Γρηγόρης Αζαριάδης

Η οργάνωση – Γρηγόρης Αζαριάδης

«Ο Γρηγόρης Αζαριάδης είναι μια πολύ ζωντανή φωνή
στο χώρο του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος». Πέτρος Μάρκαρης

Το Σκοτάδι νικάει
όταν τελικά γίνεις κι εσύ ένας απ’ αυτούς


Είναι δομημένη στα πρότυπα μιας πολυεθνικής εταιρείας με διαχωρισμένους τομείς και διαφορετικούς υπεύθυνους για κάθε τομέα: πορνεία, ναρκωτικά, εκβιασμοί, δικαστικές αποφάσεις, δολοφονίες.Έχει απλώσει τα πλοκάμια της στη Δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ, στην αστυνομία, στην πολιτική –παντού.

Είναι ένα πανίσχυρο και αόρατο κύκλωμα διαφθοράς και διαπλοκής που ελέγχει τα πάντα στην κοινωνία μας.
Είναι μια Υπερκυβέρνηση του οργανωμένου εγκλήματος.
Είναι η Οργάνωση.
Η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής ταξιδεύουν σε αχαρτογράφητα ύδατα, στον θολό ωκεανό του οργανωμένου εγκλήματος, με αντιπάλους αδίστακτους κακοποιούς… Εκεί όπου βασιλεύει η διαφθορά σε κάθε επίπεδο και ελλοχεύει ο αμείλικτος κίνδυνος για τη ζωή τους ανά πάσα στιγμή.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Bell / Χαρλένικ Ελλάς, 2022, 408 σελ.

Παλιοί λογαριασμοί – Γρηγόρης Αζαριάδης

Το πρώτο μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη


Λίγο μετά την πτώση της Χούντας, μια παρέα αντιεξουσιαστών σπουδαστών βρίσκεται στο επίκεντρο της μεγάλης αποχής στο Αμερικανικό Κολέγιο. Μερικά χρόνια αργότερα, ακολουθεί η πορεία τους προς την αλλοτρίωση και την αφομοίωση από το μηχανισμό του κράτους και η ανέλιξή τους σε μέλη της υψηλής κοινωνίας.
Και τότε εμφανίζεται, σαν φάντασμα από το παρελθόν, ένας αόρατος φύλακας άγγελος –ή εκδικητής;– με σκοπό να κλείσει τους «παλιούς λογαριασμούς» με τους παλιούς φίλους… Ο υπαστυνόμος Μίραλης, που θα αναλάβει με την ομάδα του την υπόθεση, θα συναντήσει το μυστηριώδη αστυνομικό Μαύρο Βαρόνο και θα εμπλακεί σ’ ένα σκοτεινό mind game με το ηθικό δίλημμα «απονομή δικαιοσύνης ή εκδίκηση;»

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Bell / Χαρλένικ Ελλάς, 2021, 408 σελ.

Παραπλάνηση – Γρηγόρης Αζαριάδης

Μια περιπέτεια της αστυνόμου Τρύπη


Ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων με την καριέρα του να ακολουθεί μια συνεχόμενα φθίνουσα πορεία προς την καταστροφή έρχεται σε επαφή με μια ψυχολόγο, με στόχο να τον βοηθήσει να γράψει ένα συγκλονιστικό, ρεαλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, που θα του εξασφαλίσει τεράστια εμπορική επιτυχία και θα τον ξαναφέρει στην κορυφή της σύγχρονης αστυνομικής σκηνής. Όταν στον δρόμο του βρεθεί το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας από το οποίο θα έχει αφαιρεθεί η καρδιά θα ενεργοποιηθεί αμέσως και θα αρχίσει να γράφει το αστυνομικό μυθιστόρημα που ονειρεύεται.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2020, 480 σελ.

Σκοτεινός λαβύρινθος – Γρηγόρης Αζαριάδης

24 Σεπτέμβρη 2014. Σ’ ένα απομονωμένο αγρόκτημα έξω από τον Μαραθώνα, η αστυνομία ανακαλύπτει τα πέντε πτώματα της οικογένειας Μαυρονικόλα. Παντού γύρω αίμα… Πολύ αίμα. Το σκηνικό της αποτρόπαιης δολοφονίας παραπέμπει σε συμβόλαιο θανάτου από επαγγελματίες εκτελεστές. Για ποιο λόγο όμως κάποιος να πληρώσει ένα τέτοιο συμβόλαιο για μια συνηθισμένη οικογένεια;

Η αστυνόμος Τρύπη και η πρώτη ομάδα ερευνών του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής αποδύονται σ’ έναν απεγνωσμένο αγώνα για να εξιχνιάσουν το σκοτεινό, μυστηριώδες έγκλημα. Κι από τη στιγμή που διαπιστώνουν ότι η θυγατέρα του Μαυρονικόλα είναι ακόμη ζωντανή, συνειδητοποιούν ότι πρέπει να εντοπίσουν το ταχύτερο δυνατό ποιος κρύβεται πίσω από την εφιαλτική ομαδική δολοφονία.

