Γιώργος Σκούρτης (1940-2018)

Η κωμωδία του βασιλιά Ιουγούρθα – Γιώργος Σκούρτης

Θεατρικό έργο σε δύο μέρη
Ο Ιουγούρθας ήταν Αφρικανός, βασιλιάς της Νουμιδίας γύρω στα 100 π.Χ. Φιλόδοξος, δόλιος, διεφθαρμένος, αλλά και ριψοκίνδυνος πολέμαρχος, έκανε τα πάντα για να σφετεριστεί ολόκληρο το βασίλειο, το οποίο είχε από κοινού με τους δύο εξαδέλφους του.
Τα κύρια “όπλα” του Ιουγούρθα ήταν οι δολοφονίες των αντιπάλων του και η πλουσιοπάροχη δωροδοκία των Ρωμαίων “διαμεσολαβητών” για την ειρήνη και την απονομή δικαίου. Προκλητικός ο Ιουγούρθας. Δε δίστασε να διαλαλεί ότι κάποτε θα “αγοράσει” τη ίδια τη Ρώμη – με λάδωμα, βεβαίως, των στρατηγών. Η Ρώμη τον ανεχόταν όσο ο Ιουγούρθας εξυπηρετούσε τα επεκτατικά και οικονομικά της σχέδια στην Αφρική. Κι όταν ήρθε η ώρα του, έστειλε εναντίον του -μετά από πολλές αποτυχημένες εκστρατείες, λόγω της διαφθοράς των στρατηγών και των τυχαίων συμμαχιών του Ιουγούρθα- τον ύπατο Γάιο Μάριο, ο οποίος τον έσυρε πίσω απ’ το άρμα του μπαίνοντας θριαμβευτής στη Ρώμη.
Αυτό που με προκάλεσε να γράψω το έργο ήταν η εκπληκτική διαχρονικότητα των καταστάσεων. Σαν να μιλάμε για σήμερα. Το έργο παραμένει άπαιχτο.

Το χειρόγραφο της Ρωξάνης – Γιώργος Σκούρτης

Το Χειρόγραφο είναι ο σπαραχτικός σε ειλικρίνεια μονόλογος μιας νέας γυναίκας. Η Ρωξάνη είναι 28 χρονών. Και τώρα μόνο μπορεί να μιλήσει. Έστω κι ανάκατα. Ψάχνοντας να βάλει σε μια σειρά τα γράμματα του, μέχρι τώρα, χαμένου αλφάβητου της ζωής και της προσωπικότητάς της.
«Και τώρα ακόμα, που κάθομαι και τα γράφω στο χαρτί, πάλι μπερδεμένα μου βγαίνουνε. Καμιά λογική σειρά. Δε γινόταν αλλιώς. Κι αν μπορείς εσύ να καταλάβεις και να βρεις το νόημα, μακάρι. Όχι μόνο για μένα. Αλλά να… Αν βρεθεί κάποιος να λύσει το δικό μου μπλέξιμο, αυτό θα πει ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα για όλους μας».

Αυτά κι άλλα πολλά – Γιώργος Σκούρτης

Το “Αυτά κι άλλα πολλά” είναι σίγουρα ένα βιβλίο-σοκ, που μιλάει έξω απ’ τα δόντια για τη σκληράδα των καθημερινών μας σχέσεων, την κοινωνική διαφθορά και τη διάλυση της ανθρώπινης προσωπικότητας μέσα σ’ αυτό το βρομερό κόσμο της αγοράς και των ψυχικών καταναγκασμών. Σκόρπιες ιστορίες, γραμμένες με τη γνωστή αδυσώπητη, αλλά συνάμα αποκαλυπτική, γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.

Πήδημα θανάτου – Γιώργος Σκούρτης

Το μυθιστόρημα μιας δολοφονίας
Το “Πήδημα θανάτου” είναι επανέκδοση -σε 5η έκδοση- του βιβλίου του Γιώργου Σκούρτη “Το μυθιστόρημα μιας δολοφονίας”, το οποίο, παρόλο που εγκωμιάστηκε εξαιρετικά απ’ τους κριτικούς και τους «πιστούς» αναγνώστες του συγγραφέα, παραμένει σχεδόν άγνωστο στην πλειοψηφία των αναγνωστών της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Είναι μια εντελώς παράδοξη ιστορία που ο συγγραφέας είχε διαβάσει στα «ψιλά» του Newsweek, ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο από Νέα Υόρκη-Σικάγο. Ένας νέος άντρας πήγε στην αστυνομία και δήλωσε ότι επρόκειτο να σκοτώσει οπωσδήποτε (!) μια κοπέλα. Όταν ο αστυνομικός τον ρώτησε: «Γιατί θα τη σκοτώσεις;», αυτός απάντησε: «Δεν ξέρω, αλλά θα τη σκοτώσω». Ο συγγραφέας κράτησε την είδηση κι αργότερα έγραψε το μυθιστόρημα, που δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένη χώρα, μιας και σήμερα όλες οι κοινωνίες είναι λίγο πολύ ίδιες. Απ’ τη μια αυτός ο «ανθρωπάκος» κι απ’ την άλλη οι καταπιεστικοί μηχανισμοί της εξουσίας, που διαμορφώνουν όχι μόνο τη συνείδησή του αλλά και το υπερεγώ του.
Τι έχει συμβεί λοιπόν τόσο μέσα στην «άβυσσο της ψυχής» του ήρωα του μυθιστορήματος, όσο και στην πραγματικότητα της υπόθεσης, που έχει να κάνει με μια δολοφονία κι ένα μεγάλο έρωτα; Με τη βία, την καταπίεση, την απομόνωση, τη μοναξιά, τη στέρηση αλλά και με την τάση «εξόδου» του ατόμου απ’ αυτές τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες; Ο σκεπτόμενος αναγνώστης θα βρει σίγουρα την απάντηση. Όχι μόνο για το «πήδημα θανάτου» του ήρωα αλλά και για το -διαφορετικό αλλά αναπόφευκτο- δικό του.

