Κωστής Γκιμοσούλης

Μπιλ ο χλομός – Κωστής Γκιμοσούλης

Μυθιστόρημα σε 88 στάσεις


Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι. Μια ζωή φοβάσαι. Τουλάχιστον διάλεξε μια στιγμή που δεν θα φοβάσαι καθόλου. Και ποια θα είναι αυτή; Η τωρινή. Αυτή η στιγμή που ζεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνεις. Ο χειρότερος είναι να συνεχίζεις να επιβιώνεις συμβατικά. Κι ο καλύτερος; Ο καλύτερος είναι ν’ αφεθείς να πέσεις στο νερό (στο οποιοδήποτε νερό) χωρίς κανένα φόβο. Τα ’χουν ξαναπεί αυτά. Είναι λόγια που περιμένουν από κάποιον να τα κάνει πράξη. Κι αυτός ο κλήρος έπεσε σ’ εμένα.
Ο Μπιλ ο χλομός, αφού είδε κι απόειδε, ντύθηκε κλόουν, βάφτηκε, μπήκε στη Βουλή με την ταυτότητα του αδερφού του κι έπιασε όμηρο τον χοντρό υπουργό – επειδή, όπως μας λέει και η παροιμία, πριν ο λογικός το σκεφτεί ο τρελός το έχει ήδη κάνει. Όλοι έχουμε την τρέλα μας, όμως ο Μπιλ έχει αυτό το κάτι παραπάνω ή παρακάτω – διαλέγετε και παίρνετε. Πώς δεν το επιχείρησαν κι άλλοι; σκέφτεται. Αυτό χρειαζόταν να γίνει. Τώρα, ποια τύχη θα έχει τελικά ο Μπιλ ο χλομός και ποια ο πλαδαρός υπουργός, είναι το έπαθλο για όσους διαβάσουν ολόκληρη αυτή την ιστορία.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2019, 160 σελ.

Όλες μία – Κωστής Γκιμοσούλης

Σαν μυθιστόρημα


Όλα τα ποτάμια καταλήγουν στη θάλασσα και εσύ στη γυναίκα που έφτιαξες μέσα στο κεφάλι σου. Δεν “απατάς’ κανέναν. Μονάχα τον εαυτό σου. Όλες είναι μία. Ή καμία, όπως λέει ένας πειρατής.
Γυναίκες πολλές. Από ερωμένες μέχρι τη μάνα σου. Πρόσωπα κάθε ηλικίας και απόχρωσης που πέρασαν ξυστά δίπλα σου ή ήταν νταλίκες σε μετωπική. Άμα συγχωρήσεις την ψυχή σου, τότε έχεις μια πιθανότητα να σε συγχωρήσουν κι αυτές. Φτάνει να μην ξεχνάς το ποιηματάκι: “Φρούτο περίεργο η γυναίκα / είτε μία έχεις είτε δέκα”.
Από τη μια έχει ηδονή το κρύψιμο από αυτές, αδρεναλίνη το κυνήγι του θηλυκού (παρότι δεν έχει απομείνει ούτε θήραμα ούτε καραμπίνα ζωντανή), μια γαργαλιστική συνήθεια δίχως τέλος. Απ’ την άλλη γεννάει μπελάδες αυτή η ειλικρίνεια. Δεν είναι λάθος ο άλλος. Απλώς είναι διαφορετικός. Άλλοι το νιώθουν στα είκοσι. Εμένα μου πήρε πάνω από μισό αιώνα. Αλλά δεν βαριέσαι… (Όχι, δεν βαριέμαι ποτέ, γιατί ποτέ δεν είναι αργά.) Μερικοί πεθαίνουν αγνοώντας τη γεύση αυτού του κόσμου. Κανείς δεν μου χρωστάει τίποτα – όταν το σκέφτομαι αυτό χαλαρώνω.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018, 224 σελ.

