Γιώργος Ν. Παπαδάκης

Άτακτο αίμα – Γιώργος Παπαδάκης

ΑΛΛΑ ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ; ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ;
Σκοτάδι έβλεπαν στο μέλλον. Πίσσα ολόμαυρη στο παρελθόν, πριν απ’ τη γέννησή τους. Κι αυτό το “πριν”, τι ήταν; Ποιοι πρόγονοι που σάπισαν στις μάχες, γέννησαν τον χρόνο τους; Άγνωστο ήταν από ποια διαολεμένη ράτσα κρατούσαν. Σταμάτησε ο νους τους να σκέφτεται τον χρόνο, αλλά τους άρεσε η λύση των κοντυλοφόρων!
Δεν πολεμούσαν λοιπόν μόνο για την πατρίδα, για τα χώματα, για τα βουνά, για την ελευθερία; Δεν πολεμούσαν μόνο για να ενωθεί το χαμηλό στο πέλαγος νησί τους με την ελευθερωμένη Ελλάδα; Έξυναν τα κεφάλια τους τα ασυγκράτητα παιδιά. Γατί λοιπόν πολεμούσαν; Τα όπλα τους δεν σημάδευαν τον Τούρκο, αλλά τον ίδιο τον καταραμένο θάνατο; Αν ήταν μπορετό από τα τραύματα κι απ’ το μπαρούτι να ξετρυπώσει η αθανασία, τότε καλώς να έρθει θα έμπαιναν με περισσότερη μανία στον όλεθρο της μάχης κι ίσως από ψηλά κάποιος θα έγραφε το θάρρος τους σ’ αόρατα τεφτέρια”.
Στην εκπνοή του 19ου αιώνα δυο έφηβοι εξάδελφοι αποφασίζουν να συμμετάσχουν στην τελευταία επανάσταση της Κρήτης εναντίον των Τούρκων. Η ανάμιξή τους στην Ιστορία σφραγίζει την ενηλικίωση και επηρεάζει την κατοπινή ζωή τους. Στον ορίζοντα του εθνικού χρόνου αναπτύσσεται η προσωπική ζωή των βασικών πρωταγωνιστών, αλλά και των οικογενειών τους. Πεπρωμένα, μάχες, έρωτες, συγκρούσεις, ματαιώσεις και θυσίες συνθέτουν το πολυεστιακό υφάδι της πλοκής. Επαναλαμβανόμενα οικογενειακά ονόματα, σε μήκος σχεδόν πενήντα χρόνων, στήνουν το δέντρο της αθανασίας, καθώς η κρητική συνήθεια προστάζει να μη χάνεται το αίμα στις διακλαδώσεις των αιώνων, με τη συνέχιση της γενεαλογίας.
Το αίμα έχει πυκνή σήμανση στην ιστορία, καθώς και το νερό, ως άλαλος δευτεραγωνιστής, με τη συμβολική του σημειολογία. Ως γλώσσα χρησιμοποιείται το κρητικό ιδίωμα, που δίνει πνοή στο αφηγηματικό και ψυχογραφικό ύφος.

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2021, 672 σελ.

Ο ταχυδρόμος – Γιώργος Παπαδάκης

Ο ήρωας του βιβλίου, ένας ταπεινός ταχυδρόμος, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία του, που διαδραματίζεται σε μια ορεινή κοινότητα της μεταπολεμικής Κρήτης. Ευαίσθητος παρατηρητής μιας σκληρής πραγματικότητας, ο ταχυδρόμος άγεται και φέρεται από την κοινωνία, από προξενιά με πλεκτάνες, από ατελέσφορες αγάπες, τέλος από έναν έγγαμο βίο με πολλά μυστικά και ψέματα – ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και γίνεται ο ίδιος δράστης οδηγώντας την αφήγηση στην πλήρη ανατροπή της πλοκής και εκτινάσσοντάς την προς τη δραματική κάθαρση.
Η αγάπη και οι δυνατότητές της, οι αυστηροί περιορισμοί των εθίμων στα υψόμετρα των βουνών, η μνήμη, ο έρωτας και ο θάνατος αναπτύσσονται με μια γλώσσα ποιητική, σπάνιας ωριμότητας στην πεζογραφία μας – μιας γλώσσας που δεν αφήνει περιθώρια στη συγκίνηση να “καταπιεί” την αφήγηση. Η γλώσσα γίνεται και αυτή πρωταγωνίστρια του βιβλίου, επαναφέροντας με ορμή το ερώτημα περί της αυθεντικής λογοτεχνίας.

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2018, 229 σελ.

Ο Ιούλιος δεν έχει τύψεις – Γιώργος Παπαδάκης

Ποίηση, Δωδώνη, 1999, 31 σελ.

Ιστορία μιας ανοχύρωτης νιότης – Γιώργος Ν. Παπαδάκης

H “Iστορία μιας ανοχύρωτης νιότης” -ένα κείμενο που εδράζεται στην ανάκληση των βιωμάτων της εφηβείας και αναφέρεται στην πρώτη νιότη- αφυπνίζει πράγματα παλιά και καταχωνιασμένα, και μας θυμίζει ότι η προσωπική αφήγηση μπορεί να είναι άλλο από την παράθεση κοινών τόπων και την σύμφυτή της αδυναμία περιγραφής.

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1994, 208 σελ.