Ο Καραγκιόζης παραλίγο βεζύρης 95 – Γιώργος Σκούρτης

“Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύρης… ’95” γράφτηκε μετά από: δυο αιώνες ελληνικού Καραγκιόζη, κάπου τρακόσιους καραγκιοζοπαίχτες (που ο καθένας ζωγράφιζε, έγραφε, μίλαγε και κουνούσε τις φιγούρες διαφορετικά απ’ τον άλλον) κι άλλους τόσους θεωρητικούς, που είπαν ο καθένας τη δική του άποψη για το τι είναι ο Καραγκιόζης, τι εκφράζει, πώς πρέπει (…) να γράφεται και να παίζεται με ποιο τρόπο μπορεί να είναι κάθε φορά σύγχρονος.
Επίσης, γράφτηκε με βάση το παλιό έργο του ’73, αλλά και άλλα –καμιά δεκαριά– δικά μου έργα, άπαιχτα κι άγνωστα. Έτσι, Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύρης… ’95, δεν είναι παρά η προσωπική άποψη του συγγραφέα του για το πώς μπορεί ο Καραγκιόζης να γίνει σημερινό, λαϊκό, δυναμικό θέατρο, μια απογειωμένη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική σάτιρα, χωρίς να χάσει την επαφή του με το οικείο και αναγνωρίσιμο σε όλους μας, πρότυπο… Αυτά.

Ο Καραγκιόζης παραλίγο βεζύρης – Γιώργος Σκούρτης

… Ο κ. Σκούρτης ακολούθησε στο θέατρο την τεχνική του Καραγκιόζη στη δομή. Σωστά σημειώνει πως είδε δυναμικά το στατικό πρότυπο. Οι απαιτήσεις του παλκοσένικου θέτουν διαφορετικά προβλήματα από κείνα που παράδωσε ο μπερντές. Δεν είναι μόνο οι τρεις διαστάσεις, δεν είναι μόνο ο αφηγηματικός τρόπος, η έκθεση των δρώμενων, που αλλάζει τη μέθοδο γραφής. Αλλάζουν και οι σχέσεις των προσώπων. Δραματικά. Εδώ οι σιωπές και οι παρουσίες έχουν άλλο νόημα. Τα κωμικά ευρήματα αλλάζουν ποιόν, γιατί ο χειρισμός των προσώπων αλλάζει επίσης.
… Ο κ. Κουν βρήκε τον καλύτερο και αυθεντικότερο εαυτό του. Ρυθμούς ιθαγενούς ροής εξέπεμπε η παράσταση. Κίνηση που έφτανε στο σχήμα δίχως να παγώνει στη σχηματοποίηση. Φωνές ελληνικές, γιατί ήταν ανθρώπινες. Οργάνωση μουσική του λόγου.
… Τελευταία είχαμε φανεί αυστηροί στον κ. Λαζάνη. Μας αφόπλισε. Ο Καραγκιόζης του είναι η πληρέστερη προσφορά του στο θέατρο. Η τελική σκηνή, από τη στιγμή που, μονολογώντας, αντιδικεί με το φωτισμένο παλάτι (καίρια αφομοίωση του είδους από τον κ. Σκούρτη) ως τον τελικό χορό, ήταν ένα ερμηνευτικό κατόρθωμα που άγγιξε την τραγωδία. Σπάνια συγγραφέας και ηθοποιός στο νέο μας θέατρο κατόρθωσαν να συνταιριάσουν τη γνήσια συγκίνηση με ένα μήνυμα που δεν έγινε σύνθημα.

Το θρίλερ του έρωτα – Γιώργος Σκούρτης

Είναι όλοι οι άντρες “βιαστές”; Και οι γυναίκες “πόρνες”; Είμαστε όλοι “βιασμένοι” απ’ την εξουσία, η οποία μας ωθεί μια ζωή σε πράξεις βίας, τόσο στον ευρύτερα κοινωνικό βίο, όσο και στον στενά οικογενειακό; Πως λειτουργούν αυτά τα ψυχικά φορτώματα στις ερωτικές -και άλλες- σχέσεις μας; Είμαστε σεξουαλικά απελευθερωμένοι ή, τουναντίον, εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε -παραδοσιακά και, δυστυχώς, από γενιά σε γενιά- ως ανελεύθερα και μη ολοκληρωμένα ερωτικά άτομα;
Το καινούριο έργο του Γιώργου Σκούρτη “Το θρίλερ του έρωτα” είναι το πρώτο θεατρικό έργο που διαπραγματεύεται εφ’ όλης της ύλης το βιασμό (σεξουαλικά, κοινωνικά, νομικά και ψυχολογικά). Το βιασμό των γυναικών από τους άντρες, αλλά και των αντρών απ’ τους καταπιεστικούς μηχανισμούς αυτής της ίδιας ανδροκρατούμενης εξουσίας.
Ο αναγνώστη-θεατής παρακολουθεί τις υπόγειες διαδρομές στις σχέσεις ενός ζευγαριού, τις ανεπαίσθητες αντιφάσεις τους, τις καλυπτόμενες απ’ τη μάσκα της καθημερινής διαβίωσης συγκρούσεις τους. Ένα δραματικό θρίλερ, μια καινούρια θεατρική πρόταση από το συγγραφέα που έχει δώσει στο νεοελληνικό θέατρο μερικά απ’ τα πιο δημοφιλή έργα.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Εξαρχείων, τον Μάρτιο του 1998, σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη και σκηνικά και κοστούμια Γιώργου Βαφιά. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Κοραλία Καράντη (Μάγδα), Τάκης Βουτέρης (Αλέκος) και Άννα Μονογιού (φωνή Τζενούλας).

Οι νταντάδες – Γιώργος Σκούρτης

Θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις
“Οι νταντάδες” ανέβηκαν για πρώτη φορά από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν την άνοιξη του 1970. Το έργο σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λαζάνης και τα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Γιώργος Βακαλό. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης (Πέτρος), Γιάννης Μόρτζος (Παύλος) και Νίκος Μπουσδούκος (Σταύρος). Τον Ιούλιο του 1972 το έργο ανέβηκε στο Οφ-Οφ Μπρόντγουεϊ, σε σκηνοθεσία Τζων Χάτσιν και σε μετάφραση Φίλιπ Ραμπ – Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ.
“… Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα έργο που όχι μονάχα αντέχει στην αυστηρότερη κριτική, αλλά και αξίζει να το δει κανείς. Ο συγγραφέας του, προικισμένος αναμφισβήτητα, μοιάζει να’ χει ξεπεράσει σε επαρκή βαθμό το στάδιο των δοκιμών. Δεν είναι μονάχα η παρατηρητικότητα κι η ευστοχία του “διαλόγου”, διάσπαρτου από πλούσιο και αποτελεσματικό στους σατιρικούς του στόχους χιούμορ, που κάνει απολαυστική την παρακολούθηση. Είναι και η διαγραφή των “τύπων”, που δεν παύουν -μολονότι μετέχουν του συμβόλου- να παραμένουν ζωντανές ανθρώπινες φιγούρες, που σε σταματάει. Και το κυριότερο, όπως είπαμε ήδη, οι φιγούρες αυτές παραμένουν αυθεντικά δημιουργήματα του συγγραφέα και όχι κακέκτυπα ξένων εμπνεύσεων.”
(Βάσος Βαρίκας, εφημερίδα “Τα Νέα”, 4.3.1970)