Μεταξοχώρι (Αλφάβητο για όρη) – Κωστής Γκιμοσούλης

Όπως γράφει ο Κωστής Γκιμοσούλης, “με αφορμή ένα όμορφο χωριό του Κισσάβου, το Μεταξωχώρι (που μου το σύστησε ο ποιητής Γιάννης Κοντός), ανακαλύπτουμε το μέτρο που δίνει ακόμα και σε μας που γεννηθήκαμε αρουραίοι, δηλαδή γνήσια παιδιά της πόλης, η Φύση. Ένα αλφαβητάρι για ένα βουνό που ξεσκεπάζει την μικροσκοπική μας φύση και μας φέρνει μπροστά στο θαύμα του καθενός: να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να ζήσουμε αληθινά.
Ένα βιβλίο ποίημα για ένα ποιητή – στη σειρά Μικρές Ιστορίες για τον Κόσμο- τον κόσμο του Γιάννη που μου τον γνώρισε, τον μοιράστηκε μαζί μου και που “φεύγοντας” μου τον χάρισε. Επειδή τα πιο σημαντικά δωρίζονται”.

Eικονογράφηση: Θοδωρής Κανάκης

Ποίηση, Καλειδοσκόπιο, 2018, 56 σελ.

Ο Μέσα και ο Έξω – Κωστής Γκιμοσούλης

Τους χωρίζει ένα παράθυρο. Απ’ τη μια μεριά ο Μέσα, απ’ την άλλη ο Έξω. Και τα λένε. Για τον έρωτα, για το θάνατο, την τέχνη, τη ζωή, την πολιτική, κι άλλα πιο μικρά μα εξίσου ενδιαφέροντα. Ο Έξω είναι ο μεγάλος (στην ηλικία) αλλά πιο “τρελός”. Ο Μέσα είμαστε όλοι εμείς.
Είκοσι τέσσερις συναντήσεις, όσα και τα γράμματα της αλφαβήτου. Κάθε γράμμα και μια λέξη. Κάθε λέξη και μια αφορμή. Κάθε συνάντηση μας πάει παραπέρα. Μέχρι το απρόβλεπτο τέλος. Μοιάζει με θεατρικό. Με μυθιστόρημα. Με είκοσι τέσσερα μικρά γέλια που γίνονται ένα μεγάλο.

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2016, 160 σελ.

Μια νύχτα με την κόκκινη – Κωστής Γκιμοσούλης

Μια ιστορία δρόμου. Μια γυναίκα, χωρίζοντας απ’ τον μεγάλο της έρωτα, παίρνει τους δρόμους. Ο πόνος την σπρώχνει να κάνει ένα μακρύ ταξίδι. Αφήνει πίσω της την Πάτρα, τους φίλους, τα μπαρ, τον εαυτό της. Από την Πάτρα με οτοστόπ στην Ήπειρο. Χειμώνα, σ’ έρημους δρόμους, με οδηγούς άγνωστους άντρες. Από τα Γιάννενα θα βρεθεί σ’ ένα νησί, την Πάτμο.
Κι από την Πάτμο στην κορυφή της αγωνίας της. Θα υποχρεωθεί να περάσει πολλά για να ξανακερδίσει την ανεξαρτησία του κορμιού της. Θα κινδυνέψει να χάσει και την ψυχή της, αλλά θα την ξαναβρεί στο σχήμα ενός παιδιού που κοιμάται. Τότε, μέσα στην απόρριψη, μέσα στον φόβο και στη σιωπή, ανακαλύπτει τη φύση και το μεγαλείο του έρωτα και του εαυτού της.
Οι αισθήσεις και τα αισθήματά της οξύνονται σε απρόσμενο βαθμό και ο ίδιος της ο πόνος γίνεται ο δρόμος μιας πρωτόγνωρης αυτογνωσίας. Επειδή ο έρωτας, για εκείνους που τον τολμούν και τον αντέχουν, παραμένει η σπουδαιότερη αφορμή για να εξερευνήσουμε τις πιο απρόσιτες, τις θεϊκές εκτάσεις της ύπαρξής μας.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2016, 144 σελ.

Τα παράξενα που δεν ξεχνάμε – Κωστής Γκιμοσούλης

Πεζά και ποιήματα.
Ποιήματα και πεζά.
Λίγες λέξεις ή περισσότερες.
Ζωγραφιές, ποιήματα, ιστορίες.
Σπόροι που κύλησαν απ’ το ίδιο ρόδι.
Κι όλα παράξενα.
Τόσο παράξενα, που δεν τα ξεχνάμε.
Eικονογράφηση: Κωστής Γκιμοσούλης

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2014, 119 σελ.

