του καλοκαιριού, ο Στηβ με τη Νάνσυ ξεκινούν για να πάρουν τα παιδιά τους από την κατασκήνωση. Η κυκλοφορία στις εθνικές οδούς είναι ασφυκτική. Εξίσου ασφυκτική όμως είναι και η ατμόσφαιρα μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί το ζευγάρι κουβαλάει όλη την ένταση της καθημερινότητάς του. Η εμφάνιση ενός καταζητούμενου δραπέτη θα μετατρέψει το ταξίδι τους σε πραγματικό εφιάλτη.

Ο Σιμενόν έγραψε τα “Κόκκινα φώτα” το 1953, την εποχή που ζούσε στις ΗΠΑ (1945-1955), και το αφιέρωσε στην κόρη του Μαρί-Ζο που μόλις είχε γεννηθεί. Τελειώνοντας τη συγγραφή του μυθιστορήματος δήλωσε: “Αισθάνομαι τόσο εξουθενωμένος, σαν να οδηγούσα επί δέκα μέρες όπως ο Στηβ, μέσα στην ίδια ασφυκτική κυκλοφορία”.

Είναι ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει, με επιτυχία, σασπένς και ψυχογραφία χαρακτήρων. Είναι επίσης το μυθιστόρημα στο οποίο φαίνεται, κατεξοχήν, η διάδοση του Σιμενόν με Αμερικανούς ομότεχνούς του της σχολής του σκληρού (hartboiled) αμερικανικού μυθιστορήματος, όπως επίσης και με το όλο ύφος του φιλμ νουάρ.

Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2004 από τον σκηνοθέτη Σεντρίκ Καν, στην ταινία “Red Lights” με πρωταγωνιστές τους Carole Bouquet και Jean-Pierre Darroussin.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Feux rouges

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2006, 219 σελ.

Ο τρελός του Μπερζεράκ – Georges Simenon

Ο άγνωστος στην άλλη άκρη του διαδρόμου έχει ανοίξει την πόρτα του βαγονιού. Δεν είναι τυχαίο, γιατί εκείνη την ώρα το τρένο κόβει ταχύτητα. Τα φρένα στριγκλίζουν και ο άντρας πηδάει, χάνεται κουτρουβαλώντας πίσω από τις αντιστηρίξεις της σιδηροδρομικής γραμμής. Ο Μαιγκρέ ούτε που το σκέφτεται, τρέχει και νάτος κι αυτός στο κενό. Πέφτει στα πλάγια, κάνει τρεις τούμπες, σταματάει δίπλα σε μια σειρά συρματοπλέγματα…
… Η κατάσταση είναι γελοία. Ο Μαιγκρέ αναρωτιέται σε ποιο ένστικτο υπάκουσε πηδώντας από το τρένο. Δεν ξέρει ούτε που βρίσκεται!
Γιατί ο άγνωστος δεν κινείται καθόλου; Παραμένει μια σκιά γονατιστή. Είδε άραγε τον Μαιγκρέ που τον ακολούθησε;
-Έε! Εκεί κάτω… του φωνάζει ο Μαιγκρέ ψάχνοντας το περίστροφο μέσα στην τσέπη του.
Δεν προλαβαίνει να το τραβήξει. Βλέπει κάτι κόκκινο. Και αισθάνεται ένα χτύπημα στον ώμο πριν ακόμη ακούσει την εκπυρσοκρότηση…
Αναπάντεχη τροπή παίρνει ένα ταξίδι αναψυχής του επιθεωρητή Μαιγκρέ. Το ίδιο βράδυ που φεύγει από το Παρίσι ένας άγνωστος τον πυροβολεί και τον τραυματίζει. Αναρρώνει από το τραύμα σε ένα ξενοδοχείο του Μπερζεράκ. Καθηλωμένος στο κρεβάτι, χάρη στη συμπαράσταση και τις πληροφορίες που του δίνει η σύζυγός του για πρόσωπα και δρώμενα, ο επιθεωρητής κατορθώνει ωστόσο να λύσει το μυστήριο του “τρελού” του Μπερζεράκ, που έχει σκοτώσει ήδη δύο γυναίκες και όλοι φοβούνται ότι θα σκοτώσει ξανά.

Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Τίτλος πρωτοτύπου: Le fou de Bergerac

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2005, 187 σελ.