Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

Η επιστροφή – Ειρήνη Καλαμάρη

Στα παραδεισένια Αλάτσατα η οικογένεια του Στρατή Γιαννίδη, βυθισμένη στη γλυκιά γαλήνη της καθημερινότητας, απολαμβάνει τις χαρές της ζωής. Σύντομα η μοίρα της θα αλλάξει. Χτυπημένοι από τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Κατερνώ, ο Στρατής, η Χρυσή, η Αννέτα, ο Λάμπρος και ο Νικήτας θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα και θα γίνουν μάρτυρες της ανθρώπινης θηριωδίας.

“… Mέσω ενός οικογενειακού ιστορικού κατορθώνετε να περιγράψετε την τραγωδία ενός λαού. Από το δράμα της Σμύρνης και του ξεριζωμού, στο νέο ριζωμό, που, μόλις πρόλαβε να ανθοβολήσει, ήλθε νέο δρολάπι: ο πόλεμος 1940-41. Συγκλονιστική η περιγραφή των μαχών κατά την Εαρινή Επίθεση (9/3/41) και της ολικής διαλύσεως στρατού και κράτους. Και νέα φυγή προς τη Μέση Ανατολή. Το φάσμα της πείνας. Απελευθέρωση: μεγαλειώδης περιγραφή. Μαύρα σύννεφα! Καινούργιο δρολάπι! Κάποια μορφή μένει σαν την κουφαλιασμένη ελιά. Δεν προσδοκά κάτι νέο. Τρέφεται με αναμνήσεις: “ Ένα ηλιόλουστο απομεσήμερο μιας Μεγάλης Πέμπτης, στην κουζίνα του σπιτιού της στα Αλάτσατα”. Στα Αλάτσατα που δεν υπάρχουν πια…”
Σαράντος Ι. Καργάκος

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2019, 512 σελ.

Ένα γαλάζιο απόγευμα – Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

Ιστορίες ζωής ολοζώντανες, συγκλονιστικές. Βότσαλα που πέφτουν στην ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης, την ταράζουν και, κάτω από το εκτυφλωτικό φως μιας αμείλικτης αλήθειας, μπορείς να διακρίνεις το βυθό.

Ψυχικές εντάσεις, εύθραυστες ισορροπίες, αέναες αναζητήσεις, απατηλά όνειρα, απρόβλεπτες καταλήξεις… Αθέατες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, με πανταχού παρούσα την αίσθηση μιας πανίσχυρης μοναξιάς… Εικόνες που εκρήγνυνται και ήχοι μιας μουσικής άλλοτε επιβλητικής και άλλοτε χαμηλότονης, που κάθε φάλτσο είναι ικανό να χαλάσει το ρυθμό της.

Ιστορίες ζωής που ωρίμασαν στο πέρασμα του χρόνου τώρα σφιχτοδεμένες συγκατοικούν αρμονικά, κρατούν το νήμα της αφήγησης και γεφυρώνουν απρόσκοπτα το χθες με το σήμερα.

Διηγήματα, Κέδρος, 2017, 184 σελ.