Δυο μήνες στην αποθήκη – Κωστής Γκιμοσούλης

Με εννιά σχέδια του συγγραφέα


Αποθήκη ανθρώπων που μοιάζει με φυλακή. Ένα δωμάτιο όπου πρέπει να μείνεις ζωντανός ως το τέλος. Απομόνωση όπου κόσμος πάει κι έρχεται. Το νοσοκομείο είναι θορυβώδες τσίρκο και ταυτόχρονα σιωπή. Η σιγή που τα λέει όλα. Μοιάζει ασπρόμαυρο, αλλά κρύβει χρώματα: διχασμό, έρωτα, ζήλια, απογοήτευση και γέλιο. Ο χρόνος παγώνει, αλλά εσύ μεταμορφώνεσαι. Περπατάς αργά και ονειρεύεσαι. Κι αν χρειαστεί, βγαίνεις απ’ τα όνειρά σου και γίνεσαι άλλος. Το νοσοκομείο μοιάζει με ψέμα όπου όλα είναι πραγματικά. Εκτός από το μέλλον. Αυτό δεν το γνωρίζεις, παρά μόνο όταν φεύγεις. Σαν βλέπεις την έξοδο από μακριά. Τότε που χαμογελάς και κλείνεις το μάτι, γιατί κάτι έμαθες. Και αυτό το κάτι θες να το μοιραστείς, γιατί τίποτα πια δεν είναι αποκλειστικά δικό σου.
Το “Δυο μήνες στην αποθήκη” είναι μια μαρτυρία. Μια περιπέτεια προσωπική αλλά και μια αισιόδοξη ιστορία για τον καθένα από εμάς.
Eικονογράφηση: Κωστής Γκιμοσούλης

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013, 86 σελ.

Το αηδόνι στο πόδι της – Κωστής Γκιμοσούλης

Ένας ταξιτζής, λίγο αλλιώτικος απ’ τους άλλους, είναι ο Θωμάς. Ένας ταξιτζής παραμυθάς, στη μέση του δικού του κόσμου. Απ’ το αυτοκίνητό του περνά όλο το τσίρκο της μικρής μας πόλης: υστερικά θηλυκά με ύποπτες προθέσεις, κακοποιοί με αβέβαιο προορισμό, παπάδες με ανεβασμένη λίμπιντο και ανέμελα ζευγάρια, οργανοπαίκτες απ’ τα Βαλκάνια κι ένας σκύλος που τον λένε Φάτσα, συνταξιδιώτες της μιας διαδρομής, που όλοι του δίνουν κάτι για να του πάρουν κάτι ακριβότερο.
Γύρω του μια βεντάλια από γυναίκες. Η Κατερίνα της προηγούμενης ζωής του, η Γιώτα που έζησε χίλιες ζωές αλλά δεν γέρασε ποτέ, η Μαντόνα της γειτονιάς του, που είναι έτοιμη από καιρό για να πετάξει, και η Δαλιδά: η άγνωστη του τηλεφώνου, που αλλάζει ρόλους συνεχώς, απ’ τη Λολίτα έως τη Ναυσικά και από τη Λίτσα ως την Ιοκάστη.
Ο Θωμάς μοιάζει να θέλει από κάποια κάτι, αλλά δεν ξέρει τι. Ένα ξημέρωμα με χιόνι, όμως, θα βρει αυτό που ψάχνει. Ένα παραμύθι στην άκρη της πόλης, που θ’ αλλάξει τη ζωή του για πάντα.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012, 197 σελ.