Ο τελευταίος – Γιώργος Σκούρτης

Μυθ-ιστόρημα
Αυτό το βιβλίο θα μπορούσα να το είχα τελειώσει πριν από πέντε χρόνια. Μπορούσα όμως; Αφού δεν το τέλειωσα τότε, αλλά τώρα, σημαίνει ή ότι κάποια πράγματα -μέσα μου- μ’ εμπόδιζαν ή ότι κάποια άλλα -επί της ουσίας του θέματος και της φόρμας- μου έλειπαν. Άρχισα να το γράφω με τον πόλεμο στη Βοσνία. Νόμιζα πως θα το τέλειωνα, αλλά ξαφνικά το άφησα στη μέση σχεδόν. Κι από τότε, όλ’ αυτά τα χρόνια, κρατούσα σημειώσεις. Πολλές σημειώσεις. Ωστόσο δεν καθόμουν να το γράψω σε καθημερινή βάση. Και την ημέρα που άρχισε ο πόλεμος στη Σερβία -24 Mαρτίου 1999- κάτι δυνατό μ’ έσπρωξε να ξανανοίξω το φάκελο. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ό,τι είχα γράψει, και μαζί τις εκατοντάδες σημειώσεις μου, συνειδητοποίησα ότι, χωρίς να το έχω καταλάβει, το είχα ήδη τελειώσει. Όμως έπρεπε να ξαναπιάσω όλο το υλικό απ’ την αρχή. Το έγραφα επί 75 συνεχόμενες ημέρες -όσο κράτησαν οι βομβαρδισμοί του NATO- και το τέλειωσα στις 7 Ιουνίου. Τρεις ημέρες μετά υπογράφτηκε η συμφωνία ειρήνης. (Πάντως, στο βιβλίο, η τελευταία ημερομηνία που καταγράφεται είναι η ημέρα που ξέσπασε ο πόλεμος. Η ημέρα που ο ήρωας του βιβλίου “σπάει”.) Σ’ αυτόν τον πρωταγωνιστή του βιβλίου έχω δώσει τ’ αρχικά μου και την υπογραφή μου. Τόσο πολύ ήμουν “αυτός” όταν το έγραφα. Θα μπορούσα να του έδινα και τη μορφή μου, όμως στη σκέψη μου ποτέ δεν είχε συγκεκριμένη μορφή. Ήταν κάπως άυλος, άμορφος, μια σκιά. Δεν ξέρω αν θα συμβεί το ίδιο και με τον αναγνώστη, δηλαδή αν ταυτιστεί μαζί του ή όχι. Αν ναι, τότε το βιβλίο μου θα τον συνεπάρει. Αν όχι, θα αδιαφορήσει απ’ τις πρώτες σελίδες. Δεν χρειάζεται να πάει παρακάτω. (Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να του επιστρέψω το “αντίτιμον”. Αλλά ίσως να τον κεράσω ένα ποτό.)

Μονόλογοι πληγωμένων αντρών – Γιώργος Σκούρτης

Είμαι συγγραφέας εντελώς ανθρωποκεντρικός και γράφω πάντα για ανθρώπους που ζουν στην πόλη. Καμία σχέση δεν είχα ποτέ με τη φύση, με την ύπαιθρο, δυστυχώς… Οι άνθρωποι της πόλης -άσχετα αν η πλειοψηφία έρχεται απ’ την ύπαιθρο- νιώθουμε εντονότερα τα προσωπικά μας προβλήματα και, το κυριότερο, ωθούμαστε σε μια κλειστοφοβική εσωστρέφεια. Σπάνια συνομιλούμε, συνήθως παραμιλούμε… Μονολογούμε. Και ο μονόλογός μας είναι πάντα έντονα εξωστρεφής, ένα είδος δημόσιας αυτοψυχοθεραπείας. Αυτοαποκαλυπτόμαστε δια του μονολόγου, επιζητώντας την κάθαρσή μας, έστω και περιστασιακή, εφήμερη… Οι μονόλογοι αυτοί δεν είναι μόνο δικοί μου. Είναι και δικοί σας. Αντρών και γυναικών. Όλοι μας νιώθουμε πληγωμένοι, είτε ο άντρας απ’ τη γυναίκα, είτε η γυναίκα απ’ τον άντρα, είτε και οι δυο από άλλες καθημερινές ψυχαναγκαστικές καταστάσεις. Και για έναν ακόμη λόγο είναι και δικοί σας. Γιατί από σας τους έχω ακούσει ή κρυφακούσει, ή πήρα την αφορμή από ένα σας βλέμα ή χειρονομία για να τους σκεφτώ και να προβληματιστώ πάνω στις πληγές μας. Και γι’ αυτές γράφω. Και κάτι για τη γλώσσα. Αν κάποιες στιγμές σας σοκάρει(!), σκεφτείτε πώς θα μιλούστε εσείς αν βρισκόσαστε στην ίδια θέση και κατάσταση. (Και μη βιαστούνε οι γυναίκες να διαμαρτυρηθούν. Έχω ήδη αρχίσει να γράφω τους μονόλογους πληγωμένων γυναικών…)
Γιώργος Σκούρτης
Σεπτέμβρης 1999

Εφιάλτες – Γιώργος Σκούρτης

Θεατρικό έργο σε οκτώ σκηνές
Σ’ αυτό το έργο πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος του 20ού αιώνα. Το θέμα του είναι η ζωή στον πλανήτη μας, στο τέλος του αιώνα, μια ζωή μολυσμένη κι εφιαλτική. Η μόλυνση δεν είναι μόνο αυτή του περιβάλλοντος, αλλά και η άλλη, η ψυχική, η διανοητική, γι’ αυτό και ζούμε τη ζωή μας περισσότερο σαν ζωντανό εφιάλτη ενός “καταραμένου” όντος, περισσότερο σαν το άθροισμα πολλών – και παράλογων – θανάτων, που ο ίδιος ο άνθρωπος κάθε τόσο εφευρίσκει, παρά σαν μια “ζώσα” ζωή, σαν μια πηγή δημιουργικής ενέργειας, ατομικής και συλλογικής ευτυχίας, μέσα απ’ την ισορροπία (ευκρασία) των φυσικών και ανθρωπίνων δυνάμεων.

