Γιώργος Πετρέλλης

Βορειοανατολικά στον αιώνα – Γιώργος Πετρέλλης

… Γεννήθηκα βορειοανατολικά στον αιώνα κι οι μνήμες μου αρχίζουν από τα έξι και μετά. Όλο το πριν παραμένει γαλακτερό και συγκεχυμένο.
Από τις πρώτες θύμησες δεκάδες γυναικείες μορφές έρχονται και με τριγυρίζουν με διαφορετικές ιδιότητες η καθεμιά. Συγγένισσες, γειτόνισσες και φίλες της μαμάς μπαινόβγαιναν ολημερίς στο σπίτι μας. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όλοι οι άντρες είχαν ρόλους μικρούς, άχαρους κι απόλυτα υποβαθμισμένους…
Ο Ορέστης στην κορύφωση της εφηβείας του κάνει τον πρώτο του απολογισμό σε μια προσπάθεια να ημερέψει φόβους τύψεις και ενοχές και ανακαλεί ιστορίες και μνήμες που από παλιά τον είχαν σημαδέψει ανεξίτηλα. Γιαγιά Μαρία, γιαγιά Ολυμπιάδα, μάνα, πατέρας κι ένα τσούρμο γυναικών, χρόνια τώρα πάνω στο νησί, μαζί κι ένας Αόρατος και μια Ευτέρπη-Ευτυχία που όμως έφυγε νωρίς…
Με αυθεντική καθημερινή γλώσσα και συχνές αναφορές σε τοπική διάλεκτο, με χρώμα και άρωμα παλαιότερων χρόνων, το “Βορειοανατολικά στον αιώνα” είναι μια φρέσκια, ζωντανή και ατμοσφαιρική λογοτεχνική αναπαράσταση μιας εποχής της ελληνικής πραγματικότητας.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2003, 493 σελ.

Το όνομα – Γιώργος Πετρέλλης

Ο Χριστόφορος άσχετα με το τι υποσχέθηκε στη μάνα του, υπολόγισε να πεταχτεί για το κερί του αφού τέλειωνε η λειτουργία για να μην έπεφτε πάνω στην κορύφωση της πολυκοσμίας. Αλλά και το μεσημέρι που έφτασε στην εκκλησιά, πάλι ο κόσμος σπρωχνόταν να φτάσει απ’ το παγκάρι ίσαμε τα μανουάλια.

Κολάστηκε δυο και τρεις φορές μέχρι να προσκυνήσει και βιάστηκε να απομακρυνθεί απ’ τα πανηγυριώτικα και τους ζητιάνους που σέρνονταν στις σκάλες. Με κατεβασμένο το κεφάλι προσπέρασε τους πάγκους με τις πραμάτειες και βγήκε ξανά στο δρόμο. Πέρασε στην Βασιλέως Κωνσταντίνου απέναντι, κι έψαξε να βρει ταξί για το κέντρο.

Αντικριστά απ’ αυτόν, ακριβώς την ίδια στιγμή η Δάφνη αναζητούσε κι εκείνη το δικό της ταξί για να εξαφανιστεί απ’ εκεί μια ώρα αρχύτερα. Αηδία αισθανόταν ύστερα απ’ όσα είχε ακούσει απ’ τον πρώην φίλο του Αλέκου κι είχαν θολώσει τα μάτια και ο νους της. Έξι λουρίδες και μια νησίδα τους χώριζαν αλλ’ οι ματιές τους δεν ανταμώθηκαν καθώς κι οι δυο κοιτούσαν σ’ αντίθετες κατευθύνσεις.

Αιωρήθηκα πάνω τους μη ξέροντας αν θα ‘ταν φρόνιμο να επέμβω αλλά μέχρι ν’ αποφασίσω η Δάφνη είχε φύγει. Καλύτερα έτσι, λάθος ώρα, λάθος μέρος.

Μυθιστόρημα, Οδός Πανός, 2010, 558 σελ.

