Κατερίνα Παπαλύρα

Η Κατερίνα Παπαλύρα γεννήθηκε στον Λιμνιώνα, ένα παραθαλάσσιο οικισμό που ανήκει στο χωριό Αγία Σοφία, προάστιο των Ψαχνών.
Πειραματίστηκε με διάφορα, όπως τη διαφήμιση, το ραδιόφωνο, τα εργασιακά κα κοινωνικά δρώμενα του Δήμου Μεσσαπίων. Σήμερα δραστηριοποιείται και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην Αθήνα και τον Λιμνιώνα.

Όπως λέει η ίδια:
«Από µικρή ζούσα… στον κόσµο µου, εκτός από το χωριό µου. Με ρωτούσαν κι εγώ απαντούσα µόνο µε νεύµατα. Με φώναζαν κι εγώ έτρεχα να κρυφτώ πίσω από τα δέντρα. Φοβόµουν ν’ ανέβω ακόµη και σε αυτά! Όταν χρειαζόταν να απολογηθώ για κάτι, απλά κοκκίνιζα και χαµήλωνα τα µάτια. Δεν µιλούσα, δεν προσπαθούσα ούτε καν να δικαιολογηθώ, έστω κι αν θεωρούσα πως είχα όλα τα δίκια µε το µέρος µου.

Στο χωριό µου δεν υπήρχαν άλλα παιδιά εκτός από εµένα και τον αδελφό µου. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως όσο και να µου άρεσε το µέρος που γεννήθηκα, δεν µου άρεσε ο µοναχικός τρόπος που ζούσα. Για τον λόγο αυτό, αντιδρούσα κι εγώ ανάλογα. Ταυτίστηκα µε τον τόπο αυτό άθελά µου, ενώ τελικά στην πραγµατικότητα, ο χαρακτήρας µου ήταν εντελώς διαφορετικός. Απλά τότε δεν είχα την πολυτέλεια να επιλέξω.

Όλα αυτά τα χρόνια, «ο σκληρός δίσκος» του εγκεφάλου µου, κατέγραφε όλες αυτές τις πληροφορίες και πολύ νωρίς αποφάσισα πως ήθελα να γίνω ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που ήµουν. Έτσι ένιωθα. Η αλήθεια είναι πως δεν κατέβαλα ιδιαίτερες προσπάθειες για να το πετύχω. Είναι σαν να λέµε «µου βγήκε αβίαστα».

Άρχισα λοιπόν, να µιλάω στους ανθρώπους, ν’ απαντάω στις ερωτήσεις τους, να ζητάω πράγµατα και κυρίως να υπερασπίζοµαι τον εαυτό µου. Έµαθα να µάχοµαι. Δεν το βάζω κάτω σε κάτι που θέλω πολύ, όπως αντίστοιχα δεν ασχολούµαι καθόλου µε ό,τι µου είναι παγερά αδιάφορο, ούτε καν από περιέργεια, έστω κι αν υπάρχουν προκλήσεις για το αντίθετο. Άλλες φορές οι καταστάσεις είναι εκείνες που µε κάνουν να πεισµώνω περισσότερο. Αντίδραση! Μου κάνει όµως καλό, έστω κι όταν δεν καταφέρνω να πετύχω τον στόχο µου. Ξέρω τουλάχιστον -και αυτό λέω στον εαυτό µου- πως έχω παλέψει για εκείνο το οποίο ήθελα και αυτό είναι για µένα που µετράει. Η προσπάθεια.

Είναι κι αυτό κάτι ανάλογο µε τα λάθη που κάνουµε, τα οποία πρέπει σαφώς ν’ αναγνωρίζουµε, γιατί µόνο έτσι θα µάθουµε. Δεν πρέπει να βιαζόµαστε να µετανιώσουµε για το λάθος µας, ούτε να το προσπεράσουµε. Μάλλον, θα πρέπει να το σκεφτόµαστε και πάντα να το φυλάµε σε κάποιο σηµείο του µυαλού µας για να µην το ξανακάνουµε. Μόνο έτσι θα έχουµε τη δυνατότατα να πάµε παρακάτω ως καλύτεροι άνθρωποι.

Παλιότερα, είχα την εντύπωση πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Όπως γεννιέται, έτσι και πεθαίνει. Σήµερα, αν µε ρωτήσετε, θα σας εκµυστηρευτώ πως έχω αναθεωρήσει πλήρως αυτή µου την άποψη. Αναγκαίο κακό βλέπετε. Όποιος πει ότι δεν έχει µετανιώσει για τίποτε στη ζωή του ή πως δεν έχει δει θέµατα από διαφορετική σκοπιά στην πορεία, θα είναι ψέµα.

Αυτό που εύχοµαι, είναι ο Θεός του καθενός µας, όποιος κι αν είναι αυτός, να του δίνει δύναµη και φώτιση.»