Γιώργος Γιαννουκαράκης

«Ξεκίνησα να γράφω από τα χρόνια του λυκείου, όταν διάβασα τον πρώτο τόμο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν. Η μαγεία που με κατέκλυσε όταν διάβασα αυτό το βιβλίο, τα συναισθήματα, το δέος και ο θαυμασμός για τον Τόλκιν, έβαλαν σε κίνηση τα γρανάζια, ώστε σήμερα μετά από σχεδόν 18 χρόνια να έχω την τιμή να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο « Πλάνης θεός» από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Όσο δυσβάστακτη και να είναι η καθημερινότητα, το άγχος του βιοπορισμού και η ρουτίνα, όταν έχω μπροστά μου το λευκό χαρτί και ξεκινάω να γράφω, ως δια μαγείας μπαίνω σε ένα διαφορετικό κόσμο, εκεί που ισχύουν οι δικοί κανόνες, ο δικός μου αξιακός κώδικας και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η συγγραφή είναι η απόλυτη έκφραση ελευθερίας, ένα διαβατήριο που επιτρέπει να ταξιδεύεις σε κόσμους διαφορετικούς.»
Από συνέντευξη στο Rethemnos.gr

Πλάνης θεός – Γιώργος Γιαννουκαράκης

Ο Δίας αγέρωχος έστεκε όρθιος και κοιτούσε τον Αμούτ που έδειχνε δίχως άλλο να τα έχει χαμένα. Δεν ήταν πολλές οι φορές που μια μικρή θεότητα έστεκε αντιμέτωπη με την οργή ενός αληθινού αρχηγού των θεών. Ο Αμούτ δεν μπορούσε να καταλάβει πως αυτός ο ξένος θεός ήταν ταυτόχρονα και ο αρχηγός των θεών της Αιγύπτου, ο Άμμωνας Ρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει και δεν ήθελε να ξέρει. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι ήθελε απεγνωσμένα να πάει στο πλησιέστερο νεκροταφείο και να καταβροχθίσει όσες περισσότερες ψυχές μπορούσε, αυτή τη φορά χωρίς τύψεις. Αντί αυτού, όμως, γονάτισε και πλησίασε τον Δία με όση ταπεινότητα μπορούσε να έχει ένας χαμερπής ψυχοφάγος δαίμονας. Οι σύντροφοί του, ασήμαντα στοιχειά της ερήμου, παρακατιανοί των θεών σαν και αυτόν, είχαν σκορπίσει μέσα στην έρημο από τον φόβο τους για τον Δία.