Ιωάννα Χρήστου

Υπεργραφία – Ιωάννα Χρήστου

Ο Στρατής και ο Νικήτας γεννιούνται στην Πάργα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Παλεύουν να ορίσουν τη μοίρα τους, μέσα σε έναν στρόβιλο γεγονότων, όπου το ασήμαντο έχει δραματικές επιπτώσεις, ενώ το σημαντικό περνά σχεδόν απαρατήρητο. Γύρω τους, ένας ολόκληρος κόσμος προσώπων, κοινωνικών τάξεων, επαγγελμάτων, πεποιθήσεων και εποχών επηρεάζει με τρόπο ανεξίτηλο τους ήρωες της ιστορίας.
Ποιος θα κερδίσει την καρδιά της Μάγδας; Τι δυνάμεις κρύβονται πίσω από την υπεργραφία;

Η παιδική τους ζωή, οι φιλίες, οι ανησυχίες, οι φόβοι και οι έρωτές τους, μαζί με ένα πλέγμα συμπτώσεων και ιστορικών γεγονότων είναι η αφετηρία για μια περιπλάνηση δύο περίπου αιώνων, από την Πάργα και τα σανατόρια της Κέρκυρας των αρχών του 19ου αιώνα έως την Ελλάδα του σήμερα.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2017, 494 σελ.

Άλαλο – Ιωάννα Χρήστου

ΕΡΩΤΙΚΟ
Υπάρχουν λόγια
που η στιγμή τα έκρινε ακατάλληλα
που οι γραμμές των ορίων τα σιώπησαν,
και οι τωρινές, ανακόλουθες πράξεις τα ευτελίζουν
και ορρωδώ να σου τα πω
αλίμονο, υπάρχουν λόγια.

Ποίηση, Τυπωθήτω, 2013, 55 σελ.

Το δείπνο – Ιωάννα Χρήστου

“Το δείπνο” αποτελεί μια απόπειρα μεταφοράς του μνημειώδους μυθιστορήματος του Μαλαπάρτε “Το δέρμα” στο θέατρο. Το έργο είναι πολυδιάστατο και ο κεντρικός του πυρήνας συστρέφεται γύρω από ένα ηθικό δοκίμιο περί της νίκης και της ήττας. Ο ίδιος ο συγγραφέας, το 1953, μιλώντας για το “Δέρμα”, υπογραμμίζει αυτή τη διάσταση του έργου:
“Δεν ξέρω ποιο επάγγελμα είναι δυσκολότερο: Αυτό του νικητή ή αυτό του ηττημένου. Το μόνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι η ανθρώπινη αξία των ηττημένων είναι μεγαλύτερη από αυτή των νικητών… γιατί ο άνθρωπος είναι υποφερτός, αποδεκτός μονάχα στη δυστυχία και στην ταπείνωση. Ο τυχερός άνθρωπος, ο άνθρωπος που κάθεται στο θρόνο της περηφάνειας του, της δύναμής του, της ευτυχίας του, ο άνθρωπος που είναι ντυμένος με στολίδια και με την αλαζονεία του νικητή, ο άνθρωπος που κάθεται στο… είναι ένα αποκρουστικό θέαμα”.

Θεατρικό, Μπαρτζουλιάνος Ι. Ηλίας, 2010, 118 σελ.

Παιδί και ηλεκτρονικό παιχνίδι – Ιωάννα Χρήστου

Στις 27 Δεκεμβρίου 2004, ο 13άχρονος Xiao Yi, μανιώδης παίκτης του W.O.W., πηδά από τον 24ο όροφο του ουρανοξύστη στον οποίο κατοικούσε, με την ελπίδα ότι στον Παράδεισο θα συναντούσε άλλους τρεις φίλους του από τον κυβερνοχώρο οι οποίοι υποτίθεται ότι έπαιζαν το παιχνίδι από εκεί…
Αν και θα ήταν άδικο να καταλογίσουμε τον θάνατο αυτό αποκλειστικά στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι οι θάνατοι που εμφανίζουν μια κάποια συσχέτιση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν περιορίζονται στις αυτοκτονίες: Ένας τριαντάχρονος άνδρας πεθαίνει από επιληπτική κρίση παίζοντας ηλεκτρονικά για τουλάχιστον 48 ώρες την εβδομάδα (Μiddleton, 2002), ενώ ένας 24άχρονος Νοτιοκορεατής πεθαίνει μετά από συνεχή ενασχόληση 86 ωρών με το ηλεκτρονικό του (Associated Press, 2002).
Τι είναι αυτό που καθηλώνει άτομα τόσων διαφορετικών ηλικιών μπροστά στην οθόνη ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού;
“Τίποτε δεν συγκρίνεται με την εμπειρία ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού…”, διαβεβαιώνει ένας παίκτης. “Μετά από μια μέρα τυπικών και αδιάφορων επαφών, βυθίζομαι στον υπέροχο, συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο του W.O.W., όπου μπορώ επιτέλους να υπάρξω… Να προωθήσω τον ήρωά μου, να σχεδιάσω τις ενέργειές μου, να ελέγξω τα αντανακλαστικά και το άγχος μου, να κάνω τη διαφορά… Αν εξασκηθώ πολύ και μείνω συγκεντρωμένος, είναι σίγουρο ότι θα νικήσω. Ποιος άλλος μπορεί σήμερα να σου το εγγυηθεί αυτό;”
Ως ένα βαθμό έχει δίκιο. Στην πραγματική ζωή, κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι οι προσπάθειές σου θα ανταμειφθούν. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι γεμάτη από συναισθήματα αγωνίας, ματαίωσης προσδοκιών και απογοήτευσης…
Υπάρχει όμως ένας τύπος εξάσκησης που βοηθάει: Η εξάσκηση στην υπομονή, στην ανοχή της αποτυχίας, της ματαίωσης και της απογοήτευσης, η εξάσκηση στα νέα ξεκινήματα.