Για να μάθεις να πετάς – Κωστής Γκιμοσούλης

Ιστορίες για μικρούς και μεγάλους


Για να μάθεις να πετάς ψηλά. Αλλά και για να μάθεις να πετάς πίσω σου πρόσωπα και πράγματα που φορτώθηκες, δίχως να μπορούν να σε αναστήσουν ούτε κι εσύ να μπορείς να τα αναστήσεις πια. Έχω δει ανθρώπους να γίνονται ελαφρύτεροι έτσι, να βγάζουν φτερά και να απογειώνονται.
Η ζωή είναι απρόβλεπτη πολύ. Απότομα σου γυρνάει την πλάτη και το ίδιο απρόσμενα σου ανοίγει την αγκαλιά της. Σε ξαφνιάζει.
Μόνο τα παραμύθια -τα παιδικά τερατώδη αερόπλοια- δίνουν τη δική τους μαγική απάντηση στο παραπάνω άπιαστο παράλογο. Αυτά τουλάχιστον δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.
Γι’ αυτό όλοι τα αγαπάμε, ακόμα κι αν μπροστά στους άλλους παριστάνουμε πως τα υποτιμάμε. Κι όταν ένα παραμύθι σε πάρει έστω και για λίγο μαζί του, την ψεύτικη λογική σου την ξεχνάς. Απλώς αφήνεσαι να πετάς.
Μια συλλογή δέκα ιστοριών μαγικού ρεαλισμού που διαβάζονται σαν παραμύθια από μικρούς και μεγάλους, η οποία συνοδεύεται από ζωγραφιές που ο Γιάννης Ψυχοπαίδης φιλοτέχνησε με αφορμή τα κείμενα.
Zωγραφική: Γιάννης Ψυχοπαίδης

Διηγήματα, Μεταίχμιο, 2011, 85 σελ.

Το φάντασμά της – Κωστής Γκιμοσούλης

Το φάντασμα ενός άγνωστου άντρα, εγκλωβισμένου μεταξύ αυτού και του άλλου κόσμου, εμφανίζεται σ’ έναν περιπλανώμενο ταξιδιώτη. Του ζητά να βοηθήσει τη γυναίκα του να ξεπεράσει το θάνατό του, ώστε εκείνος να περάσει στην άλλη πλευρά.
Πώς βοηθάς κάποιον να συνεχίσει να ζει; Πώς βοηθάς κάποιον να πεθάνει λυτρωμένος; Ο ταξιδιώτης, η Περσεφόνη και το φάντασμα του άντρα της, ζωντανοί-νεκροί ο καθένας στον κόσμο του, θα διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Απροστάτευτοι τόσο από τον έρωτα όσο και από το θάνατο, θα ξεκλειδώσουν το μυαλό, το σώμα και την ψυχή του άλλου, σε μια σχέση αφοσίωσης όπου κάθε λέξη, κάθε πράξη, κάθε σιωπή ή επαφή βουτά τόσο στη λογική όσο και στο παράλογο.
Μια παράτολμη, ενίοτε κωμικοτραγική, ιστορία για τα άπατα νερά της απώλειας, της μοναξιάς και της ελευθερίας.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2009, 264 σελ.

Η κραυγή της πεταλούδας – Κωστής Γκιμοσούλης

Ένας άγγελος που ξέπεσε ή ένας παμπόνηρος εραστής.
Στο μεταξύ, παντού έρημος χωρίς βεδουίνους και καμήλες.
Λίγη δροσιά στα χείλη ενός διψασμένου μπορεί να φέρει μόνο ένα κορίτσι.
Μια κουρτίνα γίνεται θηλιά για τη νύφη που δραπέτευσε.
Δυο έφηβοι. Ο ένας προσπαθεί ν’ ανοίξει το κουκούλι και να πετάξει μακριά, ο άλλος γίνεται βίαιος. Κι οι δυο βλέπουν το ανοιχτό στόμα του θηρίου να τους περιμένει.
Μια κλεμμένη Πόρσε καταλήγει στα χέρια ενός αδιάφορου.
Τρεις μάγισσες στην αγκαλιά ενός ξένου.
Ο φωτογράφος χωρίζει. Τα πάθη του τον οδηγούν στις γυναίκες και γίνεται ο τυφλός φωτογράφος.
Ο καλόγερος που ερωτεύεται κι ο ερωτευμένος που γίνεται μοναχός. Πώς είναι να υπηρετείς τον Φρανκενστάιν; Θα μπορούσε να είναι σοφός, αλλά παραμένει Φρανκενστάιν.
Μέσα από συνεχείς μεταμορφώσεις, ένα σπίτι ανατινάζεται. Είναι ο μόνος τρόπος για να φτιαχτεί ένα καινούργιο.
Οι Σιαμαίες είναι ένα διπλό μαύρο ρόδο που δεν συναντάς κάθε μέρα.
Ένας σκύλος πράσινος κι ένας μαύρος με άσπρο αστέρι στο μέτωπο.
Ένα φεγγάρι μισό, ένα ποντίκι κι ένα λιοντάρι.
Το μεγάλο κύμα έρχεται να γκρεμίσει κάθε εγωισμό και καλά κάνει.
Ο πραγματικός δημιουργός γρατζουνάει την ψυχή. Δεν δημιουργεί γύρω του ειδωλολάτρες.
Αυτά κι άλλα πολλά, μεταξύ τους φαινομενικά αταίριαστα. Μια σειρά από ιστορίες, με τον τρόπο του Κωστή Γκιμοσούλη, και με τον γενικό τίτλο “Η κραυγή της πεταλούδας”, για όλους εμάς που, ενώ η καταστροφή πλησιάζει, παραμένουμε αθεράπευτα οι ίδιοι.