Μαντώ Μαυρογένους – Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

Η Περεζιά, η πιστή παραμάνα της Μαντώς, της “Ηρωίδας της Μυκόνου”, απογόνου της ένδοξης οικογένειας των Μαυρογένη, αφηγείται τη συναρπαστική ζωή της κυράς της. Μας οδηγεί σε ένα ταξίδι στους δρόμους της ιστορίας και του θρύλου, πλημμυρισμένο με εικόνες και αποκαλύψεις που συγκλονίζουν.
Η ωραία Μαντώ, γεννημένη το 1796 και γαλουχημένη με τις αρχές της προόδου και της ελευθερίας, ξεκινά από τη μακρινή Τεργέστη και φτάνει στο νησί της, τη Μύκονο, με το όραμα μιας αναγεννημένης Ελλάδας. Μεγαλόπρεπη και ηγεμονική, προχωράει βαθιά στην περιοχή του οράματός της, οδηγημένη από τη φλογερή αγάπη της για την πατρίδα. Επιλέγει συνειδητά τη θυσία και γίνεται ολοκαύτωμα για τη λευτεριά του έθνους.
Ο μεγάλος της έρωτας για τον Δημήτριο Υψηλάντη σημαδεύει βαθιά τη ζωή της. Η ίδια απομένει προδομένη, με την πικρή γεύση του κατατρεγμού, μέσα σε μια ανελέητη ερημιά και στέρηση, ενώ η φήμη της ξεπερνά τα σύνορα της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας.
Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, ο θρύλος της ηρωίδας, χέρι χέρι με την αλήθεια, δεν έχει διαλυθεί. Παραμένει και ακτινοβολεί πλάι στους μεγάλους θρύλους του ’21. Η Μαντώ Μαυρογένους, φεύγοντας από τη ζωή, μας άφησε κάτι πολύ ακριβό: το πέρασμά της!
Ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα που ζωντανεύει στο χαρτί μια αξέχαστη ηρωίδα της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Ιστορικό μυθιστόρημα, Κέδρος, 2015, 416 σελ.

Ο τελευταίος εραστής – Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

“Δεν ξέρω αν θα αγαπήσεις εμένα, τις μέρες μου, τις νύχτες μου, τις ώρες της άγριας μοναξιάς μου, τον τρόπο που σου δίνομαι. Μια στάλα αίμα απ το κορμί μου αν θα αγγίξεις. Ένας ορίζοντας αιμάτινος ακόμα κι εσύ. Εγώ απ’ τη μεριά της ερημιάς κι εσύ του παραδείσου. […] Από στιγμή σε στιγμή θ’ ακούσω τις πατημασιές σου στη σκάλα, θα διαβείς το κατώφλι, θα ‘ρθεις να με βρεις. Θα μείνω σφιγμένη πάνω στο κορμί σου, θα γίνω γη και χώμα, χάδι και φιλί κι έρωτας. Στάλες αγάπης θα στάζουν στην καρδιά μου, θα τη μουλιάζουν. Θα ‘ρθεις και θα γίνει ο χρόνος ελαστικός, θα χωρέσουν όλα: ένα απέραντο παρόν και το άγνωστο μέλλον. Μη μ’ αφήσεις, αγάπα με. Είσαι η αποκομμένη σύνδεση με τη ζωή, το κομμάτι της ψυχής με τα όνειρα, η τρελή χαρά, η ώρα του παραδείσου. Μη μ’ αφήσεις. Η φωνή μου ψίθυρος και βόγκος ερωτικός και σπαραγμός του πόθου, ίδιος με το σπαραγμό της πεταλούδας σαν την παρασέρνει ο άνεμος και πέφτει νικημένα.”
Ένα βιβλίο κεντημένο με ιστούς ζωής. Ένα συγκλονιστικό πορτρέτο τριών ανθρώπων, ενός άντρα και δύο γυναικών, που μια απρόβλεπτη μοίρα καθορίζει τη ζωή τους κι η αντοχή τους φτάνει ως τα όρια της ανθρώπινης ψυχής.
Σχέσεις που κλυδωνίζονται, χτυπιούνται αμείλικτα και επιβιώνουν μέσα σ’ ένα καθάριο γαλάζιο φως.
Μια ιστορία της ζωής και της αγάπης που σώζεται κρεμασμένη στο χείλος ενός απύθμενου γκρεμού.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2012, 334 σελ.

Το σπίτι στον Κάτω Αιγιαλό – Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

1881… Άνοιξη… Η Χίος βυθισμένη στη γλυκιά μακάρια γαλήνη της, ταράζεται συθέμελα -ισοπεδώνεται- από τον καταστροφικό φονικό σεισμό. Τούτος ο ανείπωτος “χαλασμός”, έτσι έμεινε στην ιστορία, εκτός από ερείπια, κονιορτό και θάνατο, στιγμάτισε ανεξίτηλα το ριζικό των ηρώων μας, την οικογένεια του Ηλία και της Φραγκώς.
Όλα είναι εδώ: Αγωνία, ελπίδα, απαντοχή, καρτερία, αυταπάτη, ζήλια, φθόνος, μίσος, αγάπη, έρωτας, απόγνωση, γέννηση, θάνατος.
Όλα είναι εδώ: Όλα όσα υφαίνουν το θαύμα μα και την τραγωδία της ύπαρξης…

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2009, 341 σελ./Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2015, 344 σελ.

