Ήταν γιος ζωγράφου και εγγονός γλύπτη. Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε με φορτηγά καράβια.
Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1979 με την ποιητική συλλογή Λίμπερτυ (αναφορά στα ταξίδια του στη θάλασσα), από τις εκδόσεις Κείμενα του Φίλιππου Βλάχου. Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, ασχολείται με τη ζωγραφική και έχει κάνει 8 ατομικές εκθέσεις (Αγκάθι 2001, Γκαλερί της Έρσης 2003, Booze Κooperativa 2010, Ποντοπόρος στην Πάρο 2010, Ιανός 2011, Κόκκινο Σπίτι Χαλκίδας 2013, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 2012 & 2014).
Ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Τάσος Μελετόπουλος και ο Μάριος Στρόφαλης. Η Ένωση Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας εξέδωσε το 2012 έναν συγκεντρωτικό τόμο με την ποίησή του (Ποίηση 1979-2012).
Υπήρξε στενός συνεργάτης του Κυριακάτικου “Ριζοσπάστη” για πάνω από 20 χρόνια. “Μέσα από τη στήλη του ‘Το απόλυτο ρόδο’ επιδίωκε να έχει τακτική, ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που ‘καίγονται πραγματικά’. ‘Αυτός είναι ο λόγος που γράφω στην εφημερίδα’, είχε αναφέρει κάποτε. Άλλωστε, χαρακτήριζε καθοριστική στη ζωή του την παρουσία του στην εφημερίδα”, όπως αναφέρει το 902.gr.
Έφυγε από τη ζωή έπειτα από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, σε ηλικία 65 ετών τον Οκτώβριο του 2021.
Η λέσχη της στιγμής (2009)
Μίστερ Μπούλντογκ (2015)
Διηγήματα
Ιστορίες που βγήκαν αληθινές (2004)
Περί αλητείας (2010)
Αφηγήματα
Η σειρήνα της Ομόνοιας (2002)
Δοκίμια-Μελέτες-Άρθρα
Το απόλυτο ρόδο (2007)
Ποίηση
Λίμπερτυ (1979), Κείμενα
Η αίρεση της τίγρης (1984)
Το παλιό ποίημα του Ευαγγελισμού (1998)
Ο πειρασμός της μάχης (2000)
Το τραγούδι του Φαύνου (2003)
Ποίηση 1979-2012 (2012)
Μακάρια πληγή (2014)
Μην ακούς τον παράδεισο (2016), Γαβριηλίδης
Το ζόρικο κύτταρο (2016), Αρμός
Περαστικός είμαι και ονειρεύτηκα (2017), Γαβριηλίδης
Θεατρικά έργα
Τα μάτια του βασιλιά (1998)
Ο Μπαλτάσαρ μίλησε (2010)
Συλλογές
Η αλήθεια που δεν υπάρχει (1999)
Αποφθέγματα
Καθωσπρέπει σκέψεις (2004)
Συλλογικά έργα
7 (2010)
Μεταφράσεις
John Flanagan, Το χρονικό της Αραλουένης (2008)
Βραβεία-Διακρίσεις
Διεθνές Βραβείο Καβάφη Ποίησης 1994
Περαστικός είμαι και ονειρεύτηκα – Γιώργος Κακουλίδης
… Έπρεπε να συνεχίσω
Γύρισα την πλάτη
κι έπεσα πάνω σε ένα αμήν
που χτυπιόταν στους τοίχους
σαν τυφλή πεταλούδα
Απαιτούσε να το συγχωρήσω
Δεν ξέρω να συγχωρώ …
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2017, 32 σελ.
Το ζόρικο κύτταρο – Γιώργος Κακουλίδης
Είκοσι λοξές σκέψεις για τον Θανάση Λάλα
Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η σύγχρονη ελληνική ζωγραφική γέρασε απότομα.
Μάταια ψάχνει, έρποντας, την παιδική της ηλικία, αφού δεν έχει αποφασίσει ακόμη να πληρώσει το τίμημα.
Στο βασίλειο της παιδικότητας μπορεί να την οδηγήσει μόνο όποιος έχει μεγάλη θητεία στην ταραχή.
Ποίηση, Αρμός, 2016, 52 σελ.
Μην ακούς τον παράδεισο – Γιώργος Κακουλίδης
Εγώ ο γαλάζιος ελέφαντας
ο Γιόχαν Μάρτιν Σούμπαρτ
μαθητής και ξίφος του Μπαχ
ενώ μου πήραν το όνομα
και τη νύχτα μου
θα συνεχίζω να προκαλώ το γαλαξία
τουλάχιστον να γελάσει
γιατί από την εποχή
που ο θυμός τού έβαλε την ουρά στα σκέλια
ούτε καταιγίδες ούτε σεισμούς
γνώρισε κανείς
εκτός από κάτι μικρές αναταράξεις
για να θυμόμαστε πού και πού
τη δύναμη και τη δόξα του.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2016, 42 σελ.