Ασκήσεις έρωτα – Γιώργος Σκούρτης

Ηδονόχρουν ανάγνωσμα
Οι “Ασκήσεις έρωτα” είναι ένα ταξίδι στις ερωτικές μνήμες. Ένα εσωτερικό οδοιπορικό, μια προσπάθεια κατανόησης (εκ μέρους του αφηγητή-άντρα) αυτού του μυστηρίου, του Έρωτα, που συγκλονίζει την ανθρώπινη ψυχή, το πνεύμα και το σώμα.
Κείμενο απλό, ρεαλιστικό αλλά και αισθησιακό, και παράλληλα στοχαστικό. Κατάλληλο για όσους “ασκούνται” στον Έρωτα, είτε στη φαντασία τους είτε στην πραγματικότητα, με το Λόγο, την Τέχνη ή τις αισθήσεις.

Οι ηθοποιοί – Γιώργος Σκούρτης

Θεατρικό έργο σε δεκατέσσερις σκηνές
Πρόσωπα: Άλφα – Βήτα – Γάμμα.
ΆΛΦΑ: Γύρω στα εξήντα. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλος, θιασάρχης. Παθιασμένος, μανιοκαταθλιπτικός. Θέλει να ελέγχει όλες τις κινήσεις των άλλων. Ένας έμπειρος όσο και απελπισμένος “παίχτης” στο δύσκολο παιχνίδι των ανθρώπινων σχέσεων. Το άγχος του χρόνου που περνάει τον κάνει να νιώθει σαν θηρίο στο κλουβί. Παντρεμένος με τη Γάμμα – πρώην μαθήτριά του. ΒΗΤΑ: Γύρω στα τριάντα. Ηθοποιός, ζεν πρεμιέ. Αποφασισμένος “παίχτης” στο παιχνίδι που πιστεύει ότι ελέγχει, αλλά σιγά σιγά παρασύρεται, ώσπου να λυτρωθεί “δι’ ελέου και φόβου”.
ΓΑΜΜΑ: Γύρω στα τριάντα πέντε. Η πρωταγωνίστρια του θιάσου. Ωραία, σαγηνευτική, ερωτική, επιθετική. Το θηλυκό που ξυπνάει και διεκδικεί τον αυτοπροορισμό του. Ο τρίτος “παίχτης” του λυτρωτικού αυτού παιχνιδιού. Όσο πιο βαθιά ακουμπάει τις πληγές μέσα της, τόσο πιο τραγική γίνεται. Ένα σύγχρονο ερωτικό τρίγωνο. Βασίζεται σε αληθινή ιστορία -απαραίτητα μεταλλαγμένη- και διαπνέεται απ’ τον “Αγαμέμνονα” του Αισχύλου, τον “Οθέλλο” του Σαίξπηρ και το “Χορό του θανάτου” του Στρίντμπεργκ.

Οι εκτελεστές – Γιώργος Σκούρτης

Θεατρικό έργο σε δεκαέξι σκηνές
Οι “Εκτελεστές” είναι μια ιστορία βίας και αναρχίας, σαν αυτές που συμβαίνουνε καθημερινά πλέον στη ζωή μας. Είναι η βία της εξουσίας πάνω στο άτομο-πολίτη κι η αναρχία του ατόμου-πολίτη ενάντια (πάντα) στην εξουσία. Απ’ τον Προμηθέα μέχρι τους σημερινούς αντιεξουσιαστές, το περιεχόμενο της αντίστασης ενάντια στην -όποια- εξουσία έχει το ίδιο νόημα. Το άτομο-πολίτης, σε μια στιγμή υπαρξιακού και πολιτικού αδιεξόδου, εξεγείρεται ενάντια στους καταπιεστικούς μηχανισμούς, τους οποίους -κι εδώ είναι το τραγικό- αυτό το ίδιο άτομο-πολίτης έχει βοηθήσει να εδραιωθούν “συμφώνως τω νόμω”, με σειρά μη συνειδητών και ασύμφορων για την ύπαρξή του συναινέσεων. Οι “Εκτελεστές” είναι άτομα-πολίτες απελπισμένα μπροστά στο αδιέξοδο, όμως με μια έσχατη πίστη κι ελπίδα ότι ακόμα μπορούμε να γκρεμίσουμε τα “τείχη” που άλλοι έχτισαν ολόγυρά μας. Έστω και με το θάνατο. Κανείς δεν προκαλεί το θάνατο -στον άλλον ή στον εαυτό του- παρά μόνο όταν δεν έχει άλλη λύση, υπαρξιακή ή άλλη.

Μπάρμπα-Τζωρτζ – Γιώργος Σκούρτης

Μια φορά ήταν ένας μόνος του
Είναι η μοναδική φορά που έχω λυπηθεί βάζοντας “τέλος” σε κάτι που έγραφα καιρό. Πέρασα τόσο ωραία με τον μπαρμπα-Τζωρτζ και την παρέα του, τις ιστορίες τους, τις αγάπες τους, την απελπισία τους, την ποιητικότητά τους, τους απίθανους έρωτές τους, την υπέροχη ανθρωπιά τους, τις πλάκες τους και τα μεθυσμένα φευγάτα ξενύχτια τους. Αλλά και οι αναγνώστες του μέχρι σήμερα (έχουν μεγαλώσει τρεις γενιές με το “Μια φορά ήταν ένας μόνος του”) λυπούνται το ίδιο όταν το τελειώνουν. Χρόνια τώρα μου λένε και μου ξαναλένε να γράψω ακόμα ένα βιβλίο με ήρωα τον μυθικό μπαρμπα-Τζωρτζ. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια ξαφνική στιγμή…
(Γράφτηκαν πολλά και διάφορα όταν πρωτοβγήκε το 1980. Ήταν ένα “ξαφνικό” μυθιστόρημα στη μέχρι τότε ελληνική λογοτεχνία. Πρώτα πρώτα γιατί είχε για ήρωες ελεύθερους ανθρώπους (μποέμ τους λέμε), με φοβερό πνεύμα και ευαισθησίες πολλές, με συνείδηση της απελπισίας και του χαμού των οραμάτων, που ήδη είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται, αλλά και με μια δυνατή θέληση για ζωή, δημιουργία, έρωτα, φιλία, τρυφερότητα. Ίσως σε πρώτο επίπεδο να φαίνονται καταραμένοι, αλλά σιγά σιγά ο αναγνώστης αισθάνεται πως μάλλον είναι ευλογημένοι. Ένας δεύτερος λόγος που ξάφνιασε τότε ήταν πως είχε για χώρο δράσης του τα μπαρ, τη νύχτα, τους ωραίους πότες, τους άναρχους έρωτες, “ένα στα όρθια” κι “ένα για το δρόμο” της ελευθερίας. Kι ο τρίτος λόγος ήταν η γλώσσα του. Απλή, καθημερινή, αισθαντική, ποιητική και συνάμα λούμπεν. Όπως φάνηκε όμως, η γνησιότητά του ξεπέρασε τα όποια εμπόδια και το έκανε ένα απ’ τα πιο αγαπητά βιβλία της εικοσαετίας.

