Αποφοίτησε από τη Φυσικομαθηματική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατέχει διδακτορικό δίπλωμα στον τομέα της Πειραματικής Φυσικής Υψηλών Ενεργειών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Έχει διεξάγει ερευνητικό έργο στα Πυρηνικά Κέντρα Ερευνών SLAC στην Καλιφόρνια και CERN στη Γενεύη.
Το πρώτο της βιβλίο “Στους δρόμους της σύμπτωσης” (αφηγήματα) κυκλοφόρησε το 1984 με την επιμέλεια του περιοδικού Λογοτεχνία. Έκτοτε, αφηγήματά της (“Ένα κατηγορώ”) και αποσπάσματα (“Μαρία Μόντε”, “Άλμπα”) από ανέκδοτο μυθιστόρημά της δημοσιεύθηκαν στην ανθολογία σύγχρονων Ελλήνων λογοτεχνών των εκδόσεων Μαυρίδη.
Από το 1995 στρέφεται αποκλειστικά στην ποίηση. Ποιήματά της από τις ανέκδοτες συλλογές “Ίσκιοι” και “Το μύθευμα του κόσμου” παρουσιάστηκαν στο ραδιόφωνο και σε ποιητικές εκδηλώσεις, μελοποιήθηκαν και δημοσιεύτηκαν στα λογοτεχνικά περιοδικά Περίπλους και Αιολικά Γράμματα. Η πρώτη της ποιητική συλλογή “Μέρες στην Καρχηδόνα” δημοσιεύτηκε το 2000 από τον εκδοτικό οίκο Παρασκήνιο. Ποιήματα από τη συλλογή αυτή μεταφράστηκαν στην Ιταλική και δημοσιεύτηκαν στη συλλογή Connessioni, Voci di donne dal mondo της Προεδρίας του Επαρχιακού Συμβουλίου της Φλωρεντίας. Έκτοτε ποιήματά της δημοσιεύονται στην περιοδική έκδοση λογοτεχνίας Πανδώρα.
Σήμερα ζει στην Αθήνα και υπηρετεί ως Αναπληρώτρια Kαθηγήτρια του Tμήματος Ηλεκτρονικών Μηχανικών του Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Πειραιά Τεχνολογικού Τομέα. Οι επιστημονικές δημοσιεύσεις της περιλαμβάνουν δύο πανεπιστημιακά συγγράμματα και περισσότερες από τριακόσιες εργασίες σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Μέρες στην Καρχηδόνα (2000), Παρασκήνιο
Απόηχοι (2015), Ινφογνώμων Εκδόσεις
Νυχτερινή βροχή (2021), Νίκας/Ελληνική Παιδεία Α.Ε.
Νυχτερινή βροχή – Κατερίνα Ζαχαριάδου
Πρόλογος στην δίπτυχη συλλογή Τραγούδια του αποχωρισμού – Νυχτερινή βροχή Ποιητική της μαχαιριάς. Φτερό ξιφία να ξεσχίζει το μετάξι της θαλάσσης και ο πόνος να είναι απλώς απών. Αιμορραγική δυσθυμία, συμπαντικός τοκετός, ψυχρός πυρετός, πόνος αφόρητος… Η υπαρξιακή αγωνία καθιστά αυτή την ποιητική πολυδιαστασιακή, αλλότοπη και αλλόχρονη. Το άχωρον με το άρρητο αμιλλώνται και καταφάσκουν στο ανίδωτο. Εικόνες από την οργισμένη φύση, από την ταραγμένη ψυχή του ανθρώπου σαν αρνείται να παραδοθεί στη συνήθη χαρμολύπη και να βαυκαλιστεί με τετριμμένες ιδέες. Αδιέξοδος κοπετός. Μόνη ελπίδα οι αγγέλοι, οι άγιοι, πατρικές και μητρικές φιγούρες που μας παραστέκουν από το αλλοδιαστασιακό τους εικονοστάσι και τα λουλούδια εκεί δεν