Η σειρήνα της Ομόνοιας – Γιώργος Κακουλίδης
Πρόκειται για μια ιστορία που εξελίσσεται στην πλατεία της Ομόνοιας την τελευταία νύχτα του 20ού αιώνα. Μία παρέα περιθωριακών συνδέει τη μοίρα της με το άγαλμα της Σειρήνας μέσα από μια σειρά άγριων ιστοριών. Η Σειρήνα ήταν το πρώτο άγαλμα που στήθηκε το 1934 στην πλατεία Ομονοίας, που τότε ονομαζόταν πλατεία Μουσών. Το όνομα του αγάλματος ήταν Καλλιόπη. Το άγαλμα λοιπόν είχε στηθεί στο κέντρο της πλατείας πάνω από τα δημόσια ουρητήρια και έμεινε γνωστό από τη φράση “πάμε στην Καλλιόπη”. Ο γλύπτης ήταν ευχαριστημένος και έλεγε ότι δεν τον πειράζει καθόλου το σημείο όπου στήθηκε η Καλλιόπη, έως ότου το μυστικό που διαπερνούσε το άγαλμα έκανε την εμφάνισή του και από τότε άλλαξαν όλα…\
Καθωσπρέπει σκέψεις – Γιώργος Κακουλίδης
Τι μπορεί να γράψει κανείς γι’ αυτές τις “καθωσπρέπει” σκέψεις του Γιώργου Κακουλίδη; Βασανίστηκα πολύ, ακόμα και για το αν έχει νόημα να γράψω κάτι. Όχι φιλολογικά πράγματα -τέτοια δεν μπορώ ούτως ή άλλως.
Από την άλλη, βλέπω τόσα πολλά εκεί μέσα… Τον Γιώργιο τον ίδιο, τα θέματα και τις εικόνες της ποίησης του, την άρνηση της κυρίαρχης πραγματικότητας, χωρίς την επίπλαστη δημιουργία κάποιας άλλης, πνευματικής τάχα. Δεν κλείνει το μάτι στο μικρόκοσμο των διανοουμένων ή των μυημένων. Μπορεί να του κλείσει το μάτι, αλλά με άλλο τρόπο. (Ας πούμε, να του το βουλώσει με μια γροθιά…)
Τα κείμενα του Γιώργου δεν είναι πορσελάνες, είναι σκληρά διαμάντια. Δεν τα κατεργάζεται με στόχο το κάλλος· μας τα πετάει στο κεφάλι. Για να μη σ’ το ανοίξουν, πρέπει να τα αγκαλιάσεις με τη σιωπή. Ή πάλι μπορείς και να τα αφήσεις να σ’ το ανοίξουν -καλό θα σου κάνει. Μετά τα ράμματα, όταν κλείσει η πληγή, μπορεί κάτι να σου έχει μείνει μέσα.
Ιστορίες που βγήκαν αληθινές – Γιώργος Κακουλίδης
Οι “Ιστορίες που βγήκαν αληθινές” είναι οι ιστορίες που έγραψα για ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσα και στους οποίους οφείλω πολλά. Η υπερβολή που χαρακτήριζε τη ζωή τους ήταν το εισιτήριο της επιστροφής μου στον αόριστο χρόνο τους. Μαζί τους ακούγεται και η φωνή του μεγάλου αρχιτέκτονα και ποιητή Αριστομένη Προβελέγγιου μέσα από μια συνομιλία που γεννήθηκε με αφορμή μια ιστορία που ήταν αληθινή. Η εξομολόγησή του κλείνει μ’ έναν ψίθυρο-επίκληση του αρχιτέκτονα που ανακαλύπτει πως το αληθινό του σπίτι πρέπει να είναι το ποίημα.
Σε όσους διαδίδουν πως ορισμένοι από τους φίλους μου είναι πεθαμένοι τους θυμίζω τη φράση του Ζαν-Μισέλ Μανσιόν: “Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα βγει ζωντανός από δω μέσα”. (Γ. Κ.)
Το απόλυτο ρόδο – Γιώργος Κακουλίδης
Κείμενα πολιτικής και αισθητικής από την καθημερινότητα
Θα μπορέσει ξανά το ατομικό πάθος να γίνει κόσμημα της συλλογικής σκέψης και πράξης; Να μιλήσουμε για καινούργια οράματα, να πιστέψουμε αγαπημένες ουτοπίες; Ποιες λέξεις θα μας πυρπολήσουν πάλι; Μπορεί να μην υπάρχουν ακόμα απαντήσεις, αλλά αρκεί να μην σταματάμε να τις ψάχνουμε.