Διηγήματα, Κέδρος, 2007, 282 σελ.

Εξομολόγηση σ’ έναν Κολομβιανό σκύλο – Κωστής Γκιμοσούλης

Ταξιδιωτική νουβέλα
Βρίσκεσαι εκεί που οι Άνδεις συναντάνε την Αμαζονία.
Κατηφορίζεις ύστερα στην Κορδιλιέρα, σμίγεις με τους μεθυσμένους από ρούμι κι άσπρη σκόνη πειρατές της Καραϊβικής.
Στον τόπο αυτό φωτιά και νερό χορεύουν μαζί.
Οι γυναίκες είναι μαύρες πεταλούδες. Ο φόνος εναλλάσσεται με χάδι. Η εκδίκηση με ηδονή. Στην Κολομβία. Ή -καλύτερα- στη Λοκομβία. Δηλαδή στη χώρα των τρελών…

Νουβέλες, Κέδρος, 2006, 235 σελ.

Αγάπη από ζήλια – Κωστής Γκιμοσούλης

Το ζαρκάδι πριν χαθεί
στάθηκε και με κοίταξε
για μια ολόκληρη στιγμή.
Αν ήμουν κυνηγός
θα είχα προλάβει άνετα
να σημαδέψω και να ρίξω.

Ποίηση, Κέδρος, 2004, 77 σελ.

Το θηρίο είναι παντού – Κωστής Γκιμοσούλης

… Μην παριστάνετε λοιπόν τους αφελείς. Είναι πλέον παντού. Μέσα μας κι έξω από μας. Στις πράξεις και στις σκέψεις. Στις κάθε είδους επαφές. Στις οθόνες και στα έντυπα. Στις γλώσσες. Στις ψυχές. Η φωνή της Ανδρομάχης απλώς μας το υπενθυμίζει: Το θηρίο είναι εδώ…

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2003, 147 σελ.

Βρέχει φως – Κωστής Γκιμοσούλης

Κάποιος που τον ξέχασε ο χρόνος παραμιλάει ακόμα τον ανεκπλήρωτο έρωτά του -υπάρχει αληθινός έρωτας που να εκπληρώθηκε ποτέ;- για μια γυναίκα. Όμορφη γυναίκα και ποιήτρια -συνδυάζονται αυτά; Το όνομά της Μαρία Πολυδούρη. Πάντα ανάμεσά τους ήταν ένας Άλλος. Κι όλα αυτά τη δεκαετία του ’20 -μια δραματική εποχή. Το τότε και το τώρα. Ή μάλλον το τότε σαν τώρα. Η μετριότητα σ’ όλες τις εποχές είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει…

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2002, 345 σελ.

Μαύρος χρυσός – Κωστής Γκιμοσούλης

Ο “Μαύρος χρυσός” ξεπήδησε σαν ορυκτό κι εκπλήρωσε ένα παλιό, γλυκό μου όνειρο: ιστορίες + ποιήματα + μικρές επιγραφές ΝΕΟΝ – φράσεις, γραμμένες σε ξεχασμένα μέσα σε κωλότσεπες χαρτιά + χρωματιστές ζωγραφιές στο πίσω μέρος από πακέτα τσιγάρων (ΔΕΛΦΟΙ ΦΙΛΤΡΑ, δεν ξέρω αν κυκλοφορούν πια), κι όλα αυτά τουρλού, δηλαδή μαγειρεμένα μαζί.