Ψυχολογία, Ταξιδευτής, 2007, 272 σελ.

Ο Θεός με Θυμόν – Ιωάννα Χρήστου

Μια παρέμβαση για ανθρωπιστικούς λόγους, έχει άραγε οπωσδήποτε ανθρωπιστικά αποτελέσματα; Η αλλαγή είναι θέμα προσωπικό ή συλλογικό; Η γνώση, η σοφία, η ευλάβεια, τα αγαθά κίνητρα και οι ευγενείς στόχοι, μπορούν να υποκαταστήσουν τη συναίνεση;

Μια ιστορία αγαθών προθέσεων, που εκτείνεται σε δύο ηπείρους, με φόντο τον ελληνικό εμφύλιο και έναν κατά συρροήν δολοφόνο…

Άνθρωποι συνηθισμένοι, βυθισμένοι στα προσωπικά τους προβλήματα, προσπερνούν αδιάφορα τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, χωρίς να υποψιάζονται ότι, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, επηρεάζονται περισσότερο από όσο θα μπορούσαν να φανταστούν, συμμετέχουν ή ακόμα και πρωταγωνιστούν, παρά την ατομική τους ασημαντότητα.

Μυθιστόρημα, Μπαρτζουλιάνος Ι. Ηλίας, 2007, 237 σελ.

Περί γραφής – Ιωάννα Αθ. Χρήστου

Έκθεση και σύνθεση


Το βιβλίο απευθύνεται στον παιδαγωγό που μεριμνά για την ικανότητα του μαθητή να συνθέσει ένα σαφές κείμενο μέσα από το οποίο θα προβάλλονται οι απόψεις του. Απευθύνεται στον δάσκαλο, στον καθηγητή ή ακόμη και στον γονέα που προσπαθεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά του παιδιού του και να το ενθαρρύνει στην επαφή του με τη διαδικασία της γραφής. Η έκθεση δεν αντιμετωπίζεται σαν μια τελική κειμενική μορφή, αλλά σαν διαδικασία δραματική, συμμετοχική και ανανεούμενη, με διαρκώς βελτιούμενα αποτελέσματα, ικανά να εμφυσήσουν στον μαθητή εμπιστοσύνη και αισιοδοξία: «Κανένα κείμενο άξιο λόγου δεν είναι αποτέλεσμα μίας γραφής. Κανένα κείμενο δεν ενυπάρχει σε αναμονή στο κεφάλι του γράφοντος, τουλάχιστον όχι στη μορφή με την οποία αυτός αποφασίζει τελικά να το ανακοινώσει σε τρίτους. . .» Το βιβλίο αποτελεί μια προσπάθεια ενοποίησης των γενικών αρχών της διδακτικής και της παιδαγωγικής με τη βιωματική προσέγγιση της γνώσης, με το θεατρικό παιχνίδι, τη γνωστική και συμπεριφοριστική ψυχολογία, την κειμενογλωσσολογία και με τις θεωρίες της επικοινωνίας και της λογοτεχνίας, με επίκεντρο τις ανάγκες του μαθητή. Ο τελικός όμως κειμενικός στόχος δεν εξαντλείται στην κατάκτηση των βασικών δεξιοτήτων γραφής και στην παραγωγή ορθών όσο και ανιαρών παραγράφων, αλλά εκτείνεται μέχρι την κατάκτηση ενός προσωπικού ύφους…

Σπουδή και διδασκαλία, Interbooks, 2006, 192 σελ.