Η λέσχη της στιγμής – Γιώργος Κακουλίδης
Σε μια λέσχη στο κέντρο της Αθήνας οι θαμώνες απαιτούν να ζουν κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής τους χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. Διεκδικούν το δικαίωμα στην υπεράσπιση της στιγμής. Ένας ποινικός κρατούμενος, ένας τυφλός στοχαστής και η παρέα τους, που αποτελείται κυρίως από ανθρώπους του υποκόσμου, ασφυκτιούν όλο και περισσότερο σε μια κοινωνία που δε σέβεται την ιερότητα του προσωπικού χρόνου. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα είναι αναπόφευκτη.
Περί αλητείας – Γιώργος Κακουλίδης
Ιστορίες τρέλας που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Μια παρέα μποέμ, ζωγράφοι, ποιητές, αλκοολικοί, αποτυχημένοι ηθοποιοί και καθ’ ολοκληρίαν απατεώνες μεταμορφώνουν τις δύσκολες στιγμές τους σε φάρσα.
Ένας γάτος που τρώει τα χειρόγραφα του Νίκου Καρούζου, ένας θαυμαστής του Μιχάλη Κατσαρού που καταλήγει εκεί που δεν έπρεπε, η άγνωστη κοντέσα Ζιζίνια με το ρακούν της, η θεία που παντρεύτηκε έναν Ινδιάνο των Σιου, ο καπετάνιος Πιανοκτύπα, ο ζωγράφος Παρθένης, και ο νεαρός ναυτικός μαζί με τη Φαλαμπέλα, το πιο μικρό άλογο στον κόσμο, συνθέτουν εικόνες ομορφιάς και αλητείας.
Ο συγγραφέας ακολουθεί τις ιστορίες στις σκονισμένες και παράδοξες διαδρομές τους.
Ποίηση 1979-2012 – Γιώργος Κακουλίδης
Ο συγκεντρωτικός αυτό τόμος περιλαμβάνει 15 ποιητικές συλλογές-ενότητες. Ποιήματα βιωματικά που αναδύονται μέσα από τις σκοτεινιές των μητροπόλεων.
Μακάρια πληγή – Γιώργος Κακουλίδης
Με το ισπανικό σπαθί μου
τρομάζω το άστρο μου
να πάψει να γυρνάει
σαν πεινασμένο σκυλί
να γίνει λυπημένος άντρας
που φωνάζει:
“Λάμψτε, αγάπες μου, λάμψτε
καείτε, αγάπες μου, καείτε
κι αν κανείς δεν σας βλέπει
εγώ ο κομήτης
θα σας πάρω μαζί μου”.
Μίστερ Μπούλντογκ – Γιώργος Κακουλίδης
Τι θέλουν από µας, σκεφτόµουν. Παλιότερα, αν κάποιος ξενέρωτος ερχόταν στην πιάτσα, οι βετεράνοι, χωρίς να σηκώσουν το κεφάλι, θα φώναζαν: “ψόφα, κάθαρµα!”. Ούτε “ποιος είστε;” ή “τι θέλετε;”, απλά: “ψόφα, κάθαρµα!”. Αυτό άλλαξε κι έτσι άνοιξαν οι θύλακοι και µπήκαν τα δαιµόνια της ευγένειας και του καθωσπρεπισµού. Πίστευα πως αυτό συνέβαινε µόνο και µόνο για να βάλουµε κάποιον στο χέρι και, όσο να ’ναι, οι γνωριµίες βοηθούσαν σ’ αυτό. Λάθος. Οι άλλοι είναι πάντα πιο πολλοί, σε κυκλώνουν στο πι και φι και στο τέλος βγαίνουν νικητές. Για την ακρίβεια, σ’ τα παίρνουν όλα, και αυτό είναι το µάθηµα που λάβαµε. Μας ψώνιζαν εκείνοι και όχι εµείς, όπως νοµίζαµε. Σε πλησιάζουν στην αρχή, γιατί η ζωή τους είναι άδεια, άδεια εφ’ όλης της ύλης, και θέλουν να ζεσταθούν. Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που καίγονται µπροστά µας, ενώ εµείς σφυρίζουµε αδιάφορα…
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Άγρα, Αρμός, Εκδόσεις Πατάκη, Εξάντας, Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη, Γραβριηλίδης, Κέδρος, Μαραθιά, Futura