Φωνές από μέσα – Γιώργος Πετρέλλης

Ένα βράδυ που τσιμπολογούσαμε σ’ ένα ταβερνάκι, δεν ξέρω πως μου ήρθε και πέταξα μια εξυπνάδα: «Άντε πια, να τακτοποιηθείτε, να φάμε κι εμείς κάνα κουφέτο» είπα και σήκωσα το ποτήρι μου ψηλά να ευχηθώ.
Ο Μηνάς ξεροκατάπιε και με κλώτσησε κάτω από το τραπέζι. Ο Ανδρέας ανασάλεψε στο κάθισμά του και κοίταξε τη Ναταλία, ενώ εκείνη αρκέστηκε σε μια αόριστη κίνηση του κεφαλιού, που καθένας μπορούσε να την ερμηνεύσει όπως ήθελε.
«Θα δούμε» ψέλλισε η ανόητη.
Μα τι περίμενε τέλος πάντων; Πέντε χρόνια μεγαλύτερή του ήταν. Κανονικά αυτή έπρεπε να πιέζει. Ο Ανδρέας είχε όλη τη ζωή μπροστά του.
«Ο γάμος είναι σαν ένα κάστρο που πολιορκείται. Αυτοί που είναι έξω θέλουν να μπουν μέσα κι αυτοί που είναι μέσα θέλουν να βγουν έξω» συμπλήρωσε.
«Σωστά» συμφώνησε ήρεμα ο Ανδρέας. «Η ζωή όμως είναι σαν ένα ποτήρι με νερό. Άλλοι το βλέπουν μισογεμάτο και άλλοι μισοάδειο. Όλοι όμως το ίδιο πράγμα βλέπουν» είπε και γέμισε το ποτήρι του ίσαμε πάνω.
Πίναμε κόκκινο κρασί και καθώς το είδα να κυλά στα ποτήρια τους, μου φάνηκε τόσο ροζέ που ξαφνιάστη­κα. Στα δικά τους ποτήρια το κρασί είχε ξεβάψει, στα δικά μας κρατούσε ακόμα το χρώμα του.

Μυθιστόρημα, Οδός Πανός, 2011, 397 σελ.

Ζωή στα δύο – Γιώργος Πετρέλλης

«Μια τελευταία ερώτηση» παρακάλεσα πριν μπω στο αεροπλάνο. Ήταν άστοχη κι άσχετη η απορία μου μα δεν άντεχα να μη ρωτήσω:
«Αυτή η Ανθή των βιβλίων σου, θείε, ποια είναι;»
Χάθηκαν τα μάτια κάτω απ’ τα βλέφαρα που σφάλισαν για μια στιγμή, έπειτα με κοίταξε ένοχα και παραδέχτηκε σιγανά:
«Η Ανθή παιδί μου είμαι εγώ. Το άλλο μου μισό. Το alter ego μου. Την έπλασα στο μυαλό μου και κάθε φορά της έδινα ό,τι δικαιούταν. Ζήλεψα μια ζωή σαν τη δική της κι ας είχε πόνο, ας είχε πίκρα, ας ήταν γεμάτη απογοήτευση. Η φανταστική ζωή της Ανθής είναι προτιμότερη από τη δική μου.
Καμιά φορά κι ο εφιάλτης φαντάζει πιο ενδιαφέρων από το τίποτα».

Ο θείος Τίτος προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει τα προσωπικά του, στη Βάσω-Όντρεϊ, ομολογεί το μυστικό που τον βοηθά να ισορροπεί ανάμεσα στη ζωή που ζει και στη ζωή που ονειρεύεται. Ομολογεί, λοιπόν, πως…

«…μέσα από το γράψιμο, βρήκα την ευκαιρία να φτιάξω τον κόσμο όπως τον θέλω εγώ, και να ζήσω τη ζωή που ονειρεύτηκα. Να εκδικηθώ αυτόν που με αδίκησε και να πάρω το αίμα μου πίσω. Να μπω στη ζωή που δεν έζησα μα και να πάρω μαζί όλους όσους αδικήθηκαν. Να φτιάξω δικό μου κόσμο! Να γίνω Θεός και να μοιράσω αλλιώς την τράπουλα! Έτσι όπως με βολεύει…»

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2013, 293 σελ.

