Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης

Η φλόγα, η φωτιά κι η στάχτη – Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης

Αληθινή Ιστορία


Καλοκαίρι, Ελλάδα, σήμερα.

Η Μανωλία, η Εριέττα, και η Θέτιδα είναι φίλες από παιδιά. Η πρώτη δυναμική, η δεύτερη ρομαντική, η τρίτη επαναστάτρια, και η καθεμιά έχει τραβήξει τον δικό της δρόμο στη ζωή. Διατηρούν πλέον τυπικές φιλικές σχέσεις, μα, ενόψει του γάμου της Μανωλίας, αποφασίζουν να περάσουν μαζί λίγες ημέρες διακοπών στη Σκιάθο για να θυμηθούν τα παλιά. Εκείνο που φαντάζει ως διέξοδος αποδεικνύεται δύσκολο, καθώς το παρελθόν κρύβει μυστικά και πονάει σαν θα το σκαλίσουν, ενώ, επειδή συνεχίζει να επηρεάζει το παρόν, θα κληθεί η μία να βρεθεί αντιμέτωπη της άλλης.

Τρεις ασυμβίβαστες γυναίκες με διαφορετικές προσωπικότητες, η καθεμιά με τα μυστικά της, που κάποια επιλέγουν να εκμυστηρευτούν και άλλα να τα αποκρύψουν, μας διηγούνται το πώς βλέπουν τη ζωή, τους άντρες, τις γυναίκες, τους εαυτούς τους και φυσικά τις φίλες τους. Ένα μυθιστόρημα με έντονη τη μυρωδιά των ’80s, που μιλάει για τα μυστικά των ανθρώπων και εκείνα που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, καταλήγοντας στο ερώτημα: Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται και όλα τα μυστικά μαθαίνονται, τότε τι κάνεις; Τα αντιμετωπίζεις γραπώνοντας το ρίσκο ή συνεχίζεις τα ψέματα; Όταν η φλόγα θα ανάψει, θα ακολουθήσει η φωτιά, και αν δεν την προλάβεις, θα γίνουν όλα στάχτη.

Μυθιστόρημα, Κάκτος, 2022, 328 σελ.

Παραθεριστής – Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης

Ο Παραθεριστής είναι οργισμένος και προκλητικός. Νιώθει ηττημένος και μόνος. Ενίοτε αγαπά τα πάντα και άλλοτε τα αποστρέφεται. Παραθερίζει σε ένα ελληνικό νησί, παρατηρεί τους γύρω του, συναναστρέφεται και συγκρούεται με ήρωες που του προκαλούν εντύπωση, ρισκάρει να μιλήσει για όσα άλλοι δεν μιλούν, και νιώθει ένας παρίας, ένας αταίριαστος άνθρωπος με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Κατ’ ουσίαν, ο Παραθεριστής είσαι εσύ! Εσύ που συναναστρέφεσαι άλλους προσπαθώντας να τους καταλάβεις και εκείνοι που επιχειρούν να κάνουν το ίδιο μαζί σου. Εσύ που το μυαλό σου καταγράφει όσα εισπράττει από την κοινωνία γύρω σου και έρχονται μέρες τις οποίες νιώθεις κομμάτι της, ενώ άλλες δεν ταιριάζεις με τίποτα μαζί της.

Ο Παραθεριστής εξιστορεί την ιστορία του για συγκεκριμένο λόγο. Η καταγραφή του αποτελεί ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα που συστήθηκε στον συγγραφέα από ψυχιάτρους και ψυχολόγους προς απόσπαση της σκέψης από στρεσογόνες, καταθλιπτικές και αυτοκτονικές τάσεις. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες και ταυτόχρονα ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, τη δράση αντί της παραίτησης, την επιφάνεια των διαπροσωπικών σχέσεων, την εξάλειψη των ταμπού, την αποδοχή του εαυτού μας και την αποτύπωση της τρέλας ως ένα ακόμη πρόσωπο του στρες που μαστίζει τις ζωές όλων μας.

Μυθιστόρημα, Κάκτος, 2020, 232 σελ.

Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω – Γιώργος Ελ. Τζιτζικάκης

Έντεκα ιστορίες, εμπνευσμένες όλες από ημέρες και νύχτες δύσκολες, σκοτεινές και μοναχικές. Ιστορίες για τον έρωτα και την αγάπη, τη νοσταλγία και την απώλεια, για τους θανάτους που βιώνεις στη ζωή και για τις φορές που βρέθηκες ένα βήμα πιο κοντά στην τρέλα.
Κάποιες πηγάζουν από γνωριμίες με αλλόκοτους ανθρώπους, άλλες είναι βαθιά εξομολογητικές και μερικές υπαγορευμένες εξ ολοκλήρου από τη φωνή που μιλάει μέσα στο κεφάλι κάθε ανθρώπου. Όπως και να έχει, σας κοιτάζουν κατάματα δίχως να επιχειρούν να σας αποδείξουν κάτι· θέλουν μονάχα να σας διηγηθούν μια ιστορία, ψιθυρίζοντάς σας πως υπάρχει και αυτή η εκδοχή της.

Διηγήματα, Ωκεανίδα, 2018, 368 σελ.

Ένα δράμι δύναμης – Γιώργος Ελ. Τζιτζικάκης

Καστοριά-Βόλος-Χανιά-Αθήνα, το οδοιπορικό επιβίωσης ενός παιδιού στους δρόμους. Με άλλο όνομα τον φώναζε η μάνα του, η Καλλιόπη, με άλλο τον έμαθε η νύχτα να απαντά. Ο ήρωάς μας θα δώσει τη μεγαλύτερη μάχη του για να κρατήσει ζωντανό το παιδί που κουβαλά κρυμμένο μέσα του. Ποτέ δεν ξέχασε το άδικο που τον στιγμάτισε, και σήμερα, χρόνια μετά, το ίδιο αγρίμι μέσα του ζητά να αναμετρηθεί με την κόλαση για να βρει λύτρωση και ελπίδα για αγάπη. Όταν τα ’χεις χάσει όλα, όταν όση δύναμη κι αν έχεις νιώθεις πως δεν αρκεί, κάνεις κουράγιο, τόσο πολύ κουράγιο, που ούτε κι εσύ ο ίδιος δεν πιστεύεις στις αντοχές σου· εκείνες τις στιγμές όμως, μονάχα ένα δράμι δύναμης σου λείπει για να συμπληρώσεις την ισχύ σου, να αντεπιτεθείς και ν’ αλλάξεις ολόκληρη τη ζωή σου. Μονάχα ένα δράμι…

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2016, 440 σελ.

Τ’ αηδονιού το δάκρυ – Γιώργος Ελ. Τζιτζικάκης

Ένα βρέφος που αργοσβήνει, μια κατάρα που πρέπει να λυθεί τρεις φορές, άνθρωποι που δοκιμάζεται το κουράγιο τους και ψυχές κυνηγημένες επί σαράντα χρόνια. Ο Γιώργης και η Κωστούλα είχαν ρισκάρει τα πάντα για να σωθεί η μικρή τους κόρη, η Κλειώ, και παρ’ όλα όσα τους βρήκαν η αγάπη τους δεν λύγισε στιγμή.
Ένας χρησμός, μια αυτοθυσία και ένας ύπουλος εχθρός φυλακίζουν τον Γιώργη, αφήνοντας την Κωστούλα να μεγαλώσει μόνη την κόρη της απέναντι σε μια κατάρα που κάθε φορά ξετυλίγεται πιο δυνατή. Τριάντα χρόνια μετά η Κλειώ ζει παγιδευμένη σ’ έναν γάμο που βυθίζει τη ζωή της σε κινούμενη άμμο, ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και θεριεύει το αγρίμι της ψυχής της. Άραγε η ζωή αλλάζει αν το θελήσεις;
Σε δεύτερους ρόλους, η κυρα-Δήμητρα με το αλλήθωρο μάτι της, ο γέροντας Τυροθόδωρας με τις συμβουλές του, ο Σήφης με το άσβεστο μίσος του και η καλόγρια Σταυροκατίνα πλέκουν όλοι μαζί το κρητικό υφαντό της οικογένειας Αηδονάκη. Μυστικά, χρησμοί, επαναστάσεις, λυτρωμοί, θαύματα, μαντινάδες, μπαλωθιές, χοροί και γύρω όλα να μοσχομυρίζουν άρωμα από ζεστό ψωμί, λάδι και ρίγανη.
Η απίστευτη ιστορία της οικογένειας Αηδονάκη – ένας ζωντανός θρύλος στα Χανιά.