μαραίνονται. Η απαίτηση κάθε ευτοπίας είναι πλήρης άρνηση και κατά μέτωπον ρήξη με την παραδοχή της αναπόφευκτης δυστοπίας, εκείνης που ούτε το «ου-» τη σώζει. Η ανάγκη της παρουσίας τού Άλλου πολύ έντονη και στα δύο μέρη, αφού η απουσία κι ο αποχωρισμός χωρίς να είναι συνώνυμα είναι όμως διαδοχικά. Σαν να έχει περάσει μέσα από έναν μεγάλο πυρετό η διαυγής αφηγηματική φωνή εξιστορεί μάγια και θαύματα που συντελούνται στον απόκρυφο κόσμο των κυττάρων, εκεί όπου το εσύ και το εμείς γίνονται ένα εγώ, κραυγάζον, αν και αφόρετο ακόμη. Μοιάζει σαν να μην έχει αναπτυχθεί μέχρι τα πέρατα της οικουμένης αυτή η φωνή, μοιάζει σαν άλογο που σκάβει με τις οπλές τον λάκκο του, όμως τι να σου κάνει μια πολική αρκούδα σε κλουβί ζωολογικού κήπου κάπου στους τροπικούς; Τα λουλούδια, τα λουλούδια ναι, είναι κάποια παρηγοριά. Τα λουλούδια και τα χρώματα. Τα κύματα των αργοπορημένων ηλιοβασιλεμάτων που αρνούνται να σβήσουν από συμπόνοια για τους ζωντανούς. Ο φόβος κι ο τρόμος της εσωτερικής γαλήνης, μόνο με μοναξιά δεν μπορεί να συγκριθεί. Του Προμηθέα σπαραγμός, όχι για εκείνο το άγνωστο που ενδέχεται να μην έρθει, αλλά η επανάληψη του γνωστού κι εν πολλοίς αναμενόμενου είναι που σκάβει ρυάκια στις παρειές για να βρούνε χαράδρες τα δάκρυα να κυλήσουν. Η ζωγραφική τεχνική και η παραστατική αφήγηση, ο έγχορδος αναστεναγμός και ο αντίθετος πόνος καθιστούν αυτό το απρόσμενο δίπτυχο καθαρά λειτουργικό, παυσίλυπο και παυσίπονο. Δεν είναι τυχαίο το αφήγημα της αργής πορείας προς την λύτρωση του αιλουροειδούς Ηρακλή που μπορούσε να σταθεί και στο ύψος της άγριας Φύσης και στο ύψος των εξελιγμένων ανθρώπων, της Μουσικής και της Ποίησης. Γεμάτη από σκέψεις που εξισορροπούν τα συναισθήματα είναι αυτή η ποιητική. Δεν θέλω να αποσπάσω ούτε έναν στίχο, γιατί είναι η μουσική και ο ρυθμός που την συνέχουν, την διακατέχουν και την εξακοντίζουν παντού, όπου υπάρχει πόνος και χαρά. Εικόνες ανεξίτηλες στην ανάγλυφη Συλλογική Μνήμη. Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Ποίηση, Νίκας/Ελληνική Παιδεία Α.Ε., 2021, 64 σελ.
Απόηχοι – Κατερίνα Ζαχαριάδου
“…κι ένας ψίθυρος ανεπαίσθητος
πλανιέται μες στο πηχτό σκοτάδι
πάνω σ’ ερείπια ναών και είδωλα πέτρινα
θαμμένα όνειρα σε ξεχαμένα δάση…”
Μια ποιητική συλλογή γεμάτη απόηχους. Είναι οι απόηχοι των ανεκπλήρωτων ελπίδων μας.
Οι απόηχοι όσων χάθηκαν ή όσων δεν έχουμε ζήσει ακόμα.
Ποίηση, Ινφογνώμων Εκδόσεις, 2015, 54 σελ.
Μέρες στην Καρχηδόνα – Κατερίνα Ζαχαριάδου
Ποίηση, Παρασκήνιο, 2000, 45 σελ.
Πηγές: Biblionet, Παρασκήνιο, Ινφογνώμων Εκδόσεις, Νίκας/Ελληνική Παιδεία Α.Ε.