Κάθε εφτά και πέντε μήνες – Γιώργος Πετρέλλης

Το χωριό της κυρα-Γεσθημανής, της αδελφής της τής Φιγιλιάνας, των θυγατέρων της, της Βικτωρίας και της Αρετής, της ζητιάνας Μπέλκας, των Αλλόκοτων, είναι ένας τόπος παραδείσιος· μια παράξενη Ατλαντίδα, όπου ο χρόνος κινείται για εφτά χρόνια και πέντε μήνες, κι ύστερα ξαναγυρνάει πίσω. Δεν υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει κτητικότητα, αλλά μια ισορροπία που την εξασφαλίζει η αποδοχή των πρωτογενών στοιχείων της ζωής. Και πάρε δώσε με τον έξω κόσμο δεν έχουν· ένα πανύψηλο βουνό, πέρα απ’ το οποίο μαίνεται ένας αιώνιος πόλεμος, κρατάει το χωριό απομονωμένο. Μόνος ξένος, μόνος επισκέπτης, είναι ένας πραματευτής που περνάει μέσα από ένα μυστικό πέρασμα και φέρνει την πραμάτεια του, την οποία ανταλλάσσει με ό,τι διαθέτουν οι κάτοικοι. Αυτός ο ξένος θα κερδίσει με το ερωτικό τραγούδι του την καρδιά της Αρετής, που θα γίνει η πρώτη που θα φύγει απ’ το χωριό. Η ευτυχία αυτού του τόπου φαντάζει παντοτινή, μα δεν είναι. Πρώτα εμφανίζεται ένα σεντούκι που γεννάει χρυσά φλουριά, κι όταν οι κάτοικοι αντιλαμβάνονται, από τη στάση του πραματευτή, ότι είναι πολύτιμα, αρχίζουν να τα σωρεύουν, και να παραμελούν τις δουλειές τους. Συνάμα, ο κόσμος τους αρχίζει να απειλείται: το ηφαίστειο ψηλά στο βουνό βρυχάται, η θάλασσα κοχλάζει, ο τόπος, το περιβάλλον καταστρέφεται, η ζωή γίνεται αβίωτη. Δεν έχουν άλλη επιλογή: πρέπει να φύγουν…

Το μυθιστόρημα του Γιώργου Πετρέλλη είναι ένα σύγχρονο “παραμύθι”, μια γοητευτική αλληγορία για τη ζωή, τον έρωτα, τα πρωτογενή στοιχεία που συνέχουν τις κοινωνίες μα κι εκείνα που λειτουργούν διαλυτικά και τις ανατρέπουν. Μιλάει με την αβίαστη, αλληγορική γλώσσα της φαντασίας για τα μεγάλα και τα διαχρονικά, δημιουργώντας ένα αφήγημα που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη.

Μυθιστόρημα, Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός, 2015, 144 σελ.

Το μυστικό της βίλας Φραντζιπάνι – Γιώργος Πετρέλλης

Ο Ρόκκος αεροβαφτίστηκε Εδουάρδος, βαφτίστηκε Ηλίας.

Γεννήθηκε από την Εριέττα, ανατράφηκε από την Πολυξένη.Το πρώτο του επίθετο ήταν Δεμερούκας και το πρώτο του προσωνύμιο “Χίτλερ”. Απόλαυσε τις γυναίκες, παντρεύτηκε δύο, κατέστρεψε αρκετές κι απέκτησε παιδιά ούτε κι ο ίδιος ξέρει πόσα. Το “μυστικό της βίλας Φραντζιπάνι”, που διατρέχει τον μισό και πάνω προηγούμενο αιώνα και φτάνει ως τις μέρες μας, είναι μια σύγχρονη τραγωδία με έναν πρωταγωνιστή χωρίς τραγικά χαρακτηριστικά. Ο Ρόκκος δεν “πάσχει” χωρίς να φταίει. Οι γύρω του όμως, αν και όχι άμοιροι ευθυνών, έχουν πολλά στοιχεία τραγικότητας.

Μυθιστόρημα, 24 γράμματα, 2017, 260 σελ.