Αφηγήσεις, Κέδρος, 2000, 242 σελ.

Χέρι στη φωτιά – Κωστής Γκιμοσούλης

«Κάποτε θα γράψεις ένα βιβλίο για μένα» έλεγε. Κι εγώ γελούσα. Δεν πίστευα τότε στα μάγια. Ούτε και τώρα πιστεύω. Όμως, να που τα κατάφερε. Αυτό που ήθελε, έγινε.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1999, 218 σελ.

Ανατολή – Κωστής Γκιμοσούλης

Μικρός είχα δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου: Ότι θα έβρισκα τρόπους και δε θα δούλευα υποχρεωτικά ποτέ. Θα ονειρευόμουν, θα χάζευα, θα ταξίδευα, θα χάιδευα τα πιο όμορφα, τα πιο ατίθασα κορίτσια, θα ήμουν ερωτευμένος συνεχώς, θα έμενα πάντα νέος στην ψυχή. Θα ήμουν ερωτευμένος μ’ έναν τρόπο παράφορο, διαρκώς και μ’ οτιδήποτε, ακόμα και με το θάνατο, ακόμα και με την ίδια τη ζωή. Αυτό είχα αποφασίσει για τον εαυτό μου, αν βέβαια μπορεί ν’ αποφασίζει κανείς για τον εαυτό του. Μπορεί; Τώρα που εσύ έφυγες από τη μέση, αυτή η φανταστική υπόσχεση έγινε πρόκληση πραγματική.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1998, 201 σελ.

Her Night on Red – Costis Gimosoulis

This is a complex story of flight. A woman tearing herself away from a major love affair, is driven by the pain of her decision to take a long journey. She leaves the town of Patras, her friends, the bar she worked at, her self as she knew it and hitch-hikes to Epirus in winter, along deserted roads, catching rides with the men who drive these roads. Yianenna in Epirus leads her eventually to the island of Pat-mos where the battle to save her life reaches a climax, and feeling she is on the verge of losing her soul she rediscovers herself in the form of a sleeping child. Though hounded by failure, fear and silence, she does discover the true grandeur of love and with it a sense of her own self. Her mind and emotions are honed to such an exceptional degree that the pain she suffers becomes the way to self-realization. Because love, for the strong and the daring, always leads to the most inaccessible and divine parts of our being.
Mετάφραση: Philip Ramp

Novel, Κέδρος, 1996, 128 σελ.

Μια νύχτα με την κόκκινη – Κωστής Γκιμοσούλης

Μια ιστορία δρόμου. Μια γυναίκα, χωρίζοντας απ’ τον μεγάλο έρωτά της, παίρνει τους δρόμους. Ο πόνος τη σπρώχνει να κάνει ένα μακρύ ταξίδι. Αφήνει πίσω της την Πάτρα, τους φίλους, τα μπαρ, τον εαυτό της. Από την Πάτρα με ωτο-στοπ στην Ήπειρο. Χειμώνα, σ’ έρημους δρόμους, με οδηγούς άγνωστους άντρες. Από τα Γιάννενα θα βρεθεί σ ένα νησί, στην Πάτμο. Κι από την Πάτμο, στην κορυφή της αγωνίας της, θα υποχρεωθεί να περάσει πολλά για να ξανακερδίσει την ανεξαρτησία του κορμιού της. Θα κινδυνέψει να χάσει και την ψυχή της, αλλά θα την ξαναβρεί στο σχήμα ενός παιδιού που κοιμάται. Τότε μέσα στην απόρριψη, τον φόβο και τη σιωπή, ανακαλύπτει τη φύση και το μεγαλείο του έρωτα και του εαυτού της.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1995, 139 σελ.