Άνθη λυκίσκου – Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

Ποίηση, Άλφα Πι, 2007, 65 σελ.

Με χρώμα και αλμύρα – Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

Θάλασσα, αγάπη μου


Στο δεύτερο αυτό μυθιστόρημά της η συγγραφέας Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη αφηγείται με λυρισμό την πολυτάραχη, αληθινή ιστορία του πατέρα της.
Ο πλοίαρχος Απόστολος Κομνηνός ρίχτηκε από πολύ νέος στην πάλη με τη θάλασσα και τη ζωή. Είδε ουρανούς ανοιχτογάλανους κι άλλους θολούς, γνώρισε γυναίκες όμορφες, γοργόνες της στεριάς, τολμηρές πόρνες κι άλλες σεμνότερες, έρωτες τρυφερούς και παθιασμένους, χαρές που τον ανέβασαν στα ύψη και λύπες που τον έριξαν στο βάραθρο. Μισεμοί πικροί κι αντάμωσες γλυκές ολόκληρη η ζωή του – μια ζωή με νίκες και θριάμβους, αλλά και με πόνους και δάκρυα.
“Η ιστορία μου”, λέει η συγγραφέας, “που ξετυλίγεται από τις αρχές του 1900, με φόντο το νησί της Χίου, περικλείει σε εικόνες έντονα χρωματισμένες την ουσία μιας ζωής που αξίζει κάποιος να τη ζήσει”.

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2005, 310 σελ.

Ιριδισμοί – Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη

Άπλωνες τα όνειρα υγρά, σε κόκινο ατλαζένιο σχοινί
για να στεγνώσουν από το δάκρυ που ‘χε στάξει στη ψυχή σου,
Τα κοίμιζες τα βράδια στο σκοτάδι.
Τα τύλιγες στην παμπάλαιη ανέμη του χρόνου.
Τα ‘παιρνες απ’ το πανέρι της ζωής πλαί σου
και τα ‘γνεθες με ρουμπίνι αδράχτι.

Ποίηση, Άλφα Πι, 2004, 83 σελ.

Μαθαίνοντας το σ’ αγαπώ αργά… – Ειρήνη Καλαμάρη

Γλιστρούσε ο χρόνος μεταξωτός μέσα από θύμησες που ‘χαν τη λάμψη του χαμένου, από χρυσάφι αναλυτό κι άλλοτε μέσα από βαθιές ρωγμές, αγγίζοντας κομμάτια από σπασμένο γυαλί που μάτωναν. Τις νύχτες, τις ώρες της σιωπής, η Άννα κρυμμένη στη σκοτεινιά αφουγκραζόταν τα βήματα τ’ απαλά της αγάπης. Περνούσε ακροπατώντας από κοντά της, πάνω από τα κλειστά της ματόκλαδα κι ένιωθε την ανάσα της ζεστή να χαϊδεύει το κορμί της.
Θα ‘χει σίγουρα γραφτεί ο ορισμός της στα βιβλία, κι έψαξε στα κατάλληλα να τον βρει. Στο άλφα δεν υπήρχε. Πόνο θα την ονόμασαν και δεν το ‘μαθα, ψιθύρισε απορημένη. Και κοίταξε στο πι. Ούτε και σ’ αυτό ήταν. Ίσως να την είπαν φως! Και μόλις άνοιξε την σελίδα, το φως την πλημμύρισε. Στο γρήγορο και ξαφνιασμένο ανοιγόκλειμα των ματιών της πρόφτασε κι έκλεισε μια αχτίδα. Την κράτησε και σχεδόν μ’ ευλάβεια την απόθεσε στο σημείο της καρδιάς.

Μυθιστόρημα, Κονιδάρης, 2003, 159 σελ.