Η δίκη του Σωκράτη – Γιώργος Σκούρτης

Μπορεί να γίνει “δίκη του Σωκράτη” χωρίς την παρουσία του ίδιου ως θεατρικού ήρωα-πρωταγωνιστή; Μετά από δέκα χρόνια που έγραφα και ξανάγραφα το έργο -με κυρίαρχο πρόσωπο τον Σωκράτη- και δεν μπορούσα να βρω το κλειδί του και να το ολοκληρώσω, τελικά εύρηκα: το ξανάγραψα απ’ την αρχή χωρίς τον Σωκράτη. Άφησα όλους τους άλλους να μιλούν γι’ αυτόν, για τις ιδέες του, τον τρόπο ζωής του, τα “δαιμόνιά” του και το πώς ο ίδιος αντιμετώπιζε την εδώ ζωή και το επέκεινα, το θάνατο. Η “Δίκη του Σωκράτη” είναι σαφώς ένα ιστορικό θεατρικό έργο, στο οποίο όμως θίγονται με σύγχρονο δραματουργικό τρόπο διαχρονικά προβλήματα του ανθρώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας. Η ζωή, ο θάνατος, ο έρωτας, αλλά και οι πολιτικές θεωρίες και πρακτικές, όπως η δημοκρατία, η ολιγαρχία, η πολιτική διαπλοκή και οι συνωμοσίες και ταυτόχρονα η αντίσταση του ελεύθερου πνεύματος στην όποια μορφή καταπίεσης των ολίγων εκλεκτών ή της ανίδεης μάζας. Ο Σωκράτης αποτελεί μια μοναδική στους αιώνες προσωπικότητα, ένα οικουμενικά αποδεκτό πρότυπο ήθους, πνεύματος και δύναμης της ελεύθερης βού-λησης δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα. Είναι ο πρώτος “παγκόσμιος” Αθηναίος πολίτης. Απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει άλλο θεατρικό έργο διεθνώς που να έχει ως αποκλειστικό θέμα του τη ζωή και το θάνατο του Σωκράτη, αλλά και γενικότερα τις ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στην αρχαία Αθήνα στα τέλη του “χρυσού” 5ου αιώνα π.Χ.

Ο Κίλερ – Γιώργος Σκούρτης

Ιστορίες θηρίων
Σ’ έναν πολιτισμό που αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς, ο ελεύθερος χρόνος -χωρίς να προσφέρονται καινούργιοι στόχοι προς επίτευξη- καταδικάζει τους ανθρώπους να πισωγυρίζουν στις φυσικές τους ανάγκες. Και το σώμα προσφέρει διεξόδους. Μέσα στο χάος της επίπλαστης απόλαυσης, το ουσιώδες επανευρίσκεται με τη χρήση ναρκωτικών, αλκοόλ, βίαιων εγκληματικών και σεξουαλικών παροξυσμών, είτε στο στενό κύκλο του οικογενειακού κυττάρου είτε στην κοινωνία της δυναστείας των ΜΜΕ και της αποδόμησης του πνεύματος και της πολιτικής. Η, χωρίς αποχρώντα λόγο, βίαιη και εγκληματική συμπεριφορά πάντα εμφανίζεται στα τελευταία στάδια ενός πολιτισμού υπό κατάρρευση. Τι έχει να προσφέρει στο άτομο σήμερα αυτή η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της ηθικής απαξίας, της αλλοτρίωσης, της βίας; Τι αξίες προτείνει, ώστε να το κάνει να εκτονώσει την ενεργητικότητά του σε έργα με ήθος και δημιουργικότητα; Πότε και πώς θα ξεπεραστεί αυτό το κενό πνεύματος και στόχων;
Ζούμε χωρίς προσανατολισμό, χαμένοι στην απεραντοσύνη τού τίποτα. Κι όταν η ζωή γίνεται ασήμαντη, το έγκλημα -σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο- την κάνει σημαντική. “Ο Κίλερ” είναι παράλληλες “ιστορίες -ανθρώπινων-θηρίων” με κοινό πολιτιστικό, κοινωνικό, ιδεολογικό και “μυθικό” υπόβαθρο.
Όλοι σαν ένας κι ένας σαν όλοι. Ένα βίαιο αλλά βαθύτατα συγκινησιακό και αποκαλυπτικό βιβλίο.

Εκποίηση – Γιώργος Σκούρτης

Το μόνο που θυμάμαι απ’ τον ήλιο είναι η σκιά μου
(Κάποιες ξαφνικές νυχτερινές στιγμές…)
Σκέψεις, θολά βλέμματα, στιχουργήματα, αυτόματοι στοχασμοί, πρόσωπα, ανταγωνισμοί, τρυφερότητες και αγριάδες, συνομιλίες αξεδιάλυτες -για θάνατο, για έρωτα ή για ζωή- φιλιά φανερά και κρυφές δαγκωματιές στο ημίφως, χειρονομίες μακρινές, κομμένες απότομα, πριν το μήνυμα φτάσει στον αποδέκτη, συμπεριφορές ακατάληπτες που σε ζαλίζουν, αγγίγματα, συναισθήματα, επιθυμίες, το ξαφνικό το κλάμα και το γέλιο το υστερικό, θυμός, παράνοιες, σχίζες… psyhopathia sexualis.
Μ’ αρέσει στο μπαρ.