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2015, 608 σελ.

Γυναίκα η κόλαση… Γυναίκα κι ο παράδεισος – Γιώργος Ελ. Τζιτζικάκης

Δέκα ιστορίες, έχοντας ένα ακλόνητο κοινό στοιχείο: Τη γυναίκα! Όλες γεμάτες όνειρα, φόβους και ευαισθησία, εξυφαίνουν τις διαφορετικές ψυχές που ξεγυμνώνονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Τόσο ως παρουσία, όσο και ως απώλεια, τόσο στο αβέβαιο παρόν, όσο και στο αμετάκλητο παρελθόν, η γυναίκα πρωταγωνιστεί και απολαμβάνει την αναγνώριση που αναδύεται μέσα από τη σκέψη εκείνων, που επέλεξαν να την λατρέψουν.
Οι άνδρες λένε ψέματα! Δεν πρόκειται για κάποιο τρομερό νέο!
Όμως, ειλικρινά πιστεύουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν μια γυναίκα; Κι αφού δεν μπορούν να την κοροϊδέψουν, τότε γιατί εκείνη επιλέγει να παραμένει με ιώβεια υπομονή δίπλα σε έναν ψεύτη άνδρα; Μήπως είναι κι αυτό ένα ακόμα κομμάτι της θηλυκής της σοφίας;
Όχι!
Αυτό γίνεται γιατί ελπίζει! Ελπίζει πως κάποτε, κάτι θα αλλάξει και πως η ευαισθησία που κρατά στην καρδιά της, θα αγγίξει και τον άνδρα πλάι της. Πιστεύει πως κάποιος που της δηλώνει ότι την αγαπά μπορεί κάπου και να το εννοεί!
Η καταραμένη η γνώση όμως και η σοφία, που την κάνουν να δει τα πάντα πίσω από τις μάσκες, έρχεται ύστερα από χρόνια! Έτσι κάποτε καταλήγει πως τα ροζ συννεφάκια, ανήκουν και σε ροζ κόσμους, αλλά και πως ο κόσμος μας δεν είναι ροζ! Είναι σκληρά κόκκινος από αμαρτία και ηδονή και ανεπανόρθωτα γκρίζος από υποκρισία.
Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα από το να την εκτιμούν, να την αγαπούν και να της το δείχνουν; Να της υπενθυμίζουν, κάθε στιγμή πόσο τυχεροί είναι που την έχουν μέσα στα χέρια τους;
Αχ… αν ήξεραν οι άνδρες ότι θα μπορούσαν να έχουν οτιδήποτε ζητήσουν μόνο και μόνο αν αγαπούσαν τις γυναίκες στ’ αλήθεια, τότε μπορεί και να σταματούσαν τα ψέματά τους. Μπορεί και να τις καταλάβαιναν!

Διηγήματα, Περίπλους, 2012, 309 σελ.

Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω – Γιώργος Ελ. Τζιτζικάκης

Ξέχνα ότι ήξερες ως τώρα!
Σβήσε από μέσα σου το καθιερωμένο πρότυπο γυναίκας που γνώριζες.
Η σημερινή γυναίκα είναι ανεξάρτητη και όταν λέω ανεξάρτητη, δεν εννοώ μόνο πως ζει και εργάζεται μόνη της, αλλά πως λειτουργεί σε πολλά σημεία της ζωής της τόσο ανδρικά όσο κι εμείς!
Κι εμείς οι άνδρες τι κάνουμε; Τίποτα!
Από χρόνια οι άνδρες κάνουν ακόμη το ίδιο. Θεωρίες και επίδειξη του ανδρισμού τους! Δεν έχουμε εξελιχθεί σταλιά! Ακόμη ψάχνουμε τη γρήγορη και δίχως δεσμεύσεις σαρκική απόλαυση!
Και ναι! Αφού θες να τ’ ακούσεις κι αυτό, εγώ τις βγάζω το καπέλο! Ήταν, είναι και θα παραμείνουν πιο έξυπνες από εμάς!
Κατάφεραν, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ακόμη και την πονηριά τους να τη μετατρέψουν σε πανίσχυρο όπλο τους.
Σήμερα φίλε μου, δεν είναι πια τόσο σημαντικό το ότι φορούν παντελόνια, ακριβώς όπως κι εμείς, αλλά το ότι κι εκείνες κατάφεραν πια να έχουν τον ανάλογο ανδρισμό μέσα απ’ αυτά!
Ανθρώπινες σχέσεις, αντρικές φιλίες, συγκρούσεις, προδομένοι έρωτες κ.ά. παρελαύνουν στο μυθιστόρημα «Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω» του Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη. Στις σελίδες του ο αναγνώστης θ’ αντιληφθεί ότι όσο πολύπλοκη είναι η ζωή, άλλο τόσο είναι απλή.

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2010, 189 σελ.

Ένα γέλιο που έκλαιγε – Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης

“Γιατί ένα γέλιο που έκλαιγε; Γιατί το στριμώχνω ανάμεσα σε δυο ξερά από πάθος χείλη και το πιέζω να βγει. Σχεδόν ποτέ για εμένα, πιο πολύ για τους άλλους. Σχεδόν πάντα για να το δουν οι άλλοι και να αρπάξουν τη χαρά που θα έπρεπε να προορίζεται για μένα. Πονώ που δεν το νιώθω κι ας καταλαβαίνω πως στα δικά μου χείλη σεργιανίζει. Μα το Θεό εκείνη τη στιγμή νιώθω γελοίος με τον εαυτό μου που προσποιείται μια χαρά για όλους τους άλλους. Πότε στ` αλήθεια γέλασα για μένα; Για τον Γιώργο μέσα μου; Πότε άραγε ήτανε; Αληθινά, δυνατά, πικρά μα και όμορφα να το νιώθω να γαργαλά τα δυο μου χείλη και να καταλαβαίνω πως αναδύεται από την ψυχή μου. Δίχως από πίσω να κρύβει μια τεχνητή ικανοποίηση, μια ζοφερή προσποίηση, μια πνοή ολόδική μου πνίγεται μέσα σε τόσες άλλες αναπνοές και σφίγγεται στα πρέπει και τα θέλω των άλλων, δίχως να δίνει προτεραιότητα στη δική μου ανάσα, όπως θα ‘πρεπε.”

Διηγήματα, Ιδιωτική Έκδοση, 2005, 108 σελ.

… Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή… – Γιώργος Ελ. Τζιτζικάκης

“Με μελαγχολεί, με φοβίζει… Αυτή η διαδρομή στη ζωή που θυμίζει πως από κάπου τρέχω να κρυφτώ, να φύγω… κι όμως γνωρίζω πως πάλι πίσω θα γυρίσω, στο κρεβάτι μου κοιτώντας το ταβάνι, να γεμίζω το μαξιλάρι δάκρυα για όσα με κάναν δυνατό. Ας είναι έτσι! Κι ας μου στέρησαν πολλές από τις χαρές μου. Τα παιδικά μάτια να βουρκώνουν κι ας είμαι κοντά στα είκοσι, ποτέ ίσως να μη μεγαλώσω… το ελπίζω… μα δεν προλαβαίνω και να θέλω. Φοβάμαι… να γίνω σαν εκείνους που κλείσανε την πόρτα στη ζωή. Δε μου αρέσει να πηδώ από παράθυρα για να γλιτώνω, να ξεφεύγω… κι ας πεθαίνω.”

Διηγήματα, Ιδιωτική Έκδοση, 2000, 93 σελ.