Γιάννης Βασιλακόπουλος

Το κάδρο των ηρώων – Γιάννης Βασιλακόπουλος

“Εμείς παιδί μου δεν ήμασταν ήρωες. Απλοί άνθρωποι είμαστε αλλά από όπου κι αν φεύγαμε τότε για το μέτωπο αφήναμε πίσω την φτώχεια και την ανέχεια. Ξέραμε λίγα, αλλά ήμασταν σίγουροι πως ό,τι κι αν πετυχαίναμε στον πόλεμο θα ήταν καλύτερο από αυτό που ως τότε ζούσαμε. Γιατί πολύ απλά χειρότερα δεν γινόταν… Γι’ αυτό λοιπόν το άγνωστο καλύτερο παλέψαμε σαν λιοντάρια. Η ανάγκη μας έκανε ήρωες. Και μόνο στα λόγια. Σάμπως το αναγνωρίζει και κανείς”;
(λόγια του παππού)

Μυθιστόρημα, Νοών, 2009, 142 σελ.

Το κύμα – Γιάννης Βασιλακόπουλος

Νουβέλα, Νοών, 2010, 114 σελ.

Μαριλίζα – Γιάννης Βασιλακόπουλος

Για την αντίσταση και τον έρωτα


Λένε πως η ποίηση είναι η φωτογραφία της ψυχής. Κι αν είναι έτσι, μ’ αυτό το βιβλίο πρώτη φορά φωτογράφισα τη δική μου.

Λένε ακόμα πως όταν ο Θεός ή μια ανώτερη δύναμη σού παίρνει κάτι σημαντικό, φροντίζει να το αντικαταστήσει. Εμένα μου πήρε τη μάνα μου, αλλά να, που δίχως να το καταλάβω, μου έστειλε μια πηγή έμπνευσης να συντροφεύει τη μόνιμη θλίψη και να καλύψει το κενό. Τα λόγια σ’ αυτές τις σελίδες δεν είναι μάταια. Στέλνουν το μήνυμα εκεί ψηλά, στη μάνα μου, πως κάνω αυτό που ήθελε πάντα. Συνεχίζω να μάχομαι. Και αφιερώνονται στη γυναίκα που με εμπνέει καθημερινά, για να της δείξω πως σ’ αυτή τη μάχη, αυτή η σύντροφος ελπίζω ζωής, είναι το όπλο και ο σκοπός μαζί.
Ας είναι κουφοί οι άνθρωποι, εγώ θα μιλάω και θα μιλάω τόσο δυνατό, που στο τέλος θα τους κάνω να με ακούσουν.

Ποίηση, Ίαμβος, 2012, 79 σελ.

Δεσμώτες – Γιάννης Δ. Βασιλακόπουλος

Μια βρώμικη εποχή


Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ζωής, κι αλίμονο αν δεν ήταν!..
Mέσα από την πλοκή ή και την ιστορία του έργου είναι καλό πια να κρατήσουμε όχι το σασπένς αλλά το μήνυμα. Η Ελλάδα σήμερα, δυστυχώς, ξαναβρήκε στα σπλάγχνα της προδότες. Η ελληνική κοινωνία είναι, ή προσπαθούν να την κάνουν, όμηρο-δεσμώτη καταστροφικών πρακτικών και μιας ακραίας -και σίγουρα κόντρα στην κοινωνία- πολιτικής ιδιοτέλειας.
Το έργο αυτό αποτελεί μία κραυγή, αλλά στο βάθος του αποτελεί και μια απόδειξη της δίψας για Ελευθερία, Εθνική Κυριαρχία και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Μια δίψα που μοιράζονται όλο και περισσότεροι Έλληνες σήμερα…

Θεατρικό, Βογιατζή – ErmisGraphics, 2012, 80 σελ.