Σ’ ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο περιβάλλον, όπου διεφθαρμένοι επιχειρηματίες με απόλυτα νόμιμες επιχειρήσεις, μπράβοι, ενδιάμεσοι και επαγγελματίες εκτελεστές κινούνται στο σκοτάδι, ακολουθώντας πιστά τους σκληρούς νόμους της νύχτας, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και το έδαφος μοιάζει με κινούμενη άμμο…

Ένα νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα που ξετυλίγεται σαν πορεία σε λαβύρινθο φωτογραφίζοντας μια διαφορετική όψη του υποκόσμου.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2018, 500 σελ.

Το μοτίβο του δολοφόνου – Γρηγόρης Αζαριάδης

Λίγα μόλις λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, η Περσεφόνη Πετρίδου, βγήκε από την πολυκατοικία επί της οδού Ήβης. Βυθισμένη στις σκέψεις δεν πήρε είδηση την απότομη μεταβολή του καιρού. Ο αέρας δυνάμωσε κάνοντας τα ψηλά δέντρα στις δυο πλευρές του σκοτεινού δρόμου να μοιάζουν μεθυσμένοι χορευτές. Ένιωσε ένα ψυχρό χάδι στην πλάτη, που παρέπεμπε σε μια απροσδιόριστη απειλή. Τάχυνε το βήμα. Άνοιξε βιαστικά την τσάντα κι έβγαλε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της. Εκείνη τη στιγμή, άκουσε έναν ανεπαίσθητο θόρυβο. Στράφηκε πίσω της. Ένας ψηλός, αδύνατος άντρας με φούτερ και κουκούλα στεκόταν απέναντι. Στο χέρι κρατούσε ένα περίστροφο. Ο άντρας την κοίταζε αμίλητος. Το παγωμένο βλέμμα του την έκανε να ανατριχιάσει. Τέντωσε το χέρι και την σημάδεψε. Η γυναίκα είδε την αποτρόπαιη μάσκα του τρόμου να την αγκαλιάζει με αόρατα χέρια κι ένιωσε τα παγωμένα δάχτυλα να ψαχουλεύουν τον λαιμό της. “Μην το κάνεις… σε παρακαλώ!” Τρείς πυροβολισμοί ήρθαν σαν απάντηση στην ικεσία της. Οι βολίδες σφηνώθηκαν ψηλά, στους μηρούς. Παραπάτησε κι έγειρε προς τα πίσω. Τα χέρια της υψώθηκαν αβέβαια σαν να προσπαθούσε να προστατέψει το σώμα της απ’ αυτό που καταλάβαινε ότι θα ακολουθούσε. Την πλησίασε λίγο περισσότερο. Τράβηξε ξανά τη σκανδάλη. Άλλοι δυο πυροβολισμοί χαμηλά, στην κοιλιά. Η Περσεφόνη γλίστρησε απαλά προς τα κάτω και σωριάστηκε ανάσκελα στον δρόμο. Ο άντρας πλησίασε λίγο ακόμα. Τα δευτερόλεπτα μέχρι τους επόμενους πυροβολισμούς αργοσύρθηκαν σαν βαριεστημένες χελώνες. Άλλες δυο βολίδες στο στήθος. Έμεινε να την κοιτάζει ακίνητος. Πήγε πάνω της. Ακούμπησε σχεδόν το περίστροφο στο μέτωπό της. Μια τελευταία βολίδα. Εξ επαφής.

Το “Μοτίβο του δολοφόνου” είναι ένα σκληρό αστυνομικό μυθιστόρημα. Η εμφάνιση ενός ιδιόρρυθμου δολοφόνου, που ακολουθεί συγκεκριμένο μοτίβο, σηματοδοτεί ένα ανελέητο κυνηγητό από την αστυνόμο Τρύπη και την ομάδα του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής και Προσωπικής Ιδιοκτησίας.

Στο τρίτο του μυθιστόρημα, ο Γρηγόρης Αζαριάδης επιχειρεί να ανιχνεύσει τα σύνορα που ενώνουν μια μεσογειακή ιστορία δολοφονιών με το προφίλ ενός απρόσωπου ψυχρού Βορειοευρωπαίου δολοφόνου.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2015, 465 σελ.

Η τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου – Γρηγόρης Αζαριάδης

Στο δεύτερο αστυνομικό του μυθιστόρημα ο Γρηγόρης Αζαριάδης συνεχίζει στα σκοτεινά μονοπάτια του μεσογειακού πολάρ, ακολουθώντας τα βήματα του Μανσέτ και του Ιζό με προφανείς ταυτόχρονα επιρροές από τον Πέτρο Μάρκαρη αλλά και τον Γιάννη Μαρή.

