Εκεί μεγάλωσε και τελείωσε το Λύκειο. Το 1991 τελείωσε το Τμήμα Μαθηματικών του ΑΠΘ. Στη συνέχεια (από το 1996) σπούδασε Χωροταξία και Πολεοδομία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος των σπουδών του. Έκανε μεταπτυχιακό πάνω στην Εκπαίδευση, στο ΕΑΠ και μεταπτυχιακό στην Πληροφορική, επίσης στο ΕΑΠ. Εργάστηκε ως καθηγητής μαθηματικών σε φροντιστήριο για 6 έτη και από το 1999 στη δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει ποιήματά του στις ανθολογίες «Όνειρα των Μύθων» και “Valles Marineris” και ένα διήγημα στην ανθολογία “Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΙΙ” (όλα στις εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές).
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Βιβλίο 1ο (2014), Συμπαντικές Διαδρομές
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Βιβλίο 2ο (2015), Συμπαντικές Διαδρομές
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Βιβλίο 3ο (2016), Συμπαντικές Διαδρομές
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Βιβλίο 4ο (2018), Συμπαντικές Διαδρομές
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Γιώργος Μακρής
Βιβλίο 4ο
Γαλάζιο στα μάτια της αδηφάγα φωτιά κατακαίει το νυφικό πέπλο στο νεκροκρέβατο η θάλασσα εξανεμίζει τις στερνές ελπίδες της οδυνηρής απολύτρωσης το νερό δεν καίγεται αδηφάγα φωτιά αφήνει ίχνη μα όχι ελπίδας μόνο στάχτη στάχτη και λάσπη γαλάζιο στα μάτια της κατατρώει τα άλλα χρώματα τι θα απομείνει; Κανείς δεν ξέρει.
Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2018, 92 σελ.
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Γιώργος Μακρής
Βιβλίο 3ο
Άγγιξε το είδωλο στον καθρέφτη
που ολοένα ξεθωριάζει
το ξύπνημα μιας ακούραστης θλίψης
τα πάντα είναι πάγος
πάγος και μελαγχολία
τα πάντα εκτός από το μαρμάρινο πρόσωπό σου
που χαμογελάει.
Αγκάλιασε τη φωτιά με πάγο
και κοιμήσου ώσπου ο ουρανός να καεί
τότε, αχ τότε,
τα αγκάθια των τριαντάφυλλων
θα ματώσουν τα χέρια σου
κόκκινο αίμα
κόκκινο τριαντάφυλλο
ματωμένο τριαντάφυλλο
φλεγόμενο σπαθί
παγωτό που λιώνει
κοιμήσου ώσπου ο ουρανός να καεί.
Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2016, 220 σελ.
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Γιώργος Μακρής
Βιβλίο 2ο
Μια θάλασσα από σύννεφα και βράχια γύρω γύρω,
βράχια που περιβάλλουν αυτήν τη θάλασσα.
Ατενίζω αυτήν την εικόνα εδώ και σαρανταπέντε χρόνια.
Τίποτε δεν έχει αλλάξει.
Τα σύννεφα είναι πάντοτε εκεί.
Πάντοτε εμποδίζουν κάποιον να δει κάτω από αυτά.
Πάντοτε κρύβουν τα άλλα βράχια από κάτω τους.
Πάντοτε δίνουν αυτήν την εντύπωση της θάλασσας.
Βρίσκομαι πολύ μακριά απ’ την πραγματική θάλασσα.
Την έχω αφήσει πίσω.
Πολλά χιλιόμετρα.
Πολλά χρόνια.
Πολλές πίκρες και στενοχώριες.
Πολύ αίμα.
Τα σύννεφα είναι πάντοτε εκεί.
Εκεί.
Μου θυμίζουν την περασμένη μου ζωή και το κακό που έχω κάνει.
Αυτό το κακό για το οποίο ήρθα εδώ για να εξιλεωθώ.
Να λυτρωθώ.
Αλλά η λύτρωση έρχεται δύσκολα γιατί εγώ ο ίδιος την στέρησα από άλλους,
όταν ο ίδιος ζωγράφισα την απόγνωση πάνω στα πρόσωπά τους,
βουτώντας τα χέρια μου στο αίμα τους.
Άγγελος του θανάτου των άλλων αλλά όχι και του δικού μου.
Το αίμα στα χέρια μου έχει αφήσει μιαν αύρα και μια μυρωδιά που δεν λέει να σβήσει,
όσο κι αν τα πλένω.
Τα σύννεφα.
Λες κι έχουν χωρίσει στα δύο την ζωή μου,
το πριν και το μετά.
Αλλά το αίμα με έχει ακολουθήσει ακόμη κι εδώ.
Είναι ένας αιμάτινος λώρος που δεν μ’ αφήνει να αποσυνδεθώ από την αιώνια μήτρα του παρελθόντος.
Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2015, 84 σελ.
Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες – Γιώργος Μακρής
Βιβλίο 1ο
…κι εσύ αγέραστε ιππότη
που πέρασες το ξίφος μέσ’ απ’ τη φωτιά
το βόθρο των μιαρών προβάτων
σήκωσες ψηλά, ψηλά στον ήλιο
το λαμπερό σπαθί με τις ανταύγειες
του αίματος απ’ τις καρδιές που κάρφωσε
ανθρώπινες καρδιές, φτιαγμένες από λάσπη
απ’ την καρδιά των άκακων όντων
των αγαθών και σιχαμερών χορτοφάγων
των αμαρτωλών αγίων αμνών
που ξέρασες στη θέα
των ανοιχτών στομάχων
των γεμάτων από χορτάρι
που τάισες το άτι σου
με τις καρδιές που ακόμα χτύπαγαν
κι έπειτα το πότισες
με το αίμα που σαν πίδακας
ένιψε το πρόσωπο του φόβου
που είδες στον καθρέφτη
που σταύρωσες τους νεκρούς σου
έχοντας δοκιμάσει το σταυρό.
Τώρα είναι η ώρα!
Σήκω!
Τάισε τ’ άλογο το περήφανο
με την καρδιά σου τη δεύτερη
και πότισέ το με το αίμα σου
γεύσου το αίμα των προσδοκιών σου
που πήζει πάνω στο σπαθί
που ακόμα η δίψα του δεν σώθηκε
καβάλα τ’ άλογο το ανήμερο
και πέταξε στο χάος
ώσπου να βρεις τη μοίρα σου
το βδέλυγμα, ζωή ή θάνατος για σένα.
Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2014, 60 σελ.
Πηγές: Biblionet, Συμπαντικές Διαδρομές