Οι φάκελοι του Τζο Ιορδανίδη – Γιάννης Βασιλακόπουλος

Τα βρόμικα ράσα


Ο Τζο Ιορδανίδης, ένας ρεπόρτερ από αυτούς που δεν κάθονται φρόνιμα, μπλέκει στην υπόθεση του θανάτου ενός φωτισμένου ιεράρχη. Πολιτικοί, ιερωμένοι, μυστικές υπηρεσίες, απειλές, συνθέτουν το παζλ μίας περίεργης και σκοτεινής ιστορίας, στην οποία ο ήρωάς μας χώνεται κάθε μέρα πιο βαθιά, και γυρισμός δεν φαίνεται να υπάρχει. Ο δρόμος προς την αλήθεια, άλλωστε, δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Στο τέλος, αποκαλύπτει πράματα και θάματα, και όχι πάντα του Θεού. Όλα αυτά, βέβαια, είναι αποκυήματα του νου ενός φαντασιόπληκτου συγγραφέα. Διότι, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά σε ανθρώπους της Εκκλησίας, στην οποία όλοι μας ανήκουμε. “Τότε, γιατί τα γράφεις;” θα ρωτήσετε. Ε, αφήστε με εμένα… Είπαμε, συγγραφέας είμαι, φαντασία έχω, ακόμα κι αν αυτή αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Ευτυχώς, πάντα υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να διακρίνουν μικρές αλήθειες πίσω από τις αράδες μιας ευρηματικής αφήγησης. Εναλλακτικά, αυτό το βιβλίο είναι μια αστυνομική ιστορία με πολιτικές προεκτάσεις. Θα ‘ρθουν κι άλλες, γιατί αυτός ο Τζο, όλο με ενοχλεί και μου αραδιάζει περιπέτειες. Όρεξη να ‘χουμε, εγώ να γράφω, ο “Οσελότος” να εκδίδει, κι εσείς, να διαβάζετε.

Νουβέλα, Οσελότος, 2012, 112 σελ.

Τα παιδιά του Καυκάσου – Γιάννης Βασιλακόπουλος

Η ιστορία ενός πολιτικού που ήθελε να αλλάξει τα πράγματα…

Αυτή εδώ είναι μια ιστορία ενός θεσμικού παράγοντα, που μπορεί να γίνει και “τρομοκράτης” εάν οι συνθήκες το απαιτούν.

Στις σελίδες του, μπορεί να διαβάσετε ένα ελληνικό πολιτικό θρίλερ, με μπόλικη δόση πραγματικότητας.

Το που βρίσκεται η φαντασία του συγγραφέα και που η αληθινή διάσταση αφήνεται να κριθεί…

Μυθιστόρημα, Νοών, 2016, 148 σελ.

Μέθοδος… αντισύλληψης – Γιάννης Βασιλακόπουλος

Άλλοι μου είπαν πως τούτο εδώ το κείμενο είναι “ξυραφιά” στο Σύστημα. Άλλοι πάλι, ότι είναι μια ατελής, ωραία ιστορία που πρέπει να ψάξεις πολύ για να οδηγηθείς σε συμπεράσματα. Κι άλλοι, ότι είναι ένα καλό θεατρικό κείμενο που θα μπορούσε να έχει σεναριακή ή άλλη μορφή.
Για μένα είναι η έμπνευση ενός καλοκαιριού. Είναι μια προσπάθεια να καταθέσω μέσα από κωμικό πρίσμα, σκέψεις και προβληματισμούς που με βασάνισαν μέρες και νύχτες. Και τελικά κατέληξα πως το δυσκολότερο πράγμα είναι να προβληματίσεις, προκαλώντας ευθυμία και γέλιο. Το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή είναι να κάνουμε ομάδες ανθρώπων ή και τους ίδιους τους εαυτούς μας, ευτυχισμένους έστω για μια στιγμή. Εκείνη τη στιγμή που από μία ατάκα, μία εικόνα ή μία κατάσταση σκάει εκείνο το πολυαναμενόμενο χαμόγελο του θεατή ή του αναγνώστη.
Όλα τα υπόλοιπα είναι στην κρίση εκείνων που θα μπουν στον κόπο να διατρέξουν τις αράδες που ακολουθούν.

Θεατρικό, Νοών, 2016, 56 σελ.