Μανιφέστο – Γιώργος Σκούρτης

Το “Μανιφέστο” είναι ένα πρωτότυπο σε δομή αστυνομικό μυθιστόρημα που θα πρέπει να συγκαταλεχθεί στη σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία. Έχουμε έναν δολοφόνο, έχουμε πτώματα, έχουμε τον ερευνητή αστυνομικό αλλά και όλο το Τμήμα Ανθρωποκτονιών σε πλήρη δράση για τη σύλληψη του ειδεχθούς εγκληματία.
Το γεγονός ότι ο αναγνώστης γνωρίζει από την αρχή τον δολοφόνο δεν μειώνει το ενδιαφέρον του, δεν χαλαρώνει το σασπένς -αντίθετα, τον κρατά σε αγωνία για το μέχρι πότε και πώς ο δολοφόνος θα διαφεύγει τη σύλληψη, ποιο θα είναι το τελικό σάλτο μορτάλε του.
Όσοι δυνατοί αναγνώστες προσέλθετε. Το “Μανιφέστο” είναι ένα βιβλίο που θα θυμάστε πάντα και, είμαι σίγουρος, θα ξαναδιαβάζετε πότε πότε κάποια κομμάτια του – έστω κρυφά κι από τον εαυτό σας. Γιατί είναι ένα συμπυκνωμένο κείμενο, απαιτεί αφοσίωση από τον αναγνώστη -επειδή ακριβώς δεν μένει στην επιφάνεια των λέξεων-, θέλει αναγνώστη με κότσια, που να πιστεύει πως δεν διαβάζει για ένα ούφο φαινόμενο, αλλά για την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει και οραματίζεται τα ωραία και τα μεγάλα.

Έτσι… κι αλλιώς κι αλλιώτικα – Γιώργος Σκούρτης

Σ’ αυτό το βιβλίο θα διαβάσετε 75 κείμενά μου, επιλεγμένα για απόλαυση της ανάγνωσης. Άλλα είναι πολύ μικρά, άλλα μεγαλύτερα… Κανένα δεν πρόκειται να αφήσετε στη μέση και όλα θα σας κάνουν να περάσετε ευχάριστα κάθε φορά που θα το ανοίγετε. Δεν είναι από τα βιβλία που “ρουφιούνται” με την πρώτη, αλλά… γουλιά γουλιά. Ένα κομμάτι την ημέρα την πλήξη σας θα κάνει πέρα… Κι είμαι σίγουρος πως πολλά θα τα ξαναδιαβάσετε και δυο και τρεις φορές. Τα περισσότερα θα σας βάλουν να σκεφτείτε και να στοχαστείτε πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, άλλοτε με αστείο τρόπο, άλλοτε σοβαρό, έως και σχιζοφρενικό.
Το ότι μερικά από αυτά ίσως να νομίσετε πως τα έχετε ξαναδιαβάσει -κάπου, κάποτε- δεν θα σας ενοχλήσει καθόλου, γιατί αποκλείεται να τα θυμάστε.
Ένα βιβλίο για να το έχετε πάντα μαζί σας, μια και διαβάζεται οπουδήποτε και σε όποια διάθεση κι αν βρίσκεστε…

8 ανέκδοτα θεατρικά έργα – Γιώργος Σκούρτης

Περιέχει τα θεατρικά έργα: “Ο φίλος” – “Οι απαλές νύχτες της δίδος Μνημοσύνης” – “Η ζούγκλα” – “Ο βρωμιάρης” – “Τα αδέλφια” – “Μπουλβάρ 1”, “Μπουλβάρ 2” – “Σοκ” – “Θηλιά”.

Σε παραλήρημα… – Γιώργος Σκούρτης

Σε φόρμα παραληρητικού μονόλογου, ο πρωταγωνιστής διασωληνωμένος στην εντατική, πότε σε κώμα και πότε σε διανοητική εγρήγορση, προσπαθεί να βρει απαντήσεις στα εφιαλτικά ερωτήματα υπαρξιακού και πολιτικού περιεχομένου – που ξεπηδούν από μέσα του μήπως και καταφέρει να διασώσει την ψυχή και τη συνείδησή του.
Ένα βιβλίο που θα ταράξει τους καταχραστές της Εξουσίας και θα συζητηθεί πολύ στα «καφενεία» της Βουλής και των δημοσιογράφων. Μια καταγγελία που θα διαβάσουν ανήσυχοι στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και στα ανακριτικά και εισαγγελικά γραφεία, γραμμένη με πάθος, ειλικρίνεια και πολύ χιούμορ…
Ένα αφήγημα που διαβάζεται με μια ανάσα, αφού ο καταιγιστικός ρυθμός, η αγωνία και το χιούμορ δεν αφήνουν τον αναγνώστη να το αφήσει. Σε γλώσσα καθημερινή, σκληρή και ποιητική, με καυστικό χιούμορ που διαβρώνει τη «μηδενική ανοχή στη διαφθορά» και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα «σοβαρότητα, υπευθυνότητα, ταπεινότητα» και με στοχασμούς πάνω στην απελπισία, το θάνατο και την υπαρξιακή κάθαρση και λύτρωση, ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από την μέχρι τότε αλαζονική προσωπικότητά του για να καταφέρει να επιβιώσει καταγγέλλοντας ο ίδιος πια την πολιτική διαφθορά που υπηρετούσε και σιχτιρίζει αηδιαστικά και λυτρωτικά την Εξουσία και τους πολιτικάντηδες. Σίγουρα, κάποιοι θα βρεθούν «Σε παραλήρημα…» μόλις το διαβάσουν και θα μας κάνει όλους πιο απαιτητικούς σχετικά με την δημοκρατία και την δικαιοσύνη.
Ένα βιβλίο σοκ, για την ελληνική πραγματικότητα της διεφθαρμένης Εξουσίας, γραμμένο από τον «πιο πολιτικοποιημένο συγγραφέα» -όπως τον έχουνε χαρακτηρίσει- του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου και της λογοτεχνίας.

Το συμπόσιο της Σελήνης – Γιώργος Σκούρτης

Mια νύχτα με πανσέληνο δυο άντρες έχουν ραντεβού με τον Έρωτα. Mια γυναίκα με τ’ όνομα Σελήνη τους περιμένει…
“Tο συμπόσιο της Σελήνης” είναι ένα ταξίδι-θρίλερ στην άβυσσο της ψυχής μας, ένας σύγχρονος Λόγος για τον Έρωτα και μαζί μια “κολασμένη” περιπέτεια μέσα στη νύχτα της πανσελήνου. Tο συμπόσιο της Σελήνης θα λάβει χώρα κάποια στιγμή αυτής της μεγάλης σεληνιακής νύχτας με δύο μόνο εδέσματα: τον Έρωτα και το Θάνατο.