Οι χήρες της Βερμπάνια – Γιώργος Πετρέλλης

Όλες οι Καλλικέλαδες είχαν χρέος να γεννούν στον ιστορικό οικογενειακό πύργο που βρισκόταν χτισμένος στις όχθες της Λίμνης Βερμπάνια…

Μια σέρα με λευκά παγόνια, οι δίδυμες που ζουν η μία μέσα στην άλλη -σοπράνο η Ντίβα, μέτζο η Νουράνια- δύο φωνές από το ίδιο λαρύγγι, ένα ντουέτο από το ίδιο άτομο. Μία επιτυχημένη καριέρα στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της μπελ επόκ, ένας Λευκίτης φύλακας-άγγελος και μια μαγική σπηλιά με αόρατη ορχήστρα που ξεδιπλώνει το ταλέντο της πρωταγωνίστριας. Ένας γάμος διεκπεραιωτικός και μια διπλή προδοσία…

Ένα μελωδικό ταξίδι υπό τη συγγραφική μπαγκέτα του Γιώργου Πετρέλλη που ξεκινά από το Παρίσι του 19ου αιώνα κι απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, από το Τορίνο και το Σάλτσμπουργκ ως την Αγία Πετρούπολη της Ρωσικής Επανάστασης και του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ένα συναρπαστικό δείγμα μαγικού ρεαλισμού, ίσως πιο ρεαλιστικού από ποτέ.

Μυθιστόρημα, Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός, 2018, 444 σελ.

Παγκόσμιο τσίρκο – Γιώργος Πετρέλλης

Μυθιστόρημα φαντασίας


… Πολλές μέρες κράτησε η θολούρα στην κοιλάδα κι όταν κάποτε διαλύθηκε, εμφανίστηκε ξανά η πόλη, πνιγηρή και νοτισμένη λες κι έβρεχε κάθε μέρα. Ανύπαρκτη σχεδόν η κίνηση κι όποιος εμφανιζόταν στους δρόμους έμοιαζε να κινείται σαν υπνωτισμένος. Μόνο οι αρχές ήταν κάπως νηφάλιες, αφού μόλις υποψιάστηκαν τον κίνδυνο της λευκής θολούρας προνόησαν και φόρεσαν σκάφανδρα ή μάσκες. Οι δυνάμεις επιβολής και καταστολής ήταν ακμαιότατες, το ίδιο και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Μόνο ο δύστυχος Αριστείδης παράπαιε όπως όλοι οι απλοί πολίτες, αφού κανείς δεν φρόντισε να τον εφοδιάσει με μάσκα. Όταν κάποιος είναι Δίκαιος από γεννησιμιού του δεν έχει ανάγκη από μάσκες και σκάφανδρα? σώζεται σαν από θαύμα! …

… Επικρατούσε πανδαιμόνιο κι όλα έδειχναν να ’ναι εκτός ελέγχου, μέχρι που ακούστηκε μια δυνατή κραυγή που ξέσχισε τον αέρα. Η μάντισσα πεσμένη καταγής πάσχιζε να συγκρατήσει με τις παλάμες το πιθάρι της κλειστό, γιατί από το ξάφνιασμα της χαμηλής πτήσης των πτηνών τής ξέφυγε κι έπεσε καταγής. Ραγισμένο σε πολλά σημεία έδειχνε έτοιμο ν’ ανοίξει και ν’ αδειάσει το περιεχόμενό του. Μια από τις αρτίστες δίχως δεύτερη σκέψη έτρεξε με φούρια κι έριξε πάνω στη μάντισσα το κατακόκκινο σάλι της, καλύπτοντας κι αυτήν και το πιθάρι.

“Ανάθεμά μας αν σπάσει το σκεύος της Πανδώρας!” είπε κοιτώντας με ένταση μια προς το πλήθος και μια προς τον ουρανό. Έπειτα, λες κι ήξερε τι πρέπει να κάνει βοήθησε την Πανδώρα να σηκωθεί και την οδήγησε, έτσι όπως ήταν κουκουλωμένη, στην ασφάλεια της τέντας του τσίρκου. …

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2020, 178 σελ.