Η αγία μελάνη – Κωστής Γκιμοσούλης

«Αρτηρία υποκλείδιος»
Οι αστραφτερές παλάμες της φωνής.
Και όρθιο το παγόνι της κραυγής στα
γόνατα. Τοκετός στα γεράματά μου.
Τοκετός ο θερισμός της κοιλιάς και κάθε
αρσενικός μήνας του πόνου. Έλα έξω
στα πικρά μου φρούτα. Στο παγωμένο
χώμα και στον ώμο μου. Διαθήκη των
μηρών μου έξω έλα. Κύκνε τυφλέ και
κατοικίδιο αίμα μου. Κατάφυτό μου
εντόσθιο και αμύγδαλό μου σπλάχνο.
Έλα κιθάρα των φλεβών έλα βιολί θανάτου.

Ποίηση, Κέδρος, 1994, 42 σελ.

Ο ξυλοκόπος πυρετός – Κωστής Γκιμοσούλης

«Κόκκινη μύγα που πετάς και σχεδιάζεις τα Βαλκάνια»
Η κάθε κίνησή μου είναι συνέδριο αίματος.
Δεν ξέρω ελληνικά
Ούτε του κεραμιδιού τη μαύρη έξαψη στον ήλιο.
Μόνο όταν κοιμάται ο Κύκλωπας
κρυφά ξύνω το μάτι κι ονειρεύομαι
να καπνίζουν τα νεφρά μου τη χιλιετή αδιαφορία.

Ποίηση, Κέδρος, 1993, 70 σελ.

Το στόμα κλέφτης – Κωστής Γκιμοσούλης

Ποίηση, Κέδρος, 1992, 64 σελ.

Επικίνδυνα παιδιά – Κωστής Γκιμοσούλης

Η τέταρτη ποιητική συλλογή του Γκιμοσούλη είναι εξ ίσου πιστή στην αφήγηση, στο λιτό λόγο που κρύβει πίσω του εικονοπλαστική ικανότητα. Η ποίηση και ο έρωτας είναι τα δυο βασικά συστατικά, οι δυο λέξεις που υποκινούν γλωσσικές ανακατατάξεις. Αλλού ο “μεγαλύτερος ποιητής” κοιτάζεται αυτάρεσκα στον καθρέφτη σαν τη μητριά της Χιονάτης κι αλλού “το απόγευμα είναι άσπρο και χλωμό/όπως το πρόσωπο του κοριτσιού μου”. Μικρές, ιδιόμορφες ιστορίες είναι τα ποιήματα του Γκιμοσούλη που συχνά διακόπτονται από άμεσες και έμμεσες αναφορές στους αγαπημένους του ποιητές τον Ντίλαν Τόμας, τον Ρεμπό, τον Σαχτούρη.

Ποίηση, Κέδρος, 1992, 62 σελ.

Ο άγγελος της μηχανής – Κωστής Γκιμοσούλης

Μην του πειράζεις τον Άγγελο του Παιρή. Μην του χαλάς την εικόνα αυτή. Την έχει ανάγκη. Δεν έχω συναντήσει φιλία άλλην σαν του Παιρή με τον Άγγελο. Δύναμη μυστική τους κρατάει δεμένους. Θα κρατήσει και μετά το θάνατο, πιστεύω. Οι περισσότερες φιλίες γράφουν μια πορεία κυκλική και κλείνουν. Τρύπα γίνονται κενού. Τη φιλία αυτή εγώ τη βλέπω. Είναι μια σπειροειδής γραμμή που ξετυλίγεται διαρκώς. Φωσφορίζει δίπλα στ’ άστρα.

Νουβέλα, Κέδρος, 1990, 125 σελ.

Στάχτη στα μάτια – Κωστής Γκιμοσούλης

Ο Φραγκίσκος Χ. ήταν πραγματικά μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης; Οι αστυνομικοί πάντως δήλωσαν ότι τα δαχτυλικά του αποτυπώματα βρέθηκαν στη γιάφκα. Και ποια ή σχέση του με τον πρόσφυγα του διαστήματος υποσμηναγό Περικλή Γ. που μετά από διακόσια δεκαεπτά χρόνια ψάχνει στη χαμένη πατρίδα του την αιτία της καταστροφής; Θα παρακολουθήσουμε τη πορεία και των δυο μέχρι το τέλος. Όλ’ αυτά όμως μπορεί να είναι μια πρόφαση. Μπορεί η περιπέτεια των προσώπων να είναι η περιπέτεια του λόγου.

Νουβέλα, Κέδρος, 1988, 115 σελ.