Ιστορίες με πολλά στρας – Γιώργος Σκούρτης

Στις “Ιστορίες με πολλά στρας” γράφω καταγράφοντας τη φθορά, τη διάλυση και το υπαρξιακό αδιέξοδο στις ερωτικές και κοινωνικοπολιτικές σχέσεις μας. Στην καθεμιά απ’ αυτές ένιωθα περισσότερο σαν ρακοσυλλέκτης κραυγών απελπισίας παρά λογοτέχνης. Άλλες είναι τρυφερές και με χιούμορ, οι περισσότερες σκληρές, πολύ σκληρές – ίσως και να σας σοκάρουν. Είναι, όμως, όλες τους αληθινές. Κι ίσως κάποια απ’ αυτές να είναι και πολύ δικιά σας…

Η δίκη του Σωκράτη – Γιώργος Σκούρτης

Μπορεί να γίνει “δίκη του Σωκράτη” χωρίς την παρουσία του ίδιου ως θεατρικού ήρωα-πρωταγωνιστή; Μετά από δέκα χρόνια που έγραφα και ξανάγραφα το έργο -με κυρίαρχο πρόσωπο τον Σωκράτη- και δεν μπορούσα να βρω το κλειδί του και να το ολοκληρώσω, τελικά εύρηκα: το ξανάγραψα απ’ την αρχή χωρίς τον Σωκράτη. Άφησα όλους τους άλλους να μιλούν γι’ αυτόν, για τις ιδέες του, τον τρόπο ζωής του, τα “δαιμόνιά” του και το πώς ο ίδιος αντιμετώπιζε την εδώ ζωή και το επέκεινα, το θάνατο. Η “Δίκη του Σωκράτη” είναι σαφώς ένα ιστορικό θεατρικό έργο, στο οποίο όμως θίγονται με σύγχρονο δραματουργικό τρόπο διαχρονικά προβλήματα του ανθρώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας. Η ζωή, ο θάνατος, ο έρωτας, αλλά και οι πολιτικές θεωρίες και πρακτικές, όπως η δημοκρατία, η ολιγαρχία, η πολιτική διαπλοκή και οι συνωμοσίες και ταυτόχρονα η αντίσταση του ελεύθερου πνεύματος στην όποια μορφή καταπίεσης των ολίγων εκλεκτών ή της ανίδεης μάζας. Ο Σωκράτης αποτελεί μια μοναδική στους αιώνες προσωπικότητα, ένα οικουμενικά αποδεκτό πρότυπο ήθους, πνεύματος και δύναμης της ελεύθερης βού-λησης δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα. Είναι ο πρώτος “παγκόσμιος” Αθηναίος πολίτης. Απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει άλλο θεατρικό έργο διεθνώς που να έχει ως αποκλειστικό θέμα του τη ζωή και το θάνατο του Σωκράτη, αλλά και γενικότερα τις ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στην αρχαία Αθήνα στα τέλη του “χρυσού” 5ου αιώνα π.Χ.

Οι εκτελεστές – Γιώργος Σκούρτης

Θεατρικό έργο σε δεκαέξι σκηνές
Οι “Εκτελεστές” είναι μια ιστορία βίας και αναρχίας, σαν αυτές που συμβαίνουνε καθημερινά πλέον στη ζωή μας. Είναι η βία της εξουσίας πάνω στο άτομο-πολίτη κι η αναρχία του ατόμου-πολίτη ενάντια (πάντα) στην εξουσία. Απ’ τον Προμηθέα μέχρι τους σημερινούς αντιεξουσιαστές, το περιεχόμενο της αντίστασης ενάντια στην -όποια- εξουσία έχει το ίδιο νόημα. Το άτομο-πολίτης, σε μια στιγμή υπαρξιακού και πολιτικού αδιεξόδου, εξεγείρεται ενάντια στους καταπιεστικούς μηχανισμούς, τους οποίους -κι εδώ είναι το τραγικό- αυτό το ίδιο άτομο-πολίτης έχει βοηθήσει να εδραιωθούν “συμφώνως τω νόμω”, με σειρά μη συνειδητών και ασύμφορων για την ύπαρξή του συναινέσεων. Οι “Εκτελεστές” είναι άτομα-πολίτες απελπισμένα μπροστά στο αδιέξοδο, όμως με μια έσχατη πίστη κι ελπίδα ότι ακόμα μπορούμε να γκρεμίσουμε τα “τείχη” που άλλοι έχτισαν ολόγυρά μας. Έστω και με το θάνατο. Κανείς δεν προκαλεί το θάνατο -στον άλλον ή στον εαυτό του- παρά μόνο όταν δεν έχει άλλη λύση, υπαρξιακή ή άλλη.

Το χειρόγραφο της Αντάρας – Γιώργος Σκούρτης

Ο δολοφόνος του ΟκτώΜβρη: Μια ιστορία σαν άγριο παραμύθι
Μετά το μπεστ σέλερ “Το χειρόγραφο της Ρωξάνης”, που έχει χαρακτηριστεί ως “το καλύτερο μυθιστόρημα για γυναίκες γραμμένο από άντρα”, ο Γιώργος Σκούρτης επιστρέφει με ένα κοινωνικό-πολιτικό θρίλερ, με πρωταγωνιστικό πρόσωπο την πεισματάρα και λατρευτή Αντάρα, την οποία θα αγαπήσουν όλοι οι αναγνώστες, γυναίκες και άντρες, τόσο για την απλότητα του λόγου της όσο και για το θάρρος της να τα λέει έξω απ’ τα δόντια. Η Αντάρα σκέφτεται και μιλάει για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το σεξ, τον έρωτα, αλλά και “ως ζώο φύσει πολιτικό” κρίνει και κατακρίνει την ξενόδουλη πολιτική και τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ταυτόχρονα σαγηνεύει με το χιούμορ της και με την άκρως ελευθεριάζουσα γλώσσα της.
Το “Χειρόγραφο της Αντάρας: Ο δολοφόνος του ΟκτώΜβρη” είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία των ημερών μας, περιπεπλεγμένη μέσα από το λογοτεχνικό παίγνιο της κεντρικής ηρωίδας. Μια μικρή ομάδα ιερόδουλων αποφασίζουν, με αρχηγό την Αντάρα, να ανακαλύψουν ένα μανιακό δολοφόνο που μακελεύει “ομότεχνές” τους. Κι όλη αυτή η συναρπαστική, αλλά και “παρανοϊκά” όμορφη περιπέτεια διαδραματίζεται μέσα σε συνθήκες κρίσιμης εκλογικής περιόδου.
Ένα βιβλίο επίκαιρο και απολαυστικό.

Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο – Γιώργος Σκούρτης

Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο είναι μια α λ λ η γ ο ρ ί α της κοινωνικής και υπαρξιακής κρίσης που ζούμε σήμερα σε όλο τον κόσμο, προσωποποιημένη στο π α ρ α λ ή ρ η μ α ενός -κατά φαντασίαν;- αποσυρμένου απ’ τα εγκόσμια θεατρικού συγγραφέα. Το ουρλιαχτό ενός Πολίτη-Οπλίτη ενάντια στην Εξουσία, έχοντας συνείδηση ότι είναι αδύνατον να γλυτώσει από το πόδι του ελέφαντα που, τελικά, θα τον λειώσει με τον πιο αδυσώπητο και τραγικό τρόπο.
Κι όμως αντιστέκεται…
Πρόκειται για έναν δραματικό και πολυδιάστατο μονόλογο, ένα δυνατό ρεσιτάλ ηθοποιίας για τον ερμηνευτή του, αλλά και πρόκληση για μια ευρηματική και καθηλωτική παράσταση… Μπορεί να παρασταθεί με σκηνικά ή χωρίς, με κουστούμια ή όχι, με ηχοληψία και επιλογές μουσικής, με προτζέκτορα για όλες τις οπτικοακουστικές χρήσεις, με συμφωνικό έργο ειδικά γραμμένο, με ΕΝΑΝ ή με είκοσι ηθοποιούς, χορεύτριες κ.λπ. κ.λπ., ανάλογα με την έμπνευση και τις οικονομικές δυνατότητες της παραγωγής.

Αυτός ο μπάτσος – Γιώργος Σκούρτης

Αυτά που θα διαβάσετε βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, πραγματικούς ανθρώπους που ζούνε δίπλα μας -κάποιοι ίσως να έχουν πεθάνει- και, το κυριότερο, έχουν υποστεί την αναγκαία μυθοπλαστική διαδικασία, τόσο τα γεγονότα, όσο και οι άνθρωποι. Ο συγγραφέας, ως πασίγνωστον, θρέφεται από τις σάρκες και τα πάθη των άλλων. Αν δεν υπήρχε η ίδια η ζωή να τροφοδοτεί τη φαντασία μας, δε θα υπήρχε καμία τέχνη. Αυτός ο μπάτσος δε βγήκε «μέσα απ’ το μυαλό μου». Εγώ, απλώς, επεξεργάστηκα τα αληθινά γεγονότα, παίζοντας το ωραίο παίγνιο της λογο-τεχνίας.

Εμμονή – Γιώργος Σκούρτης

Το διάλειμμα της Κλυταιμνήστρας
Ο θεατρικός αυτός μονόλογος γράφτηκε “υπό την επήρεια” της βαθιάς συγκίνησης που εκπέμπει η ποίηση της Αγγελικής Ελευθερίου, από τις πολύμορφες εικόνες που ζωγραφίζονται με απλές λέξεις, από την ουσιαστική τραγικότητα του εσωτερικού μας κόσμου ειπωμένη σαν πνιγμένη κραυγή.

Όμως, άλλο η Ποίηση -και το κάθε ποίημα με τη δική του αυτονομία- κι άλλο η δραματουργία που προϋποθέτει μια ιστορία, ένα θέμα που ο αναγνώστης-θεατής θα παρακολουθεί την αφήγησή του απ’ την αρχή έως το -όποιο- λυτρωτικό τέλος.

Τελικά, εύρηκα ως θέμα κάτι που δεν υπάρχει ούτε καν ως αναφορά στο συνολικό έργο της Αγγελικής Ελευθερίου.

Στην “Εμμονή” η ιστορία είναι απλή, αλλά συμβολική. Μια Γυναίκα φαντασιώνεται πως είναι Ηθοποιός και παίζει την Κλυταιμνήστρα, θέλοντας να εκδικηθεί τον Άντρα-κατακτητή και σφαγέα απ΄τα αρχαία χρόνια έως σήμερα. Κι αυτό το τολμάει στα “διαλείμματα” της Ιστορίας-παράστασης.

Υ.Γ. Έχουμε πολλές και εξαιρετικές πρωταγωνίστριες στο ελληνικό θέατρο. Ισως κάποια να θελήσει να αναμετρηθεί με τον δύσκολο αυτόν μονόλογο.

Θεατρικό, Γαβριηλίδης, 2016, 111 σελ.

Οι παγιδευτές – Γιώργος Σκούρτης

Θεατρικό έργο σε 9 σκηνές
“Οι Παγιδευτές” ολοκληρώνουν μια θεατρική πενταλογία του Γιώργου Σκούρτη. Τα τέσσερα πρώτα έργα (Οι Νταντάδες – Οι Μουσικοί – Οι Εκτελεστές – Οι Ηθοποιοί – Οι Παγιδευτές) έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν την περίοδο 1970 – 2011.

Πρόκειται για ένα “κόρπους” πέντε θεατρικών έργων, το ένα μέσα από το άλλο, με στόχο καθε ένα να προχωράει τους χαρακτήρες, τον πολιτικό-ιδεολογικό προβληματισμό και την αισθητική της γραφής του / των προηγουμένων. Το κάθε έργο δηλαδή είναι αυθύπαρκτο, με διαφορετικό θέμα και χαρακτήρες.

Στους “Παγιδευτές” φτάνει στην κορύφωσή του το αρχικό θέμα των Νταντάδων. Εδώ η “μούμια” της Εξουσίας, αλλά και το ερωτικό αντικείμενο του πόθου, είναι το ολόγραμμα ενός ολόγυμνου και πανέμορφου κοριτσιού, το οποίο η Εξουσία προβάλλει σε όλες τις οθόνες -ιδιωτικές και δημόσιες- με στόχο να παγιδέψει μέσω του Έρωτα όποιον “τελευταίο” αντιστεκόμενο πολίτη υπάρχει και, με αυτόν τον τρόπο, να τον ανακαλύψει και να τον αφανίσει.

Θεατρικό, Το Δόντι, 2017, 124 σελ.