…Όταν η επαναστατική ομάδα εξαρθρώθηκε, πολλά μέλη της οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη και τελικά στη φυλακή. Ο Παρισιάδης και η Φιλίππου ήταν ανάμεσα στα ελάχιστα που, παρά τη σκιά που αιωρούνταν για πολλά χρόνια πάνω από τα κεφάλια τους, δεν στερήθηκαν την ελευθερία τους.
Μπαίνοντας στην περίοδο εκφυλισμού των παλαιών οργανώσεων και της εμφάνισης νεοτέρων με κραυγαλέα διαφορετική στρατηγική, ο δημοσιογράφος και η μεγάλη πια ηθοποιός αποσύρθηκαν διακριτικά στο περιθώριο. Η μεταξύ τους σχέση παρέμεινε αναλλοίωτη: σεβασμός, εκτίμηση, ανομολόγητος έρωτας και περιστασιακό σεξ. Και στο βάθος… ένα μεγάλο πάθος. Ο Παρισιάδης υποπτευόταν ότι κάτι αντίστοιχο έπαιζε ανάμεσα στον Βεργίνη και στη Φιλίππου, έστω και σε πιο αραιά διαστήματα. Ωστόσο, κανείς από τους δυο δεν τόλμησε να ρωτήσει ποτέ τον άλλο.
Μίλησαν για την τραγική οικονομικοπολιτική συγκυρία, την πορεία μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων προς την πενία και την εξαθλίωση και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας.
“Σκατά, ρε Αγαμέμνονα, σκατά”, είπε κουνώντας μελαγχολικά το κεφάλι ο Βεργίνης. “Μια ζωή θα τρώμε σκατά, θα λέμε “ευχαριστώ” και θα σκύβουμε το κεφάλι. Και κάθε τέσσερα χρόνια, θα εκφράζουμε την άποψή μας ψηφίζοντας στις εκλογές λευκό ή άκυρο”.
Ο Παρισιάδης τον κοίταξε με σκοτεινό βλέμμα.
“Να θυμάσαι, φίλε, ότι υπάρχουν και κάποιο λίγοι αμετανόητοι, που αντί να ζήσουν μια ζωή μες στα σκατά προτιμούν να πεθάνουν βουτηγμένοι στο αίμα…”

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2013, 368 σελ.

Παλιοί λογαριασμοί – Γρηγόρης Αζαριάδης

“Σωστά το μάντεψες”, συγκατένευσε ο “Βαρόνος”. “Ποια είναι όμως η αντίδραση των άλλων τύπων, που δεν παρανομούν, αλλά προσπαθούν όσο μπορούν οι έρημοι να σεβαστούν τους οποιουσδήποτε γαμημένους νόμους έχουμε; Απάθεια κι αδιαφορία. Σχεδόν το σύνολο αυτής της περίφημης σιωπηλής πλειονότητας βολεύεται στους καναπέδες, συζητάει τα βράδια του Σαββάτου με καλούς φίλους, πάνω από ιταλικές σπεσιαλιτέ και κόκκινο κρασί, κατακεραυνώνει τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους κι επαυξάνει μ’ ενθουσιασμό τη σκληρή κριτική των στημένων τηλεοπτικών σχολιαστών για επίορκους ανώτερους κρατικούς λειτουργούς”…

“Μέσα λοιπόν σ’ αυτή τη λοβοτομημένη κοινωνία”, συνέχισε, “εμφανίζεται ένας τύπος που λέει: “Όχι, ρε πούστη μου, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η νιρβάνα του καναπέ και της κριτικής του σαββατόβραδου. Και τη Δεύτερα άντε πάλι στη δουλειά να καταπίνω την εκμετάλλευση και την καταπίεση του κάθε αφεντικού, που κλέβει σε βάρος της κοινωνίας. Και ν’ αδιαφορώ και να σκύβω το κεφάλι για να μη με απολύσει”. … Και τι κάνει ο τύπος; Το ‘πες πριν. Rolo Tomassi! Αποφασίζει να στοιχειώσει τον εφησυχασμένο ύπνο των διεφθαρμένων αυτής της κοινωνίας. Αυτό θέλει να κάνει, τελικά. Να ορθώσει το ανάστημα και να πει ξεκάθαρα και με συγκεκριμένες πράξεις αυτά που τόσο πολλοί κρατάνε ερμητικά κλειστά στα σαλόνια των σπιτιών τους”.

Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη είναι ένα μεσογειακό πολάρ, με επιρροές από Μονταλμπάν, Μάρκαρη, Υζό και Μανσέτ. Μία σειρά δολοφονιών που κλείνουν παλιούς λογαριασμούς, με σημείο αναφοράς τη μεγάλη αποχή του Αμερικανικού Κολεγίου λίγο μετά την πτώση της Χούντας.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2012, 466 σελ.